Nazywają mnie Śmierć (okładka  miękka)

Warto przeczytać, okrutne ale zastanawiające, jak ludzie potrafią sobie wytłumaczyć rzeczy żeby dla nich było dobrze, wbrew wszystkiemu....

Książka pokazuje proces kształtowania się psychiki mordercy (choć to i tak zbyt wiele powiedziane). I niezależnie od tego, jak długo bohater by przekonywał siebie, a autor czytelnika, że to tylko zawód, kolejna profesja, od której Julio się prywatnie odcina, to dla mnie i tak będą to po prostu morderstwa z zimną krwią, za które należy mu się najwyższa z możliwych i istniejących kar. Jednak od początku. „Julio zamilkł. Czuł, jak dusza mu lodowacieje. Nie wiedział, co myśleć. Nie wiedział, co powiedzieć.” Julio Santanę poznajemy jako młodego, bogobojnego chłopca o wysokiej wrażliwości. Troskliwy, dobry i uczciwy chłopak – tak w trzech słowach możemy opisać młodocianego, przyszłego zabójcę. Nic nie wskazuje na to, że już niedługo popełni pierwszą zbrodnię, a w przyszłości stanie się największym kilerem, który bez skrupułów pozbawi życia prawie pięćset osób, w tym kobiet, mężczyzn i dzieci. „- Jutro, jak już zabijesz Żółtego, wrócisz do domu i zmówisz dziesięć zdrowasiek i dwadzieścia ojczenaszów. Gwarantuję, że będzie ci wybaczone.” Podziwiam to, ile pracy w reportaż włożył autor. To siedem lat ciężkiej pracy, rozmów ze świadkami, a przede wszystkim siedem lat wywiadów z samym bohaterem. To namawianie sprawcy do wyznania prawdziwej tożsamości. Ta powieść to tak naprawdę dowód zaufania bohatera wobec autora. I choć tematyka została całościowo pozbawiona uczuć, odczuć i wniosków, to naprawdę podziwiam ilość pracy włożonej w wyciągnięcie wątków, sprawdzenie faktów i spisanie ich w postaci tej książki. „Chłopcu nie podobało się, że według stryja urodził się, by zostać zabójcą, a jednocześnie był zadowolony, że ma jakieś szczególne uzdolnienia.” W 1971 roku Julio Santana, mając 17 lat zabija swoją pierwszą ofiarę. Po wykonaniu egzekucji jest zrozpaczony. Nie wierzy, że Bóg wybaczy mu tak okrutny czyn. W zamian za odkupienie odmawia 10 razy Zdrowaś Mario i 20 razy Ojcze nasz. Grzechy stają się odpuszczone. Żyjący w Amazonii Julio może teraz zostać rybakiem, tak jak wielu mieszkańców puszczy. Niestety na jego drodze staje wuj ze swoim złym wpływem na siostrzeńca. To właśnie on sprowadza go na drogę, którą podąża przez 35 lat. „Pracując jako rewolwerowiec, mógłby podróżować, zwiedzać różne miejsca, przeżywać emocjonujące historie i jeszcze zarabiać przyzwoite pieniądze.” Historia opowiedziana jest w lekki sposób, co nie pasuje do jej treści. Autor powstrzymuje się od własnych wyroków i opinii, co w oczach czytelnika wrażliwego jest nie do pomyślenia, natomiast tego bardziej doświadczonego – jest oznaką dobrze wykonanej pracy reporterskiej. Sam bohater nie oczekuje rozliczenia ze swoich grzechów, jedyne czego pragnie, to spokojniejszego życia. Sam powtarzał, że nigdy nie zabił nikogo z nienawiści czy z własnej inicjatywy. Wszystkie zbrodnie zapisywał w zeszycie, do którego czasami wracał. Czy robił to po to, aby szczycić się swoim dorobkiem? Nie wydaje mi się. Był na to zbyt czuły. Czasami za swoje zlecenie dostawał, oprócz pieniędzy, kilka kilogramów ryżu, fasoli, kawy. Tyle było warte ludzkie życie. „Strach, napięcie, zdenerwowanie, szybkie bicie serca w jakiś sposób wprawiały go w dobre samopoczucie. Chciałby przeżyć jeszcze inne przygody podobne do tej. I chciałby zarobić więcej pieniędzy.” W całej koncepcji nie spodobały mi się proporcje dawkowanej historii. Zbyt dużo czasu poświęcono młodemu bohaterowi, który wstępuje do wojska, by walczyć z komunistami, a zbyt mało samym zbrodniom czy uczuciom – myślom Santany. Poza tym faktem bardzo polecam zapoznanie się z treścią, jeśli chcesz spojrzeć na zbrodnie z drugiej strony i przekonać się na przykładzie, że nie każdy zabójca ma socjopatyczne myśli i zabija dla przyjemności. [www.zksiazkadolozka.pl]

