Nauczyciel z getta (okładka  twarda, 06.2022)

Autor pisze, że część fabuły jest fikcją wymyśloną na potrzeby historii, a część inspirowaną faktami, wspomnieniami i dokumentami. Jan Korczak, którego prawdziwe nazwisko brzmiało Henryk Goldszmit był osobą niezwykłą, nie tylko dlatego, że poświęcił swoje życie żydowskim dzieciom, był człowiekiem pełnym empatii, czułości i miłości i chociaż borykał się z wieloma niedogodnościami zarówno fizycznymi jak i materialnymi to nigdy się nie poddawał. Nie założył rodziny, ponieważ obawiał się dziedzicznej choroby, na którą zachorował jego ojciec. Ale do ostatnich swoich dni za swoją rodzinę uważał osierocone dzieci, którym los zabrał nie tylko rodziców, ale często i godność. W czasach wojennych taki człowiek był dla jednych aniołem, a dla innych utrapieniem. Nieco zbuntowany, odważny i nie stroniący od ryzykownych zdarzeń. Takich osób zapewne wiele było na świecie i każdy z nich zasługuje na pamięć, ale nie o wszystkich mówi się z takim sentymentem i nie wszystkich się pamięta. Dzięki pisanym w czasie wojny pamiętnikom poznajemy rzeczywistość wojenną z punktu widzenia konkretnej osoby. Całkiem niedawno czytałam książkę inspirowaną pamiętnikiem Anne Frank, teraz pamiętnik Jana Korczaka, to są fakty, które boleśnie przenoszą nas z kartek zeszytu na strony ówczesnej rzeczywistości. Nie mam wpływu na literaturę, którą muszą czytać młodzi ludzie jako lektury obowiązkowe, ale może osoby, które mogą coś z tym zrobić pomyślałyby, żeby zamiast mało zrozumiałych dla młodych ludzi „Dziadów” czy „Nad Niemnem”, lektur oczywiście ważnych politycznie i historycznie dla każdego, nie wprowadzić takich z historią wojenną w tle. Wiem, że do „Dziadów” czy „Nad Niemnem” jak ktoś będzie chciał to kiedyś wróci. Sama całkiem niedawno zabrałam się za „Potop”, ale zrobiłam to teraz, kiedy poczułam się na to gotowa, natomiast będąc w liceum nie „czułam” tych fabuł. Wracając jednak do tej książki, myślę, że nie trzeba zbytnio zachęcać do sięgnięcia po tę lekturę. Chociaż wiele osób twierdzi, że w ciągu ostatnich lat zrobił się wysyp literatury wojennej i co niektórzy czują już przesyt. Być może, jest tego dużo, dlatego wybierajmy mądrze, nie sięgajmy po każdą wojenną powieść, bo wiele z nich nie jest zbyt wiele wartych pod względem historycznym. Są to powieści pełne bólu, czasami miłości, czasami okrucieństwa, ale przecież nikt na siłę nie każe nam ich czytać. Janusz Korczak był osobą wszechstronnie towarzyską, potrafił się odpowiednio zachować zarówno wśród polskich czy żydowskich przyjaciół jak i wśród wysoko postawionych Niemców. Był osobą nie tylko lubianą, ale bardzo szanowaną przez innych, szanowaną nawet przez swoich potencjalnych wrogów. Niewielu było ludzi potrafiących nawiązać taki kontakt z dzieckiem, aby nie tyle nie czuło się sierotą, bo tych w czasie wojny i po niej nie brakowało, ale aby nie czuło się odrzutkiem społecznym. To dar jaki posiada niewielu dorosłych, którzy mimo przeciwności losu, walki o przetrwanie, walki o drugiego człowieka potrafili podtrzymać wiarę we własne człowieczeństwo, pokazać, że można być dumnym człowiekiem w każdych okolicznościach. To nie jest lektura lekka, łatwa i przyjemna, zresztą jak wszystkie książki z wojenną fabułą, ale kiedy czytamy o dzieciach, które mimo strachu, szły za swoim nauczycielem z podniesionymi głowami, wierząc w niego i w jego słowa, szczególnie w te, dodające im odwagi i otuchy, to trudno zapanować nad łzami cisnącymi się do oczu. Myślę, że niejedna osoba będzie tę książkę wspominała czując palący pod powiekami ogień. Nie wiem, czy kiedykolwiek będę potrafiła mówić o tej książce bez łez. Bo tu nie chodzi o brutalność i bolesne wydarzenia wojenne, bo w każdej wojnie to jest podobnie, ale czemu zawiniły dzieci? Kiedy skończyłam czytać tę książkę, długo nie potrafiłam skupić myśli na