More Happy Than Not. Raczej szczęśliwy niż nie (okładka miękka)

„Każdy ma jakiś cel, nawet ojcowie, którzy cię okłamują lub opuszczają. Czas ukoi cały twój ból, więc nawet jeśli teraz ktoś próbuje cię wykoleić, i tak w końcu wrócisz na właściwe tory.” „Raczej szczęśliwy niż nie” to książka, po której przeczytaniu mam dość mieszane uczucia. Po notce od Wydawnictwa spodziewałam się chyba czegoś innego, dlatego alternatywna rzeczywistość przedstawiona przez Adama Silvera wraz z historią młodego Aarona była dla mnie niemałym zaskoczeniem. Szczególnie, że przez około dwieście pierwszych stron nie dzieje się tutaj w zasadzie nic wartego uwagi. Na początku w ogóle nie wiedziałam co mam o tym myśleć i momentami rozważałam nawet porzucenie tej książki. Na szczęście jednak sytuacja ta ulega potem znacznej poprawie. Stopniowo pojawiało się coraz więcej wciągającej akcji, a historia Aarona Soto w końcu zaczęła wywoływać we mnie jakiekolwiek emocje. Na dodatek gdzieś od około połowy książki Adam Silvera zaskakuje coraz ciekawszymi pomysłami i rozwiązaniami. Najbardziej jednak interesującym według mnie był wątek z firmą Lateo. Nigdy wcześniej nie spotkałam się z motywem wymazywania niewygodnych oraz niechcianych wspomnień przez bohaterów, dlatego z wielką uwagą obserwowałam ten dość kontrowersyjny wątek. Bardzo spodobał mi się w tej książce również język jakim posługuje się Silvera. Jest on niezwykle lekki oraz przyjemny i gdyby nie poruszane trudne i wymagające przemyślenia tematy to sądzę, że powieść tą czytało by się jednym tchem. Coś niesamowitego i naprawdę godnego pochwały. „More happy than not” to mądra i pouczająca książka, po którą może sięgnąć każdy bez względu na wiek, kolor skóry czy orientację. Przede wszystkim jednak polecam ją młodemu czytelnikowi, ponieważ jest to historia o odkrywaniu siebie oraz akceptowaniu własnego ja. Adam Silvera porusza tutaj naprawdę wiele ważnych tematów dotyczących współczesnej młodzieży. Zdecydowanie polecam. ;) Aleksandra Wszystkie cytaty pochodzą z książki „Raczej szczęśliwy niż nie” autorstwa Adama Silvera. Szukaj mnie na: http://tygrysica.tumblr.com/ https://www.instagram.com/tygrysicaa/

"To nadal jest okropny świat. Ale przynajmniej jest w nim jedna dziewczyna, która odwzajemnia twoje uczucia." Jest to bardzo kontrowersyjna lektura, która pokazuje losy nastolatka zmagającego się z problemami po samobójstwie swojego ojca. Na jego przykładzie możemy zauważyć co dzieje się w młodym umyśle, kiedy ginie bliska mu osoba. Niewątpliwie mamy tu nacechowany bardzo negatywny obraz samobójstw. Najdziwniejszym jest fakt, że Aaron również chciał popełnić samobójstwo. Kierowało nim wiele emocji. Po nieudanej próbie, jego życie wraca do normalności. Ma świetną dziewczynę, dobrych kolegów lecz mimo wszystko czuje pustkę. Tę przestrzeń zapełnia pojawienie się Thomasa, który w krótkim czasie staje się jego bliskim przyjacielem. Jako debiut, ta powieść wypada świetnie. Napisana jest w przystępnym języku, autor wie jak zadowolić czytelnika dodając do akcji coraz to bardziej skomplikowane uczucia. Narzuca czytelnikowi delikatne tempo - doskonałe przy tego typu lekturach. Nie należy się spieszyć podczas czytania tej powieści, ponieważ nie należy ona do najłatwiejszych. Myślę, że powieść potrafi dać świetną lekcję nastolatkom, którzy zmagają się ze swoimi problemami. Ta opowieść jest również pouczająca dla rodziców, którzy nie wiedzą jak