“Nazywają mnie śmierć” to tytuł, którego lektury wyczekiwałam od momentu, kiedy ujrzałam go w zapowiedziach. W tej książce dopatrywałam się możliwości zrozumienia, dlaczego Julio Santana został seryjnym zabójcą i przekonania się, co pchnęło go do podjęcia takiej decyzji zabicia blisko 500 osób. A dodając do tego fakt, że uwielbiam wszelkiego rodzaju reportaże, ten tytuł stanowił dla mnie po prostu pozycję obowiązkową. Książkę Cavalcantiego czyta się bardzo dobrze od samego początku, szczególnie, że autor od razu przechodzi do tematu, już na pierwszych stronach wyjaśniając, jak wyglądało pierwsze morderstwo, którego dopuścił się nieletni wówczas Julio. Cavalcanti, podpierając się wspomnieniami Santany, opisuje przebieg wydarzeń szczegółowo, starając się oddać wszystkie uczucia i emocje, jakie towarzyszyły chłopcu. Podoba mi się, że autor podszedł do sprawy w taki sposób. Podczas lektury miałam wrażenie, że ów morderca kształtuje się na moich oczach. Ta niezwykła możliwość „obserwowania” tego procesu była dla mnie w tym miejscu bardzo istotna. Chciałam bowiem przekonać się, co prowadzi ludzi do podejmowania takich decyzji. Czy to kwestia charakteru? Czy zło wyniesione z domu? A może zwyczajnie kuszą duże pieniądze? I Cavalcanti tą powieścią na moje pytania odpowiedział, pozwolił mi zrozumieć. Pokazał, jak rozpoczęła się ta niepokojąca kariera, a także jak się zakończyła. To, na co zwróciłam również uwagę i co miało dla mnie spore znaczenie, to pokazanie warunków, w jakich żył Julio. Zwrócenie uwagi na panujące w jego rodzinnych stronach zwyczaje. Kolejne strony uświadomiły mi, jak wyglądała codzienność chłopca i jego rodziny. Miałam okazję obserwować co jedli, towarzyszyć Juliowi podczas polowania, poleżeć z nim na hamaku, czy przepłynąć się łódką. Takie odmalowanie jego rzeczywistości, odwołanie się do niej, sprawiło, że całość nabrała w moich oczach realizmu i stała się bardziej autentyczna. „Nazywają mnie śmierć” to książka interesująca i dobrze napisana. Przedstawia kilka morderstw, w jakie zaangażowany był chłopak. Cavalcanti opisuje szczegóły, pisze, ile Julio zarobił, podkreśla, kto zlecił zabójstwo i dlaczego. I takie kwestie okazały się dla mnie, jak najbardziej interesujące. Nie spodziewałam się na przykład, że seryjni zabójcy kierują się jakimiś zasadami, że także mają swój kodeks. Dlatego mogę śmiało powiedzieć, że książka sporo mnie nauczyła i po jej lekturze miałam chęć podyskutować o tej nabytej wiedzy. I choć przykro mi o tym pisać, szczególnie po tym pozytywnych aspektach, jakie opisałam, to jednak, mimo wszystko, czuję pewne rozczarowanie. Mam wrażenie, że autor nie wykorzystał potencjału tej historii. Sięgając po tę powieść spodziewałam się więcej. Więcej informacji, przypadków, szczegółów. Tymczasem odniosłam wrażenie, jakby ktoś wyciął środek tej książki. Poznałam początki kariery chłopca, trochę wspomnień i zakończenie tego procederu. Tak naprawdę niewiele się dowiedziałam na temat tego, w jaki sposób działał, jakie były jego najtrudniejsze zlecenia, jakie porażki mu towarzyszyły, jak zmieniały się jego metody i czy się zmieniały, albo jakie zmiany zaszły tak naprawdę w nim samym. Tego wszystkiego mogę się co najwyżej domyślać. A szkoda.

