Nie odpuszczaj (okładka miękka)

Harlan Coben kolejny już raz udowadnia, że potrafi stworzyć genialny klimat. Fabuła wciąga dosłownie od pierwszej strony. Już od samego początku zaczyna się dziać i właśnie to uwielbiam w jego książkach. Nie mogę powiedzieć, że akcja nie zwalnia ani na moment. Coben ma to w zwyczaju, że właśnie stopuje ją na jakiś czas, by nagle znowu wrzucić piąty bieg i nas czymś zaskoczyć. W dodatku rozdziały kończy w taki sposób, że koniecznie chcemy czytać dalej, żeby wiedzieć co się tam dzieje. I przez to pochłaniamy powieść w zastraszającym tempie. Muszę przyznać, że pomysł na tę historię bardzo mi się spodobał, a zakończenie nieźle mnie zaskoczyło. Niektóre tropy, którymi podążał Nap, były trochę naciągane i wiedziałam, że to na pewno nie ma nic wspólnego z rozwiązaniem zagadki. Miałam w głowie kilka swoich teorii na temat rozwiązania tej sprawy, ale to co się tam wydarzyło... No w życiu bym tego nie przypuszczała. Ale co tu dużo mówić... Coben to bez dwóch zdań mistrz w swoim fachu! Potrafi tak skonstruować intrygę, że mało kto jest w stanie się połapać o co chodzi. Kolejna rzecz, którą uwielbiam w książkach Harlana, to zdolność do tworzenia bohaterów. Postacie są ciekawe, nie nudzą, a dodatkową są autentyczne. Nie są to wyidealizowani ludzie. Jak każdy posiadają wady, mają jakieś własne tajemnice, grzeszki. I to sprawia, że są tak interesujący. Nap mimo dręczących go demonów przeszłości jest zabawnym gościem, który uparcie dąży do wyznaczonego sobie celu. Jest wytrwały, miły i ma dobre serce (choć nie zawsze jest aniołkiem). Muszę przyznać, że główny bohater przywołał mi na myśl mieszankę moich dwóch ulubionych postaci, również stworzonych przez Cobena, a mianowicie Wina i Myrona. Jeśli znacie tę serię, to na pewno w trakcie lektury będziecie wiedzieli o co mi konkretnie chodzi. Nie wiem czy to było zamierzone, czy autor zrobił to nieumyślnie, ale grunt, że wyszło znakomicie. Czytając książki Cobena, czasem czuję się, jakbym spotykała się ze starymi, dobrymi znajomymi. Bardzo podoba mi się to, że mimo iż książki są pojedynczymi tomami, zupełnie odrębnymi historiami, które nie wiążą się ze sobą w żaden sposób, to autor przemyca czasem smaczki, które wyłapią czujni fani jego twórczości. Najczęściej są to bohaterowie, których znamy z innych powieści, a nagle pojawiają się niespodziewanie, choćby na krótką chwilę, w innej. Tak jest właśnie w tym przypadku. Myślę, że fani Cobena na pewno wyłapią kogo mam na myśli, a i sądzę że równie bardzo jak ja, ucieszą się z tych spotkań. W dodatku, nie wiem czy autor tylko droczy się z czytelnikiem, czy też podsuwa pewną myśl specjalnie, ale jeśli to drugie, to ja jestem bardzo na TAK! I naprawdę chciałabym Wam zdradzić o co mi chodzi, ale nie mogę, bo zaspoileruje Wam książkę, a tego byśmy nie chcieli. Autor pokazuje tutaj, że nie wszystko jest takie, jakie nam się czasem wydaje. Ludzie nie zawsze są z nami szczerzy, często coś ukrywają i tak naprawdę nikomu nie można ufać w 100%. Choć czasem robią coś w dobrej wierze, to nie zawsze wychodzi z tego coś dobrego. Tak samo jest w sprawie, którą prowadzi Nap. Choć wydawała się prosta, jej rozwiązanie wcale nie jest takie oczywiste. Trzeba pogrzebać trochę głębiej, nawet jeśli prawda będzie bolesna. Coben zwraca również uwagę tutaj na powszechne problemy, takie jak szykanowanie przez Internet, gdzie przez lekkomyślność jednej osoby, można zniszczyć komuś całe życie. Porusza również temat przemocy domowej, jak i sądzenia innych za jakieś postępowanie wedle własnego uznania. Ukazuje także, że czasem nasze głupie pomysły, które wydają się niegroźne, mogą doprowadzić do tragedii. Jak widać, Coben bawi i uczy. Podsumowując, "Nie odpuszczaj" to fantastyczny, trzymający w napięciu thriller, z dobrym humorem i wielkim zaskoczeniem na końcu. Tego się nie czyta, to się pochłania! Jedyny problem, jaki miałam z tą książką, to taki, że z jednej strony chciałam już znać zakończenie, a z drugiej nie chciałam jej tak szybko kończyć. Wierni fani Cobena na pewno będą zadowoleni, bo książka trzyma poziom, z którego znamy autora. A ci z Was, którzy jeszcze nie zaczęli swojej przygody z tym Panem, spokojnie mogą ją zacząć właśnie od tej pozycji. Sądzę, że będziecie zadowoleni i być może zakochacie się w jego twórczości tak samo jak ja. Wiem, że mogę być nieobiektywna w ocenie, bo uwielbiam wszystko co wyjdzie spod pióra Cobena, ale wierzcie mi na słowo, że ta książka jest genialna!

