Niespotykane piękno (okładka  miękka, 04.2019)

To co chciałam. Czyta się super

Czy dwoje ludzi, o tak odmiennym podejściu do życia i pochodzących z różnych światów może spoglądać w jednym kierunku? On - bogaty i wpływowy, ona – skromnie zarabiająca na utrzymanie, czy taki związek ma szansę na przetrwanie? Czy skrywane tajemnice mogą ich do siebie zbliżyć? A może wręcz przeciwnie, zawsze stają na drodze i nie zawsze są do wybaczenia … Eleonora po sprzedaży rodzinnego majątku umieszcza chorego ojca w ośrodku opiekuńczym, a sama zamieszkuje – ma nadzieję, że chwilowo – u ciotki, bardzo bogatej i wpływowej osoby. Ma bardzo odważne życiowe plany i liczy na pomoc ciotki. Adelicia z dystansem podchodzi do pomysłów bratanicy, uważa, że pewne sprawy nie są odpowiednie dla osób z jej rodziny. Marcus – bogaty i wpływowy arcyksiążę – opuścił kraj rodzinny i poświęca się swojej pasji, architekturze i hodowli kwiatów. Ma dość obowiązków wynikających z urodzenia, a ponadto ucieka przed swoją przyszłą żoną. Ma za zadanie wyhodować dla swojej pracodawczyni, Adelici, niesamowitą i niespotykaną różę. Poświęca temu zajęciu każdą wolną chwilę. Pewnego dnia spotyka na swej drodze Eleonorę. Ich znajomość zaczyna się dość niefortunnie, nie są sobie zbyt przychylni, podchodzą do siebie z dystansem. Ale z czasem znajomość nabiera rumieńców. Czy jednak ma szansę powodzenia, biorąc pod uwagę fakt, że ciotka chce wydać dziewczynę dobrze za mąż, za osobę majętną - prezesa banku? Czy te zamiary nie staną na przeszkodzie ewentualnemu związkowi Eleonory i Marcusa? Czy rodzina księcia dopuści do ślubu z kobietą z niższych sfer? Mezalians na dworze? Trudne do wyobrażenia. Ale miejmy na uwadze, że szczera i prawdziwa miłość to potęga, potrafi pokonywać wszelkie trudności ... „Mądrość polega na tym, aby rozpoznać moment, w którym należy odpuścić marzenia albo nawet bardziej, by wiedzieć, kiedy one opuszczają człowieka”. Niespotykane piękno to szczera i prawdziwa powieść o potędze i sile drzemiącej w miłości. Ona jest wielka, ma moc stwórczą czynienia rzeczy niemożliwych i nierealnych. To również historia odwagi i niezłomnej wiary, obrony swoich przekonań i racji. Obraz poświęcenia dla dobra innych, bez względu na głosy i opinie innych osób, chęć niesienia pomocy i zaspokajania przyziemnych potrzeb ludzi będących w potrzebie. Nie liczę się „ja” i moje dobro, tylko inni, pokrzywdzeni przez los, często opuszczeni przez najbliższych. Chwała, że są ludzie, którzy czują potrzebę niesienie bezinteresownej pomocy innym i w dodatku nic za to nie oczekują. Szczęście innych to ich największa radość i zapłata. „Każdy ma swoją drogę w życiu, proszę panienki. I nie wszystkie są zawsze piękne”. Ta powieść przeniosła mnie w odległe, tak inne od dzisiejszych czasy. Ludzie byli do siebie nastawieni przyjaźnie, chętni do wzajemnej pomocy, mili i uprzejmi. Tak bardzo dzisiaj brakuje tego poświęcenia wśród ludzi, tak rzadko jeden pomaga drugiemu, nie oczekując żadnej zapłaty. Tamten świat był taki nierealny i trudny dzisiaj do wyobrażenia. Przy powieści Tamery Alexander spędziłam mile i ciepłe chwile, nabrałam nadziei, że być może ten świat nie jest jeszcze tak zepsuty, że nie tylko dobra materialne są ważne, ale ważniejszy jest drugi człowiek. Jak miło jest wyciągnąć pomocną dłoń do potrzebującego, nie oczekując nic w zamian, gdzie jedyną nagrodą jest uśmiech i szczere „dziękuję”. Polecam gorąco, piękna i subtelna powieść w każdym calu. Serdeczna i pełna nadziei na lepsze jutro, tak wielce napełniającą wiarą każde serce. Szczera lekcja pokory dla każdego i dziękczynienia za to, czym obdarza nas Pan. Ufajmy Panu, a on nas nigdy nie opuści, zawsze postawi na naszej drodze ludzi gotowych nam pomóc, zwłaszcza w chwilach zwątpienia i osamotnienia.

