Nie szukaj mnie (okładka  miękka, 06.2019)

Jak żyć dalej, kiedy wszystko, w co w życiu wierzyłaś, okazuje się kłamstwem? „- Nie, nie zorientuje się. Ludzie wierzą w to, w co chcą wierzyć. W to, co im powiesz. Zaufaj mi, wiem, co mówię”. Kochani, zapewne, gdybym teraz zapytała Was, jakie skojarzenia budzi w Was dom rodzinny, większość z Was zapewne odpowiedziałaby mi, że z miłością, ciepłem, bezpieczeństwem i wieloma innymi ciepłymi określeniami, które wznieciłyby poczucie ciepła w waszych sercach i promienny uśmiech na ustach. Tylko czy jesteście tego pewni? Czy macie pewność, że to poczucie szczęśliwej rodziny, którego doświadczyliście, będąc dziećmi i nastolatkami, nie było tylko pokazem iluzji, w który wasi bliscy chcieli, abyście uwierzyli? Jak mówi jedno z przysłów: „Prawda, jak oliwa, zawsze na wierzch wypływa”. Tylko pamiętajcie, grzebanie w przeszłości bywa niebezpieczne. Dziś zapraszam Was, abyście wspólnie ze mną i główną bohaterką książki „Nie szukaj mnie” Clare Mackintosh – Anną Johnson odkryli, prawdę, o tym, co tak naprawdę stało się z jej poukładanym światem, którego dziś już nie ma, a którego kobieta tak bardzo potrzebuje. Życie Anny, po raz pierwszy rozsypuje się na kawałki, kiedy jej ojciec popełnia samobójstwo, skacząc z urwiska. Wówczas zrozpaczona córka, wspólnie z matką próbują odpowiedzieć sobie na pytanie, co takiego skłoniło ich bliskiego do tak drastycznego kroku. Niestety, wiele pytań zostaje bez odpowiedzi. Siedem miesięcy później świat Anny legnie w gruzach po raz kolejny, ponieważ jej matka Caroline również odbiera sobie życie. Śledztwo prowadzone w tej sprawie wskazuje na to, że był to desperacki krok zrozpaczonej żony, czego potwierdzeniem jest identyczny, jak w przypadku męża sposób popełnienia samobójstwa. Kiedy my czytelnicy poznajemy życie Anny po tragedii, która ją spotkała, widzimy, że bardzo stara się pogodzić ze strasznymi faktami, ale nie jest to łatwe. Tym bardziej że nigdy do końca nie uwierzyła w to, że rodzice mogliby odebrać sobie życie. Brak najbliższych doskwiera szczególnie teraz, kiedy sama została matką i chciałaby móc uczyć się tej nowej roli, mogąc liczyć na wsparcie matki. Marzy o tym, aby córeczka dorastała, ciesząc się miłością dziadków. Może liczyć na wsparcie swojego partnera, jednak żałoba jest nieodłącznym elementem ich codziennego życia. Można śmiało powiedzieć, że Anna i Mark tworzą z nią swego rodzaju trójkąt. Zapewne prędzej czy później kobieta pogodziłaby się z tą bolesną, ale jednak nieodwracalną stratą, gdyby nie tajemnicza kartka, która dociera do niej dokładnie rok po śmierci matki. Trzy słowa, które na niej widnieją, nie pozwalają córce zamknąć przeszłości na zawsze. Jak się przekonacie: „Czasami lepiej trzymać się kłamstw. Prawda mogłaby cię zabić”. Moi drodzy, czy jesteście gotowi zaryzykować i towarzyszyć Ann w drodze do prawdy, mimo ostrzeżeń, które, ktoś jej wysyła? Ja oczywiście bardzo gorąco Was do tego zachęcam, bo „Nie szukaj mnie” to bardzo dobry thriller psychologiczny, który czyta się z ogromnym zaangażowaniem, nie mogąc się doczekać, odkrycia prawdy. Policja jest przekonana, że to samobójstwo, Anna podejrzewa morderstwo, komu uwierzycie? Historia ta to nie tylko dążenie do odkrycia faktycznych okoliczności śmierci bliskich nam osób. To również bolesne odkrywanie sekretów rodzinnych, które były skrywane przed Anną przez całe jej życie, a konfrontacja, z którymi niszczy wszystko, w co do tej pory wierzyła nasza bohaterka. Jak się okazuje, jej dom rodzinny od zawsze spowity był pajęczyną kłamstw i intryg. Każde dziecko wierzy w nieskazitelny wizerunek swoich rodziców, jak żyć ze świadomością, że był on tylko złudzeniem? Czy da się zrozumieć i wybaczyć? Na te wszystkie pytanie, będziecie musieli odpowiedzieć sobie już sami po przeczytaniu książki. Jeśli o mnie chodzi, nie wiem, czy potrafiłabym wybaczyć, to czego dopuścili się rodzice Anny i jak okrutnie postąpili wobec własnej córki. Ale jedno wiem na pewno. Gdybym była na jej miejscu, wolałaby nigdy tej prawdy nie poznać. W książce możemy dostrzec trzy główne zwroty akcji odpowiadające trzem częściom, na które została podzielona jej fabuła. Każda z tych części odkrywa nowe szokujące fakty, które mnie samą nie raz zaskoczyły. Autorka nie wykłada od razu wszystkich asów z rękawa, co dodatkowo potęguje naszą ciekawość tego, co będzie dalej, nie pozwalając nam zaprzestać lektury książki do momentu jej przeczytania. Muszę przyznać, że pomysł na fabułę książki, jest naprawdę świetny. Nigdy wcześniej nie spotkałam się z podobną koncepcją. Nie znajdziecie tu powtarzalności i schematów, a zakończenie całej historii nie tylko was zaskoczy, ale również, a może przede wszystkim skłoni do wielu przemyśleń na temat waszych rodzin i tego, czy to jak je postrzegacie, jest słuszne. Aż się boje pomyśleć dokąd te przemyślenia Was zaprowadzą. Dodatkową zachętą do sięgnięcia po „Nie szukaj mnie” niech będzie fakt, że historia, którą skrywają jej karty, inspirowana jest autentycznymi wydarzeniami. Blog Kocie czytanie.