Przyznam szczerze, że czytałam już jedną książkę Cobena, ale jakoś średnio mnie ona przekonała do siebie. Była całkiem ciekawa, ale nie jakaś najlepsza. W tym przypadku akurat ,,Nie odpuszczaj", było zupełnie inaczej. Co prawda schemat w tej książce jest bardzo podobny jak do większości jego tekstów, ale jakoś zdecydowanie mnie urzekł. Coben nie jest moim ulubieńcem, po prostu jest on mi obojętny. Wiem, że jest bardzo popularny na całym świecie, a w Polsce zdążył już zyskać ogromną rzeszę fanów. W sumie nawet ostatnio na netflixie oglądałam serial, który był nagrany na podstawie jednej z powieści Cobena. Książka wciągnęła mnie już od samego początku, przyznam, że książka jest napisana w bardzo przystępny sposób. Co prawda nie jest to łatwa i logiczna książka, bardzo często trzeba ją czytać ze zrozumieniem, nie ma tak łatwo, że można sobie podczas czytania odpłynąć wraz z duchem lektury. Bacznie należy śledzić losy bohatera, który prowadzi dosyć trudną dla siebie zagadę do rozwiązania. Według mnie ogromnym plusem jest to, w jaki sposób ta książka jest nam zaprezentowana i napisana. Każdy szczegół idealnie pasuje do całości, mam wrażenie, że w tej książce każdy element pasuje do kolejnego. Wszystko w tej historii ma swoje miejsce. Kolejną sprawą są sami bohaterowie. To kolejna niesamowita sprawa. Każdy z nich jest niezwykle ciekawy, każy z nich ma swoją ciężką i trudną przeszłość, z którą musi się zmierzyć, np. tak jak bohater, który wiele stracił już w życiu, a teraz walczy o to, aby dowiedzieć się prawdy. W sumie również postawa bohaterów, ich sposób zachowania łączy się z fabułą. Fascynujące jest to, że bohaterowie mają jak gdyby wpływ na to co działo się w przeszłości, a co po prostu łączy się w danym momencie z teraźniejszością. Nie zapominajmy jeszcze o emocjach! W tej książce to podstawowy czynnik, który stale się pojawia. Napięcie, wspólne oczekiwanie wraz z bohaterem, niedowierzanie, i te wspólne emocje, które pojawiają się pod sam koniec historii. Szczerze, do końca nie byłam pewna jak zakończy się ta sprawa. Miałam nieco inny scenariusz na koniec tego thrillera, byłam pewna, że mam rację, a tu jednak okazuje się, że wcale tak nie jest! Znaczy to, że Autor doskonale dopracował każdy z rodziałów, ponieważ wydaję mi się, że czytelnik będzie miał naprawdę masę problemów z dojściem do rozwiązania zagadki. To ogromna zaleta, ponieważ rzadko który Autor potrafi tak stworzyć i wykreować postacie oraz fabułę, że czytelnik ma problem z domyśleniem się końca książki. Zdecydowanie polecam tę książkę raczej starszym, choć wydaję mi się, że młodzież, która lubi takie klimaty również może po nią sięgnąć. Opis fabuły Pewien detektyw Nap Dumas, przeżył już wiele w swoim życiu. Stracił swojego brata, z którym był bardzo silnie związany. Sprawa ta jednak nie jest zbyt świeża, brat Napa zmarł jakieś piętnaście lat temu. Można by było przypuszczać, że wszyscy już zapomnieli o tym. Okazuje się, że jednak nie do końca. Nap stale pamięta i wspomina swojego brata, a może to dlatego, że śmierć brata nie była przypadkowa? Powiedziałabym nawet, że były to niewyjaśnione okoliczności. To nie koniec. Nasz bohater dodatkowo musi zmierzyć się z dziwną sytuacją, odnośnie swojej kobiety, którą kochał w młodych latach. Ona również zaginęła, nikt do tej pory nie miał z nią kontaktu. Dumas ma problem, wszystkie te wydarzenia, nie wiążą się raczej ze sobą, ciężko mu to wszystko wyjaśnić i połączyć w logiczną całość, dlatego stale próbuje się zmierzać z przeszłością i jakoś to zmienić, wpłynąć na te wydarzenia. W międzyczasie w teraźniejszości rozgrywa się kolejny wypadek, który jak się okazuje w późniejszym etapie, ma związek z wydarzeniami z przeszłości, dlatego Dumas wciąga się w nowe śledztwo. Od tego momentu fabuła przyspiesza, staje się bardziej ekstremalna, a zaskoczenie zwala nas z nóg!