czymś innym, wciąż w głowie wracały mi obrazy opisane w powieści. A muszę przyznać, że autor nie szczędził emocji i momentami aż nazbyt realistycznie potrafił przekazać to o czym pisał. Książka została napisana w formie pamiętnika, dlatego odbiór treści jak dla mnie był bardzo emocjonalny. Mądrość jaką miały w sobie małe żydowskie dzieci, a jaką przekazał autor w postaci niektórych dialogów i słów wypowiadanych dziecięcymi ustami, to bardzo bolesna a zarazem niewykluczona prawda. Jak wiele z tych dzieci musiało dorosnąć szybciej niż ich współcześni rówieśnicy. Nie przechodźcie obok tej książki obojętnie, pamiętajmy takich ludzi jak Janusz Korczak, bo to bardzo ważne dla historii i ludzkości osoby. Polecam książkę nie tylko miłośnikom lektur wojennych, ta powieść to świadectwo człowieczeństwa, odwagi, miłości i mądrości. Książka jest pięknie napisana i pięknie wydana, a okładka mówi sama za siebie. Z całą pewnością niejednej osobie dostarczy sporo wrażeń.

„Nauczyciel z getta” to piękna i bardzo bolesna powieść. Zbliżając się do końca nie mogłam przestać płakać. Wylałam morze łez. Mimo, że już znałam historię Janusza Korczaka to i tak za każdym razem jak ją wspominam mocno to przeżywam. Janusz Korczak to znakomity doktor i nauczyciel, który prowadzi sierociniec. Przygarnia wszystkie dzieci, które straciły swoich rodziców. Robi dla nich dosłownie wszystko, żeby czuły się jak w domu. Naraża własne życie po to, żeby miały co jeść. Janusz Korczak to piękny przykład heroizmu. Do ostatniej chwili walczył o ocalenie swoich wychowanków. Jest także symbolem męczeńskiej śmierci bezbronnych ofiar Holocaustu. W powieści „Nauczyciel z getta” znajdziecie postacie prawdziwe jak i fikcyjne. Autor w idealny sposób połączył wydarzenia prawdziwe z fikcyjnymi. Na końcu książki znajdziecie wyjaśnienie, która osoba była prawdziwa, a która fikcyjna. Jestem zachwycona tym, że mogłam przeczytać tak piękne i emocjonalne dzieło. II wojna światowa była dla wszystkich jej uczestników prawdziwym horrorem. Najgorzej miały dzieci, a zwłaszcza Żydowskie sierotki, o które nikt nie dbał. Janusz Korczak był ich Aniołem Stróżem. Stał na ich straży i robił wszystko, żeby chociaż na chwilę zapomniały o toczącej się wojnie. Chciał, żeby dzieci były dziećmi, a nie żeby w ekspresowym tempie musiały dorosnąć. Z tak cudownym nauczycielem, doktorem i pisarzem w jednej osobie między innymi współpracowała Irena Sendlerowa. Obydwoje pragnęli, żeby ocalić od zagłady jak największą liczbę dzieci. Czy im się to udało? Jaki los czekał podopiecznych Korczaka? Dla mnie Janusz Korczak jest bohaterem II wojny światowej. Mało osób zrobiłoby to co on zrobił. Mam nadzieję, że teraz patrzy na nas z Nieba i właśnie tam bawi się ze swoimi dziećmi. Każdemu z was polecam powieść Maria Escobara „Nauczyciel z getta”. Jeżeli do tej pory nie znacie historii Korczaka i jego wychowanków to tym bardziej zachęcam do przeczytania. Nie czekajcie tylko czytajcie. Najlepiej to dzieło czyta się w samotności – wtedy głębiej przeżywa się omawiany temat. Od razu przygotujcie sobie chusteczki, bo na 100% polecą wam łzy – chyba, że jesteście ludźmi bez uczuć – wtedy to spłynie po was jak po kaczce. Piękna okładka, nieśmiertelni bohaterowie, którzy do dziś żyją w naszej pamięci, ciężka, ale bardzo ważna fabuła – pokazująca okrucieństwo II wojny światowej – sprawiają, że nie można przejść wobec tej książki obojętnie. Poczytajcie jakim człowiekiem był Janusz Korczak. Po przeczytaniu zastanówcie się i odpowiedzcie sobie na pytanie: Czy postąpilibyście tak samo jak nasz główny bohater? Z czystym sercem polecam najnowsze dzieło Mario Escobara „Nauczyciel z getta” - mommy_and_books. Dziękuję autorowi, że postanowił poświęcić swój czas i napisał wyjątkowe dzieło o Januszu Korczaku. Dzięki niemu mamy możliwość poznania tego wyjątkowego człowieka.

