Niepamięć. Suder. Tom 1 (okładka  miękka, 07.2017)

Nie bardzo mnie wciagnela,choc książkę czyta sie przyjemnie.👍

Dobrze się czyta - na wakacje z nutką zgadywania

Cała seria cudowna.

Extra się czyta

Niemal każdy przeżywa w życiu smutne chwile, w których świat wywraca się do góry nogami. Ile razy człowiek sobie wtedy powtarza, jak bardzo chciałby wyrzucić złe wspomnienia? Nie rozpamiętywać, nie myśleć i nie żałować, po prostu wyczyścić własną pamięć. Los jednak zazwyczaj bywa paskudny i każe zmagać się z własnym życiorysem, nawet jeżeli jest on do bólu nieprzyjemny. Podobnie rzecz ma się z tymi, którzy całkiem przewrotnie pamiętać chcą, a ten sam beznadziejny los nie pyta ich o zdanie i zwyczajnie pomaga zapomnieć. Tak powstaje próżnia, która zamiast koić, rodzi kolejne pytania i wątpliwości. Właśnie taki przypadek trafia na scenę główną powieści Niepamięć, którą Marek Stelar otwiera nowy i bez wątpienia obiecujący cykl kryminalny. Pierwszoosobowa narracja pomaga na bieżąco śledzić myśli głównego bohatera. Podinspektor Dariusz Suder budzi się w berlińskiej klinice i uświadamia sobie znaczące braki we własnej pamięci. Mężczyzna dowiaduje się, że został postrzelony w głowę podczas rodzinnego wyjazdu do Niemiec, a jego żona wraz z córką zginęły wówczas na miejscu. To jednak nie koniec traumatycznych wydarzeń. Okazuje się bowiem, że planowana jeszcze przed brutalnym napadem akcja przejęcia narkotyków przez szczecińską policję również zakończyła się tragicznie. Szeregi policji zostały przerzedzone, a wśród ofiar znalazła się kochanka Sudera. Tytanowa płytka w czaszce i wyraźne luki w pamięci z pewnością utrudniają dochodzenie, ale mężczyzna okazuje się niestrudzony w odgrzebywaniu wspomnień z ostatnich miesięcy. Pierwsze tropy prowadzą do wyjątkowo zaskakujących wniosków… Mocna i nadzwyczaj dobrze rozpisana fabuła Niepamięci potwierdza, że Marek Stelar trzyma w garści pomysł na intrygującą i bez dwóch zdań wielowarstwową akcję kryminalną. Przystępna w odbiorze narracja oraz odpowiednio dobrany styl idealnie współgrają z zaproponowanym żwawym tempem i sprawiają, że całą książkę czyta się ze stałym zaangażowaniem. Autor prowadzi ścieżkę fabularną z niebywałą konsekwencją, nie porusza zbędnych wątków, daje tym samym wyraźny sygnał, że intryga jest na tyle przemyślana, żeby w całości zaspokoić popyt ze strony miłośnika gatunku. Wisienką na kryminalnym torcie okazuje się efektowne zakończenie i chociaż można wcześniej chwycić się rąbka prawidłowego domysłu, to jednak właśnie finalną sceną autor potwierdza, że doskonale wie, jak powinna wyglądać gra na emocjach czytelnika. Przed rozpoczęciem Niepamięci można mieć drobne obawy, w końcu autor zastosował tu motyw amnezji, który zdaje się być przejedzony oraz przemielony na setki literackich sposobów, a tym samym dosłownie epatuje brakiem fabularnego potencjału. Sama otarłam się o podobną myśl, ale znając już pióro pana Stelara, wiedziałam, że mogę liczyć na chociażby fragment czegoś świeżego. Nie pomyliłam się, gdyż autor znalazł sposób na solidne wykorzystanie zaniku pamięci i wokół utartego przypadku medycznego zbudował tak dopracowaną konstrukcję kryminalną, że odbiorca mimowolnie wyczuwa jej wyraźnie mafijny smak i obserwuje działania policjanta ze stale rosnącym zainteresowaniem. Mało przekonująca, mimo podjętej próby wytłumaczenia, wydaje się natomiast ustępliwość matki młodego Bogutowicza, gdyż trudno uwierzyć, że nawet przy najbardziej zajadłym i pewnym siebie prokuratorze, matka potrafiłaby odpuścić w sprawie syna od tak, dla świętego spokoju. Odnoszę wrażenie, że gdyby ta kobieta nieco bardziej przeszkadzała prokuraturze i szła dalej w zaparte, to ten konkretny wątek przyjąłby formę bardziej autentycznego. Nie ma natomiast wątpliwości, że to kreacja głównej postaci jest kluczem do sukcesu tej powieści. Tylko odpowiednio zarysowany bohater, któremu dodatkowo daleko jest do ideału, może tak zaangażować czytelnika, aby ten chciał znać każdą jego pojedynczą myśl. Suder właśnie taki jest, zauważalnie męski i stanowczy, a jednocześnie popełniający multum nieodpowiedzialnych błędów. Z łatwością można dostrzec, że tylko wyraźna żądza dokonania wendety trzyma tego mężczyznę na uginającym się od zła padole. Warto w tym miejscu wspomnieć, że autor poświęca dużo przestrzeni na zarysowanie tła obyczajowego, dzięki czemu odbiorca może jeszcze bardziej zrozumieć motywy kierujące głównym bohaterem. W przypadku tego człowieka dojście do prawdy oraz pomszczenie najbliższej rodziny wydają się bowiem po prostu obligatoryjne. Marek Stelar proponuje kryminał doprawiony czarnymi emocjami, nieprzewidywalny, mocny i przede wszystkim niesłychanie pomysłowy. Tu wszystko zdaje się być solidne i logiczne, zarówno kreacja głównego bohatera, zagadka kryminalna, jak i efektowne zakończenie, któremu trudno odmówić elementów żywego zaskoczenia. Jest dobrze, a nawet bardzo dobrze. Autor z impetem wchodzi w nową serię i tylko czas pokaże, czy kolejne tomy utrzymają wysoki poziom, jaki niezaprzeczalnie funduje czytelnikom Niepamięć. Oby tak, bo Suder ewidentnie ma jeszcze dużo do powiedzenia!

