Niemiłość

Życie trochę przypomina grę w bierki. Kiedy decydujesz, który patyczek zostaje poruszony, wszystko przebiega sprawnie i bez większych niespodzianek. Kiedy jednak naruszasz strukturę większej konstrukcji, patyczki zaczynają się przemieszczać, a kolejny ruch nie należy już do ciebie.

To, co zapamiętałam najbardziej, to był huk. Potężne uderzenie, które najpierw ogłuszyło, a potem zabolało. Odniosłam nawet wrażenie, że moje życiowe bierki rozsypały się po całej ulicy i nic nie mogło ich zatrzymać. Jedne poturlały się w dół, inne powpadały do studzienek kanalizacyjnych lub zostały rozdeptane przez ludzi. Niewiele ich zostało, a zatem na ewentualne kolejne rozdanie nie było już szans.

To był klasyczny efekt domina, kiedy jeden samochód uderza w drugi, ten w kolejny, a kończy się dopiero na szóstym. I to nie na żadnej autostradzie, tylko w centrum dużego miasta. Trudno powiedzieć, kto jednoznacznie zawinił, najprawdopodobniej starsza pani za kierownicą forda, która nagle chyba zapomniała, czy chce jechać prosto, czy jednak skręcić w lewo. Efekt był taki, że zahamowała bez żadnego uprzedzenia, a samochody, które znajdowały się za nią, nie miały możliwości, żeby ją jakkolwiek wyminąć. Na reakcję nie było czasu. Kolejne auta uderzały w siebie z dużą prędkością i nikt nawet nie zdążył pomyśleć o naciśnięciu hamulca. Huk, hałas, przerażający pisk opon, który wbijał się w głowę, klaksony, krzyki ludzi w samochodach i tych, którzy stali na chodniku. Inna sprawa, że wszyscy prawdopodobnie jechali zbyt szybko, jak to zwykle bywa o ósmej rano, kiedy każdy spieszy się do pracy, żując wulgaryzmy niczym tabakę. To już nie była zwykła stłuczka, tylko poważny wypadek, w wyniku którego ucierpiały trzy osoby. Klarysa, czyli starsza pani z forda, dziewczyna o dziwacznym imieniu Nasturcja oraz ja, niezapięta pasami. Miałam na sobie żółty sweter i czarne spodnie, nie wiem, dlaczego utkwiło mi to w głowie. Ja, trzydziestoośmioletnia kobieta, która od kilku tygodni poważnie zastanawiała się nad swoim małżeństwem. I która właśnie tego dnia postanowiła w końcu oznajmić swojemu mężowi, że niestety nie ma sensu dłużej tego ciągnąć.

Czasem jest tak, że dni dłużą się okropnie, są do siebie obrzydliwie podobne, że w zasadzie nie odróżniasz piątku od środy i nawet trochę plączą ci się pory roku. I nagle doznajesz jakiegoś olśnienia. Otwierasz rano oczy i wszystko widzisz zupełnie inaczej niż zazwyczaj. Zupełnie jakby twoje życie było sztuką teatralną, a ty nagle z aktorki zmieniłaś się w widza. Myślisz wtedy „o kurwa, to naprawdę moja kuchnia? To naprawdę ja tak się po niej snuję i przygotowuję śniadanie, chociaż od razu widać, że wolałabym walnąć szklanką o ścianę?”. Patrzysz dalej i oczom nie wierzysz, że można było grać w takiej szmirze. I nawet samą siebie krytycznie oceniasz, widząc fatalną kreację aktorską, gówniane dialogi i bardzo nudną fabułę.

Moje ostateczne przebudzenie dokonało się tamtego poranka właśnie. Nie bez znaczenia była awantura z poprzedniego wieczora, która przerodziła się w czynny wulkan wzajemnych pretensji, łącznie z uwagami na temat teściowych oraz gryzienia przez nich warzyw.

Tak, o to też można się pokłócić.

Zaczęło się niewinnie.

Chciałam zjeść jogurt malinowy, ale w lodówce stało tylko puste opakowanie. Kiedy okazało się, że nie zostawiła go nasza córka, tylko mój mąż, poczułam pierwszy skok adrenaliny.

– Dobra, zapomniałem.

Stop. To należało wyjaśnić.