Julio Santana zabił w swoim życiu 492. Każda z nich została zamordowana na czyjeś zlecenie. Po każdym morderstwie Julio modli się do Boga o wybaczenie. Odmawia 10 razy Zdrowaś Mario i Ojcze Nasz. Mocno wierzy w to, że owa modlitwa pomoże mu wymazać grzechy i nie iść do piekła. Swoja przygodę z morderstwami zaczął mając 17 lat. Z zakochanego i nieśmiałego chłopaczka, stał się mordercą. W swojej 35 letniej karierze zapisywał nazwiska wszystkich swoich ofiar w zeszycie. Julio Santana w dalszym ciągu przebywa na wolności. Mieszka w Brazylii. Był aresztowany tylko raz. NIGDY NIE ZABIJAJ CIĘŻARNEJ NIE KRADNIJ RZECZY OFIARY NIE ZABIJAJ INNEGO REWOLWEROWCA NIE WYKONUJ ZLECENIA NA KREDYT NIE ZABIJAJ CZŁOWIEKA, KTÓRY ŚPI Książka powstała na zapisach rozmów dziennikarza z Julio. A dokładnie 7 rozmów telefonicznych, w których opowiedział o swoich przewinieniach i zbrodniach. Autor opowiada o przeżyciach, emocjach, problemach Julio w taki sposób, że zaczynamy czuć do niego sympatię. Z czasem poznajemy go, jako oddanego męża, kochającego ojca i wiernego przyjaciela. Co ciekawe autor twierdzi, ze wszystkie nazwiska podane w książce są prawdziwe. Nazywają mnie śmierć to specyficzny rodzaj książki, w której bohaterem nie jest ofiara, a morderca. A właściwie rewolwerowiec, jak woli nazywać się Julio. Nie zmienia to faktu, że książka wciąga, zaskakuje i choć jej tempo nie jest niesamowicie szybkie, nie pozwala się odłożyć. Nawet nie zauważyłam, kiedy przeczytałam 100 stron. Czytając miałam bardzo ciekawe przemyślenia. Otóż, w czasie przewracania kolejnych stron niesamowicie było mi naszego bohatera żal. Serio. Szkoda mi było tego, że życie zmusiło go do zabijania innych na zalecenie. Czy to nie dziwne? Ktoś zabija innych, a ja go żałuję... Być może, ale mam wrażenie, że robił to gdyż nie do końca miał wybór. A o inną prace było trudno. Przypominam wszystkim, że Julio żył w Brazyli, w której nawet teraz jest niebezpiecznie i ciężko o zatrudnienie. Jednak czy ciężki warunki życia mogą usprawiedliwiać jego profesję? Nie wiem... W czasie lektury miałam też jeszcze jedną refleksję. Kto tak naprawdę w tym wszystkim jest mordercą? Ten, kto pociąga za spust i technicznie pozbawia kogoś życia, czy ten, kto owo morderstwo zlecił i za nie zapłacił? To też dosyć trudne pytanie. Nie mniej Nazywają mnie śmierć autorstwa Klestera Cavalcanti mogę polecić każdemu fanowi morderczych sprawach i historii na faktach! Książkę czyta się bardzo szybko, gdyż język, jakim jest napisana jest wyjątkowo lekki i przyjemny. Ale też obrazowy. Razem z Julio chowamy się w dżungli, szukamy komunistów i dostrzegamy otaczające go zło. Początkowo liczyłam na trochę coś innego, ale dostałam bardzo fajny i ciekawy reportaż, który pozwoliło mi na kilka chwil rozmyśleń. Za możliwość przeczytania dziękuję Wydawnictwu Muza! Premiera już 15 maja!

