Nikt, tylko my (ebook)

Zima. Drewniany domek, las, ocean. Ich dwoje. Czyż nie wydaje się romantycznie? Nic bardziej mylnego! To miał być wyjątkowy i romantyczny weekend. Steven i Ellie wyjeżdżają do domku na odludziu, aby się sobą nasycić i świętować rocznicę. Jednak czy taki domek w środku lasu, zimowa sceneria oraz brak zasięgu w telefonie nie może być także idealnym miejscem zemsty? „Nikt, tylko my” to książka po którą sięgnęłam ze względu na bardzo kuszący opis. Ale niestety muszę stwierdzić, że mam do niej bardzo mieszane uczucia. Początkowo wszystko zapowiadało się całkiem nieźle. Otrzymywaliśmy jakieś niewielkie tropy, autorka wzbudzała ciekawość, ale z czasem zaczęło się to robić w moim odczuciu zbyt nudno. W moim odczuciu niektóre rzeczy były zbyt przeciągane co spowodowało u mnie zniechęcenie i znudzenie. Fabuła nawiązuje do bardzo delikatnych i istotnych tematów jakimi są ruch „Me Too” oraz wykorzystywanie seksualne. Tematy niezwykle ważne, ale w tej książce to nawiązanie troszeczkę nie wyszło. Owszem, autorka podeszła do tematu bardzo poważnie. Chciała przypomnieć, że być może wśród nas są ofiary wykorzystywania, lecz historia przez nią przedstawiona kompletnie mnie nie kupiła. Czytając książkę nie odnosiłam wrażenia, aby dziewczyna była wykorzystywana i do czegoś zmuszana. Nie widziałam w profesorze sprawcy… Raczej był on przedstawiony zbyt delikatnie. Chociaż to też uświadamia, że być może nawet nasz normalnie funkcjonujący sąsiad, czy wykładowca jest zdolny do takich, a nie innych czynów o czym nawet byśmy wcześniej nie pomyśleli… Zapewne skłania to do refleksji i zastanowienia. W całości znalazłam tak naprawdę tylko trzy plusy - nawiązanie do trudnych tematów, zakończenie i styl pisarki autorki. Przez książkę przebrnęłam tylko i wyłącznie dzięki temu, że autorka ma niezwykłą lekkość w pisaniu. Natomiast samo zakończenie było dość intensywne, a nawet delikatnie zaskakujące. „Nikt, tylko my” to książka, którą można przeczytać, ale niestety nie zapada w pamięci. Przynajmniej tak jest w moim przypadku. Zamysł na fabułę był super, ale jej wykonanie troszeczkę autorce nie wyszło. Szkoda, bo zapowiadało się ciekawie i można było wyciągnąć tutaj znacznie więcej.

"Na­cią­gam koł­drę na głowę, za­my­kam oczy i pró­bu­ję za­snąć. Może w do­mach, bez wzglę­du na to, ile mają lat, w ogóle nic nie stra­szy, może przy­wo­zi­my do nich wła­sne duchy i cza­sem, od­cho­dząc, po­zwa­la­my im tam zo­stać. W pu­st­ce po dru­giej stro­nie za­ci­śnię­tych po­wiek znów sły­chać ciche skrzyp­nię­cie: dom daje mi sy­gnał, że mogę się mylić. Ostrze­ga, że nie na­le­ża­ło tu przy­jeż­dżać." Mocno pokręcona historia z równie mocno pokręconymi bohaterami, jednakże nie odbierajcie tego jako zarzut, gdyż jest wprost przeciwnie. Nic nie jest tu tym, czym się wydaje na pierwszy rzut oka, ta opowieść ma drugie, ukryte dno, które odkrywamy kawałek po kawałku. Czy rzeczywiście jest to thriller? Według mnie to bardziej trzymający w napięciu, inteligentny dramat psychologiczny, który porusza bardzo ważny temat. Jaki? Tego nie zdradzę, gdyż "Nikt tylko my" to jedna z tych książek, o której najlepiej wiedzieć jak najmniej, wtedy robi jeszcze większe wrażenie, dlatego cicho sza, a wy zabierajcie się za lekturę.