To ten dzień, w którym wypada rocznica śmierci jej matki. Caroline skoczyła z klifu z dokładnie tego samego miejsca, z którego kilka miesięcy wcześniej zrobił to jej mąż, Tom. Ich córka, Anna, wciąż nie może pozbierać się po tym ciosie, mimo że jej cała uwaga skupiona jest na maleńkiej córeczce, Elli. Dla bohaterki każdy kolejny dzień to roztrząsanie na nowo powodu samobójstwa rodziców. Kartka w krzykliwych kolorach początkowo wydaje jej się kolejnym makabrycznym żartem; a jednak nie tym razem... ktoś uważa, iż śmierć jej bliskich nie była samobójstwem. Twórczość Clare Mackintosh poznałam dzięki fenomenalnej książce Widzę Cię. Już wtedy zapisałam sobie w pamięci to nazwisko, licząc, że kolejne lektury będą nie mniej ciekawe. I wiecie co Wam powiem? Strasznie się rozczarowałam. Anna żyje w cieniu tragedii, jaka ją dotknęła. Z pozoru kochająca rodzina w jednym momencie rozsypała się w proch; kobieta nie wie, dlaczego rodzice podjęli tak makabryczny krok, pozostawiając ją samej sobie, bez odpowiedzi. I wydaje się, że nigdy nie uzyska owych odpowiedzi. A jednak dzień rocznicy śmierci matki niesie za sobą coś więcej niż wewnętrzny smutek. Listonosz przynosi pocztówkę, bardzo kolorową i nie do końca adekwatną do sytuacji. Ten kawałek sztywnego papieru pobudza kobietę do działania, zanosi ją na policję, choć wydaje się, że nikt nie jest tak naprawdę zainteresowany ponownym otwieraniem starej sprawy. Ostatecznie wszystko wskazywało na samobójstwo, a za powód uznano kłopoty finansowe, jakie narastały wokół firmy ojca. Czy to jednak naprawdę było impulsem do skoku... ? Autorka stworzyła zawiłą konstrukcję niedopowiedzeń, rodzinnych sekretów oraz ludzi, którym na sercu tak naprawdę nie leżało niczyje dobro. Owszem, pomysł na fabułę był bardzo dobry, aczkolwiek mam wrażenie, że pani Mackintosh nie wykorzystała drzemiącego w nim potencjału. Większość lektury zwyczajnie mnie znudziła, a senność przerywały jedynie nieliczne zwroty akcji. Nie odkryłam w tej książce nic, co na dłużej zapisałoby mi ją jakoś w głowie. Jak już wspominałam, pomysł na fabułę był ciekawy; szczególnie, że sprawą rodziców Anny ktoś jednak się zajął. Policjant, pracujący na komisariacie jedynie na pół etatu, sam mierzący się z prywatną tragedią. Może właśnie z tego powodu uznał, iż życie z niedopowiedzeniami może być bardzo ciężkie. Gdyby Nie szukaj mnie było pierwszą książką autorstwa pani Mackintosh jaką przeczytałam, na pewno z ostrożnością podchodziłabym do kolejnych jej literackich dzieci. Teraz co prawda mój entuzjazm do jej twórczości nieco osłabł, ale i tak zamierzam sięgnąć po kolejną lekturę, jeżeli tylko się pojawi.