Już dawno nie mieliśmy dla Was nic z gatunku literatury faktu, zatem czas nadrobić zaległości. Wydawnictwo Muza wydało w kwietniu reportaż „Nazywają mnie śmierć” Klestera Cavalcantiego. Dziś, zatem jego recenzja. Júlio Santana to płatny morderca, który do dnia dzisiejszego przebywa na wolności. Na jego koncie jest około 500 ofiar. To niewyobrażalna liczba, jeśli bierze się pod uwagę to ile rodzin straciło swych bliskich, oraz to, że tyle razy udało mu się zbiec i nie zostać złapanym. Zawsze zastanawiało mnie to, jak żyje i funkcjonuje taki płatny morderca. Czy ma wyrzuty sumienia, czy jest bezwzględny jak bohaterowie z książek i filmów. Ta pozycja po trosze rozjaśniła mi ten obraz, pytanie tylko czy można uogólniać to w stosunku do innych płatnych morderców, czy odczucia Júlio nie są jednak tylko kwestią osobowości. Júlio Santana to tak naprawdę dwie osoby: wyrafinowany, morderca unikający kary, oraz ciepły mąż i ojciec. Czy to możliwe? Jak widać po tym reportażu tak, choć do teraz zastanawiam się jak? Júlio Santana prawdopodobnie urodził się w złych czasach oraz miał złych aniołów stróżów. Dorastał w trudnym okresie, w domu nie opływał w dobrobyt. Poznając jego losy od lat młodzieńczych możemy zauważyć miłego, romantycznego i dobrego chłopaka, który nadal w nim jest mimo tak pokaźnej listy ofiar. Nie bardzo chciałabym wdawać się w szczegóły losów Júlio Santany, bo z nimi możecie zapoznać się sami. Po krótce zdradzę Wam co sądzę na temat tej książki. Czyta się niezmiernie przyjemnie i szybko. Czy zaspokoiła moje wymagania? Po troszę tak. Liczyłam jednak na więcej informacji o zleceniach, planowaniu, oraz trudnościach. Możliwe, że jestem troszeczkę przyzwyczajona do tego typu opisów z książek z gatunku sensacja/thriller. Tutaj autor skupił się raczej jego wczesnych latach młodości i na początkach jego profesji, prawdopodobnie uznając, że ten okres był najtrudniejszym, oraz najciekawszym, jednak mnie bądź co bądź, laika w tej materii interesowało jakim cudem Santana uchronił się od kary w dobie tak dobrze rozwiniętej techniki i kryminalistyki. Ta książka bardziej przypominała mi delikatną sensację niż reportaż, do jakich się przyzwyczaiłam. Czuję pewien niedosyt i nie będę tego ukrywać, jednak książka sama w sobie jest interesująca i ze spokojnym sumieniem chciałabym ją Wam polecić. http://ksiegozbiorczyta.blogspot.com/2019/06/Nazywaja-mnie-smierc.html

"Nazywają mnie śmierć" to ponad 300 stron z życia płatnego zabójcy. Júlio Santana ma na sumieniu śmierć 492 osób! Tylko, czy taki człowiek, który jak się okazuje wierzy w Boga, ma w ogóle sumienie?! Dzięki żmudnej pracy jednego z najlepszych dziennikarzy śledczych w Brazylii możemy nie tylko uzyskać odpowiedź na powyższe pytanie, ale dowiedzieć się dużo więcej. Co ciekawe, aby powstała niniejsza książka potrzeba było aż 7 lat rozmów dziennikarza z płatnym zabójcą, sprawdzania ich wiarygodności, przeprowadzenia wywiadów ze świadkami