O tym jak daleko sięgają granice piekła najlepiej wiedzą ci, którzy cudem przeżyli obozowe życie. Dziś możemy jedynie wspomagać się wspomnieniami i spisanymi historiami, by zrozumieć dramat tamtejszych czasów, ale nawet pokłosie przeszłości jest niezwykle bolesne i trudne do zaakceptowania. Powieści takie jak te, które wychodzą spod pióra Mario Escobar mają na celu uzmysłowienie nam ogromu ludzkiej tragedii i pokazać, że w najgorszych warunkach dostrzec można najlepsze cechy. Wszystkie powieści autora otoczone są wyjątkowym klimatem. Nie inaczej było w przypadku "Nauczyciel z Getta", ponieważ już od pierwszych stron wyczuć można mocną, gęstą atmosferę otaczającą bohaterów. To nadaje wiarygodności opisywanym faktom oraz pozwala mocniej wejść czytelnikowi w losy postaci a sam autor przykłada dużą wagę do wiarygodności oraz jak najbliższego trzymania się faktów historycznych co składa się na dzieło silnie oddziaływujące na psychikę, gdy mamy poczucie, że wszystkie te wydarzenia miały swoje fundamenty w prawdziwym życiu. Przenosimy się do Warszawy roku 1939. Agnieszka Ignaciuk i jej synek uciekają przed nadchodzącą tragedią i schronienie znajdują w sierocińcu, tuż pod czujnym okiem Janusza Korczaka. Aby ocalić przed nazistami mieszkańców getta Agnieszka i Janusz w pocie czoła pracują, by ochronić jak najwięcej dzieci, ale walka ta będzie trudna, bolesna i bardzo nierówna. Czy pokona ich wszechobecna tragedia? A może wbrew zdrowemu rozsądkowi uratują wiele istnień? To hołd poświęcony Korczakowi, człowiekowi wybitnemu i jedynemu w swoim rodzaju. Odwaga i bohaterstwo przebijają się tutaj przez strony powieści i udowadniają, że w człowieku drzemią ogromne pokłady siły. Musimy tylko wejrzeć w głąb siebie i znaleźć odpowiednią motywację. Przyznaję, że chociaż miałam przecież świadomość tego w jakim kierunku przebiegnie finał to powieść i tak czytałam z zapartym tchem, nie mogąc oderwać się od rozgrywanych wydarzeń. Mnóstwo było tutaj emocji, jednak nie tylko tych negatywnych, ponieważ przez dobroć bohaterów oraz ich walkę z nazistami przebijała się nadzieja silniejsza niż wszystko inne. "Nauczyciel z Getta" to piękna, poruszająca i dająca do myślenia opowieść o wielkim bohaterstwie. Postać Janusza Korczaka warta jest analizowania i obserwowania z każdej możliwej strony, więc cieszę się, że pojawia się wiele powieści związanych z pracą tego wyjątkowego człowieka. Mario Escobar zabiera nas w podróż ku przeszłości, by wpłynąć na naszą teraźniejszość i przewartościować nasze życie z nadzieją, że i my okażemy się po lekturze tej powieści odrobinę lepszymi ludźmi niż jeszcze przed otworzeniem pierwszej strony.

