Nadzieja (okładka  miękka, 07.2019)

Przepiękna książka, pełna emocji. Czasami płakałam a czasami byłam wściekła na główną bohaterkę do tego stopnia że musiałam przerywać czytanie ale za chwilę wracałam bo ciekawość zwyciężała

Bardzo długo mi się ja czytało, nudna, książka dla kobiet w określonym wieku które kupują na poczcie..

Książkę bardzo fajnie się czyta, wciąga. Polecam!!

Po prostu piękna , wzruszająca opowieść.

Piękna, wzruszająca. Polecam

Super książka dla dorosłych

Polecam!

Mała, samotna dziewczynka, i półdziki chłopiec, odrzucony przez rówieśników: tych dwoje odnajduje się w mrocznym świecie, gdzie dorośli, zamiast kochać – ranią. Dzieci mają tylko siebie, ale los nie jest łaskawy i rozdziela je na długie lata. Wzgardzona piękność, Liliana i Aleksiej, który z dzikiego dziecka wyrósł na mądrego, szlachetnego mężczyznę, ponownie się spotykają. Uczucia, jakie ich łączą, są silniejsze od przeznaczenia: miłość i nienawiść. Ona potrafi go tylko ranić, on nie umie o niej zapomnieć. Ona, Lilith, jest jak ogień, on – jak ćma. Miłość staje się obsesją, przeznaczenie zmienia się w fatum, a Liliana i Aleksiej nie potrafią, a może nie chcą się temu przeciwstawić. Pozostaje tylko Nadzieja… "(...) kłopoty są zawsze, bez względu na to czy ich szukasz, czy unikasz. Większe, mniejsze, ale są." "Nadzieja" to wznowienie powieści Katarzyny Michalak. Od razu muszę Wam powiedzieć, że ta książka tchnie realizmem, gdyż pokazuje brutalną prawdę jaka może rozgrywać się w niejednym domu. Nie każde dziecko ma szczęśliwe, beztroskie dzieciństwo. Niestety o tym na własnej skórze przekonała się bohaterka "Nadziei". Mała Lilka wychowywała się bez matki, ojciec zaś popadł w alkoholizm i znęcał się nad dziewczynką. Jakby tego było mało, w jej życiu pojawiła się macocha i przyrodnia siostra. Obie traktowały ją podle. Jednak Lila poznaje Aleksa, który jest wyśmiewany i szykanowany przez kolegów oraz nazywany "Ruskiem z Czarnobyla". Oboje mogą liczyć na wzajemne wsparcie i pocieszenie. Niestety później chłopak wraz z ciotką wyjeżdża. Czy jeszcze się kiedyś spotkają i będą razem? Czy uczucie, jakie się między nimi narodziło, będzie się miało szansę ziścić? Nie odpowiem Wam na te pytania, by nie psuć Wam przyjemności z czytania. Autorka obrała sobie trudny problem przemocy w rodzinie. W ostatnich tygodniach głośno było w naszym kraju o znęcaniu się nad dziećmi, prowadzono rozmowy na temat wymierzania kary cielesnej oraz ich wychowania. Niektórzy żyją w przeświadczeniu, że "skoro ja byłem bity, to nic się nie stanie jak w ten sam sposób będę wychowywał własne dziecko". Takie mylne myślenie, że twarda ręka załatwi wszystko. Tylko czy później już jako dorośli będą potrafili kochać, okazywać uczucia? Czy same nie będą zadawać bólu? Oprócz wiodącego tematu jest pojawia się również temat rasizmu, molestowania czy samookaleczania. Wydaje się, że dużo tego jak na jedną historię. Jednak uważam, że dzięki temu książka jest naprawdę interesująca i przede wszystkim jej fabuła nie pozwala się nam nudzić. Muszę przyznać, że postać Lilith wzbudzała we mnie mieszane uczucia. Z jednej strony ze względu na trudne dzieciństwo współczułam jej, ale z drugiej nie zawsze rozumiałam jej irracjonalne decyzje, którymi przyczyniła się do tego, że krzywdziła nie tylko siebie, ale i innych. Była ofiarą przemocy, ale wszystkiego nie można tłumaczyć tym stanem rzeczy. Pragnęła miłości, a gdy ta się jej trafiła, uciekała od niej. Dlaczego pozwalała tak sobą pomiatać? Dlaczego nie potrafiła powiedzieć dość? Z kolei Alex to jej zupełne przeciwieństwo. To niezwykłe zdolny, gotowy do poświęceń chłopak. Chociaż wydaje mi się, że zbyt wiele dawał z siebie, a sam często nie otrzymywał nic. "Wracałeś za każdym razem. Ja ciebie raniłam, zdradzałam, zawodziłam, ty odchodziłeś, leczyłeś rany na ciele i na duchu, wybaczałeś - za każdym razem mi wybaczałeś - by wracać." Książka wywołała we mnie wiele skrajnych emocji - od złości, po wzruszenie. Obok przedstawionych wydarzeń i tego co spotkało Lili, nie sposób przejść obojętnie. Wszystko odczuwamy wraz z bohaterką - współczujemy jej, kibicujemy, by zeznała szczęścia. Dla mnie duże znaczenie miało to, iż podczas lektury zostałam wielokrotnie zaskoczona kierunkiem, w jakim brnęła fabuła i poszczególne wątki. Prowadzona dwutorowo narracja, gdzie teraźniejszość miesza się z przeszłością, jest dobrym wyborem. W odpowiednim momencie czytelnik otrzymuje odpowiedzi na nurtujące go pytania. "Nadzieja" to wzruszająca i zaskakująca powieść o miłości, a raczej jej poszukiwaniu. To książka o uczuciach, odrzuceniu, samotności, tęsknocie, bólu, przyjaźni, zaufaniu, odnajdywaniu siebie. Ale przede wszystkim to lektura o nadziei. Historia Lili wyraźnie pokazuje jak wielki wpływ na nasze dorosłe życie ma dzieciństwo. Polecam!

