Nie chodź po lesie nocą (okładka miękka)

To jest tak zła książka, że aż nie do uwierzenia. Wszystko mnie drażniło - drętwy język, nudna fabuła, płaskie postaci (jak dla mnie różniące się tylko płcią i imionami), totalnie wydumane problemy, a wszystko podlane sosem stereotypów i uprzedzeń. Zupełnie nie rozumiem jak kobieta może napisać książkę tak dyskryminującą kobiety ze względu na płeć i wiek. Szczerze odradzam. Doczytałam do końca bardzo się męcząc, bo byłam ciekawa czy coś może się jednak wydarzy. Odradzam!

Ciekawa,wciągająca. Jakby powiedziała moja babcia "życiowa". Gorąco polecam.

Danka Braun to autorka, która jest na szczycie listy moich ulubionych. Na każdą książkę czekam z niecierpliwością, na żadnej się nie zawiodłam, a niektóre czytałam kilkakrotnie :-)

https://oczymszumiakartki.wordpress.com/ Kolejna fajna powieść tej autorki. Wciągająca, szybko się czyta, nie jest tak bardzo zagmatwana ani nie jest przewidywalna. Autorka zabiera nas do pięknej Żurady, otoczonej lasami, gdzie panuje spokój jedynym minusem jest to, że w małej miejscowości każdy mieszkaniec wie wszystko na temat swoich sąsiadów, nic w tak małej miejscowości się nie ukryje. Mariola żona bogatego biznesmena nie jest z nim szczęśliwa, już raz przez niego została porzucona dla młodszej kobiety. Nigdy tak naprawdę nie zaznała od męża czułości. Wszystko się zmienia gdy nawiązuje romans z młodszym chłopakiem, odkrywa jak dużo radości daje jej spotykanie się z Łukaszem, w końcu staje się kobietą zaspokojoną, szczęśliwą. Do czasu aż romans odkrywa matka Łukasza a jej najbliższa przyjaciółka. Autorka porusza bardzo ważny temat na temat związków, gdzie partnerów dzieli duża różnica wieku, moim zdaniem różnica nie jest ważna ale wtedy gdy jest w granicach rozsądku. Bardzo podobały mi się zwierzenia Marioli gdzie wprowadza nas w swoje tajemnice, dzięki temu można ją zrozumieć dlaczego zdecydowała się na romans z młodszym chłopakiem i dlaczego boi się jego ujawnienia. Autorka po raz kolejny bardzo dobrze dobrała bohaterów do fabuły powieści. Podejrzanych jest kilku i każdy ma motyw ale zakończenie nie jest do końca pewne i zaskakuje. Szczegółowe opisy miejsc i zdarzeń sprawiają, że czytelnik się nie nudzi.

Mark Biegler i komisarz Bieda stają przed koniecznością wspólnego rozwiązania kolejnego śledztwa. Tym razem zamordowany jest blisko związany z rodziną Orłowskich. Kto stoi za zabójstwem mężczyzny? Jakie sekrety wyjdą na jaw? Dlaczego musiał umrzeć? Danka Braun to pisarka, której twórczość wywołuje we mnie szczególne uczucia. Rzadko kiedy sięgam po książki skupione na wątkach romantycznych czy romansach łączących bohaterów, ale autorka pisze o nich w sposób niezwykły, a poza tym interesująco przełamuje je motywami zbrodni. Dzięki temu treść jej powieści wyróżnia się i głęboko zapada w pamięć. Nie mogłam się doczekać lektury jej najnowszego utworu, głęboko licząc na to, że znowu wywoła u mnie ogrom emocji i sprawi, że inaczej spojrzę na książkową miłość, nie spychając jej na boczny tor. I rzeczywiście, od początku, raz po raz, Danka Braun udowadniała mi, że te uczucia, tak przeze mnie negatywnie oceniane, mogą być głębokie, pouczające, refleksyjne, piękne