Mario Escobara kojarzę za sprawą powieści “Kołysanka z Auschwitz”. Tak dobrze zapamiętałam ten tytuł, że wiedziałam, iż to tylko kwestia czasu, kiedy sięgnę po kolejne książki tego autora. Czy znacie to uczucie, kiedy już po lekturze jednej historii jesteście gotowi zaufać autorowi bezgranicznie i na zawsze? „Nauczyciel z getta” przybliża czytelnikom postać Janusza Korczaka i jego działalności na rzecz dzieci w getcie warszawskim. Sięgając po powieść miałam szansę połączyć zainteresowanie książkami wojennymi i biografiami. Uważam, że warto sięgać po tego typu treści, bo takie tematy są ważne, aktualne i wartościowe. Można nieco odświeżyć wiedzę lub poznać dany temat z innej strony. Nie ukrywam, że nie wiedziałam zbyt wiele o Korczaku. Już pierwsze strony powieści sugerowały natomiast, że jest to postać, której po prostu wypada się przyjrzeć. Escobar w dużej mierze poświęca książkowe strony konkretnym działaniom, jakie doktor podejmował na rzecz sierocińca. Mamy możliwość dowiedzieć się, w jaki sposób pozyskiwał fundusze, jak opiekował się sierotami i co zrobił, by je ocalić. Korczak, którego poznajemy na powieściowych stronach to inspirujący, mądry i odważny człowiek o dobrym sercu. Ktoś, kto stanowi najlepszy przykład tego, że warto pomagać i troszczyć się o bliźnich. Żyjemy w innych czasach, ale liczy się przecież każdy gest i dobry uczynek. To niewiarygodne, jak bardzo Korczak potrafił się poświęcić w ramach niesienia pomocy. Nie znaczy to natomiast, że Escobar skupił się jedynie na tym, by doktora wychwalać. Oprócz bliższego przedstawienia jego osoby, możemy również dowiedzieć się nieco więcej na temat warunków panujących w warszawskim getcie, zmian jakie zachodziły w nim z czasem, przykrych incydentów spotykających Żydów na co dzień. Escobar opowiada szczerze i na temat. Ceni realizm i nie chowa się za tabu. Niektóre sceny szokują, ale przecież to wszystko rzeczywiście miało miejsce. W czasie pisania autor korzystał z dziennika pozostawionego przez samego Korczaka. Być może zabrzmi to nieco dziwnie w przypadku książki o takiej tematyce, ale największe wrażenie zrobił na mnie styl autora. Całość została napisana przepięknym językiem. Z przyjemnością czytałam po kilka razy te same fragmenty lub zachowywałam najładniejsze cytaty. „Nauczyciel z getta” to tytuł, na który z pewnością warto zwrócić uwagę. Czas poświęcony tematyce wojennej nigdy nie jest czasem straconym.

Bezsilność, złość, niedowierzanie, toczące się po policzkach łzy. Dojmująca pustka, serce wystukujące pospieszny rytm, rozbrzmiewający słowem – zło, zło, zło… „Nauczyciel z getta” to melancholijna, pełna najgłębszych, przeszywających na wskroś emocji historia inspirowana życiem Janusza Korczaka – polsko-żydowskiego lekarza, pedagoga, pisarza, publicysty i działacza społecznego – osadzona w wojennej rzeczywistości. Autor określa tę pozycję jako fikcję osnutą na prawdziwych wydarzeniach – jej autentyzm jest jednak wręcz namacalny, zapomina się, że pamiętnik nakreślony jest piórem Mario Escobara, że to odsłona fabularyzowana. Ten tytuł na fundamencie kontrastu obrazuje bezmiar ludzkiego okrucieństwa i bezinteresowne dobro odzwierciedlające iskierkę światła w permanentnie gęstym mroku, sukcesywną dehumanizację i pielęgnowaną resztkami sił godność. To portret zachowanego człowieczeństwa w okresie wyzwalającym uśpione we wnętrzu demony, oddany poprzez postać Janusza Korczaka, który na kartach książki hiszpańskiego pisarza jawi się jako osoba spokojna, pogodzona z własnym losem, wykazująca się nadzwyczajną empatią, refleksyjną mądrością i altruistyczną dobrocią, którą nie sposób wyrazić słowami. Naszkicowane inne jednostki, prawdziwe i fikcyjne, którymi otaczał się Korczak, stanowią świadectwo ludzkich charakterów o wielu odcieniach, niejednoznacznych