– Jak to zapomniałeś? Skoro zjadłeś jogurt, to mogłeś od razu pozbyć się opakowania. Opcje były dwie: albo wyrzucić je do kosza na śmieci, albo wstawić z powrotem do lodówki. Dlaczego wybrałeś opcję drugą?

Nie, to nie jest czepianie się. To są zwykłe pytania, na które powinno się otrzymać normalną odpowiedź, żeby w przyszłości ustalić nieco inne postępowanie. Bo jaki kretyn wstawia puste opakowania z powrotem do lodówki?

– Cela, daj spokój, nie pamiętam.

Właśnie.

– Może spróbujesz sobie przypomnieć?

– Ale po co?

– Bo chciałabym, żebyś następnym razem wybrał opcję pierwszą. Wtedy, kiedy otworzę lodówkę, nie zobaczę jogurtu, na który miałam ochotę, i nie sięgnę po niego z nadzieją, że go zjem, i nie dostanę szału, kiedy okaże się, że opakowanie jest puste jak twój łeb!

No dobrze, może troszkę przesadziłam, ale to nie był pierwszy raz.

– Masz jakieś kłopoty w pracy?

Kurwa. Zawsze to samo.

– Nie. Nie mam żadnych kłopotów, nie mam okresu ani okresu przed nim, czyli słynnego napięcia, nie jestem też przemęczona. Po prostu nienawidzę zeżartych rzeczy w lodówce. Podobnie jak nienawidzę, kiedy twoja matka chrupie warzywa.

– Przepraszam, bo chyba nie do końca zrozumiałem. I chyba również nie zauważyłem związku.

Zgrzytnęłam zębami.

No i zaczęliśmy nawzajem na siebie wrzeszczeć, że to wszystko jest jakieś chore i bez sensu, ja znowu wspomniałam o chrupaniu warzyw, on mi zarzucił, że moja matka dla odmiany kompletnie nie zajmuje się wnuczką, tylko bawi w poetkę, ja wyśmiałam jego habilitację, której nigdy w życiu nie zrobi, a on powiedział, że niedługo to nawet ptaki na mnie nasrają.

Potem wyjaśnię dlaczego.

Koniec końców żółć się wylała, rozlewając niemal po wszystkich pomieszczeniach w naszym mieszkaniu, a na końcu jeszcze podchodząc mi do gardła. Rano obudziłam się z gorzkim posmakiem w ustach i w końcu postanowiłam.

Dzisiaj mu powiem.

Długo dojrzewałam do tego momentu, bo za każdym razem coś mnie hamowało. Ciągle wydawało mi się, że jeszcze nie teraz, że może powinnam dać mu jeszcze jedną szansę, że poczekam, aż minie wiosna, a potem jeszcze wytrzymam do świąt Bożego Narodzenia. A potem przychodziła kolejna wiosna i znowu wydawało mi się, że to nie jest odpowiednia pora. Tamtego ranka obudziłam się z podobnym chaosem w głowie, z podobnym bałaganem wewnątrz siebie. Bałaganem, który towarzyszy mi od dobrych kilku lat. Wszystko jest jakieś niepoukładane, jedne myśli nakładają się na drugie, ja sama wpadam w stany zawieszenia wymieszane z napadami furii i całkowitej frustracji. Usiadłam na łóżku i mocno zacisnęłam pięści, aż mnie rozbolały kłykcie.

Teraz.

Dzisiaj.

Bo inaczej nigdy się nie odważę.

Poza tym naprawdę przegiął z tym jogurtem.

I wtedy się uspokoiłam. Odetchnęłam nawet z ulgą i pogratulowałam samej sobie, że wreszcie mam jakąś konkretną datę. Dzisiaj powiem w końcu Wiktorowi, że musimy się rozwieść.

Parę godzin później nic już nie wydawało mi się tak łatwe i oczywiste jak tego ranka. To dość nieprzyjemne uczucie, kiedy nagle dociera do ciebie, że nawet nie możesz zaplanować własnego popołudnia. Niby wszystko jest ustalone, wiesz, co masz mówić i jak się zachowywać, aż tu nagle pojawia się wielkie „zło”, które głęboko w dupie ma twoje plany i z przyjemnością – jak przystało na wrednego gnoma – wciela swoje własne.

I wtedy właśnie straciłam przytomność.