zbrodni Santany - policjantami i krewnymi, czy wreszcie czytania wielu akt sądowych. Wszystko po to, by dowiedzieć się co sprawiło, że młody siedemnastoletni chłopak zdecydował się zostać zawodowym killerem, jak wyglądała jego "praca" i czym to wszystko się skończyło. "Naucz się jednej rzeczy. W tym fachu nie ma znaczenia, czy facet jest poczciwcem, czy zbójem. Nie chcę wiedzieć, czy dał komuś po gębie, czy zgwałcił czyjąś córkę. Liczy się tylko to, że ktoś mi płaci, a ja wykonuję zlecenie." Klester Cacalcanti w największym stopniu skupił się na młodości Júlio Santany, kiedy ten jako siedemnastolatek pozostawał pod wielkim wpływem swojego stryja. Cícero był dla niego autorytetem, imponował chłopcu, nie tylko tym jaki jest, ale także do czego w swoim życiu doszedł. Ta znajomość wprowadziła młodego, zupełnie niewinnego chłopca w świat brutalności, przemocy, a w ostateczności zabijania na zlecenie. Zdaje sobie sprawę, że to była świadoma decyzja Santany, jednak na jego decyzję złożyło się mnóstwo składowych, a wspomniany stryj, czasy i miejsce w jakim się wychowywał miały w tym swój znaczący udział. Poznamy kilka szczegółów dotyczących zbrodni, zwłaszcza tych najbardziej kontrowersyjnych, czy najbardziej znaczących dla Santany. Muszę przyznać, że książka wzbudziła we mnie wiele emocji, a niektórych z nich zupełnie się nie spodziewałam. To moje pierwsze spotkanie z literaturą faktu i z pełną świadomością mogę zaliczyć je do tych udanych. Cavalcanti od samego początku przyciągnął moją uwagę, a książka "Nazywają mnie śmierć" wciągnęła mnie w swoje przerażające objęcia i nie puściła do samego końca. https://czytelniapatrycji.blogspot.com/2019/05/nazywaja-mnie-smierc-klester-cavalcanti.html

"Wszystko było znacznie prostsze, jeśli osoba, którą miał zabić, była tylko twarzą i nazwiskiem". Bardzo szanuję pracę reporterską. Wymaga poświęcenia, bystrości i odwagi. W przypadku pracy Klestera Cavalcantiego nie można zapomnieć o cierpliwości i wytrwałości. Przez siedem lat usiłował namówić Brazylijczyka – Julio Santanę – aby zgodził się na ujawnienie prawdy o "pracy" płatnego zabójcy, który na swoim "koncie" ma prawie 500 "klientów". Takie reportaże są potrzebne, są ważne, aby zrozumieć, poznać i nie osadzać na podstawie faktów. Autorowi zależało bowiem na dotarciu do źródła. Jaką drogę przeszedł Santana? Co skłoniło go podążenia mroczną, pełną wyrzutów sumienia ścieżką mordercy? Prawda jest taka, że sięgając po "Nazywają mnie Śmierć" spodziewałam się czegoś innego. Autor zrealizował swój zamysł kładąc nacisk na wydarzenia poprzedzające pierwsze zabójstwo oraz bezpośrednio związane z wydarzeniami tuż po pierwszej zbrodni. Klester Cavalcanti bardzo dużo miejsca, w mojej opinii – zbyt dużo – poświęcił pracy Santiago dla żandarmerii i polowaniu na komunistów. Reportaż zawiera stosunkowo niewiele informacji z teraźniejszego życia głównego bohatera. Niewiele przemyśleń, zwierzeń z życia prywatnego. I