poglądach i skrajnej moralności. W treści skomponowano w głównej mierze wielowymiarową miłość, remedium na wszechogarniającą świat nikczemność, która ocala od zapomnienia, jest istotą życia w każdym wieku i najcenniejszym bogactwem – ta książka jest swoistym monumentem pięknych uczuć, górujących ponad wszystkim, co materialne i ulotne. Za każdym razem wykreowane w literaturze oblicze getta paraliżuje wszystkie zakończenia nerwowe, zniewala smutkiem, wyzwala rozpacz, wstrząsa wrażliwością, tym samym i ta kreacja stanowi trudną w odbiorze relację z samego piekła, które ludzie zgotowali sobie równym na ziemi. I choć wiemy, jak wygląda koniec tej obfitej w barbarzyństwo drogi, wciąż boli nas ta świadomość tak samo, jak za pierwszym razem, ogarniające nas emocje są jednakowo intensywne, nasączone fizyczną udręką. „Nauczyciel z getta” to powieść wyjątkowa, szkicująca heroizm, który zapisał się na kartach historii i w pamięci każdego człowieka. Oby znów nie nadeszła zima…

„Poczułem bezsilność, widząc, że umiera na moich oczach, a ludzie chodzą obojętnie w jedną i w drugą stronę. Przytuliłem go i kołysałem jak niemowlę, łzy zalewały moje policzki…” Jest rok 1939, Janusz Korczak i Stefania Wilczyńska prowadzą w Warszawie Dom Sierot. Agnieszka Ignaciuk jest wdową, ma synka, szukając schronienia trafia do sierocińca. Znajduje bezpieczne miejsce i pracę, zostaje opiekunką dzieci, poznaje Janusza Korczaka. Naziści przystępują do unicestwienia Żydów, w Warszawie powstaje getto. Wszyscy Żydzi muszą tam trafić. Korczak bardzo się stara, aby przeprowadzka z sierocińca do getta była jak najmniej bolesna dla jego podopiecznych. Jednak sytuacja jest tragiczna. Agnieszka na każdym kroku pomaga Korczakowi, zostaje jego prawą ręką, oboje starają się uratować jak najwięcej sierot. Niesamowita opowieść… Autor umiejętnie i z wyczuciem łączy fakty historyczne z fikcją literacką. Akcja powieści toczy się niespiesznie, fabuła niesie ogromne, skrajne emocje. Książka jest napisana w formie pamiętnika. Janusz Korczak rzeczywiście pisał pamiętnik, który udało się uratować, został opublikowany w 1958 roku. Pisarz przedstawia nam sylwetkę człowieka niezwykłego, o wielkim sercu, wspaniałego pedagoga, obrońcę praw dzieci, który zawsze był dla tych najmłodszych. Żyda. Człowieka o wielkim sercu, jego troska i miłość do dzieci jest wręcz namacalna. Z narażeniem życia robi wszystko, aby uratować jak najwięcej niewinnych istnień. Szuka jedzenia, lekarstw, ubrań, tak niewiele może, a robi tak dużo. Stwarza pozory normalności, broni swoich podopiecznych, towarzyszy im do samego końca, do obozu zagłady w Treblince… Do czego zdolny jest człowiek… Niemcy byli bezwzględni, krok po kroku realizowali swój iście szatański plan. Unicestwienie Żydów przybiera zatrważające rozmiary, mordują, głodzą, niszczą, plugawią, wywożą do obozów koncentracyjnych. Warunki życia w getcie były nieludzkie, ludzki los przesądzony. Siła i ludzka determinacja, by przetrwać, by przeżyć. Wyjątkowa powieść, która głęboko mnie poruszyła, przepełniona smutkiem, bólem, niemocą. Łzy popłynęły. Świadectwo odwagi i miłości skierowanej dla najmłodszych. Każdy powinien ją przeczytać. Zapada w serce, serdecznie polecam. Tatiasza i jej książki :)