i dalekie od płytkości, z jaką mnie akurat często się, w przypadku literatury, kojarzą. Autorka posiada niezwykłą umiejętność, pozwalającą jej bardzo realistycznie oddać emocje towarzyszące powieściowym bohaterom. Na kartach powieści pojawiają się uczucia barwne niczym wszystkie pory roku i podobnie jak one charakteryzujące się zmiennością temperatury. Kiedy czytam jej powieści mam ochotę krzyczeć: tak, to jest to! Bo naprawdę uważam, że inne autorki powinny się od niej uczyć. Czerpać z tego opisowo- refleksyjnego stylu, tak pięknie wyrażać się na temat ludzkich namiętności, budzić u czytelnika ogrom emocji, które zostają z nim na długo po zakończeniu lektury. Te elementy kojarzą mi się jako cechy charakterystyczne dla twórczości autorki, a po każdej kolejnej powieści jestem jej za te rzeczy wdzięczna. Bo nie jest łatwo obudzić coś, co w czytelniku uśpione, nielubiane, wyśmiewane. Dla Braun po prostu warto zrobić wyjątek, bo wiadomo, że ona nas nie zawiedzie. Jak już wspomniałam, dużą wartość ma dla mnie przełamywanie tych wątków romantycznych motywami kryminalnymi. Uważam, że dobra zbrodnia sprawdza się zawsze i wszędzie, a jeśli chodzi o morderstwa oczami tej autorki, to wypadają one całkiem przekonująco. Nie są to sprawy, które przypominają te, oglądane w telewizji, gdzie znalezienie sprawcy wymaga specjalistycznego sprzętu. Nie. Ona korzysta z prostej, życiowej tematyki, sylwetki podejrzanych opierając na skomplikowanych relacjach międzyludzkich. Najciekawsze jest jednak to, że choć prowadzone przez autorkę śledztwa nie wydają się skomplikowane, to znalezienie podejrzanego wymaga skupienia, wysiłku i połączenia wszystkich elementów. Bo mordercą może być każdy. Lubię bohaterów, którzy pojawiają się w kolejnych powieściach Braun. Nieco już ich poznałam i wiem, czego mniej więcej mogę się po nich spodziewać. Wywołują u mnie sympatię, choć pewne zachowania wymagają przymknięcia oka. Dzięki temu można odnieść wrażenie, że mowa o rzeczywistych postaciach lub że inspiracja pochodzi z ludzkiej codzienności. Bardzo cenię taki realizm i szczerość wpisaną w fabułę oraz jej bohaterów. Danka Braun skupia się na opisach, nieco może zaniedbując rolę dialogu. Mnie jednak to nie przeszkadza. Lubię opisy, refleksje, wspomnienia. I nie czyta mi się dzięki temu ciężej czy trudniej. Bo kiedy książka została napisana w interesujący sposób, nie można mieć pretensji o takie rzeczy. „Nie chodź po lesie nocą” to moim zdaniem najlepsza powieść autorki. Wywołała we mnie najwięcej emocji. Nie mam jej nic do zarzucenia.

Co i rusz napotykam na dobre polskie kryminały. Mam tu na myśli Nie chodź po lesie nocą Danki Braun. Jest to moja pierwsza styczność z książką tej autorki i po tej lekturze chętnie sięgnę po inne jej tytuły. Danka Braun stworzyła historię pełną niepokojącego klimatu w malowniczej scenerii. Rodzinne tajemnice prowadzą do nieuchronnego dramatu. Mam słabość do książek kryminalnych których akcja rozgrywa się w takie właśnie scenerii i dlatego Nie chodź po lesie nocą tak przypadło mi do gustu. Danka Braun jako autorka książek kryminalnych ma bez wątpienia szósty zmysł do kreowania podobnych historii.

