Mistrz. Tadeusz "Teddy" Pietrzykowski (okładka  miękka, 09.2021)

Bardzo polecam

Polecam.

Polecam

Polecam

Ok

Ok

Świetna książka. Piękne wspomnienia z Auschwitz i nie tylko. Pan Tadeusz wspomina wiele ciekawych historii które widział np jak Maksymilian Kolbe zgłasza się na śmierć za innego. Wspominając swoje akcje. Bardzo szybko się czyta. POLECAM CAŁYM SERCEM!!!

🥊Recenzja 🥊 " Mistrz" Tadeusz Pietrzykowski " Teddy" Autorka Eleonora Szafran i Tadeusz Pietrzykowski. Wydawnictwo Ringer Axel Springer Polska Jest to opowieść o bokserze który miał pierwsze zwycięstwo Warszawy w 1937 w wadze koguciej ale wszystko przerwała wojna i pobyt w obozie Auschwitz w 1940 r jako nr 77 . Tam przebywał przez pięć lat i swoją pierwszą walkę w obozie odbył z kapo którą wygrał pomimo niedożywienia a nagrodą był chleb.Teraz miał szansę na przetrwanie piekła w którym się znalazł bo wygrywał później już każdą walkę a to dawało mu lepszą pozycję i pomaganie towarzyszom niewoli niemieckiej . Tadeusz Pietrzykowski spisał swoje przeżycia z tego piekła a jego córka Eleonora Szafran opublikowała je w formie tej wzruszającej książce którą czyta się jednym tchem .Nie można jej odłożyć trzeba przeczytać do końca dowiedzieć się o tej historii i przekazać młodzieży że można przeżyć tyle okropieństwa i mówić o nich . Tadeusz Pietrzykowski wspomina też swoich kolegów . W książce znajdziemy też zdjęcia ,rysunki i dokumenty Tadeusza Pietrzykowskiego. Czytając ją byłam wstrząśnięta tym co przeżył Pan Tadeusz I jak jego córka go wspomina jest mi smutno że miał takie przeżycia . Ta książka jest naprawdę warta przeczytania .Polecam 😉. Dziękuję za egzemplarz do recenzji Wydawnictwu Ringer Axel Springer Polska #MistrzTadeuszPietrzykowskiTeddy# #EleonoraSzafran# #RingerAlexSpringerPolska# #wojnna#rękopisy#Bokser#

"Mistrz" Tadeusz "Teddy" Pietrzykowski rękopisy i opowieści ojca z Auschwitz zebrała Eleonora Szafran, Nie jestem zaskoczona, że historia Tadeusza Pietrzykowskiego została wyciągnięta z niebytu i ponownie przypomniana szerszemu gronu, bo poza książką, na jej podstawie powstał film, który od niedawna gości na ekranach kin, przy okazji przywracając "Teddiemu" należną mu pamięć. Filmu co prawda nie widziałam, wydaje mi się jednak, że powierzenie głównej roli Piotrowi Głowackiemu jest strzałem w dziesiątkę, bo kiedy patrzę na jego postać i charakteryzację, mam wrażenie, że nadaje się do niej idealnie. Oglądaliście już? Książka powstała na podstawie rękopisów, które pozostawił po sobie w pamiętniku Tadeusz Pietrzykowski, minimalnie przeredagowanych, żeby zachować spójność narracji, relacji nagranej i spisanej w 1976 roku przez Państwowe Muzeum Auschwitz-Birkenau w Oświęcimiu, a także w oparciu o wspomnienia bohatera niniejszej historii opublikowane w tygodniku "Sportowiec" w 1978 roku. Ponadto Tadeusz Pietrzykowski prowadził osobistą kronikę, w której gromadził liczne wycinki prasowe. Zachowały się również luźne notatki, a także grypsy pisane do matki z obozów. Wszystko to czyta się z zapartym tchem. Tadeusz Pietrzykowski przed wojną uczeń pięściarski znanego w świecie bokserskim i sportu w ogóle Feliksa Stamma, mistrz Warszawy z 1937 roku w wadze koguciej. Gdyby nie wybuch wojny być może również znany malarz bądź architekt, bo w październiku 1939 roku planował zacząć studia w Akademii Sztuk Pięknych. Wojna zaprowadziła go jednak do Oświęcimia, gdzie dotarł z pierwszym polskim transportem wiosną 1941 roku, stając się na kolejne lata numerem 77. Wola przeżycia, a także szczęśliwy splot wydarzeń umożliwiły mu przetrwanie Oświęcimia, a potem kolejnych obozów, do których aż do wyzwolenia był przenoszony. Bliski wycieńczenia otrzymał szansę stoczenia walki bokserskiej, a potem następnych, które z dużym prawdopodobieństwem zmieniły jego obozowy los i uratowały życie. Poszczególne rozdziały książki są kolejnymi wycinkami z obozowych wspomnień. Poprzedzone komentarzem córki, która stara się w krótkich zdaniach jeszcze bardziej przybliżyć postać ojca, a przy okazji zastanawia się, jaki wpływ miała na niego obozowa codzienność i skąd mógł czerpać siły, żeby przetrwać pięć lat nieludzkiego traktowania. To zarazem kolejna książka, przeczytana przeze mnie w ostatnim czasie, która szerokiemu gronu czytelników przywraca pamięć człowieka, któremu wojna odebrała wszystko. Sport w obozie nie pełnił tylko funkcji rozrywkowej, mającej na celu zapewnienie rozrywki Niemcom. Tadeusz Pietrzykowski podkreśla również jego funkcję mobilizacyjną, mającą na celu danie nadziei i zdopingowanie uwięzionych do przetrwania, bo wygrana kolegów była jak spełnienie marzeń o wygraniu walki o życie, czego następstwem będzie wygranie wojny. Nie tylko Pietrzykowski walczył. Wspomina on również nazwiska innych kolegów, pięściarzy, zapaśników, piłkarzy, nie zapomina o tym, że ryzykując życie nie chcieli oni, jak chociażby Bronisław Czech, współpracować z Niemcami. Książkę uzupełniają liczne zdjęcia, dokumenty oraz rysunki autora. Dobrze, że takie historie dzięki książkom czy filmom ocala się od zapomnienia.

Książka nie jest zwykłą biografią czy wspomnieniem Mistrza, bo każdy rozdział opatrzony jest komentarzem córki, co wprowadza pierwiastek bardzo osobistej relacji. Ze wspomnień i relacji wyłania się obraz sportowca, bohatera wojennego, nauczyciela, a przede wszystkim – człowieka o wielkiej pasji i woli przetrwania. W „Mistrzu” dużą uwagę poświęca się myśli, że szczęście trzeba łapać i wykorzystywać, że ważna jest odwaga i determinacja, że życie to najważniejsza wartość. W mojej ocenie za mało tu emocji, za mało „tego czegoś”, co wyniesie „Mistrza” nad inne książki o podobnej tematyce. Z pewnością jest wiarygodna, dzięki wpleceniu w tekst odręcznych notatek, fotografii czy dokumentów. Ważne jest żeby do pamięci wielu osób dotarła historia Pietrzykowskiego. To świadectwo minionych czasów.