dotrzeć do swojego dziecka i mu pomóc. Jeśli chodzi o bohaterów, to osobiście jestem względem nich neutralna. Aaron to nastolatek z wielkim workiem przeżyć, który pomimo swej przeszłości, żyje jutrem. Podoba mi się jego nowa siła, aczkolwiek jest on nieco stoicką postacią. Wydaje mi się, jakby był zbyt spokojny względem otaczającego go świata. Mimo jednak tego, można go lubić. "Pocieram uśmiechniętą bliznę, od lewej do prawej i od prawej do lewej, szczęśliwy, że przypomina, bym nigdy więcej nie był takim idiotą." Mnie lektura przypadła do gustu mimo, iż opisuje losy nastolatka, z którym nie mam nic wspólnego. Jako pedagog potrafię docenić zapał z jakim Pan Adam pisał tę książkę. Dostrzegam, że podjął się trudnego tematu, lecz opisał go w sposób bardzo przyjazny. Pokazał, że życie pomimo wszelkiego cierpienia, może i nawet musi toczyć się dalej. Widzimy, że cierpienie z czasem zanika, ale ból po stracie pozostaje z nami na zawsze.

Pełny tekst na blogu: https://amandaasays.blogspot.com/2018/03/more-happy-than-not-raczej-szczesliwy.html Raczej szczęśliwy niż nie, to historia o odkrywaniu siebie oraz o tym, że nie da się zapomnieć, kim się jest. Ciężki temat w lekkiej i przyjemniej dla duszy odsłonie, ciekawa kreacja bohaterów, zwroty akcji oraz ważna lekcja, płynąca spośród stron. To moja pierwsza książka Adama Silvery, ale już jestem pewna, że na pewno nie ostatnia. Autor urzekł mnie wykreowanym światem i sposobem, w jaki opowiedział swoją historię. Zdecydowanie polecam, ale komu w szczególności? Miłośnikom tych dojrzalszych książek YA, a także tym, którzy poszukują czegoś z tematyki LBGT - Adam Silvera ugryzł ten temat w naprawdę zgrabny i niewymuszony sposób. Ja z lektury jestem zadowolona, a Wy?

Zdecydowanie bardziej przemówiła do mnie pierwsza połowa tej historii (w przeciwieństwie do innych czytelników), druga już mniej. Generalnie sam wątek wymazywania wspomnień spodobał mi się, ponieważ nie spotkałam się wcześniej z takim pomysłem, dlatego jest to coś innowacyjnego. Niestety pewien zwrot akcji, który pojawia się w okolicach 250 strony, wprowadził tak wiele chaosu, że w pewnym momencie nieco pogubiłam się w fabule. Być może nie doszłoby do tego, gdybym mogła zatopić się w tej historii, czytając ją przez jeden czy dwa dni, a nie rozkładać jej lekturę na nieco dłuższy czas. Do tego oprócz czytania mam jeszcze masę innych obowiązków, w tym wychowywanie małego dziecka, dlatego nie mogę pozwolić sobie na leżenie z książką w dłoni przez cały dzień. Podejrzewam, że gdybym była minimum dekadę młodsza, to Adam Silvera ująłby mnie tą opowieścią, ale mając lat 27, nie odkrył przede mną niczego, co wstrząsnęłoby moim światem. Może zbyt wiele już przeżyłam, aby taka historia rzuciła mnie na łopatki? Cała opinia tutaj: http://www.nieperfekcyjnie.pl/2018/03/kiedy-zycie-boli-more-happy-than-not.html

Z pewnością większość z Was kojarzy z bookstagrama pewną paczkę, z której wysypywał się różowy/pomarańczowy proszek. Hę? ;) Dość nietypowy sposób promocji, nieco brudzący, ale też – oryginalny ;P Mowa oczywiście o książce „Raczej szczęśliwy niż nie”, czyli pozycji, po której nie wiedziałam czego się spodziewać, ale byłam nią zaintrygowana. No i to wydanie! Czwarta Strona odwaliła masę dobrej roboty, te fioletowe brzegi stron i sama okładka wyglądają po prostu bosko! Przejdźmy może do konkretów. Tak jak wspomniałam, nie wiedziałam czego mam się spodziewać po tej