Każdej książki Katarzyny Michalak jestem bardzo ciekawa, jednak doświadczenie z tą autorką pokazało mi, żeby nie oczekiwać zbyt wiele, bo inaczej mogę się porządnie zawieść. Są tytuły, które potrafią przypaść mi do gustu (chociażby trylogia autorska), jednak pojawiają się również te trochę gorsze. Prawdę mówiąc, dla mnie ,,Nadzieja" znajduje się gdzieś pomiędzy. Choć nawet mi się na swój sposób spodobała, to i tak miała ona trochę słabsze momenty. A szkoda, bo w tej historii dostrzec można spory potencjał na coś naprawdę dobrego! Lilianna to młoda i piękna, jednak jąkająca się dziewczyna, która w dzieciństwie zaprzyjaźnia się z Aleksiejem, którym, ze względu na jego pochodzenie, gardzą praktycznie wszyscy rówieśnicy. Ich dzieciństwo nie należy do najłatwiejszych, dorośli potrafią jedynie ranić, a uczucie łączące dwójkę młodych ludzi musi zostać wystawione na ogromną próbę. Jak się jednak okazuje, choć minęło wiele lat, a oboje ogromnie się zmienili, ono wciąż pozostaje takie same. Czy Liliannie i Aleksiejowi mimo wszystko uda się pokonać wszystkie przeciwności losu i w końcu ze sobą być? Czy jest jeszcze dla nich jakaś nadzieja? Jak wiadomo, życie potrafi być o wiele bardziej przewrotne, niż może się z początku wydawać... Nie będę ukrywać, że denerwowały mnie praktycznie wszystkie postacie, a zwłaszcza główna bohaterka. Starałam się zrozumieć jej postępowanie, no ale jednak niekoniecznie mi to wychodziło. Irytowało mnie jej zachowanie względem Aleksieja, a także podejście do wielu spraw. Czy ona naprawdę musiała go aż tak ranić? Czy musiała być aż tak tragiczną postacią? Choć, prawdę mówiąc, jej wybranek serca też nie jest bez winy i miał swój udział w tej przedziwnej relacji... Po jakimś czasie miałam najzwyczajniej w świecie serdecznie dość ciągłego schodzenia i rozchodzenia się tych tragicznych kochanków, a ciągłe humorki Lilianny coraz bardziej działały mi na nerwy. Pomimo niezbyt przypadających do gustu i na dłuższą metę denerwujących bohaterów, książkę, przez jej prosty styl, czyta się niezwykle szybko, a także nawet mi się ona spodobała. Autorka starała się poruszyć trudne tematy, jakimi są chociażby samookaleczenie, dyskryminacja, czy też przemoc domowa. Pomimo wątpliwej jakości całokształtu, podziwiam Katarzynę Michalak za próby dotarcia do czytelnika i przedstawienia mu tak kontrowersyjnych treści. Książka, w porównaniu z innymi tytułami autorki, jest dość ciężka i przygnębiająca. Najbardziej zaskoczyło mnie jej pełne emocji i poruszające zakończenie, które wyglądało inaczej, niż się spodziewałam. Jakby nie było, bardzo ciekawym doświadczeniem było spojrzenie na twórczość Katarzyny Michalak z zupełnie innej strony. Starała się ona zachować powagę, a także pokazać w swojej książce poważne problemy, z którymi borykają się osoby na co dzień nas otaczające, na które nawet nie zwracamy uwagi. Reasumując, ,,Nadzieja" to historia ciekawa i momentami dająca do myślenia. Pomimo jej wad, warto samemu po nią sięgnąć i sprawdzić, czy opowieść o Liliannie i Aleksieju nas poruszy, a także czy zrozumiemy ich problemy i postępowanie. Choć momentami się przy tym tytule męczyłam, będę wspominać go raczej pozytywnie. Nie jest to być może książka idealna, ale na lekką, wakacyjną lekturę jest jak znalazł. Bywa przygnębiająca i smutna, lecz mimo wszystko znaleźć można w niej morał o tym, że nie warto tracić nadziei, gdyż ona może zostać jedynym, co nam w ciężkiej sytuacji pozostało.

