Nikifor (okładka  twarda, 05.2022)

Ależ to świetnie podane! Nikifor na talerzu. Smacznego! Był sobie Epifaniusz Drowniak, łemkowski malarz, który mimo kłód rzucanych pod nogi tworzył całym sobą. Pieniędzy wciąż zbyt mało, choroba doskwierała, a do tego otoczenie szydziło z niego nieustannie. Sami widzicie, że lekko nie miał, ale nie zatrzymało to go w rozkładaniu skrzydeł. Był wyjątkowy i nie zamierzał z tego rezygnować. Bo to opowieść o człowieku, który "na przekór", "pomimo", "sercem i pasją". I chcę o takich mówić swojemu dziecku, by wewnętrzną siłę kształtować. Że można. Nikifor doceniał małe, bo miał mało. Nie marzył o złocie wylewającym się zewsząd czy wygodach, które jego byt odmienią. Przypadkowe skrawki papieru, tekturki czy pudełka stawały się jego największymi skarbami, bo na nich mógł malować, wydobywając piękno, które szeptało mu w duszy. Artystę poznajemy od początków, choć wcale wiele nie wiemy o jego dzieciństwie. Jedno jest pewne, było trudne, a słaby słuch i niewyraźna mowa niczego nie ułatwiały. Beztroska nie był więc jego wierną towarzyszką, a raczej rzadko widywaną ciocią. Szybko jednak odkrył, że to farby wlewają w niego radość. Że chce, że potrafi. I tak zaczęła się jego podróż życia, przez talent i szczęście, które nie kryły się na zewnątrz, ale w samym środku. Bo czy tak nie jest z każdym z nas? Ruszamy do Krynicy, małego górskiego miasteczka w Beskidzie Sądeckim, bo tam pracował od świtu samego, nie próżnując nic a nic. Mieszkał w szopie, nie miał łóżka i wiódł życie samotnika, choć pewnego dnia zaprzyjaźnił się z psem o imieniu Hałko. Była to relacja bez oceniania, bezwarunkowa i ciepła. Paradoksalnie znosił za to wyśmiewanie mijanych ludzi. A bo dziwny, specyficzny, myśli, że umie. Spotykał jednak też tych dobrych, którzy są siłą napędową do dalszych działań. Niezaprzeczalnie był bezgranicznie bogaty, bo świat jego wyobraźni kreował wszystko czego zapragnął. Często przedstawiał także siebie, właśnie tak jak chciałby być postrzegany. Lubił pejzaże, architekturę, barwy. Nie było dla niego granic. Poruszająca to opowieść, która za każdym razem mnie wzrusza. O cichym bohaterstwie, mozolnie stawiającym kroki dzień po dniu. Książka wydana z najwyższą estetyką. Ilustrowana niepowtarzanie, zawierająca liczne reprodukcje, a przez to tak płynnie i celnie wprowadzająca nas w klimat krynickiego, artystycznego ducha. Już stała się jedną z moich naj. Czasem sobie myślę, że narzekaniem, skupianiem się na lukach, brakach, dziurach, zamartwianiem o codzienność, nawet jeśli zawiła i idzie jak po grudzie, odbieramy sobie powietrze. A potem naszym dzieciom odbieramy na szansę na skok na głęboką wodę, z którym jestem pewna, że sobie poradzą. Bo "co można zrobić, mając do dyspozycji tak skromny zestaw narzędzi? Szkolne farbki o podstawowych kolorach, ołówki, kredki, klej, nożyczki, temperówkę, butelkę z wodą, pieczątki z podpisem i skrawki papieru?" . I, choćbyśmy nie spodziewali się niczego spektakularnego, to okazuje się nieoczekiwanie, że "można stworzyć cały świat, góry i lasy, wsie i miasta, piękne budowle i wijące się tory kolejowe, olśniewające zachody słońca, pochmurne dni i gwiaździste noce. Można namalować ludzi dobrych i złych, całe zastępy świętych i siebie samego.". I właśnie "takimi narzędziami Nikifor, malarz z Krynicy, pracując każdego dnia, wymalował własny lepszy świat". A każdy z nas chce tej pięknej przyszłości. Na koniec spotkało go dobro. Otrzymał mieszkanie, dostał samochód. Jednak choroba postępowała. Kilkakrotnie uciekał ze szpitali. Wreszcie, podczas jednego z pobytów, na szpitalnej szybie nakleił serwetkę z rysunkiem i podpisem "Nikifor idzie do nieba". I wierzę, że tam właśnie poszedł.