We wrześniu zeszłego roku czytałam powieść "Niezapomniane wrażenie", która była dla mnie bardzo cenną wędrówką w głąb ludzkich myśli, pragnień i zranień. Kiedy dowiedziałam się, że jest kolejna część serii Rezydencja Belmont, byłam jej bardzo ciekawa. Podobnie jak w poprzedniej części (choć są to zupełnie odrębne historie i można czytać je niezależnie), akcja rozgrywa się w XIX wieku, w trakcie powojennego odbudowywania siły i życia po doświadczeniach wojennych, które dotknęły również bohaterów mieszkających w Nashville. Główną bohaterkę poznajemy w czasie jej największej trudności, gdy pracuje wśród umierających żołnierzy. Jeden z nich, tuż przed śmiercią prosi o wybaczenie, myśląc, że mówi do ukochanej… Kobieta długie lata szuka wdowy, by przekazać jej ostatnie słowa zmarłego. Czy jest szansa by ją odnaleźć? To jednak nie jest główny wątek tej opowieści, choć nadaje jej pewien rys, charakter, dodaje dramaturgii. W powieści pojawia się również arcyksiążę Marcus, który ucieka od rodziny, nie chcąc objąć obowiązków wynikających z jego pochodzenia. Ukrywa swoją prawdziwą tożsamość, żyjąc pasją bycia architektem i botanikiem. Co połączy tych dwoje? Zdumiewająca relacja! Oboje cierpiący, poszukujący sensu i ładu we własnych głowach i duszach. Poznają się w Rezydencji Belmont, która mimo tego, że w jakiś sposób zapewnia im byt – jest też pewnego rodzaju ciężarem. To nie jest łatwa opowieść, choć przyjemnie i bardzo dobrze się ją czyta. Dla mnie była chwilą wyciszenia, spojrzenia w ludzkie pragnienia i lęk – ten przed porażką, odrzuceniem, byciem sobą mimo niesprzyjających okoliczności. Wciągnęła mnie i zainspirowała do refleksji nad tym, ile jest w moim życiu przestrzeni, w których robię to, czego oczekują ode mnie inni, a moje serce wcale tego nie pragnie. Ile trzeba samozaparcia i słuchania siebie i Boga by zrobić coś tak niebywałego jak główna bohaterka (a jest za co ją podziwiać!)? Polecam tę lekturę, myślę, że przypadnie do gustu szczególnie kobietom, które szukają głębszego wytchnienia w codziennym zabieganiu, w którym czasem gubimy sens. Oby ta opowieść była iskrą, która rozpali w nas chęć wyjścia poza to co znane i bezpieczne, po to by prawdziwie zacząć żyć. https://niezawodnanadzieja.blog.deon.pl/2019/05/28/niespotykane-piekno-tamera-alexander/

https://oczymszumiakartki.wordpress.com/ Autorka w swojej powieści zabiera nas w podróż w czasie do lat sześćdziesiątych dziewiętnastego wieku, ukazując nam bogactwo jakim szczyci się ciotka Eleonory jak również niedostatek w jakim żyją powojenne wdowy z dziećmi. Eleonora była na wojnie i opiekowała się umierającymi żołnierzami, jest pełna podziwu dla tych kobiet, że pomimo iż straciły ukochaną osobę nie poddały się i starają się żyć dalej. Poznając bliżej kobiety, które przychodzą do niej na posiłek uświadamia sobie, że to jest jej cel w życiu jaki wskazał jej Bóg, pomoc potrzebującym. Eleonora nie uważa się za piękną kobietę i jest przekonana, że nigdy nie wyjdzie za mąż, lecz przed zaangażowaniem powstrzymuje ją jeszcze strach przed stratą kolejnej ukochanej osoby, straciła brata na wojnie, jej ojciec już jej nie poznaje. Gdy spotyka Marcusa odkrywa w nim bratnią duszę tak jak on w niej. Uczucie, które ich połączy nie jest łatwe gdyż oboje zmagają się ze swoimi problemami. Eleonora jak również Marcus podejmują trudne decyzje co do swojej przyszłości, ale dzięki temu będą mogli być razem. Marcus będzie się musiał bardzo starać o rękę Eleonory czy mu się uda? Nie jeden czytelnik będzie utożsamiał się z bohaterami, każdy pragnie żyć dobrze i osiągnąć w życiu swój własny wyznaczony cel, nawet gdy jest to sprzeczne z oczekiwaniami najbliższych, każdy również zmaga się z chorobami i stratą bliskich nam osób, lecz nie każdy jest tak silny jak nasza bohaterka. W powieści mamy również styczność z pięknymi kwiatami, autorka przybliża nam jak powstają różne odmiany i kolory roślin. Eleonora jest praktyczną i zaradną kobietą i dobrze wie jak sobie poradzić z trudnościami na swojej drodze. Piękne i szczegółowe opisy miejsc, jazdy karetą, piękne suknie sprawiają, że czytelnik pozostałby na dłużej w świecie Eleonory i uciekł od całego obecnego chaosu. Autorka bardzo dobrze dobrała bohaterów, ich charakter, zachowanie. Wszystko jest na swoim miejscu w powieści, bez zbędnych nudnych opisów. Mimo iż powieść jest dość obszerna czyta się ją sprawnie i szybko, gdyż autorka ma lekki styl pisania. Czytelnik podczas lektury się nie nudzi, dialogi dobrze zbudowane, ciekawa fabuła. Przekomarzanie się głównych bohaterów dodaje powieści uroku.