Niepamięć (okładka miękka)

Bardzo ciekawe, świeże podejście do fantastyki! Jednocześnie jest osadzone w kanonie wyrobionym przez dekady zaczynając od Tolkiena, ale nie do końca! Widać, że młody autor świadomie czerpie ze źródeł, ale w taki sposób, że bawi się nimi i dodaje własne, zaskakujące elementy - szczególnie nakreślając Orków i własną interpretację Elfich rodów. Postacie natomiast, są bardzo barwne, wielowymiarowe, przywiązują do siebie czytelnika, aby z zaciekawieniem podążał za ich losami. Chociaż sama coraz rzadziej sięgam po fantasy, tak ta książka zdecydowanie mnie wciągnęła i nie zawiodła. Polecam!

Bardzo fajny debiut. Książka zaczyna się tajemniczo i poniekąd zostaje taka do samego końca. Przy okazji typowego dla fantastyki klimatu można tu znaleźć rozważania na temat własnych wartości, wiary, wewnętrznej walki i trudnych życiowych wyborów. Do tego wielowątkowość i duża ilość barwnych postaci, które nadają książce głębi i ciekawie komplikują całą fabułę. A do tego wisienka na torcie - niesamowicie klimatyczne ilustracje wykonane przez autora do każdego rozdziału - rewelacja! Zdecydowanie warto sięgnąć po tę pozycję. Wyczekuję już kolejnych części ;)

Niepamięć przeniesie nas do świata, w którym obok ludzi żyją również orkowie i elfy, do świata, w którym walczy się o władzę za pomocą mieczy i kusz, a proch strzelniczy dopiero staje się niezwykłym odkryciem. Książka ma budowę klamrową, opowiada dwie różne historie, które w pewnym momencie splatają się ze sobą i zaczynają tworzyć spójną całość, przenosząc czytelnika w zupełnie nowy, pewien przygód świat. Poznamy w ten sposób historię monarchy, który po wybuchu buntu wraz z dwójką swych przybocznych zostaje zmuszony do ucieczki z królestwa oraz historię niezwykle utalentowanego żołnierza dowodzącego oddziałem specjalnym w Imperium Tryjlii, na którym odcisną swe piętno spiski i manipulacje. Swoją rolę odegrają też elfie klany, które w krwawy sposób próbują odzyskać władzę na ziemiach, które przez tysiąclecia należały do nich. W książce oprócz krwawych i brutalnych walk znajdziemy również nieco lżejsze wątki przyjaźni i miłości, które wniosą do fabuły wiele pozytywnych emocji. Fabuła początkowo wydawała mi się skomplikowana, a ilość postaci przytłaczająca, jednak wraz z kolejnymi stronami, coraz bardziej wciągałam się w wykreowany świat i porządkowałam sobie w głowie, kto jest kim i dlaczego. Myślę, że jest to jedna z tych książek, które nie prezentują czytelnikowi swojego potencjału od samego początku i trzeba dać im odrobinę czasu, aby docenić ich wyjątkowość. Przekrój bohaterów jest dość szeroki, spotkamy tutaj wspomnianego wcześniej upadłego monarchę, żołnierza dowodzącego specjalnym oddziałem, jak i również jego nieprzeciętnych członków. Myślę, że właśnie ten wyjątkowy oddział i jego członkowie dostarczyli mi najwięcej emocji podczas lektury. Wspomnienia ich dowódcy, które przedstawiają czytelnikowi jak długą drogę musiał przejść ze swymi żołnierzami i ile pracy włożyć w to, żeby znaleźli się w miejscu, w którym aktualnie są, spowodowały, że odczuwałam do tej grupy dużą sympatię i kibicowałam im na każdym kroku. Mimo nieciekawej przeszłości udało im się stać niezwykle zgranym, oddanym i prężnie działającym oddziałem, który w swojej skuteczności może konkurować z najlepszymi, co niejednokrotnie udowodni w tej historii. Ciekawą postacią jest również Valareha, piękna i niebezpieczna kobieta, która niejednemu zawróci w głowie. Jej inteligencja i spryt, a również zadziorność przyczynią się do wielu zawirowań w życiu pozostałych bohaterów. Akcja książki rozkręca się dość wolno, jednak wraz z kolejnymi rozdziałami mamy do czynienia z coraz większą ilością zwrotów akcji, a historia nabiera tempa, co dostarcza czytelnikowi ogromu emocji. Krwawe bitwy, tajemnicze rozmowy i postaci, niewyjaśnione spory i potęga magii wraz z perfekcyjnie dopracowanymi postaciami i świetną narracją tworzą niesamowitą historię. Dodatkowym elementem, z jakim spotkamy się w książce Gustawa Dziewięckiego i jaki wpływa na uatrakcyjnienie lektury są ilustracje, które autor wykonał samodzielnie. Osobiście bardzo lubię tego typu wstawki, ponieważ pozwalają one na jeszcze lepsze wczucie się w fabułę książki. Udało mi się znaleźć informację, że jest to pierwszy z planowanych trzech tomów, co ogromnie mnie cieszy, ponieważ mam nadzieję, że kolejne z nich wyjaśnią mi zakończenie Niepamięci. Całość czytało mi się niezwykle przyjemnie i te nieco ponad 500 stron pochłonęłam w bardzo szybkim tempie, ale zakończenie niestety zostawiło po sobie duży niedosyt i wiele pytań bez odpowiedzi. Działa to oczywiście na korzyść autora, ponieważ z niecierpliwością będę wyczekiwać kolejnych tomów tej serii.