Coben! Tak, w końcu doczekałam się kolejnej książki mojego ulubionego autora. Co roku, mniej więcej w tym samym czasie pojawia się najnowsza książka Cobena, więc zawsze oczekuję choćby najmniejszej informacji kiedy, co i jak. Tak więc jak można się spodziewać Nie odpuszczaj czym prędzej musiało znaleźć się w moich łapkach. No i jest! Już mam dla Was recenzję najnowszego tytułu mojego mistrza. Nap Dumas przed laty stracił brata, który wraz ze swoją dziewczyną został odnaleziony martwy na torach. Wypadek, samobójstwo, a może zabójstwo? Tego nigdy nie wyjaśniono. Jednak w tym samym czasie Nap traci także swoją ukochaną, która nagle znika w niewyjaśnionych okolicznościach. Teraz, o latach, wszystko zaczyna wracać ze zdwojoną siłą. Nowe poszlaki, które przecież tak bardzo się łączą, że nie mogą być zbiegiem okoliczności... a może? Sekrety, które zaczynają wychodzić na jaw są coraz bardziej mroczne. Nie odpuszczaj to któraś z kolei książka Cobena, którą czytam. Co prawda nie mam na koncie wszystkich jego pozycji już przeczytanych, ale te kilkanaście spokojnie wystarcza, aby poznać co nie co schemat jakim posługuje się autor. Zwłaszcza jak czyta się je w krótkim odstępie czasu, jest to najbardziej widoczne. Jednak na szczęście, już od kilku swoich najnowszych książek zauważyłam, że autor często zbacza z tych najczęściej wybieranych dróg i tak też było tym razem, więc udało mu się mnie zaskoczyć co mnie bardzo cieszy. Chyba nie ma sensu, abym rozwodziła się nad stylem jakim posługuje się autor, bo zawsze go uwielbiałam i w tej materii nie zmieniło się zupełnie nic. Jego książki pochłaniam bardzo szybko, chociaż przy końcu to tak trochę smutno, że to już, ale przecież najważniejsze, że książka była dobra. Klimat jaki tworzy w swoich historiach bardzo mi odpowiada, tak samo jak i postacie jakie kreuje. Więc czego chcieć więcej. Jeśli więc bohaterowie zostali wywołani, to teraz kilka słów o nich, a zwłaszcza o Napoleonie Dumasie. Już samo to jak się nazywa, wyróżnia go na tle większości postaci. Jednak i tym razem jest to główny bohater jakiego ciężko było spotkać w książkach Cobena. Różni się charakterem, sposobem bycia i osobowością od reszty i bardzo go polubiłam mimo wszystko. Pozostałe postaci także świetnie wykreowane, jednak to Nap skradł moje serce. Nowością jaką jeszcze nie miałam okazji spotkać w książkach autora jest narracja. Zazwyczaj była ona prowadzona w trzeciej osobie, natomiast tutaj przez historię prowadzi czytelnika sam bohater. Ale też nie tak zwyczajnie. Nap wręcz zwraca się do czytelnika, ale nie tylko. To także trochę taki monolog do swojego brata bliźniaka Leo, z którym już nie może już rozmawiać w rzeczywistości z wiadomych przyczyn. Bardzo ciekawe i interesujące posunięcie, którego się zupełnie nie spodziewałam. Zakończenie mnie zaskoczyło. Myślałam, że trafnie udało mi się przewidzieć wszystkie fakty i wszystkie rozwiązania zagadek, jednak w większości przypadków moje domysły wcale się nie pokryły z rzeczywistością. Wspominałam już o tych schematach autora, które i tym razem udało mu się przełamać za co wielki plus. Tak na koniec wspomnę jeszcze, że każdy kto zna trochę twórczość Cobena, na pewno kojarzy Myrona Bolitara, czołową postać w wielu książkach autora. I tutaj mała ciekawostka dla wszystkich fanów Bolitara, ponieważ postać ta pojawia się epizodyczni także na kartach Nie odpuszczaj! Mnie ten fakt zaskoczył, ale tak bardzo pozytywnie. W końcu to Myron Bolitar i wszystko jasne. Jeśli jeszcze nie mieliście okazji zapoznać się z twórczością Harlana Cobena, to ja nie wiem co robiliście do tej pory, ale koniecznie musicie to nadrobić. Tym, którzy już go znają, serdecznie polecam Nie odpuszczaj ponieważ jest to godna kontynuacja twórczości autora. Ja oczywiście czekam na kolejne książki, no i na te wszystkie zapowiedziane produkcje Netflixa!

Na ile znamy swoich bliskich i samych siebie? Tego nie wiemy aż do chwili kiedy nadchodzi sprawdzian, chociaż zazwyczaj jesteśmy pewni, że wiemy wszystko o sobie i najbliższych. W takim momencie przeszłość może nabrać całkiem innego znaczenia, a teraźniejszość zweryfikuje obietnice dane kiedyś i te, które dopiero zostały złożone. Prawda bywa trudna i daleka od naszych wyobrażeń, lecz także daje niektórym możliwość zamknięcia jednego życiowego rozdziału i otwarcia kolejnego. Tamta noc zmieniła wszystko, to co było przed nią nabrało całkiem innego znaczenia, a to co dopiero miało być okazało się jedynie iluzoryczną przyszłością. Nap Dumas przeżył ją piętnaście lat temu i od tego momentu nic nie było takie jak przedtem. Banał? Nie bolesna rzeczywistość po stracie części siebie. Jego brat wraz z dziewczyną zostali znalezienie martwi, stan ich ciał wskazywał na wypadek bądź samobójstwo, ale Nap nie wierzył w oficjalną wersję zdarzeń. Zbyt związany z nieżyjącym bliźniakiem by mógł zostawić tę sprawę wciąż szuka odpowiedzi na dręczące go pytania. Dlaczego oni, dlaczego w tamtą noc i co faktycznie wydarzyło się? Jako policjant wykorzystuje każdą sposobność by prowadzić prywatne śledztwo. Jeszcze jedna osoba zaprząta jego uwagę – Maura, szkolna miłość i dziewczyna, która zniknęła tej samej nocy. Zbieg okoliczności? Coś takiego podobno istnieje, lecz jakoś nie przekonuje to detektywa Dumasa, wprost przeciwnie, jeszcze bardziej umacnia go w przekonaniu, że w czasie tych późnych godzin wydarzyło się o wiele więcej niż mówią się o tym policyjne akta. Piętnaście lat temu przysiągł, iż