Modlishka (reedycja II) (CD)

Miała to być kolejna płyta solowego projektu Grzegorza "Skawy" Skawińskiego, ale po przystąpieniu do zespołu Agnieszki Chylińskiej, powstał zespół o nazwie O.N.A. No właśnie... Zespół w latach 90., czyli za czasów mojego dzieciństwa, był bezapelacyjnym hitem. Do dziś radio serwuje nam nieśmiertelne "Kiedy powiem sobie dość". No, ale wybiegłam za bardzo w przyszłość. Wielki hit, o którym wspomniałam wyżej został opublikowany w 1996 roku, a miałam się skupić na "Modlishce", albumie, który wydano rok wcześniej. Mimo braku na krążku "Kiedy powiem sobie dość", debiut obronił się całkiem nieźle, a wręcz fantastycznie. Już pierwsze dźwięki zapadają w pamięć. "Znalazłam" bombardują dźwiękami perkusji i gitary basowej. Do tego ten drapieżny krzyk Agnieszki: "Teraz! Teraz! Teraz!" Słychać, że Agnieszka dobrze czuje się w rockowych, zadziornych klimatach - jej barwy głosu nie sposób zapomnieć (wygląda na to, że to rodzinne; brat wokalistki jest perkusistą metalowym). Piosenka przesiąknięta jest erotyzmem; Agnieszka wczuwa się w rolę kobiety, która pożąda mężczyzny: "Czuję jak ziemia już usuwa się spod nóg, tak Cię pragnę, oh yeah! Kiedy tu jesteś i podchodzisz, cała płonę - tak Cię pragnę, oh yeah! A wszyscy mówią odpuść sobie, to nie ten (...) Gdy jesteś blisko cały świat nie liczy się". Następnie na płycie usłyszymy "Koła czasu" - osobiście jeden z moich ulubionych utworów, nie tylko na "Modlishce", ale również w całym dorobku grupy. Traktuje on o czasie, który nieustannie przemija, a nasze życie, wraz z nim, zmienia się, płynie w dalekie odmęty, niekoniecznie sprzyjające: "Tam gdzie był mój rodzinny dom, w pustych ścianiach wieje tylko wiatr. Dawno tam przyjaciół nie ma już, ślepy los pogonił wszystkich w świat. Toczy koła czas, zmienia wszystko tu, nigdy nie wiesz czy osiągniesz cel. Jest nadzieja w nas, jest magiczna moc, choć ocean życia burzy się". "Cwany" opowiada o konsekwencjach mówienia prawdy, co nie zawsze odzwierciedla pozytywne efekty: "Gdy chcesz mieć przyjaciół, mów tylko piękne słowa. Mów prawdę prosto w oczy, wtedy poznasz swego wroga". "Drzwi" (również jeden z moich faworytów) to typowy blues. Piosenka traktuje o fazie końcowej związku: "Kiedyś wierzyłam, że jestem Twym sercem. Papieros zgasł, gorzki smak, o nie...". Należy nadmienić, że to jeden z dwóch tekstów autorstwa samej wokalistki (drugi to "Modlishka"). "Brylantyna" to tekst o majętnych mężczyznach, którzy myślą, że wszystko mogą kupić za pieniądze: "Myślisz: "moja forsa może kupić cały świat - władzę i kobiety, i szaloną orgię ciał"". Agnieszka w typowy, agresywny dla siebie sposób wyprowadza go z błędu: "O, cały Ty! To na Twój widok totalnie mnie mdli. To właśnie Ty - malutki iloraz, no ale masz spryt". Krążek kończy się balladą "Mgnienie", którą Agnieszka zaśpiewała wspólnie z gitarzystą - Grześkiem Skawińskim. Lubię ten kawałek; ich głosy kapitalnie się komponują. "Modlishka" jest dowodem na to, że doświadczenie ("Skawa", Waldek Tkaczyk i Zbyszek Kraszewski mają za sobą wieloletnie doświadczenie w branży, choćby dlatego, że wszyscy grali wcześniej m.in. w sławnym Kombi) i młoda krew (Agnieszka w trakcie nagrywania albumu miała zaledwie dziewiętnaście lat, Wojtek Horny dwadzieścia jeden) to całkiem pomyślna mieszanka. Debiutancki album O.N.A. to połączenie ostrego rocka z bluesem. Jest całkiem inna od późniejszych dokonań grupy; zdecydowanie lżejsza, lecz to niczego jej nie ujmuje. Przeciwnie - "Modlishka" zdobyła złotą płytę (a to były czasy, kiedy za złotą płytę trzeba było sprzedać minimum100 tysięcy egzemplarzy albumu) i dzięki niej zespół już wtedy zdobył pewną pozycję na rynku. Jak dla mnie - najlepszy album grupy.

