Najsłabsze ogniwo (okładka  miękka, 09.2021)

Jak zwykle Małecki najlepszy!

Bardzo wciągająca.

Rewelacyjna

Polecam ☺️

Rewelacja

Polecam

Super.

"Najsłabsze ogniwo" to najmocniejsza powieść Roberta Małeckiego. Nadal czuję bój w plecach, tak ostro wcisnęła mnie w fotel. Przede wszystkim nie ma tutaj miejsca na niepotrzebne sceny, babranie się w odległej przeszłości, czy zbyt głębokie grzebanie w psychice bohaterów, których zresztą nie ma zbyt wielu, co też uważam za plus. Małecki nie robi tłoku, przez co cała historia jest bardziej kameralna. Odpowiedni klimat robi też główne miejsce akcji - wieś otoczona przez las, sprawiająca wrażenie (choć tylko pozornie) odizolowanej od reszty świata. To takie miejsce, w którym łatwo zachować swoje sekrety dla siebie, bowiem sąsiedzi - ex mieszczuchy - raczej nie zaglądają ci w okna. Nic więc dziwnego, że w takim otoczeniu, tak łatwo i bez śladu znikają ludzie. Klimat i zapach drzew, to jedno, ale najmocniejsza strona "Najsłabszego ogniwa", to jednak mimo wszystko perfekcyjnie budowane i podkręcane napięcie. Jest to wyczuwalne już od pierwszych stron, a z każdą kolejną przecież, sytuacja gmatwa się coraz bardziej, a atmosfera zagęszcza; główny bohater odkrywa coraz więcej, a mimo to, wciąż zdaje sobie sprawę, że wie niewiele. Podobnie jak Czytelnik. Wraz z Warotem próbowałem poukładać rozsypane puzzle tej dziwnej, tajemniczej i mrocznej opowieści, a mimo to, finał, mam takie wrażenie, obu - i głównego bohatera, i mnie - zaskoczył równie mocno. No dobra, skoro już jesteśmy przy głównym bohaterze, to chwilę się nad nim poznęcajmy. 😉 Warot, to typ cobenowskiego "zwykłego człowieka", postawiony przed niezwykłymi sytuacjami, przed dylematami i decyzjami, które większości z nas są zupełnie obce. Bo co byś zrobił, gdyby nagle zaginął twój brat czy siostra? Piotr nie jest typem superbohatera i bynajmniej do takiego nie aspiruje, nie jest też kolejnym komisarzem policji, których - mam takie wrażenie - literatura ma dosyć. To typ faceta z sąsiedztwa - męża, ojca, syna, brata, a różni się od nas tylko tym, że parszywy los rzucił mu wyzwanie, a on je podjął. Oczywiście, robi czasem głupstwa, bywa nawet naiwny, ale przez to zyskuje tylko na wiarygodności. Autor nie ukrywa zresztą, że inspiracją do napisania tej powieści była twórczość Harlana Cobena. Myli się jednak ten, kto z góry założy, że jest to kopia stylu twórcy Myrona Bolitara. Robert Małecki zdążył już wyrobić swoją własną markę i mylenie inspiracji z kopiowaniem byłoby krzywdzącą dla polskiego Pisarza, nieprawdą. W czasach młodości, powiedziałbym, że "Najsłabsze ogniwo", zwyczajnie "ryje beret". Dziś już nie wypada mi, ani tak mówić, ani pisać, więc ograniczę się do bardziej "dojrzałego" związku frazeologicznego. A zatem, ta powieść wgryza się w mózg, jest jak heroina w krwioobiegu ćpuna z wieloletnim stażem, jak ponętna piękność, która siedzi Ci na kolanach, a Ty nie możesz oderwać od niej ani wzroku, ani dłoni, ani... Dobra, poprzestańmy na tym. Od "Najsłabszego ogniwa" też nie mogłem się oderwać. To nie jest jedna z tych historii, którą się dawkuje w małym porcjach. Tutaj, apetyt rośnie w miarę jedzenia i ani się obejrzałem, jak pożarłem pół książki. Tak udanej literackiej wyżerki i Wam życzę, dlatego gorąco zachęcam do lektury. Smacznego. 😉