wyjaśni tę tragedię, teraz nabiera ona dodatkowego znaczenia, o wiele groźniejszego, ale i zdającego się niektórym nierealnego. Tyle się wydarzyło od tego lata, zmieniło się tak wiele, lecz dwa wydarzenia są powodem, że rany Napa nigdy nie zabliźniły się – tragiczne odejście Leo i Diany oraz to co stało się z Maurą. Czyżby patrzył na przeszłość z niewłaściwej perspektywy? A może trzeba jeszcze raz sprawdzić znane informacje i rzucić na szalę wszystko by odkryć niewygodna prawdę? Myron Bolitarma konkurenta – Napoleona Dumasa, który wyszedł spod pióra tego samego autora czyli Harlana Cobena. Równie bezkompromisowy i skuteczny oraz intrygujący, a jego historia nie pozwala na obojętne przewracanie kartek. „Nie odpuszczaj” ma w sobie wszystkie cechy rasowego thrillera czyli zagadkę, ciekawych bohaterów, skrywających tajemnice, niejasną przeszłość oraz niepokojącą teraźniejszość. Te elementy to dopiero wierzchołek przysłowiowej góry lodowej, pisarz nie poszedł na skróty i dał jednocześnie czytelnikom dochodzenie kryminalne, rodzinne sekrety oraz silnie osadzony w współczesnej rzeczywistości wątek political fiction. Dodatkowo częściowo akcja rozgrywa się w miejscach, które nie wydają się nam szczególnie niebezpieczne, ale i równocześnie fabuła w nich osadzona mocniej niepokoi. Harlan Coben po raz kolejny połączył spokojne przedmieścia, które okazują się mieć ciemniejsze punkty, rodzinne tajemnice oraz sensacyjne zwroty akcji. Nowy bohater nie jest kopią, stanowi odrębną opowieść niekiedy pełną sprzeczności, a czasem wydający się być podobnym do jednego z naszych spokojnych i przewidywalnych sąsiadów. Jego postępowanie jest nieprzewidywalne co współgra z fabułą, wiodącą do jedynie pozornie ślepych uliczek i poprzez iluzorycznie łatwo wytłumaczalne wydarzenia. Autor nie daje czytelnikowi chwil wytchnienia, wciąż poddaje w wątpliwość to co było pewne, podsuwa nowe tropy i buduje zakończenie w jakim wszystko nabiera zupełnie innego znaczenia niż się wydawało na chwilę przed zakończeniem.

TAJEMNICE PRZESZŁOŚCI PO RAZ KOLEJNY POWRACAJĄ Coben to pisarz, który upodobał sobie w szczególności jeden rodzaj thrillera – a dokładniej ten, traktujący o zniknięciach i zbrodniach sprzed lat, które dopiero po długim czasie zaczynają wychodzić na światło dzienne. O tym opowiadała chyba jego najsłynniejsza powieść, „Nie mów nikomu”, na tym także skupia się najnowsze dzieło amerykańskiego autora, „Nie odpuszczaj”. Czy to oznacza, że jest wtórne? Po części tak, ale przede wszystkim jak zawsze jest udane i dostarcza naprawdę dobrej rozrywki, którą czyta się szybko, przyjemnie i z autentycznymi emocjami. Daisy ma sposób na życie. Pracuje na zlecenie rozwodzących się żon, upijając ich mężów i prosząc o odwiezienie. Jeżeli mężczyzna się zgodzi, kilka zakrętów dalej zatrzymuje ich jej policyjny partner, Rex, a sąd dostaje dowód nieodpowiedzialności owego człowieka, co ułatwia odebranie mu praw rodzicielskich. Teraz jednak coś idzie nie tak, kolejna „ofiara”, Dale Miller, na jej oczach zabija policjanta, a potem… Daisy wie tylko jedno: po tylu latach w końcu ją znaleźli! I tu na scenę wkracza śledczy, Napoleon Dumas, który od piętnastu lat nie potrafi poradzić sobie ze stratą, jaka go spotkała. To właśnie wtedy, pewnej nocy, jego brat bliźniak Leo i Diana zginęli na torach kolejowych. Samobójstwo? Wypadek? Morderstwo? Tego nie udało się ustalić. Tak samo zresztą jak tego, co stało się z Maurą, ówczesną dziewczyną Napa, która zniknęła tej samej nocy. Jej rodzice nigdy nie zgłosili zaginięcia, a jemu kazali trzymać się od niej z daleka, ale on, mimo lat poszukiwań, nie był w stanie jej odnaleźć. Aż do dnia dzisiejszego. Dekadę temu wprowadził jej odciski palców do bazy danych, teraz dowiaduje się, że znaleziono je na miejscu morderstwa Rexa – swoją drogą jego znajomego ze szkolnych lat. Dawne emocje, które nigdy nie zniknęły, wybuchają z nową siłą, a Nap rzuca się w wir tajemnic z przeszłości, która jest o wiele bardziej mroczna, niż kiedykolwiek mógłby sądzić… Coben niniejszą książkę oparł w pewnym stopniu na własnych doświadczeniach. A dokładniej na legendach miejskich, które znał z dzieciństwa ze swojej najbliższej okolicy, a które legendami – mimo ich mrocznego, przerażającego charakteru – okazały się wcale nie być. To jednak tylko drobny fakt stojący za całością i dodający jej pikanterii, cała reszta jest dokładnie taka, jak u tego Cobena, którego tak bardzo doceniłem przed laty. Lekka i szybko poprowadzona treść, w której nie brak napięcia, intrygująca tajemnica – wyrwana co prawda ze stałego repertuaru amerykańskiego autora, ale jak zawsze sprawdzająca się znakomicie – i w końcu to, co mnie kiedyś u niego kupiło – love story. Historia miłosna stojąca za wszystkim, która sprawia, że fabuły Cobena nabierają jakże ludzkiego, bliskiego każdemu wymiaru. A wszystko to napisane w sposób lekki, stylem prostym, pełnym dialogów, bardzo łatwym i przyjemnym w odbiorze. Wbrew pozorom jednak, treść nie znika z głowy od razu po przeczytaniu, jak to ma się często w przypadku takich niewymagających lektur. Coben wie, jak zapaść czytelnikom w pamięć, wie też jak zaintrygować i zbudować napięcie, i nawet jeśli w ostatecznym rozrachunku całość bardzo nie zaskakuje, warta jest polecenia miłośnikom dobrych, rozrywkowych thrillerów. W skrócie: dobra powieść z dreszczykiem na długie, jesienne wieczory, pozbawiona większej głębi, ale w swoim gatunku naprawdę znakomita.