książce, nieco się zdziwiłam, kiedy wyczytałam w jednej z opinii, że występuje tutaj wątek LGBT. Nafaszerowana kilkoma pozytywnymi recenzjami, z entuzjazmem zaczęłam czytać niemalże od razu. Iiii coś tu chyba nie zagrało, bo po pięćdziesięciu stronach odłożyłam. Z perspektywy czasu myślę, że to po prostu nie był dobry czas na tę książkę, miałam wtedy drobny kryzys, toteż jakiś czas później, po przeczytaniu kilku romansów (jakżeby inaczej. Coś ostatnio nawet na fantastykę nie mam ochoty :( ale zaczynam powoli wracać chęć, więc jest dobrze :D), wróciłam do „Raczej szczęśliwy niż nie” i po dwóch dniach odwróciłam ostatnią stronę. „Raczej szczęśliwy niż nie” to książka w pewnym sensie nieco specyficzna. Początek jest nudnawy, wręcz mi się dłużył, ale jest tak „tylko” do ok. 150- tej strony. Potem akcja stopniowo zaczyna coraz szybciej nabierać tempa, aż w końcu pojawia się niecierpliwe przewracanie kartek, w ciekawości co tez stanie się dalej. Powiem Wam, że końcówka to sztos. Ostatnie kilka rozdziałów mnie po prostu zszokowało i... ogłupiło. Nie spodziewałam się takiego obrotu wydarzeń i nawet poczułam swego rodzaju żal, że tak się wszystko potoczyło. Ale, ale. O czym w ogóle ta historia jest? Otóż głównym bohaterem, a zarazem narratorem jest szesnastoletni Aaron Soto, młody chłopak, który nie potrafi się ogarnąć po samobójczej śmierci ojca. Żal popycha go do czynów niezbyt... hmmm przyjemnych? Na swoje szczęście ma ogromne wsparcie w osobie swojej dziewczyny – Genevieve i głównie dzięki jej pomocy powoli wychodzi na prostą. Ale smutek nie tak łatwo da się stłamsić. Gen jednak wyjeżdża na kilka tygodni na obóz, a Aaron poznaje pewnego chłopaka – Thomasa, z którym szybko się zaprzyjaźnia. Do chłopaka wraca jednak jego przeszłość, którą tak bardzo próbował skryć, wymazać. Ale czy tak naporowdę da się to zrobić? Adam Silvera posługuje się dziwnym, nawet specyficznym stylem, bym powiedziała. Ciężko mi było początkowo się przyzwyczaić do sposobu, w jaki ta książka została napisana, musiałam sporo przeczytać, żeby się na tyle oswoić ze stylem, żeby już naprawdę płynnie mi szło czytanie. Bo ostatecznie tak się stało. Niemniej jednak, Silvera opisuje wszystko bardzo... prawdziwie, realnie. Myślę, że sposób myślenia Aarona, mógłby być tak naprawdę sposobem myślenia może nie każdego, ale większości nastolatków. Każdy młody człowiek stara się odkryć kim jest, a kiedy mu się to nie udaje lub rezultat nie jest taki, jak by chciał, no cóż, stara się to stłamsić. Ale to jest część nas, nie da się zmienić tego, kim jesteśmy. Nie od razu, ale polubiłam głównego bohatera. Aaron nie został przez autora wyidealizowany, ale przedstawiony realnie, tak, jakby naprawdę istniał. Ma swoje problemy, przemyślenia, stara się odkryć kim jest oraz znaleźć szczęście. Sympatyczny chłopak, któremu nie wszystko poszło w życiu tak, jakby chciał. Szczerze przyznam, że momentami było mi do nieco żal, oczywiście nie przez kim jest, ale w związku z tym... Inaczej. Pod koniec sami się domyślicie, dlaczego ;) Odnoszę wrażenie, że Adam Silvera skupił się głównie na postaci Aarona. Pobocznych postaci jest sporo, o niektórych wiadomo tylko, jak mają na imię, o innych, jak np. Gen, Thomas, czy Collin wiadomo już nieco więcej, ale żadne z nich nie zostało tak mocno nakreślone, jak młody Soto. Jednak mam przeczucie, że to był celowy zabieg. „Raczej szczęśliwy niż nie” to, jak już może wcześniej