Orłowscy mają okazję spędzić urlop w towarzystwie bliskich, na czele z kuzynką Mariolą, w niewielkiej miejscowości zwanej Żuradą. To właśnie tam, podczas wiejskiego festynu zostaje zamordowany biznesmen Jacek Wąsowski, u boku którego przyszło im wcześniej przebywać. Rozpoczyna się śledztwo, któremu przewodzą komisarz Bieda i Marek Biegler. Rodzinne niesnaski, zdrady, firma… wszystko zostaje wzięte pod lupę, bo kiedy dochodzi do tragedii, sekrety muszą opuścić swoje kryjówki. A u Marioli i jej zabitego męża tajemnic nie brakowało. Kto miał motyw i kto zabił? Żona, kochanek, wspólnicy, dziwaczni mieszkańcy wsi? Podejrzany może być każdy. DRUGOPLANOWI ORŁOWSCY Opis osobowości wszystkich bohaterów książki w tym wypadku okazałby się stratą czasu. Po pierwsze dlatego, że mnogość postaci oraz cała paleta charakterów zajęłyby połowę recenzji. Po drugie, można się domyślić, że przy kolejnej książce z udziałem tych samych postaci, mamy do czynienia z niewymuszoną i naturalnie wypadającą wiarygodnością zachowań. Autorka zachowuje swobodę wypowiedzi przy okazji każdego z bohaterów, konsekwentnie pociągając nadane już dawno temu zarysy temperamentu i usposobienia poszczególnych ludzi. Ograniczę się zatem do stwierdzenia, że na drugim planie przewijają się Orłowscy, z tą niegasnącą, pozytywną zazdrością i widoczną chemią – pomimo ogromnego stażu małżeńskiego, który posiadają. Jest też niestroniąca od kąśliwego komentarza córka czy inteligentny Mark Biegler. Tym razem na pierwszy plan wychodzą mieszkańcy wsi Żurada. Atrakcyjna kuzynka Mariolka, jej mąż denat, który przez chwilę miał okazję dać się poznać i raczej nie zrobił pozytywnego wrażenia. Jest i młody, kontrowersyjny Łukasz, z którym Jacek zabraniał spotykać się córce oraz cała plejada wiejskich perełek, od plotkarek zaczynając, na wszystkowiedzącym i sprawiającym wrażenie chorego na autyzm Grzesiu kończąc. Przy takiej mieszance wybuchowej na myśl przychodzi jedno skojarzenie. Będzie się działo. Akcja powieści mknie dość niespiesznie. Autorka raczej nie skupia się na usilnym dawkowaniu kolejnych sensacyjnych zdarzeń. Swoją książkę opiera na dialogach, na rodzinnych problemach, rozterkach, sekretach, a więc przede wszystkim, na warstwie obyczajowej. Stąd już z góry zapowiadam, że dla nastawiających się na kryminał czytelników ta historia może okazać się rozczarowaniem. Nie ma tutaj trzymającego w napięciu, wielkiego śledztwa (chociaż śledztwo samo w sobie jest), zaś klimat nie przypomina wywołującej palpitacje serca grozy. Mamy zagadkę i oczywiście trzeba ją rozwiązać, a Danka Braun potrafi zaskoczyć i nie zawahała się tego zrobić także i tym razem. Ja, jak zwykle, na trafionym wytropieniu winnego – poległam. Miłość dzielona wiekiem, związek, na który niejedna osoba zareagowałaby stwierdzeniem „tak nie wypada”. Właśnie taki motyw główny obrała sobie autorka za cel. Zdrady, poszukiwania własnej wartości, pragnienie bycia docenioną czy frustracja. W tle pozornie beztroska wieś, w której każdy może mieć swoje za uszami. I ma. „Nie chodź po lesie nocą”, w mojej ocenie, to naprawdę dobra książka, z plastycznymi opisami, ale co najważniejsze – chwytliwymi dialogami. To jednak powieść obyczajowa z elementem kryminału, więc jeśli liczycie na typową krwawą sensację podszytą zaledwie cienką warstwą wątków pobocznych, możecie poczuć się rozczarowani. Wasza satysfakcja zależna jest więc od tego, czego szukacie. Książkę polecam więc fanom Danki Braun i czytelnikom ciekawych, polskich obyczajówek z sekretem na czele. https://ktoczytaksiazki-zyjepodwojnie.blogspot.com/2018/07/nie-chodz-po-lesie-noca-danka-braun.html#more