Lubię kryminały i sięgam po nie od czasu do czasu, ale na pewno nie nazwałabym się znawczynią tematu. Zwłaszcza że jeden z mistrzów tego gatunku, Harlan Coben, wciąż był dla mnie tajemnicą. Pół bookstagrama zachwyca się jego twórczością, więc podczas pierwszego wypadu do antykwariatu dwa lata temu skierowałam swoje kroki na dział z kryminałami i wyszłam z trzema książkami tego pisarza. Jak się pewnie domyślacie, nie przeczytałam ich do tej pory, bo ciągle inne tytuły wpychały się w kolejkę. Aż przyszła premiera «Nie odpuszczaj» i nie miałam już wyjścia, musiałam po nie sięgnąć. Trochę obawiałam się rozczarowania, bo nie raz już było tak, że moje wysokie oczekiwanie spotkały się ze ścianą. Czy i ja zachwycę się Cobenem? Czy te wszystkie zachwyty nie są przesadzone i za bardzo rozdmuchane? Na swoich bookstagramie prosiłam was nawet, żebyście trzymali kciuki za nasze pierwsze spotkanie. Nie wiem, czy rzeczywiście trzymaliście, ale jeśli tak – bardzo wam dziękuję. Jestem tą książką kompletnie kupiona! Ale ten zachwyt przyszedł nie od razu. Bardzo zaintrygował mnie prolog, od razu na myśl nasuwający niedawno wydany głośny thriller psychologiczny JP Delaneya, «W żywe oczy». Później, choć sam styl i to, jak płynnie czytało się kolejne strony, bardzo przypadły mi do gustu, miałam małe wątpliwości. Wydarzenia z prologu analizowane były następnie przez głównego bohatera, Napa, pracującego w policji jako agent śledczy, i zbyt łatwo rozgryzał kolejne elementy układanki. Zero wahania, kilku wersji wydarzeń, większych pomyłek. Ok, agent śledczy pierwsza klasa, ale i tak było to dla mnie zbyt proste. Na szczęście z biegiem śledztwa ten początek nie był już taki istotny. «Nie odpuszczaj» okazało się być kryminałem idealnym. Mamy zagadkę, którą wcale nie tak łatwo rozgryźć, wątek z tajemnicami państwowymi, który budzi zainteresowanie, bohaterów, którzy fantastycznie się dopełniają. Jest wartka, wciągająca akcja, zwroty, które jeszcze bardziej przykuwają do książki, charyzmatyczny główny bohater, który z jednej strony potrafi być bezwzględny, z drugiej zaś ma tę czułą stronę, która nadaje mu człowieczeństwo. A do tego styl autora, czyli wisienka na torcie. Coben zdecydowanie kupił mnie nie tylko fabułą, ale i tym, w jaki sposób została ona opowiedziana. Na tylnej okładce znajdziecie blurba napisanego przez Dana Browna. Chociaż nie jestem zagorzałą fanką tego pisarza, uwielbiam to, jak jego książki mnie wciągają i ile emocji towarzyszy mi podczas ich lektury. Harlan Coben właśnie zajął miejsce obok niego i mam nadzieję, że sięgnięcie po jego kolejny kryminał nie zajmie mi znowu dwóch lat. Werdykt: TO READ!!! *za egzemplarz do recenzji dziękuję Wydawnictwu Albatros NA SKRÓTY «Nie odpuszczaj» to pierwszy kryminał Harlana Cobena, który miałam okazję przeczytać (mimo że trzy jego wcześniejsze książki dorwane w antykwariacie wciąż leżą na półce i czekają, aż po nie sięgnę). I to było zdecydowanie udane pierwsze spotkanie. Chociaż początkowo miałam pewne wątpliwości do tego, jak łatwo główny bohater odnajduje kolejne elementy układanki, później nie miało to już żadnego znaczenia. Powieść Cobena ma wszystko to, co powinien mieć dobry kryminał: wartką akcję, zwroty wydarzeń, ciekawych bohaterów, świetny pomysł na fabułę i całość napisana w stylu, który sprawia, że przez nią się płynie i ciężko się oderwać, chociaż mówimy sobie: „jeszcze tylko jeden rozdział”. Polecam!