wspominałem, książka nieco specyficzna, która początkowo może nudzić, ale myślę, że w sumie warto przebrnąć przez ten początek, żeby poznać właściwą historię. Po skończeniu nasuwały mi się pewne melancholie, przemyślenia, jako że każdy z nas jest, jaki jest i choćby nie wiadomo co, nie zmienimy tego. Nie da się wymazać wspomnień i zacząć od nowa. Ważną rolę w całej fabule odrywa też Instytut Leteo, ale to może odkryjcie sami. Niemniej jednak, nie ukrywam, że spodziewałam się czegoś... innego, ciut lepszego, ale ostatecznie w sumie nie było tak źle. Czy sięgnę po inne powieści autora (o ile wyjdą w Polsce)? Na dzień dzisiejszy nie wiem, ale bardzo możliwe. Bo on w na pozór zwykłej młodzieżówce, stara się przekazać coś więcej. zabookowanyswiatpauli.blogspot.com

Adamowi Silverze należy się zaś medal za odwagę napisania takiej pozycji. Po „More happy than not. Raczej szczęśliwy niż nie” wiem, że na pewno sięgnę po inne jego książki, choćbym miała ponownie przypłacić za to ogromnym kacem książkowym. Nienawidzę tej książki za każde uczucie, jakie zdołała we mnie obudzić. Jednocześnie kocham ją za jej czyste, choć brutalne piękno. Jeżeli zobaczycie tę piękną okładkę na wystawie w sklepie to kupcie ją koniecznie, bo gwarantuje Wam, że ta lektura zapewnia cudowną, aczkolwiek okrutnie ciężką podróż. http://podrugiejstronieokladki6.blogspot.com/2018/03/szczescie-nie-powinno-byc-tak-trudne.html

Aaron Sato nie może pogodzić się z samobójstwem ojca. Jedyną pociechę daje mu Genevieve, jednak dziewczyna wyjeżdża na obóz i chłopak pozostaje sam ze swoimi myślami. Blizna na nadgarstku przypomina mu o jego złym wyborze, ale nowo poznanemu Thomasowi to nie przeszkadza. Nawet przyjaźń nie pozwala mu zapomnieć o przeszłości i Aaron zwraca się do Instytutu Leteo. Czy wraz z utratą wspomnień, chłopak straci cząstkę siebie? Adam Silvera wykreował przygnębiającą rzeczywistość. Nie jest to opowieść o bogatych dzieciakach, a o takich, które muszą pomagać rodzicom i mieszkają na podupadłym osiedlu. Choć nie napawa to optymizmem, to jest to realne do bólu i być może dlatego, ta historia tak mocno wstrząsa czytelnikiem. Aż trudno uwierzyć, że to debiut autora! Dużo emocji i zaskakujących zwrotów akcji, a wszystko to napisane pięknym, plastycznym językiem z wartkimi dialogami. Główny bohater nie potrafi odnaleźć szczęścia. W tak młodym wieku niejeden nastolatek boryka się z takim problemem. Trudno powiedzieć mi cokolwiek o Aaronie, bo to sytuacja, w jakiej się znalazł, ukształtowała jego osobowość. Starzy przyjaciele nie ułatwiali mu, a wręcz przeciwnie. Autor porusza bardzo ważne tematy. Strata rodzica, samobójstwo i niezrozumienie otoczenia. Pokazuję, czym jest prawdziwa przyjaźń, bo nie liczy się z kom się bawimy, lecz ten, kto potrafi z nami rozmawiać i akceptuje nas takimi, jakimi jesteśmy. Były momenty, kiedy chciałam wstrząsnąć tymi ludźmi, bo jak można tak dyskryminować i krzywdzić przyjaciela, z którym się dorastało. Akcja jest naprawdę zaskakująca, bo na początku nic szczególnego się nie dzieję. Klimat jest przygnębiający, ale dopiero druga część powieści tak bardzo mnie zaskoczyła. Nieoczekiwany zwrot fabularny otworzył „ranę” bohatera i zostałam zbombardowana zdarzeniami z przeszłości Aarona. Wow i jeszcze raz wow! Szczerze powiem, że nie lubię tak smutnych powieści, jednak ta jest wyjątkowo. Jak znaleźć szczęści? Jak pogodzić się ze samym sobą? Czy homoseksualizm nas