Kiedyś zapytałam czytaczy, pod jednym z instagramowych zdjęć o panią Katarzynę Michalak i jej twórczość. Ot tak z ciekawości, bo nikt nie zaprzeczy, że właśnie ta autorka od lat jest jedną z najbardziej znanych pisarek i na koncie ma całą masę książek. Opinie były oczywiście podzielone. Jedni twierdzili, że to zupełne buble, inni zaś, że to książki lekkie i naprawdę dobrze przyswajalne. Tym bardziej chętnie przysiadłam do lektury i… nie zawiodłam się. Cóż zatem mogę napisać? Na pewno nie straciłam czasu przy książce pani Kasi. To lekka literatura, fabuła zakrawa o historie z małej miejscowości i pokazuje, że miłość jednak nie jedno ma imię. Autorka ukazuje nam w prosty sposób, że to co dzieje się za naszego dzieciństwa nie jednokrotnie ma znaczenie na to jakim człowiekiem stajemy się jako dorośli – tak jak przypadek Lilianny i Aleksieja. To książka o tym jak trudno czasem przeciw wstawić się samemu sobie i sprostać zadaniu, które polega na tym, by nie ranić drugiej osoby, bo przecież wtedy odbija się to też na nas samych. Nie jednokrotnie musiałam robić przerwy. To co działo się w tej opowieści chwilami dusiło mnie gulą łez w gardle. Uwielbiam takie obyczajowo – romansowe książki. Bardzo dobrze się przy nich odpoczywa, a i historia po prostu pozwala na chwilę zadumy. A zakończenie? Niejednego powali na kolana. Ja jestem zdecydowanie na TAK 🙂 I na bank sięgnę po inne pozycje tej pani !