Podobno między bliźniakami istnieje szczególny rodzaj więzi, którego reszta świata nie jest w stanie objąć rozumem. Jako nastolatka bardzo chciałam mieć nie dość, że siostrę, to jeszcze bliźniaczkę. Na co mi osiem lat starszy brat? Jak on balował na swojej osiemnastce, to ja – jako dziesięciolatka – siedziałam u babci, zamiast poznawać jego kolegów. No dobrze, może zbyt młoda wtedy byłam. W każdym razie wszystko zmieniło się, gdy ja dobiłam do magicznych osiemnastu lat, a on i jego koledzy do dwudziestu sześciu – wtedy żadna bliźniaczka nie zastąpiłaby mi starszego brata! Przypomniałam sobie o tym podczas czytania najnowszej książki Harlana Cobena Nie odpuszczaj, w której istotną rolę odegrała właśnie bliźniacza więź. Gdy w niewielkim miasteczku zostaje zamordowany jeden z policjantów, wszczęte zostaje dochodzenie, które (trochę nieoficjalnie i przypadkowo) prowadzi Nap Dumas – dziś kolega po fachu, a kiedyś szkolny kumpel ofiary. Im więcej prawd wychodzi na jaw, tym bardziej osobisty stosunek do prowadzonej sprawy zaczyna mieć Nap, który nie dość, że odkrywa tajemnicę wagi państwowej, to w dodatku dowiaduje się, co rzeczywiście stało się piętnaście lat temu, gdy zginął jego brat (bliźniak). Duchy przeszłości z impetem wkraczają w jego jako tako poukładane życie. Przyznaję, że jest to pierwszy przeczytany przeze mnie thriller Harlana Cobena. Jako że lubię wiedzieć, co w trawie piszczy, zdecydowałam się sięgnąć po Nie odpuszczaj, by przekonać się, w czym tkwi siła pisarza i co sprawia, że rzesza ludzi kolekcjonuje wszystkie jego książki i wyczekuje premiery każdej kolejnej jak ciężarna porodu. Nie wiem, czy udało mi się znaleźć odpowiedź na pytanie, co takiego ma w sobie Coben, że wszyscy go kochają – wszak przeczytałam tylko jedną jego książkę. To za mało, by móc zdecydować, czy chcę być częścią wielbiącej go społeczności. Z punktu widzenia czytelniczki, która wiele thrillerów ma już za sobą, mogę stwierdzić, że Nie odpuszczaj czyta się niezwykle szybko. Akcja nabiera rozpędu od pierwszego rozdziału, wikłając kolejnych bohaterów w teoretycznie prostą historię. Zdecydowanie fabuła jest świetnie przemyślana i w opisywanych wydarzeniach na pewno nie ma grama przypadku. Dodatkową „atrakcją” była dla mnie pierwszoosobowa narracja, którą bardzo lubię. Bezpośrednie zwracanie się Napa do swojego nieżyjącego brata jeszcze bardziej wyostrzyło ich szczególną więź, która dla całości fabuły ma niebagatelne znaczenie, a mnie pozwoliło głębiej przeżywać wszystko, co działo się wokół sprawy. Chwała Cobenowi również za to, że nie sposób domyślić się zakończenia, choć nie ukrywam, że od pewnego momentu czułam, kto będzie zamieszany w całą sprawę. Tyle tylko, że te domysły niczego nie zepsuły – trzeba zwinności doświadczonego pisarza, by tak dobrze połączyć różne wątki. Czy mam jakieś zastrzeżenia? Czuję spory niedosyt, jeśli chodzi o bohaterów – jest ich całkiem sporo, ale niczym szczególnym się nie wyróżniają. Właściwie są trochę nijacy i nie sposób zapamiętać ich na dłużej. Szkoda, bo brak wyrazistych postaci powoduje, że książka ląduje na regale i szybko umyka z pamięci. Być może zostanę wyklęta przez zwolenników pisarza za brak euforii, ale dla mnie to po prostu dobry thriller, bez fajerwerków i utraty tchu. Przemyślany, dobrze skonstruowany i na pewno godny polecenia, jednak nie jest to mistrzostwo, jakiego chyba się spodziewałam.