Tradycyjnie już przełom wiosny i lata oprócz pięknej aury niesie za sobą coś jeszcze- premierę kolejnej książki Danki Braun, na którą czekałam z nie mniejszym zniecierpliwieniem niż na pierwsze upalne dni, bo jak powszechnie wiadomo mogę odpuścić sobie wiele nowości, ale nigdy Danki Braun. I tym razem nie zawiodłam się i zaraz po premierze zabrałam się za lekturę "Nie chodź po lesie nocą". Pierwszą niespodzianką była już tematyka książki. Jako że poprzednia powieści tj. "Krew na sutannie" (>recenzja<) była thrillerem, to tym razem spodziewałam się typowej obyczajówki o losach Orłowskich, a tutaj niespodzianka- kolejny thriller! (Owszem wiedziałabym o tym, gdybym zajrzała w zapowiedzi, ale szczerze mówiąc, jeśli chodzi o książki Danki Braun, nigdy nie zaprzątam sobie głowy czytaniem zapowiedzi bo wiem, że nawet gdyby wydała atlas dinozaurów to wszystko co sygnuje swoim nazwiskiem biorę w ciemno:D ) Tym razem opuszczamy piękny Kraków by razem z rodziną Orłowskich udać się w nieco spokojniejsze miejsce. Orłowscy bowiem spędzają urlop w odziedziczonym domu Świętej Zośki w rodzinnym mieście Renaty- Żuradzie. Podczas pobytu mają okazję bliżej poznać kuzynkę Renaty- Mariolę Wąsowską wraz z rodziną oraz ich przyjaciół- Pietrzyków. Szybko okazuje się, że mała mieścina wcale nie jest tak spokojna, jak można było się tego spodziewać bo już na początku pobytu Orłowskich zostaje zamordowany Jacek Wąsowski- mąż Marioli, a śledztwo po raz kolejny prowadzi komisarz Bieda w asyście niezastąpionego Marka Bieglera. Kto mógł chcieć śmierci bogatego, powszechnie szanowanego biznesmena? Okazuje się, że lista potencjalnych morderców wcale nie jest krótka i z każdym kolejnym dniem wydłuża się o kolejnych podejrzanych. Konstrukcja książki jest bardzo podobna do "Krwi na sutannie", bo między kolejnymi etapami śledztwa poznajemy historię życia Marioli i jej małżeństwa z Jackiem, a czego tam nie było: Ślub, dzieci, zdrady, romanse, rozstania i powroty- a to zaledwie zalążek tego, co czeka Was na kartach "Nie chodź po lesie nocą". Nie będę rozwodzić się po raz kolejny nad rodziną Orłowskich, gdyż pisałam Wam o nich już nie raz. Oczywiście nie byłabym sobą, gdyby nie przyczepiła się do jednego szczegółu, który raził mnie już w poprzedniej książce i o którym autorka już na wstępie uprzedziła mnie, że tym razem również się powiela, a mianowicie- chronologia. Książka mimo że dopiero wydana, chronologicznie wpasowuje się treścią gdzieś mniej więcej w części serii wydane około 2016 roku, a od czego czasu w życiu Izy, Marty czy Krzyśka wydarzyło się naprawdę sporo o czym mogliśmy przeczytać we wcześniejszych częściach i byłoby dobrze kontynuować te wątki, zwłaszcza, że były naprawdę ciekawe. Poza tym, mimo całego uwielbienia dla thrillerów Danki Braun, trochę brakuje mi tu Orłowskich i chętnie poczytałabym już kolejną część skupiającą się typowo na ich rodzinie. "Nie chodź po lesie nocą" to kolejna świetna książka Danki Braun, po którą zawsze sięgam w ciemno i polecam absolutnie każdemu, bo to świetne, wciągające powieści, w których każdy znajdzie coś dla siebie. Miłość, zdrada, morderstwo, konflikty i tajemnice z przeszłości, które potrafią przewrócić wszystko do góry nogami. Autorka po raz kolejny pokazała, że nie boi się trudnych, kontrowersyjnych tematów i że potrafi pisać o nich z niesamowitą lekkością tak, że chce się tylko więcej i więcej. Jedyne czego mi zabrakło to tak charakterystycznego dla autorki, nieco sarkastycznego poczucia humoru, którego tym razem było wyjątkowo mało, ale za to pochwalę się Wam, że pierwszy raz udało mi się rozszyfrować Dankę Braun i wytropić mordercę zanim ona sama podała mi go na tacy:) www.ksiazkoholiczka94.blogspot.com