definiuję? Kto jest prawdziwym przyjacielem i jak odbudować więzi rodzinne? Tyle ważnych tematów w jednej powieści! Instytut Leteo stanowi jedyny aspekt nierealny, ale pokazuję on, że nie zawsze warto zapomnieć o dręczących nas problemach. „Raczej szczęśliwy niż nie” to książka idealna dla młodzieży! Mądra i poruszająca. Historia Aarona mocno mną wstrząsnęła i niestety nie dała mi nadziei, na którą liczyłam. Może jestem marzycielką i oczekiwałam wielkiego szczęśliwego zakończenia, jednak okazało się, że happy end może mieć też inną formę. Jeśli szukacie niebanalnej i wartościowej powieści młodzieżowej, to z pewnością ta lektura jest dla WAS! 7/10

Recenzja z bloga: zatraceni w kartkach Słuchajcie… Nie wiem co mam zrobić. Ta książka… Recenzja może być pogmatwana, z wieloma błędami logicznymi, powtórzeniami. Może pojawić się wszystko. Dlaczego? Bo nie jestem w stanie normalnie funkcjonować po przeczytaniu tej książki. Proszę, wybaczcie mi wszystko i po prostu ją przeczytajcie. Głównym bohaterem jest szesnastoletni Aaron Soto. Po samobójczej śmierci ojca w wannie, w domu, w którym mieszkał, chłopak traci kontakt ze światem, wszystko mu się wali i nic nie sugeruje, że to miałoby się zmienić. Chłopak sam nawet próbuje się zabić. Aaron ma wokół siebie kochającą dziewczynę i przyjaciół, którzy starają się wypełnić tą dziurę w sercu chłopaka. Pewnego dnia jego druga połówka- Genevieve wyjeżdża na obóz. Chłopak zaprzyjaźnia się z Thomasem i wtedy Aaron uświadamia sobie, że bardziej niż Genevieve kocha Thomasa. Tak, Aaron uświadamia sobie, że jest gejem. I tak w sumie to nie przeszkadza mu to, dopóki jego nowy przyjaciel nie odrzuca jego uczuć. Na szczęście chłopaka istnieje organizacja Leteo, która wymazuje wspomnienia. Jednak czy wracające wspomnienia nie zniszczą chłopaka jeszcze bardziej? Początek jest nudny i nie ma takiego flow jak przedstawia to większość opinii. Przez około 200/250 stron książka nie ukazuje nic specjalnego, ale dopiero później rozumiemy dlaczego bohater przedstawia nam niektóre postaci czy przywołuje wspomnienia. Powieść wywołuje bardzo skrajne emocje. Sam czułem jak łzy cisną mi się do oczu a później uśmiechać się jak jakiś nienormalny. Aaron już miał wymazaną pamięć, bo nie chciał być gejem. I powiem szczerze. Nie lubię jak bohater jest taką ciepłą kluską. Omg, jak to mnie irytuje... Ale no, Aarona akurat było mi żal, chociaż czasami miałem ochotę dać mu kopa, żeby się ogarnął. Książka podzielona jest na kilka części. Tak naprawdę burzę emocji budzi trzecia część, ale każda jest bardzo ważna. Jedna z nich opisuje jak trudno jest homoseksualistą wyrażać siebie światu. Wielkie ukłony do autora, że podjął się opisania tego problemu z takiej perspektywy. Problem tolerancji jest bardzo tematem na topie. Dużo się o tym słyszy i jest dużo osób, które są przeciwne temu nazywając homoseksualizm chorobą. Ten problem Adam Silvera opisuje dość dokładnie. Język, jakiego użył autor, jest przyjemny i taki… „wprost” nie ma problemu ze zrozumieniem sensu zdań, sytuacji, opisów. Okładka książki też jest piękna. No jeśli kogoś nie zachęci okładka, to na słowo musi uwierzyć, że warto ją przeczytać. I teraz mówię poważnie, bo każdy powinien sięgnąć po książkę. Nie ważne czy jesteś mężczyzną czy kobieta, katolikiem czy muzułmaninem, czarnoskóry czy białoskóry, homoseksualny czy heteroseksualny. Po prostu warto ją przeczytać dla siebie. Ja zacząłem trochę inaczej patrzeć na ludzi mnie otaczających. Podsumowując, „More happy than not” to książka, która ma uniwersalne nauki dla przedstawicieli XXI wieku. Teraz, kiedy problem tolerancji jest jednym z największych, książki tego typu są potrzebne. „Raczej szczęśliwy niż nie” to książka, która zmienia życie.