Kochani już jest! Wyczekiwane przez wszystkich wielbicieli, w tym również przeze mnie, twórczości mistrza thrillera Harlana Cobena, jego najnowsze dziecko - „Nie odpuszczaj". Zaledwie wczoraj tj. 3 października bieżącego roku książka ta miała swoją premierę na naszym polskim rynku wydawniczym. Tak więc już dziś, będąc świeżo po lekturze, przepełniona mnóstwem emocji niezwłocznie spieszę do Was, aby uchylić przed Wami rąbka tajemnicy i zdradzić Wam, czego tym razem możecie spodziewać się, sięgając po „Nie odpuszczaj”. Pierwsza myśl, jaka przyszła mi do głowy po odłożeniu tej książki na półkę i zaczerpnięciu głębokiego oddechu, aby móc trochę ochłonąć, to „Ten tytuł jest inny, niż te, z jakich znaliśmy autora do tej pory”. Jeśli jesteście ciekawi, w czym tkwi odmienność tej książki od pozostałych w dorobku twórczym autora, zapraszam Was na dalszą część recenzji, w której już za chwilę wszystko stanie się jasne. "Echa przeszłości są ledwo słyszalne, ale nigdy do końca nie milkną ". Cytat ten doskonale opisuje sytuację, w jakiej od wielu lat, tkwi główny bohater powieści, detektyw Nap Dumas. Tragiczne wydarzenia jednej nocy sprzed piętnastu lat wstrząsnęły jego życiem, odbierając mu najbliższą jego sercu osobę. W makabrycznym wypadku kolejowym natychmiastową śmierć ponosi jego brat bliźniak, Leo i jego dziewczyna Diana. To niestety nie jest koniec koszmaru, w jakim znalazł się mężczyzna, bowiem w tym samym czasie znika bez wieści jego ukochana dziewczyna, Maura. Aby mieć większe szanse na jej odnalezienie, a także dowiedzieć się, jak doszło do śmierci brata, Nap postanowił wstąpić do policji. Niestety mimo starań, mężczyźnie nie udaje się niczego ustalić. Kiedy wydaje się, że tajemnice swojej śmierci Nap i Diana zabrali ze sobą na zawsze do grobu, przeszłość nagle ponownie daje o sobie znać. Dla całego miasteczka to, co się wydarzyło dawno temu, było ogromnym przeżyciem, jednak teraz przyjaciele i znajomi Napa radzą mu, by zamknął ten bolesny etap swojego życia i zaczął żyć przyszłością. Jednak jemu coś nie pozwala odpuścić i zaczyna na nowo prowadzić swoje prywatne śledztwo. To, czego się dowiaduje, wstrząsa nim. Jak się bowiem okazuje, przez całe swoje życie, niczego nieświadomy tkwił w plątaninie wielkich kłamstw i małych kłamstewek. Okłamywany przez tych, których kochał i którzy byli mu bliscy. To, co udaje mu się odkryć, jest tak mroczne i straszne, jak nigdy się tego nie spodziewał. Brutalnie przekonuje się, że nikomu tak naprawdę nie można ufać, a przekonanie, że kogoś znasz, bywa bardzo złudne. Jeśli szukacie wciągającego thrillera, w którym nie zabraknie dynamicznych zwrotów akcji, a miarowo budowane napięcie dostarczy wam stałe dawki czystej adrenaliny pompowanej nieustannie do waszych żył, to doskonale trafiliście. „Nie odpuszczaj” to doskonale skrojona historia pełna niedopowiedzeń, kłamstw i mrocznych tajemnic, która pochłonie Was bez reszty. Czytając tę książkę, wielokrotnie zadawałam sobie pytanie, czy rzeczywiście warto, jest za wszelką cenę darzyć do prawdy? Zachęcam Was, abyście przekonali się, czy prawda wyzwoli Napa z koszmarów przeszłości, czy pozwoli mu wreszcie zaznać spokoju i odnaleźć ukojenie? Tego nie zdradzę, a po więcej zapraszam serdecznie na bloga. https://kocieczytanie.blogspot.com/2018/10/mistrz-thrillera-powraca-z-nowa-ksiazka.html

W drodze do prawdy Nie można wyobrazić sobie większej tragedii, niż śmierć bliskiej osoby. I choć rozmiar cierpienia jest sprawą indywidualną, to jest ono szczególnie wielkie i dotkliwe wówczas, kiedy tego odejścia się nie spodziewaliśmy. Tak jest przy osobach młodych, tych, którzy giną w wypadkach samochodowych czy zostają zamordowani, którzy popełniają samobójstwo. Wówczas pojawia się pytanie, czy mogliśmy zrobić coś, żeby temu odejściu zapobiec, czy mogliśmy w jakiś sposób zmienić bieg historii. Często ten ból popycha nas też do zemsty, a przynajmniej do poszukiwania prawdy zwłaszcza w sytuacji, kiedy nie jest ona do końca oczywista. Tak też było w przypadku śmierci Leo Dumasa oraz jego dziewczyny, Diany Styles. Pod koniec piątej klasy liceum odnaleziono ich ciała na torach. Uznano, że wpadli pod pociąg, a z uwagi na fakt, iż mieli we krwi duże ilości narkotyków i alkoholu, potraktowano tę tragiczną śmierć jako wypadek. Brat bliźniak Leo, Napoleon „Nap”, nigdy nie uwierzył w nieszczęśliwy wypadek. Szczególnie, że dzień po tej tragedii zniknęła jego dziewczyna Maura Wells, zerwawszy z nim wcześniej za pośrednictwem wiadomości tekstowej. To zdarzenie zdecydowanie wpłynęło na jego życie, determinując przyszłość. Napoleon wstąpił do policji, nieustannie poszukując prawdy o wypadku i bezskutecznie starając się wytropić Maurę. Niestety, wszystkie próby jej odnalezienia okazały się bezcelowe, przynajmniej do chwili, kiedy do jego domu – już jako do detektywa Dumasa – zapukali funkcjonariusze policji. Okazuje