Czasami jest tak, że całe nasze życie wali się niczym domek z kart. Niepostrzeżenie wkrada się w naszą codzienność zło i nawet się nie obejrzymy, jak opanowuje całe nasze życie. Wystarczy jedno niewinne kłamstwo, czy tajemnica, którą – w dobrze rozumianym poczuciu odpowiedzialności – zachowamy dla siebie, by wszystko zaczęło się psuć, a nasze poczucie bezpieczeństwa zamieniło się w ciągły strach i obawę o zdrowie swoje i swoich bliskich. Dla znanego pisarza powieści obyczajowych, Piotra Warot, to miały być przyjemny wieczór przy grillu spędzony ze swoim bratem i jego dziewczyną. Wraz z żoną Karoliną często organizowali takie spotkania, a ich dzieci – Borys i Nadia, uwielbiały wujka. Niestety okazało się, że tym razem nie będą świętować w pełnym składzie, bowiem partnerka Aleksa nie dotarła. W mętnych wyjaśnień młodszego brata Piotr dowiedział się, że ten nie umie wyjaśnić jej nieobecności i nie miał z nią kontaktu, choć niezupełnie wydawało się go to obchodzić. Wieczór, choć zakończył się na lekkim rauszu, nie skłonił Aleksa do dalszych zwierzeń, zatem impreza zakończyła się po zmroku, a Piotr poszedł spać zostawiając brata w ogrodzie. Niestety rano, ku zdumieniu wszystkich okazało się, że Aleks zniknął bez słowa wyjaśnienia. Choć był lekkoduchem i traktował wszystko z dużym dystansem, takie postępowanie nawet do niego było niepodobne. Wysłana kilka godzin później wiadomość tekstowa z telefonu Aleksa miała uspokoić Piotra, ale ten spokój nie trwał długo. Okazało się bowiem, że zgłoszono zaginięcie dziewczyny Aleksa, Aliny. Co więcej, to Piotr jest osobą, która ponoć widziała ją po raz ostatni. To spotkanie miało pozostać w tajemnicy, Alina prosiła Piotra o pewną przysługę tyle tylko, że dzięki temu wpadł w prawdziwe kłopoty, a żona znów zwątpiła w jego prawdomówność. Już raz, w przeszłości, ją zawiódł i teraz mogłoby się wydawać, że sytuacja się powtarza. Nie tylko po Alinie nie ma śladu, zniknął również Aleks, który nie odbiera telefonów nawet zaniepokojonych rodziców. Jakby nie było jeszcze mało kłopotów, ojciec Piotra i Aleksa dostaje zawału, a jego stan jest naprawdę ciężki. Ile może znieść człowiek? Piotrowi mocno się już dostało od życia, ale ono pazerne na ludzką krzywdę trzyma jeszcze coś w zanadrzu. Otóż zaginął nastoletni syn sąsiada Piotra, chłopak, którego pisarz podwoził dzień wcześniej z rowerem do domu. Zresztą rower wciąż tkwił w bagażniku Piotra niczym dowód zbrodni, której ten – jak się wydaje – nie popełnił. Na dodatek jest na nim krew… Czy te historie są w jakikolwiek sposób powiązane? Co mogło spotkać nastoletnie syna sąsiadów i czy to zwykła ucieczka? W jaki sposób nóż Aleksa znalazł się w środku lasu, w skrzyni tkwiącej na ambonie i czy to cokolwiek oznacza? Co Alina mogła robić w Toruniu i czemu – jak się okazało – okłamała swoją siostrę? Te pytania to tylko część wątpliwości nasuwających się w trakcie lektury powieści pt. „Najsłabsze ogniwo”, autorstwa Roberta Małeckiego. Opublikowana nakładem Wydawnictwa Czwarta Strona książka, to trzymający w napięciu do ostatniej strony kryminał, który zadowoli nie tylko miłośników gatunku i autora, ale również nawet najbardziej wymagających wielbicieli detektywistycznych zagadek. Zawiła, niezwykle intrygująca fabuła, sieć podejrzeń, wątpliwości, tajemnic – to wszystko razem składa się na książkę, w której nie wiadomo do końca, co jest prawdą, a co fałszem, za to wszyscy są podejrzani. Ta kreacja atmosfery napięcia i niewiadomej przyszłości to specjalność autora, zaś bohaterowie po prostu rozpaczliwie starają się odnaleźć w świecie, do którego ich wrzucono. Dzięki temu my możemy ich śledzić w taki sposób, jakbyśmy byli obserwatorami realnych wydarzeń, bowiem wszyscy oni popełniają błędy, gubią się, denerwują, daleko im do idealnych i mało realnych postaci. Tym bardziej angażujemy się w lekturę, rozpaczliwie starając się pomóc im poznać prawdę. A ta zwykle bywa bolesna i zaskakująca.