Marek Stelar – architekt buszujący na obrzeżach zawodu; miłośnik kryminałów i horrorów, muzyki elektronicznej XX wieku; squasha, w którego już nie zagra i wybrzeża Bałtyku, gdzie uwielbia jeździć o każdej porze roku. Zafascynowany Berlinem i starym Szczecinem.* Sięgnąłem po ten utwór, gdyż chciałem przeczytać coś ciekawego i trzymającego w napięciu. Czy warto sięgnąć po „Niepamięć”? Główny bohater, Dariusz Suder, jedzie na spotkanie do Berlina i z pewnych powodów zabiera ze sobą żonę oraz córkę. Budzi się dwa miesiące później. Okazuje się, że został postrzelony, a jego najbliższa rodzina zginęła. Ponadto nie udaje się zorganizowana przez szczecińską policję akcja przejęcia narkotyków. Niepamiętający sporej części swojego życia podinspektor Suder bada tę sprawę. Książkę czyta się bardzo lekko i szybko. W krótkim czasie ją pochłonąłem. Przez sporą część dzieła akcja trzymała w napięciu i trudno było mi go odłożyć na półkę, ponieważ chciałem wiedzieć, co stanie się dalej. Dzięki pierwszoosobowej narracji mamy okazję poznać myśli i uczucia głównej postaci. Nie ukrywam, że w pewnym momencie chciało mi się płakać, bo autorowi udało się bardzo dobrze przedstawić emocje Sudera. Niektóre wydarzenia są smutne i przygnębiające. Głównego bohatera polubiłem od momentu poznania go. To czterdziestodziewięcioletni mężczyzna, który jest bardzo zaangażowany w swoją pracę, co skutkuje lekkim zaniedbaniem rodziny. Darek to typ twardziela, który niczego i nikogo się nie boi. Często jest sarkastyczny, a czasem zabawny. Jeśli postawi sobie jakiś cel, to zrobi wszystko, aby go osiągnąć. Dużym plusem owego bohatera jest to, że popełnia on wiele błędów, co pozwala łatwiej się z nim utożsamić. To nie jest osoba idealna. Wydarzenia wpływają na niego i sprawiają, iż przechodzi on dość dużą przemianę. Pomysł na książkę i wykorzystanie motywu utraty pamięci nie jest jakieś oryginalne. Amnezja nie raz i nie dziesięć pojawiła się w kulturze. Ciekawe jest wykonanie, które bardzo mi się spodobało. Dzieje się dużo, co chwilę są jakieś zaskoczenia, a tajemnice wychodzą na jaw. Autorowi udało się mnie zwieść. Nie ukrywam, że przez sporą część utworu myślałem, iż wiem kto jest tym złym, poszukiwanym… Oczywiście na końcu wyszło kompletnie inaczej. A czytając ostatnie strony chodziłem po pokoju (bo usiedzieć nie mogłem) z taką miną na twarzy – :o. Z dużym zniecierpliwieniem czekam na kolejny tom tej serii. Widać, że autor przyłożył się, pisząc „Niepamięć”. Nie chcę przytaczać konkretnej sytuacji, aby przypadkiem komuś czegoś nie zaspoilerować, ale uwierzcie mi na słowo, że research jest bardzo dobry. Albo, jeśli nie chcecie wierzyć mi na słowo, po prostu sięgnijcie po ten utwór i przekonajcie się na własnej skórze. Od razu mówię, że za zarwane nocki nie odpowiadam. Klimat książki często jest mroczny i tajemniczy. Spowodowane jest to trochę tym, iż pojawiają się osoby z przestępczego świata. Bardzo spodobało mi się to, że razem z Suderem odkrywamy jego przeszłość. Na początku wiemy mniej więcej tyle, ile on, a potem z każdą stroną wychodzą na jaw kolejne fakty z jego życia. Żeby nie było – nie jest to książka idealna. Są krótkie przynudzające momenty, niekiedy akcja traci swoje tempo, a zakończenie jest troszkę nierealne i hollywoodzkie. Podsumowując, „Niepamięć” to bardzo dopracowana książka, od której bardzo trudno jest się oderwać. Wbija w fotel, zaskakuje i nie daje o sobie zapomnieć. Polecam ją przede wszystkim miłośnikom thrillerów i mocnych książek. Autor nie szczędzi opisów, także uważajcie! Za przekazanie egzemplarza recenzenckiego dziękuję Wydawnictwu FILIA. * Źródło – Lubimy Czytać