się, że w miasteczku, podczas interwencji drogowej, został zastrzelony policjant, a na miejscu zbrodni odnaleziono ślady … Maury. Policja podejrzewa, że była pasażerką zatrzymanego przez funkcjonariusza samochodu, ale co tak naprawdę w nim robiła i jaki udział miała w tym morderstwie? Tego właśnie będzie próbował dowiedzieć się Napoleon, choć powrót do przeszłości nie będzie dla niego łatwy. Czy to dochodzenie okaże się sukcesem? Jedno jest pewne, będzie najtrudniejszym w jego karierze, nie dość bowiem, że detektyw jest zaangażowany emocjonalnie, to jeszcze zamiast odpowiedzi i wskazówek, trafia na kolejne znaki zapytania. Dostarcza nam tym samym prawdziwie emocjonującej lektury, choć w przypadku bohatera Harlana Cobena nie może być inaczej. Powieść „Nie odpuszczaj”, opublikowana nakładem Wydawnictwa Albatros, to kolejna już pozycja w dorobku autora która zdradza jego talent do wymyślania pokrętnych historii i stawiania wykreowanych przez siebie postaci wobec wyzwań. Mimo iż styl Cobena, szczególnie jego narracja, są specyficzne i nie zawsze trafiają do odbiorców, to jednak będę zawsze autora polecała. Chociażby z uwagi na klimat, który zawsze panuje w jego powieściach, na doskonałe odzwierciedlenie dusznej, małomiasteczkowej atmosfery, jaka panować musi w Westbridge. To właśnie sprawia, że po książkę sięgną miłośnicy pióra Cobena, a także wszyscy ci, którzy pasjonują się rozwiązywaniem kryminalnych zagadek. Jeśli dodamy do tego znakomicie wykreowane postacie, tajemnice sprzed lat, a także wyzwania, jakie przed swoimi bohaterami stawia autor, otrzymamy całkiem niezłą lekturę przy której możemy spędzić pełne emocji popołudnie. Justyna Gul Qultura słowa

Długo czekałam na kolejną powieść Harlana Cobena, który jest jednym z moich ulubionych pisarzy, ale było warto. Zazwyczaj nie wczytuję się w "polecajki" drukowane na okładce, ale tym razem nie sposób nie zgodzić się z Danem Brownem, który nazywa Cobena mistrzem wciągających historii i dynamicznych zwrotów akcji. Krótko i na temat podsumował to, co Harlan Coben zaserwował tym razem swoim czytelnikom. Tak właśnie czytało mi się tę najnowszą historię - najpierw wciągnęła mnie właściwie od pierwszych stron, żeby wywrócić wszystko do góry nogami i zszokować na ostatnich kartach... Główny bohater, Napoleon (Nap) Dumas, od piętnastu lat zmaga się z traumą po nagłej śmierci brata bliźniaka, Leo. Sytuacja była bardzo tajemnicza, ponieważ Leo, wraz ze swoją dziewczyną Dianą, zostali znalezieni na torach kolejowych. Ich poszarpane ciała nie pozostawiały wątpliwości, że para wpadła pod pędzący pociąg. Pytanie, czy to było samobójstwo, czy może morderstwo, pozostało bez odpowiedzi. W tym samym czasie zniknęła bez śladu dziewczyna Napa, Maura. Chłopak wstąpił do policji, by móc odnaleźć zaginioną ukochaną i poznać prawdę o śmierci brata i jego dziewczyny. Jednak minęło piętnaście lat, a zagadka wciąż pozostaje nierozwiązana. Wszystko zmienia się, a akcja nabiera tempa, kiedy w drzwiach Napa stają policjanci... Co takiego chcą przekazać Napowi stróże prawa? Czy mężczyzna zdoła wreszcie poznać prawdę o ostatnich chwilach jego brata? Gdzie podziała się Maura i czy w ogóle jeszcze żyje? Jeśli sięgniecie po tę książkę, znajdziecie odpowiedzi na te i wiele innych pytań. "Choć może to kogoś oburzać, życie toczy się dalej, tak jak powinno. Kiedy obchodzi się żałobę, wiadomo przynajmniej, czego się trzymać. Co zostaje, kiedy żałoba mija? Trzeba się pogodzić z faktami, a ja nie chciałem się z nimi pogodzić". Coben zastosował ciekawy sposób narracji. Mianowicie, Nap prowadzi tutaj rozmowę ze swoim zmarłym bratem. Efekt, który pisarz osiągnął dzięki temu, jest trochę niesamowity. Widzimy wszystko z perspektywy głównego bohatera, razem z nim cofamy się w czasie, kiedy wspomina lata szkolne, a także obserwujemy wydarzenia rozgrywające się współcześnie. Autor potrafi trzymać czytelnika w napięciu, dawkując informacje potrzebne do rozwikłania zagadki śmierci Leo i Diany. Po drodze pojawiają się jeszcze pewne dodatkowe fakty, dotyczące opuszczonej bazy wojskowej, które zamiast rozjaśnić, zaciemniają obraz i utrudniają śledztwo. Trudno stwierdzić, czy wiążą się z tragicznym wypadkiem na torach, czy to kompletnie odrębna sprawa. Nagłowiłam się razem z Napem, a to lubię najbardziej. Książka ma moc, kiedy mimo usilnych starań nie potrafię odgadnąć zamysłów autora. Tym razem nie udało mi się przejrzeć intrygi do końca, a finał mnie zaskoczył. I dobrze :-) Początkowo byłam trochę rozczarowana, kiedy zorientowałam się, iż tym razem to nie Myron Bolitar będzie odgrywał pierwsze skrzypce przy rozwiązywaniu kolejnej zagadki kryminalnej. Co więcej, pojawia się on dosłownie na chwilę w jednej ze scen, jako postać całkowicie poboczna i niezwiązana z fabułą. Muszę jednak przyznać, że kiedy akcja nabrała tempa, wcale nie brakowało mi tego bohatera. Nap Dumas dał radę.