„Ze śmiercią mi nie do twarzy. Noszę ją jak pożyczony płaszcz: zsuwa mi się z ramion i ciągnie się po ziemi. Jest niedopasowana. Niewygodna.”, czyli kilka słów o tym, że niektórych poszukiwań lepiej nie zaczynać. Nie szukaj mnie to moje pierwsze spotkanie z twórczością Clare Mackintosh. Autorka znana jest z takich powieści jak Pozwolę ci odejść czy też Widzę cię. Dokładnie przed rokiem Caroline Johnson postanowiła ze sobą skończyć. Było to wstrząsające samobójstwo, wierna kopia tego, które kilka miesięcy wcześniej popełnił jej mąż. Ich córka Anna od tamtej pory bezskutecznie usiłuje pogodzić się z utratą rodziców. Dziś sama ma dziecko i tęskni za matką bardziej niż kiedykolwiek. Zaczyna zadawać sobie pytania, chce wiedzieć, jak naprawdę zginęli rodzice, ale grzebiąc w ich przeszłości, naraża się na ogromne niebezpieczeństwo. Z każdą stroną zagłębiamy się w spiskach i kłamstwach, ale autorka nie zdradza zbyt wiele na raz. Książka została podzielona na trzy części – każda kończy się zwrotem akcji. Od początku możemy się domyślać, że tajemnicze samobójstwa nie są do końca prawdą. Anna uważa, że jej matkę zamordowano. Jaka jest prawda? Styl autorki przypominał mi trochę Gillian McAllister (która nawet napisała rekomendację do Nie szukaj mnie) czy też Ruth Ware. Sporo dialogów (właściwie większość książki) co powoduje, że czyta się bardzo szybko. Prosty i potoczny język nie będzie przysparzał problemów. Spodziewałam się trochę mocniejszego, brutalniejszego thrillera, a dostałam lekką powieść z wątkiem thrillera, który jednak nie wywołał u mnie większych emocji. Jeśli na co dzień nie czytacie thrillerów i raczej ich unikacie, to Nie szukaj mnie na pewno przypadnie Wam do gustu, ponieważ nie jest zbyt wymagającą lekturą. Dla fanów tego gatunku może stać się małym rozczarowaniem.