„Niektórzy uważali mnie za rzeźbiarza dziecięcej duszy, co brzmiało dla mnie równie pretensjonalnie, co fałszywie. Jeśli już, to widziałem siebie jako opiekuna, który prowadzi dzieci przez krótki odcinek ich drogi życia”. Janusz Korczak to postać, której nikomu nie trzeba przedstawiać. Każdy z nas wie kim był i czego dokonał podczas drugiej wojny światowej. "Nauczyciel z getta" to inspirowana jego życiem powieść, która rozpoczyna się w momencie wybuchu drugiej wojny światowej. Warszawa, 1939 rok. Janusz Korczak wraz ze Stefanią Wilczyńską prowadzą Dom Sierot. Pewnego dnia, do drzwi domu puka samotna matka wraz z synem, oboje szukają schronienia. Janusz Korczak, choć wie, jaka panuje u nich sytuacja, przyjmuje ich pod dach sierocińca. By odciążyć trochę Doktora, Agnieszka pomaga w opiece nad dziećmi. Nadchodzą coraz gorsze dni, zaczyna brakować jedzenia, ubrań, leków a naziści postawili sobie za cel całkowite zlikwidowanie getta wraz z jego mieszkańcami. Janusz Korczak wraz z Agnieszką, robią wszystko, by ocalić jak najwięcej dzieci. "Poczułem bezsilność, widząc, że umiera na moich oczach, a ludzie chodzą obojętnie w jedną i drugą stronę. Przytuliłem go i kołysałem jak niemowlę, łzy zalewały moje policzki..." Przepiękna i niezwykle poruszająca opowieść napisana w formie pamiętnika, która łączy fikcję z prawdziwymi wydarzeniami. Autor w mistrzowski sposób wprowadza nas w realia drugiej wojny światowej, przedstawiając nam heroizm Korczaka, który jako lekarz, pedagog i pisarz całe swoje życie poświęcił dzieciom. To on jako jedyny walczył do samego końca o to, by dziesiątkom dzieci zapewnić choć namiastkę bezpieczeństwa. Choć miał wiele okazji, by odejść, nie zrobił tego, został z nimi do końca wiedząc, że nie mają nikogo oprócz starego Doktora. Czytając tę powieść nie sposób nie uronić choćby jednej łzy, to historia, która poruszy najtwardsze serca. "Nauczyciel z getta" to moje pierwsze spotkanie z Autorem i jestem pod ogromnym wrażeniem kunsztu literackiego Mario Escobara. Powieść przeczytałam z ogromną przyjemnością, kartkując strona po stronie, zachwycałam się przepięknym językiem. To jedna z tych książek, obok której nie można przejść obojętnie. Polecam z całego serca!

Janusz Korczak to lekarz, pedagog i dyrektor sierocińca. Krótko przed rozpoczęciem wojny schronienie w jego ośrodku znajduje młoda wdowa Agnieszka wraz ze swoim synem Henrykiem. Jednak wraz z wejściem nazistów do Warszawy, czasy dla mieszkańców sierocińca stają się gorsze. Zwłaszcza kiedy muszą oni przenieść się do Getta. Korczak wraz z Agnieszką do ostatniej chwili próbują ocalić mieszkańców sierocińca. Chyba każdy chociaż raz w życiu usłyszał nazwisko Janusza Korczaka. Jeśli nie przy jego działaniach pedagogicznych, to właśnie jako zarządzającego “Domu Sierot”. A wraz z tym o marszu jego i jego podopiecznych, który prowadził do pociągu do obozu koncentracyjnego. I oto dostajemy powieść o jego życiu, która została zainspirowana dziennikiem Korczaka z kilku miesięcy w 1942 roku. No i muszę przyznać, że wydarzenia z rękopisów Starego Doktora, pojawiające się w książce są chyba najbardziej szczegółowe w okrucieństwo i wszelkie cierpienie. Część opowieści, która była fikcją autora, skupiona była raczej na jego wewnętrznych odczuciach związanych z wariactwem wojny. I w mojej opinii było to dość poetyckie. Co nie znaczy, że złe. Bo otrzymaliśmy dzięki temu historię przedstawiającą każdy etap działań, prowadzący do tragicznego końca. Sama książka napisana została z perspektywy Korczaka, a ostatni rozdział z perspektywy fikcyjnej postaci Agnieszki. Jest to moim zdaniem ciekawy zabieg, zwłaszcza że sam dziennik Starego Doktora według posłowia nie był zbyt gruby. Jednak autor książki z zawodu jest historykiem, przez co nie wątpię w jego dokładny research. Aczkolwiek polski wydawca przedstawił sprostowania do niektórych faktów z książki. Oprócz tego do fabuły wplecione zostały takie postacie historyczne, jak chociażby Irena Sendlerowa. Dla mnie było to jak najbardziej na plus. “Nauczyciel z Getta” to nie reportaż historyczny, lecz fikcja literacka o znamienitej postaci, jaką był Janusz Korczak. I w tym przypadku nie jest to na minus, bo w gruncie rzeczy widzimy go tak, jak przedstawia go historia: jako inteligentnego człowieka, dla którego najważniejsze było życie dzieci. Dlatego też powieść dostaje ode mnie 7/10.