Żona i córka zamordowane podczas podróży do Berlina, on zostaje ciężko ranny z luką w pamięci i nabojem w głowie. W pierwszej części bohater wzbudza w nas pogardę, niesmak – kłamca, krętacz, taki maczo któremu wolno … ale jego żona i córka muszą być nieskazitelne takie grzeczne skromne posłuszne dziewczynki. Druga część zaskakuje, wciąga, wywołuje odruch ogromnego współczucia, zaskoczenia, nie dowierzania. Im bardziej zagłębimy się w historię podinspektora Dariusza Sudera bardziej zaczynamy mu kibicować i nawet zaczyna wzbudzać w nas lekką sympatię. Razem z głównym bohaterem rozwiązujemy zagadkę śmierci jego bliskich, w pewnym momencie zaczynamy domyślać się kto może stać za tym wszystkim ale wcale nie umniejsza to naszego apetytu na kontynuowanie dochodzenia do prawdy. Razem z inspektorem krok po kroku zaczynamy prowadzić śledztwo. Akcja toczy się spokojne ale wciąga nas całkowicie i wcale się nie nudzimy wręcz przeciwnie jesteśmy ciekawi co dalej. Duży szacun dla głównego bohatera, który nie ukrywa, że tragedia utraty żony i córki wywarła na min ogromne piętno, ale nie poddaje się , stara się radzić sobie z tym jak umie, nie topi smutku w alkoholu ani w żadnych innych używkach, tylko wyznacza sobie cel, znalezienie mordercy, wyjaśnienie co właściwie się stało. Są momenty lekkiego załamania i zwątpienia ale to nie umniejsza sympatii do głównego bohatera wręcz przeciwnie pokazuje to nam człowieczeństwo. Pierwszoosobowa narracja pozwala nam na dogłębniejsze poznanie odczuć, toku myślenia bohatera, który przez to staje się nam bliższy, czujemy się bardziej z nim związani razem z nim krok po kroku odkrywamy prawdę , prawdę o nim samym i śmierci jego bliskich. Ta determinacja, potrzeba odkrycia prawdy .

Stelar jest zwykle odrobił lekcje i skorzystał z pomocy konsultantów. Właśnie dlatego jego powieść jest realistyczna. Zapewne jakby się bardzo przyczepić, to coś do wytknięcia znalazłoby się, ale po co? Muszę stwierdzić, że Stelar wie co robi, ma konsultantów i wie o co ich pytać. Jego powieść to nie fantastyka, bo wszystko jest w niej realistyczne i "możliwe". Nawet samowolne śledztwo Sudera, które wydawać by się mogło nierealne, nie pozostawia wątpliwości co do tego, że mogło się odbyć. Muszę Wam również zdradzić, że jest coś o czym Markowi nie powiedziałam. Kiedy słuchałam jak na jednym ze spotkań autorskich opowiadał o Suderze i kiedy czytałam zapowiedzi byłam go bardzo ciekawa, ale... kiedy usłyszałam słowo "amnezja" to automatycznie zapaliła mi się w głowie czerwona lampka. Mam już dość motywu amnezji w książkach i filmach, to się po prostu przejadło i zostało ujęte już z każdej możliwej strony. Mimo wszystko w przypadku Sudera amnezja akurat się broni. Idealnie wpasowała się w zaplanowaną fabułę. Szkoda, bo chciałam się chociaż do tego przyczepić. Lubię pióro Stelara. Ujmę to trochę niepoprawnie, ale Marek Stelar jest "nietypowym kryminalistą". W jego powieściach śledztwo jest oczywiście głównym wątkiem, ale rozbudowana warstwa obyczajowa zawsze wciąga czytelnik i stanowi jego świetne uzupełnienie. Podobają mi się również lekkie i nienachalne opisy miejsc w wykonaniu autora oraz jego poczucie humoru.

Napiszę krótko, bo recenzji - elaboratow nikt nie czyta- powieść fajna, czyta się z dużym zainteresowaniem, miłośnicy kryminalnych zagadek nie rozczaruja się.

REWELACJA! Zdecydowanie najlepsza z książek Stelara. Wciągająca, prawdziwa, polecam wszystkim miłośnikom kryminałów.