More happy than not to debiut Adama Silvery oraz pierwsza jego książka wydana w Polsce. Zabrałam się za nią bez przygotowania - przeczytałam tylko opis z tyłu i zachwyciłam się fantastyczną okładką. Gdybym wiedziała coś więcej o twórczości tego pisarza może przygotowałabym się na szok i zaskoczenie, o które przyprawiła mnie jego powieść. Nie spodziewałam się po tej książce niczego odkrywczego. Szczerze mówiąc, z początku bardzo się nudziłam. Książka była lekka i przyjemna, przez pierwsze sto stron płynęła utartym szlakiem. Jednakże Adam Silvera zaczął niewinnie chyba tylko dlatego, żeby nikt nie zorientował się jak ogromną bombę zrzuci. Byłam zaskoczona, niezwykle! Im dalej tym historia Aarona była bardziej zaplątana, a autor ukazał tym sposobem jak zawiłe może być życie nastolatka, który dorasta i zaczyna dowiadywać się kim naprawdę jest. Przypomnijcie sobie sami jak to było mieć 16 lat: brak pewności siebie, wątpliwości dotyczące tego jak powinno się zachowywać i jak wyglądać; Pierwsze związki, pierwsze rozstania. W tym okresie każdą rzecz odczuwa się sto razy mocniej. Właśnie taki jest główny bohater "More happy than not" - niezwykle intensywny i emocjonalny. Jego porażka staje się tragedią, a sukces wygraną na loterii. Dzięki temu Aaron wydaje się bardzo rzeczywisty, o wiele bardziej prawdziwy niż zdystansowane i wysublimowane nastolatki z innych powieści. Jednak to nie tylko on jest tak fantastycznie wykreowany, bowiem autor daje nam cały wachlarz różnych bohaterów. Choć większość z nich łączy pochodzenie i wychowanie, to każdy ma swój indywidualny charakter i zachowanie. Są pełnowymiarowi. Co więcej Adam Silvera w swojej powieści porusza tematy tabu, szczególnie problem homoseksualizmu i homofobii, praktycznie od każdej możliwej strony. Aby uniknąć spojlerów, napiszę ogólnikami. Jeden z bohaterów akceptuje to, kim jest. Inny próbuje prowadzić życie w związku z kobietą oszukując i ją, i siebie. Następni nie mogą przyjąć do wiadomości tego, że ich znajomy ma inną orientację. Ostatni, kochają osobę, a nie to, z kim ona sypia. "More happy than not" zmusza nas do zastanowienia się: którym bohaterem jesteśmy? Akceptujemy czy nie? Jesteśmy sobą czy udajemy kogoś innego? Książka porusza również inny ważny temat, bardziej uniwersalny. W alternatywnym świecie Aarona istnieje możliwość wymazania ze swojej głowy bolesnych wspomnień. Tylko czy jest to dobre rozwiązanie? Czy osoby, które popełniły błąd, zamiast wyciągnąć z niego nauczkę, powinny o nim zapomnieć? Sama zaczęłam się zastanawiać czy poddałabym się zabiegowi zapomnienia i myślę, że nie. Uważam, że zdobyte doświadczenia, powinny być wskazówkami na dalsze życie, a prawdziwa natura człowieka na zawsze pozostaje niezmienna. Ponadto książka jest przepełniona ogromnym smutkiem. Każda strona przypomina nam o tym, że życie nie jest idealne i nie zawsze wygląda tak, jakbyśmy chcieli. Jednak mimo wszystkich przeciwności losu powinniśmy przeć do przodu, walcząc przede wszystkim o siebie i swoje szczęście. Nie da się zadowolić wszystkich na raz. Ważne jest jednak żeby pamiętać i uczyć się na błędach. Nie zapominać.