W książkach skupiających się na tematyce II wojny światowej, książkach z gatunku literatury obozowej kilkukrotnie spotkałam się z wątkiem poświęconym Januszowi Korczakowi. Nigdy jednak nie był on rozbudowany, a to postać, która z pewnością zasługuje na bliższe poznanie. @marioescobar.oficial w swojej najnowszej historii #nauczycielzgetta koncentruje uwagę czytelnika właśnie na Starym Doktorze, człowieku wyjątkowym, który był lekarzem, pedagogiem, pisarzem, publicystą i działaczem społecznym. Czytelnik poznaje ówczesne realia widziane oczami niesamowitego człowieka,Starego Doktora, który był w stanie poświęcić wszystko, dosłownie wszystko, po to aby dzieci z sierocińca, którymi się opiekował czuły, że pomimo okrucieństwa jakie działo się wokół nich, były kochane. Wyobrażacie sobie, w tak okrutnym czasie, nie mieć nikogo, być sierotą, walczyć o każdy następny dzień? Doktor starał się jak tylko mógł, aby właśnie takie dzieci odnalazły choć namiastkę domu, a nie było to łatwe zadanie... zwłaszcza będąc Żydem. Książka została napisana w formie pamiętnika, przez co odniosłam wrażenie, jakbym była jeszcze bliżej, jeszcze głębiej w tej historii i jeszcze mocniej przeżywałam każde słowo i zdanie… tym bardziej, że wiedziałam jakie będzie zakończenie… wzmianki o „ostatnim marszu” za każdym razem wywołują u mnie potok łez. Janusz Korczak to jedna z takich osób, którą wszyscy powinni znać, ze względu na jego odwagę, poświęcenie, za serce, które miał dla swoich podopiecznych. To człowiek, który niczego nie oczekiwał w zamian: „Jestem nie po to, aby mnie kochali i podziwiali, ale po to abym ja działał i kochał. Nie obowiązkiem otoczenia pomagać mnie, ale ja mam obowiązek troszczenie się o świat, o człowieka.” Trzeba jednak pamiętać, że nie jest to książka biograficzna, a powieść historyczna, gdzie rzeczywistość pomieszana jest z fikcją literacką, ale pomimo to autor bardzo skrupulatnie podszedł do tego jakże trudnego zadania: opowiedzenia światu historii człowieka wyjątkowego...

Od samego początku wiedziałam, jak skończy się ta historia. Byłam pewna, że będę płakać. Od pierwszych stron w sercu miałam wielki smutek... wiedziałam. Mario Escobar na kartach swojej powieści ożywił Starego Doktora, Janusza Korczaka. Wspaniałego pedagoga, obrońcę praw dzieci, opiekuna najmłodszych. Żyda. To właśnie było jego największe przewinienie, krew, która płynęła w jego żyłach. Korczak osłaniał ze wszystkich sił sieroty wyzniania mojżeszowego. Książka zaczyna się w momencie, gdy w stolicy powstaje żydowskie getto, a Doktor robi co w jego mocy, aby oszczędzić przeprowadzki dzieciom, które są pod jego opieką. Razem z nim przemierzałam warszawskie ulice w poszukiwaniu pożywienia... dla dzieci. Tych, które nie miały nikogo poza nim i opiekunami z sierocińca. Tych, o które nikt poza Starym Doktorem by się nie zatroszczył. Tych, nad którymi nikt by nawet nie zapłakał... Korczak, pomimo wieku okazji nie odszedł. Został z dziećmi do samego końca... aż do Treblinki. Książka jest napisana w formie pamiętnika Starego Doktora, który faktycznie powstał i przez wiele lat był ukrywany, a do dnia publikacji w 1958 roku. Napisanie powieści o takiej osobie, jak Janusz Korczak, jest bardzo ryzykowane. Pisarz, który się tego podejmuje staje przed wielkim wyzwaniem, jednak z tego miejsca pragnę poinformować, że Mario Escobar stanął na wysokości zadania. Jego opowieść nie trzyma się faktów historycznych, wiele wątków zostało sfabularyzowanych, jednak autor w powieści "Nauczyciel z getta" pokazał w pełnej okazałości swój kunszt literacki i szacunek do postaci, która stała się polskim dobrem narodowym. Spłakałam się niesamowicie na tej książce, bo wiedziałam od początku, jak to się skończy, ale takie całkowite oddanie idei i poświęcenie dla dzieci poruszyłoby nawet głaz... Jestem pełna podziwu dla bohatera, dla człowieka, który oddał życie, aby do końca być przy swoich podopiecznych, by zapewnić im choć odrobinę, co mało realne, bezpieczeństwa.