Książka „Nie chodź po lesie nocą”, jest moim pierwszym spotkaniem z twórczością autorki, została mi zaproponowana do recenzji przez Wydawnictwo Prozami, za co serdecznie dziękuję. Skusiła mnie okładka i perfekcyjnie długie nogi w czerwonych szpilkach, należące do pewnej siebie kobiety. Tajemniczy opis thrillera w rodzimym kraju wydał mi się ciekawą pozycją na mile spędzone popołudnie. Podczas festynu w Żuradzie zostaje zamordowany wpływowy i zamożny biznesmen, podejrzanych jest wielu, mimo to czytelnik nie czuje się przytłoczony. Nie gubi się usiłując wyobrazić sobie wszystkie możliwości, aby odkryć, kto jest winny. Czy była to zazdrosna żona, a może kochanka mająca dość bycia tą drugą? Wspólnik, z którym być może się nie zgadzał? Córka, która być może w wyniku kłótni zabiła ojca w afekcie? A może pracownik, którego pozbawił posady? Czytając książkę zadawalam te wszystkie pytania kombinując na wszystkie sposoby, aby przed autorką odkryć, kim jest zabójca. Żurada w niczym nie odbiega od niewielkich miejscowości, swoich wścibskich mieszkańców, którzy wiedzą wszystko o wszystkich, a nawet więcej niż oni sami. W takim miejscu nic się nie ukryje. Mieszkańcy wsi stanowią mieszankę wybuchową różnorodnych charakterów, zawsze znajdzie się ktoś, kto „wie wszystko”, kto „dzieli się plotkami” na prawo i lewo, „biznesmeni” nie zawsze postępujący uczciwie, a także na pozór normalne rodziny, którym daleko jest do perfekcji. Wąsowskiego odnalazł Wszystkowiedzący Grześ nieopodal rodzinnego domu, w założeniu wracający z festynu mężczyzna chciał sobie skrócić drogę do domu idąc przez las. Nie przekroczył jednak zagajnika, a skrót kazał się być śmiertelną pułapką. Jacek nigdy do domu nie wrócił. Główną bohaterką jest żona denata, matka trójki dzieci Mariola Wąsowska. Wieść o śmierci Jacka, jak można się domyślać rozniosła się po wsi lotem błyskawicy, czy to za sprawą niepełnosprawnego wszystkowiedzącego Grzesia, czy też wspólnika Pietrzyka, który udał się na miejsce zbrodni wzywając pogotowie w nadziei, że uda się jeszcze uratować Wąsowskiego. W sklepie aż wrzało, pani Wisia zatelefonowała do córki, aby poinformować ją o śmierci jednego z mieszkańców. Wszyscy znali naturę mężczyzny, jednak żałowali dzieci, które osierocił. „Jacek był, jaki był taki był, ale to zawsze ojciec.” Miał swoje sekrety, źle traktował kobiety, z całą pewnością nie był postacią, za która bym tęskniła i darzyła sympatią. Jacek Wąsikowski do aniołów nie należał, popełniał błędy, był krnąbrny i szowinistyczny, dbał tylko o siebie, dlatego też nie miał żadnych przyjaciół. Był materialistą zapatrzonym w pieniądze i luksusowe dobra, którymi się otaczał. Rodzina nie była dla niego ważna, a żony nie kochał. Wyjątkowo antypatyczny typ, za którym nikt tęsknić nie będzie. Śledztwo prowadzi komisarz Bieda wraz z Markiem Bieglerem. W książce można się trochę pogubić, powroty do retrospekcji głównej bohaterki są częstsze niż opisy dziejącego się śledztwa. Do samego końca nie wiedziałam, kto zabił Wąsikowskiego, podejrzanych było wielu, a ich motywy cóż liczne. Książka jest dobrze napisana, a styl autorki sprawia, że można poczuć, że faktycznie znajdujemy się w małej wiosce, wszystko jest tak realne i dopracowane, że mam wrażenie, że byłam w Żuradzie na wakacjach. Sięgając po tą pozycję się nie zawiedziecie, spędzicie miło czas rozwiązując zagadkę morderstwa na równi z bohaterami książki.