przede wszystkim – naprawdę mało miejsca poświęcono samym ofiarom. Przypuszczam, że taki był zamysł – skupić się na procesie "zdobywania fachu" a nie jego szczegółowym przebiegu. A mnie właśnie te informacje intrygują najbardziej: jak funkcjonował na co dzień, jak łączył pracę z życiem osobistym, jak się przygotowywał, czy miewał chwile załamania, jak radził sobie z wyrzutami sumienia, ile z zamordowanych osób znał... Niestety tych elementów znajdziemy w "Nazywają mnie śmierć" niewiele. Pokuszę się o stwierdzenie, że ten reportaż jest typowo męski, konkretny, "techniczny", bez typowo kobiecego spojrzenia na emocjonalną i duchową sferę. Odrobinę zabrakło mi takich zwierzeń, które poruszają, wzruszają i skłaniają do głębszej analizy życia Julio Santany. Kawał dobrej, reporterskiej, ale "oschłej" roboty. Doceniam, podziwiam, chociaż "Nazywają mnie śmierć" nie udzieliła odpowiedzi na zadane przeze mnie pytania. https://tylkoskonczerozdzial.blogspot.com/2019/04/nazywaja-mnie-smierc-klester-cavalcanti.html

Materiał na książkę Nazywają mnie śmierć gromadzony był przez siedem lat. Historia życia Júlio Santany w tej książce nie jest niestety różnorodna na co wskazywałby czas pracy nad książką - autor bardziej skupił się na młodzieńczych latach mężczyzny. Poznajemy nie tylko seryjnego zabójcę, ale przede wszystkim człowieka z ludzkimi odruchami i emocjami. Nie da się zaprzeczyć, że Santana był mordercą, ale według mnie nie jest psychopatą, nie odczuwał przyjemności zabijając, nie kierowały nim osobiste pobudki. Nic nie powinno usprawiedliwiać tego co robił, jednak traktuje on swoje zajęcie jako formę zarobku na życie, którą próbowano argumentować tym, że jeżeli nie on to ktoś inny, prędzej czy później, wykonałby to zlecenie. Nie da się uniknąć śmierci, a w tej książce śmiercią jest Santana i ciężko w to uwierzyć, ale na początku brzydził się on zabijania, a swojego pierwszego zabójstwa dokonał w trosce o bliską mu osobę, która go dodatkowo zmanipulowała. Chociaż to wszystko ciekawie brzmi to reporter za dużo stron poświęcił życiu mordercy zanim zaczął parać się swoim fachem chociaż przypuszczam, że celem tego było ukazanie go jako dobrego człowieka, męża i ojca. Czyta się tę historię jak książkę fikcyjną z wymyśloną fabułą.Wiedząc jednak, że jest to literatura faktu, ma się z tyłu głowy cały czas myśl, że to się wydarzyło naprawdę, ten człowiek naprawdę istnieje. To co naprawdę wzbudzało moje zainteresowanie i niedowierzanie pojawiło się dopiero w ostatnim rozdziale, a intrygujące "smaczki" pojawiły się już w opisie na tylnej okładce, więcej ich nie było. Mam nawet wrażenie, że sam opis jest ciekawszy niż sama treść, przez co spodziewałam się całkiem czegoś innego.Potencjał był na tyle duży, że ta książka mogłaby być hitem gdyby autor bardziej skupił się na tych zbrodniach, które o wiele bardziej ciekawiłyby czytelnika. Niestety, było nudno i chwilami książka ciągnęła się niemiłosiernie.