Kiedy po raz pierwszy wzięłam do ręki powieści Roberta Małeckiego, wiedziałam że mam do czynienia z ambitnym, wybitnym pisarzem, którego nie bez powodu dziś nazywają Polskim Harlenem Cobenem, poprzez kryminał, prowadzi nas z thrillerem i z nutką psychologii, bawiąc się słowami, tworzy obraz, który staje się i ciekawy, mroczny, zasnuty tajemnicą, prowadząc zawiłe zagadki, odkrywamy czym jest w tym przypadku prawda, a czym tajemnica, czy warto zachować je tylko dla siebie? jakie potem są tego konsekwencje? ; Najsłabsze ogniwo ; wskazuje na łańcuch powiązanych zdarzeń, a kulminacją ich odpowiedzenie na pytanie: Co by było, a gdyby człowiek w swojej konsekwencji był szczery wobec siebie i osób mu bliskich, czy wszelkie zło i zdarzenie można byłoby uniknąć? Do jakiego stopnia jesteśmy w stanie chronić tych na których nam zależy, i na końcu - warto poświęcać się za wszelką cenę? Lecz zawsze gdzieś w tyle głowy, coś nakazuje twierdzić że: ; Jeśli nie dajesz sobie szansy, nigdy na nią nie licz ; Wakacje w spokojnej podtoruńskiej wsi, nie zapowiadały nadchodzącej katastrofy, Piotr Warot, jako pisarz powieści obyczajowych, przygotowywał się w raz z rodziną na przyjazd brata Aleksa i jego dziewczyny. W planach mieli grilla, wspólny wieczór z browarkiem w ręku i sielankę w tle. Jednak brat przyjechał sam, tłumacząc się wymijająco z nieobecności Aliny. Już w tedy można było wyczuć że za uśmiechniętą buzią, kryje się ; coś ; jakaś tajemnica. Późnym wieczorem Piotr zostawia Aleksa na tarasie, a sam idzie spać. Rano odkrywa że łózko brata jest puste. A sms od nie go wskazuje na załatwienie spraw w mieście. Niestety potem ślad się urywa. Jakby tego było mało siostra Aliny informuje policję o zaginięciu siostry. Od tej chwili sprawę przejmuje aspirant sztabowy Krystian Słomski i starszy posterunkowy Maksymilian Ziętara. Niestety, brak jakichkolwiek poszlak i dowodów, każą przypuszczać że policja utknęła w dochodzeniu. Piotr postanawia wziąć sprawy w swoje i ręce i odszukać zaginionych. W krótce potem ginie w niewyjaśnionych okolicznościach syn sąsiada i policjanta Wojciecha Magiery, cała wioska wszczyna poszukiwania, w lesie odnajdują ambonę i umieszczoną w niej zawartość nie tylko plecaka. Kiedy Piotr informuję policję o znalezisku, na miejscu nie znajdują rzeczy, uprzednio pozostawionych. Kluczową sprawą jest też fakt że wszystko wskazuje na winę Piotra, jakby konfabulował, zmieniał zeznania, bawił się w kotka i myszkę. Im głębiej w las, tym coraz bardziej ma się wrażenie że tkwimy po pas w tajemnicach, które łączą się z pewnymi osobami, jak choćby były chłopak Aliny którego żona zaginęła kilkanaście lat temu, sąsiad który nie do końca jest szczery, syn który ma coś do ukrycia, a chowając szczelnie prawdę, kryje Kubę Magierę, zaginionego, który na pewno zaginął? Co ma wspólnego Alina z Magierami, co kryły aplikacje, sekskamerki, jaka straszna prawda wyjdzie na światło dzienne, czy musiało dojść do strzelaniny? Na tym poprzestanę, nie odkryję więcej, bo tym którzy będą pragnęli zanurzyć się w mroczną fabułę, nie zostawię miejsca na własne opinie i spostrzeżenia, dla mnie jednak powieść autora jest o wielkie duże niebo lepsza od ; Żałobnicy ; i ; Zmory ; Intryga, zwroty akcji, szybkie tempo, dialogi które ukazują to kim jest bohater, z czym mierzy się siła woli, psychika człowieka, na jakie przeszkody natrafiamy w momencie kiedy by się mogło wydawać wszelkie drzwi są zamknięte, a bezradność karze milczeć. W tej powieści: ; NIC NIE JEST TYM, CZYM SIĘ WYDAJE ; Polecam serdecznie na największe napięcie, emocje, akcję która Was zaskoczy - pozytywnie.