Podczas wiejskiego festynu zostaje zamordowany biznesmen, podejrzanych jest wielu, ale kto naprawdę dokonał zbrodni? Wspólnik? Kochanka? Zazdrosna żona? Kochająca córka? Pracownik? Mój tata zawsze powtarza: kto sobie drogę skraca, ten do domu nie wraca. Jacek Wąsowski chyba nie znał tego powiedzenia... Zachwycona poprzednią książką Danki Braun, z radością sięgnęłam po jej najnowszą powieść. Niestety tym razem lekko się zawiodłam, ale tylko lekko! Za mało mi było thrillera w thrillerze. Choć sama fabuła jest bardzo ciekawa, kategoryzowałabym ją bardziej jako obyczajówkę z nutą dramatu, niźli dreszczowiec. Autorka w ciekawy sposób przedstawia czytelnikowi historie, zagłębiając się w opisy stworzone przystępnym, plastycznym językiem, z łatwością można przenieść się oczami wyobraźni do Żurady, w której toczy się akcja powieści. Za mało natomiast jest śledztwa, które zostało przysłonięte powrotami do przeszłości z życia głównej bohaterki oraz jej rozmyśleniami, wątpliwościami, problemami. W powieściach pisarki podoba mi się to, że jest wielu podejrzanych, a powód popełnienia zbrodni nie jest do samego końca jasny. Każdy ma jakiś motyw, a obierane przez odbiorcę ścieżki myślowe, często bywają mylne, w wyniku czego, zakończenie jest nieprzewidywalne, a o to właśnie w dobrej pozycji chodzi. Żurada jest małą miejscowością, w której każdy każdego zna i wszystko o wszystkich wie. Jak przystało na wiejską społeczność, mamy do czynienia z prawdziwą mieszanką różnorodnych charakterów, mieszka tam „wszystkowiedzący” Grześ – chodząca metryka, pani ze sklepu, która chętnie dzieli się z klientami plotkami, lokalni biznesmeni, na pozór normalne rodziny, które „swoje za uszami mają”. Wszyscy oni składają się na nieco stereotypowy obraz polskiej wsi, który jest ciekawym tłem, do umieszczenia w nim tajemniczej zbrodni. Główną bohaterką jest Mariola, matka trójki dzieci, żona zabitego przedsiębiorcy, kobieta zdradzona, zraniona, przybita. Opowiada nam historię swego życia, w którym pojawił się Jacek. Czy była to miłość? Czy warto było za niego wychodzić? Czy to ona zabiła? Kim natomiast był Jacek? Był podstarzałym szowinistą, który miał sekrety. Nie kochał żony, nie miał przyjaciół, bardziej liczyły się dla niego pieniądze niż rodzina. Czy zasłużył na śmierć? Tego próbuje się dowiedzieć dobrze mi już znany komisarz Bieda oraz Mark Biegler. Akcja powieści rozwija się powoli, nie jest to typ książki, w której nieustannie coś się dzieje. Mimo równomiernego rytmu, który przyspiesza dopiero na sam koniec, można się wciągnąć w tę historię. Nie wszystkie pozycje muszą mieć ekspresyjną fabułę, w której nie ma chwilę spokoju.