"Nazywają mnie śmierć" to historia Julio Santany - brazylijskiego chłopca, który miał zostać rybakiem a skończył jako płatny zabójca. Mężczyzna wykonał "wyrok śmierci" na prawie 500 osobach i każdą dokonaną zbrodnie odnotował w notesie z Kaczorem Donaldem na okładce. Jego sekretem na oczyszczenie się z win było odmówienie po każdym zabójstwie 10 razy Zdrowaś Maryjo i 20 razy Ojcze Nasz.  Autor książki, Klester Cavalcanti, wykonał bardzo żmudną i trudną pracę odkrycia wszystkich elementów układanki, by owocem 7-letniej pracy stała się książka pełna autentycznych wydarzeń, wypowiedzi samego Julio oraz świadków. "Nazywają mnie śmierć" to książka, która jednocześnie wzbudziła mój podziw jak i rozczarowała swoją formą. Czytając opis książki spodziewałam się pełnej krwi, trupów i przemocy opowieści płatnego zabójcy, która mogłaby wywołać dreszczyk emocji i gęsią skórkę. Liczyłam również na więcej opisów poszczególnych zbrodni, opis okoliczności i motywów przyczyniających się do zlecenia morderstwa. Autor skupił się zdecydowanie bardziej na opisaniu drogi Julio od beztroskiego 17-latka do chłopca, który podejmuje się wykonania 1 zlecenia. Dużo miejsca poświęca opisaniu uczuć towarzyszących bohaterowi w momencie podejmowania decyzji oraz chwilę przed zabójstwem i już po wykonaniu wyroku/zlecenia. Jesteśmy świadkami jego rozterek, przemiany, pierwszych sukcesów i porażek zarówno w życiu prywatnym jak i "zawodowym". Mimo, że książka jest interesująca i porusza nieznany mi wcześniej temat płatnych zabójców w Brazylii brakowało mi w niej dreszczyku emocji i jakiejś głębszych przemyśleń. Mam wrażenie, że autor nie wykorzystał potencjału tej historii. Bardzo ciekawy i rozległy temat został potraktowany zbyt pobieżnie i zabrakło w nim prawdziwych emocji.

"Nazywają mnie ŚMIERĆ" to najnowsza premiera od wyd MUZA. Już sama okładka sprawi, że wiele osób kupi książkę Klestera Cavalcanti, przeczyta ją i albo zachwyci się, tak jak ja, albo pozostanie w stanie lekkiego zawodu. Książka przedstawia historię Julio Santana, największego płatnego mordercy w historii, który zamordował 492 osoby i wciąż pozostaje na wolności. To okładkowe zdanie zapowiada krwistą jatkę i wiem, że fani kryminałów właśnie tego będą szukać. To nie jest książka o zabijaniu, przynajmniej nie tak do końca. Autor spędził 7 lat nad zbiorem materiałów a to, co powstało, to fascynujące studium człowieka. Dr Jekyll i Mr Hyde istnieje naprawdę. Julio Santana nie urodził się złym człowiekiem. Nie wychowywał się w rodzinie patologicznej, wręcz przeciwnie. Był spokojny, skromny i miał głowę wypełnioną marzeniami o lepszym jutrze. W wieku 17 lat, 6 października 1971 roku, staje przed życiową decyzją. Albo pomaga stryjowi wykonać płatne zlecenie, czyli zabija konkretnego człowieka, albo zabiją stryja. To właśnie tutaj toczy się pierwsza, wewnętrzna walka dobra ze złem, którą Julio ostatecznie smutno podsumuje: "Jak dobrze urodzić się zwierzęciem", patrząc na leniwca, bezpiecznie tkwiącego nieruchomo na swoim drzewie. Ta decyzja zaważy na całym jego życiu. Co ciekawe, w książce nie ma zdjęcia Santana, a i w necie nie jest łatwo je znaleźć. Dopiero gdy zobaczyłam jego twarz, byłam w stanie uwierzyć, że Julio to w gruncie rzeczy dobry człowiek, który wykonywał po prostu swoją pracę, a to, że praca była absolutnie poza prawem, to już inna sprawa. Trudno napisać więcej, nie zdradzając fabuły, dlatego zachęcam do przeczytania tej pozycji. Seria pytań wprost buzuje w głowie po tej lekturze. IG @angelkubrick