"More happy than not" to książka, z którą miałam problemy od samego początku. Wydawnictwo Czwarta Strona, w ramach promocji książki, wsypało do paczki różowy proszek holi, co zafundowało mi dodatkowe sprzątanie w pokoju. Kiedy zobaczyłam tytuł książki, po głowie ciągle chodziło mi jedno pytanie: "DLACZEGO?!". Wydaje mi się, że polski tytuł jest tutaj zbędny, ponieważ najzwyczajniej w świecie - źle brzmi. Jestem zwolenniczką polskich tytułów, ale nie w tym przypadku. No dobrze, skoro na początku polało się tyle goryczy, to czy w ogóle warto na tę książkę zwrócić uwagę? Główny bohater to szesnastolatek, który rozpaczliwie próbuje pogodzić się z traumatycznymi wydarzeniami z przeszłości i spróbować odnaleźć siebie w całym bałaganie prawdziwego życia. Brzmi to dość słabo i schematycznie, ale przecież nie to jest najważniejsze. Najważniejsze jest wykonanie, które w tym przypadku oceniam naprawdę wysoko. Autor na początku książki bardzo mnie rozbawił. Gołym okiem widać, że pierwsza część odnosi się do szczęśliwych czasów (albo w miarę szczęśliwych czasów?) Aarona. Natomiast im głębiej wchodziłam w tę historię, tym było smutniej. Można to bardzo mocno i łatwo odczuć. W "More happy than not" są trzy najważniejsze postacie, z których każda może stać się inspiracją dla młodych czytelników. Przewodnim tematem jest motyw LGBT - idealnie przedstawiony w tej książce. Autorowi należy się duży szacunek za takie podejście do problemu. Drugim motywem jest Leteo. Leteo to specjalny zabieg, dzięki któremu pacjent będzie w stanie zapomnieć o przykrych wydarzeniach z przeszłości. Taka tematyka była poruszana już w "Pladze samobójców", co od początku bardzo mi się podobało. Nasuwa się pytanie o moralną stronę takich praktyk oraz zwykłe "czy warto?". Książka Adama Silvery nie jest pozbawiona wad. Uważam, że miejscami jest zbyt dużo wulgaryzmów, co robi na mnie nieprzyjemne wrażenie. Końcówka książki zaczęła się w pewnym momencie ciągnąć w nieskończoność... Ale poza tym, "More happy than not" to bardzo dobra historia, która uświadamia młodych czytelników, że przykre wspomnienia nie są złą stroną życia, bo dzięki nim stajemy się silniejsi i bardziej doświadczeni. To książka o wybaczaniu przede wszystkim samemu sobie, o pogodzeniu się ze światem i zaakceptowaniu własnego "ja". Pozycja obowiązkowa dla każdego młodego człowieka, który stoi przed życiowym dylematem, żałuje jakiegoś wyboru lub jest na etapie szukania swojego miejsca w świecie. Polecam. :)