Jestem pod wrażeniem przeczytanej książki "Niepamięć". Napisana zrozumiałym czytelnym językiem. Duży zasób słów i wiedzy. Piękne opisy akcji i charakterystyka postaci wprowadzonych do powieści oraz ciekawe ilustracje, pozwalają głębiej przeżywać losy bohaterów. Jestem seniorką i zwykle interesuje mnie innego rodzaju literatura, jednak z zaciekawieniem czytałam, poznając i wyobrażając sobie nowe światy przedstawione przez Gustawa Dziewięckiego. Choć początkowo zapamiętanie kolejnych postaci pojawiających się w powieści sprawiało mi trudność, cieszę się, że mogłam przeczytać tę książkę. Polecam ją! Zarówno młodszy, jak i starszy czytelnik będzie zadowolony. Czekam na kontynuację! - Elżbieta.

Choć zwykle sięgam po pozycje innego gatunku, postanowiłem przeczytać książkę "Niepamięć", ponieważ chciałem zapoznać się z pracą młodego debiutanta. Stopniowo zagłębiając się w lekturę, miłym zaskoczeniem było dla mnie odkrycie, że fabuła tak mnie zainteresowała, że tą grubą pozycję pochłonąłem w szybkim tempie. Książkę przeczytałem z dużą przyjemnością, a bohaterowie, których losy opisywane są ciekawym językiem, zyskali moją dużą sympatię. Z niecierpliwością czekam na dalszy rozwój wydarzeń. Powieść trzyma w napięciu i pozostawia niedosyt. Cezar

Książkę naprawdę dobrze się czyta. Pełna fantazji wartka akcja przenosi czytelnika w czasy odległe i nierzeczywiste. Autor daje upust emocjom: jest tu podstęp, zdrada, walka o władzę, również delikatny wątek miłosny. Pojawia się również temat lojalności, a powieść prezentuje całe spektrum ludzkiego charakteru- dobro i zło, a także stawia pytanie o sens ludzkich losów. Język, którym posługuje się ten młody pisarz, jest soczysty i barwny. Osobiście, jako osoba z nieco starszego pokolenia, uważam, że brak tej książce optymizmu, za mało jest tu także humoru, a za dużo krwi. Nie rzutuje to jednak negatywnie na jej odbiór przeze mnie, ale może być przeszkodą dla bardziej wrażliwych czytelników. Gratuluję i zachęcam do przeczytania, bo naprawdę warto. Z.Klimontowicz.

To książka, w której znajdziemy pot, krew, walkę, ale również nie brakuje tu pozytywnych wydarzeń i emocji takich jak przyjaźń, miłość, oddanie. W tym przedziwnym świecie wszystko się może zdarzyć i zdarza się niejednokrotnie więcej, niż czytelnik przewiduje. Akcja jest wartka, powieść toczy się wielowątkowo, wymagając od czytelnika skupienia.

Tl;dr - książka jest naprawdę interesująca i uważam że warto po nią sięgnąć :) Pomimo faktu, że jest to pierwsza wydana przez tego autora książka, jest w niej naprawdę wiele rzeczy, w których można się zakochać. Po pierwsze książka bardzo dobre wrażenie robi pod względem warsztatu literackiego. Interesujące dialogi, dynamicznie prowadzona akcja, a wątki przemyślane są od początku do końca, bez zbędnych elementów i rozwlekłości. Całość nadaje dziełu charakter wciągającej, dobrze opowiedzianej historii. Moim zdaniem jest to tym ważniejsze, że w dzisiejszych czasach coraz trudniej o książkę, która potrafi dobrze zrównoważyć ambicje autora z dbałością o czytelnika. Kilkukrotnie sięgając po najnowszą fantastykę musiałem rozstawać się z lekturą, nawet jeżeli świat przedstawiony był bogaty i porywający. Zdarzało się, że na kartach powieści pisarz zapominał, że celem książki nie jest udowodnienie światu, że ma się lepszą wyobraźnię od Tolkiena, ale dobre, a może nawet porywające opowiedzenie jakiejś historii. Po drugie, fabuła. Nie będę tutaj wchodził w szczegóły, bo i nie na tym bym się chciał skupiać w mojej recenzji, ale mogę śmiało powiedzieć, że najbardziej spodobał mi się wątek (ex)króla Mirandhira. Dużym plusem jest też to, że autor rzeczywiście pracował nad opisywanym przez siebie światem. Nie ma tu naiwnych rozwiązań typu deus ex machina. Jeżeli bohaterowie gdzieś docierają (fizycznie albo w efekcie rozwoju postaci), to faktycznie czuć, że na to zapracowali - w efekcie łatwiej możemy się z nimi utożsamić; czujemy sympatię. A wszystko to sprawia, że książkę się po prostu połyka (i do czasu wydania drugiej części jest to chyba jeden z największych jej problemów :D).