"Nie szukaj mnie" to moje pierwsze spotkanie z twórczością Clare Mackintosh. Z początku ciężko było mi się połapać w książce, dużo się działo i ciężko było mi przyswoić te informacje tak od razu. Jednak potem czytało mi się ja znacznie lepiej i pochłaniała mnie niemiłosiernie! Życie Anny rozsypuje się na milion kawałków, kiedy dowiaduje się, że jej ojciec popełnia samobójstwo skacząc w przepaść. Kilka miesięcy po nim samobójstwo popełnia matka Anny, w ten sam sposób co jej ojciec. Prowadzone śledztwo jest zdania, że był to esperancki krok Caroline - matki Anny, po rozpaczy swojego męża. W dniu przypadającym na rocznice śmierci Caroline, Anna otrzymuje kartkę, której treść nie pozwala jej do końca wierzyć czy to na pewno było samobójstwo, a może morderstwo. Czy Anna odkryje prawdę? Czy jej rodzice zostali zamordowani a może żyją? „Czasami lepiej trzymać się kłamstw. Prawda mogłaby cię zabić”. Książka trzyma w napięciu! Nie spodziewałam się takiego obrotu spraw, biorąc tę książkę do ręki. Jeśli lubicie thrillery to polecam Wam książkę z całego serca. Anna odkrywa prawdę o swoich rodzicach, która jest bolesna. Już nigdy nie spojrzy na nich, a zwłaszcza na swoja matkę jak patrzyła kiedy żyli. Odkrywanie rodzinnych sekretów zmieni jej życie na zawsze.

Anna w krótkim czasie straciła ojca i matkę. Najpierw ojciec skoczył z klifu, za pół roku matka. Kobieta nie potrafi się pozbierać po takiej traumie. Choć stara się ułożyć sobie życie, ma partnera i córeczkę, to jakoś nie umie uwierzyć, że mama mogła zrobić dokładnie to samo co tata i skazać ją na takie cierpienie, choć wie co przeżywały obie po śmierci mężczyzny. Gdy w rocznicę śmierci Anna dostaje anonimowy list, który podważa ideę samobójstwa, kobieta wie, że jej przeczucia od początku były trafne. Jej rodzice nie popełnili samobójstwa, a zostali zamordowani. W śledztwo włącza się na własną rękę emerytowany policjant, który wierzy kobiecie i stara się odkryć co stało się z jej rodzicami. Co odkryją? I co tak naprawdę stało się z parą małżonków? "Nie szukaj mnie" to naprawdę super wciągający thriller, który od początku trzyma w napięciu. Choć ja jakoś w połowie domyśliłam się o co może chodzić, nie zepsuło mi to nic a nic przyjemności z czytania. Mimo, że książka mi się podobała, to nie polubiłam się z główną bohaterką. Dla mnie była za mdła i za mało zdecydowana w tym co robi. Jeżeli lubicie takie książki, które odkryją przed Wami wiele skrywanych sekretów, to ta taka właśnie jest. Polecam!

Mogłoby się wydawać, że w ręce czytelników trafia kolejna pozycja z grona thrillerów podobna do wielu innych. Nic bardziej mylnego. Powieść w swoim przekazie skłania do refleksji nad obrazem związków rodzinnych i konsekwencjami „chowania wszystkiego pod dywan". Ale czy kryminał, mający zapewnić czytelnikowi rozrywkę, może skłonić do głębszej refleksji? Moim zdaniem tak, i właśnie autorce powieści się to jak najbardziej udało. W momencie, gdy już jesteśmy przekonani, że wiemy jak wyglądała historia rodziców Anny, autorka poddaje wszystko w wątpliwość i serwuje kolejny zwrot akcji. Niczego nie można być pewnym, powieść czyta się bez odłożenia... I nawet ostatnie strony wybijają w fotel.

Świetny kryminał na lato. Jeśli nie wiesz jaka książkę zabrać ze sobą na wakacje ta propozycja jest idealna. Od pierwszych stron mamy zarys ciekawie zapowiadającej się historii, która nie sypie się po kilkunastu stronach a wręcz intryguje z każdą przeczytaną. Płynność języka autorki powoduje, że książkę czyta się z wielką przyjemnością. Nie mamy tu banalnych postaci ani sytuacji, które irytują swoją naiwnością. Całość stanowi dobrze przemyślaną fabułę i jak dla mnie Clare stworzyła bardzo dobry kryminał, który bardzo polecam.