Modlisha to debiutancki album O.N.A. wydany w maju 1995 roku. Krążek zdobył miano złotej płyty, a wraz z jej wydaniem zarówno postać jak i niewątpliwy talent, wokalistki przeszły do historii polskiego rocka. Niejaka Agnieszka Chylińska o nietypowej barwie głosu, rozwinęła swoje skrzydła i uwierzyła w wokalne możliwości pod opieką zespołu Skawalker. Dla mnie jest to bez wątpienia najlepszy album grupy. Sama chyba nie umiem do końca powiedzieć dlaczego. Jednym z głównych powodów, jest Chylińska, która na tej płycie prezentuje swój zadziorny charakter, łamie tabu erotyzmu i pokazuje bunt dziewiętnasto letniej gówniary , która uważa zarówno swoje przeżycia seksualne, złamane serce i postrzegania świata swoimi młodymi oczami za dobry materiał na debiut. Wydaje się to dosyć zabawne, lecz ja w tych wszystkich prostych słowach wykrzyczanych przez Agnieszkę na scenie, widzę jakąś magię. Najzabawniejsze w tym wszystkim jest to, że kiedy słuchałam płyty po raz pierwszy w swoim życiu, przy takich utworach jak „Znalazłam” czy „Modlishka” miałam przed oczami: Długonogą kobietę, która spełnia nazwijmy to „standardowe” kanony pięknej. Kobietę o charakterze mistycznej famme fatale, która jednym mrugnięciem, swoich gęstych ciemnych rzęs uwodzi setki mężczyzn. Tymczasem przed nami stoi dziewiętnastoletnia, przygarbiona chłopczyca, z jakimś niewytłumaczalnym błyskiem w oku. Ten krążek to 300 procent ludzkich, prostych emocji. Każdy ma za sobą pierwszą miłość, pierwsze dreszcze, pierwsze buzowanie hormonów i ten natłok setek myśli na widok swojej (wtedy) miłości życia. Dlatego tak bardzo pokochałam słowa: „Chcę twojego ciała, zróbmy to natychmiast. Teraz, teraz, teraz” czy „Marzyłam tylko o tobie kiedy się zjawisz” Ktoś kiedyś powiedział, że blues to ból, a rock to mocne uczucia. Chylińska pięknie lawiruje między tymi gatunkami chociażby w piosence „Drzwi” czy też „Koła czasu” Mam do tego krążka sentyment. Gości w mojej kolekcji płyt od 7 lat i uważam ją za jedną z lepszych, jeśli chodzi o autentyczność i mocny przekaz. Wiążę swoją przyszłoś z dziennikarstwem muzycznym, i mam nadzieję, że kiedyś będzie mi dane przedstawiać właśnie Chylińską z 1995, jako jeden z czynników kształtujących polską muzykę rockową przyszłym pokoleniom. Warto podkreślić, że pokazuje nie kobietę, dziewczynę w środowisku typowo męski jeśli chodzi zarówno o styl pisania, śpiewania jak i zachowania. Na tej płycie Chylińska była autorką tylko dwóch tekstów, a pomimo tego moim zdaniem genialnie wpasowała się w klimat całej płyty.

Powiem Wam, że aż trudno uwierzyć, że Agnieszka Chylińska swoje pierwsze kroki muzyczne stawiała przy współpracy Grzegorza Skawińskiego. Powiem Wam szczerze, że ja byłem bardzo ciekawy tej płyty. Zależało mi na tym, aby poznać Agnieszkę z tych początkowych lat jej kariery muzycznej., Dlatego zdecydowałem się sięgnąć właśnie po ten krążek. Dla mnie jest on rewelacyjny, ponieważ można się w nim zatracić. Fajnie, że od samego początku Chylińska jest artystką nietuzinkową. Swoim wyglądem, charakterem oraz głosem zwraca uwagę wszystkich. Na pewno będziecie pod wrażeniem tej płyty.