Miasto cieni. Osobliwy dom pani Peregrine. Tom 2 (okładka  twarda, 11.2014)

Wspaniała książka, wciąga strasznie, już nie mogę się doczekać aż zacznę czytać trzecia część

Sama nie wiem dlaczego tak długo zwlekałam z tym, aby sięgnąć po kontynuację. Tym bardziej, że od dawna stała na półce, a pierwszą część przeczytałam równie dawno. No nic, najważniejsze, że podjęłam decyzje, która była bardzo trafna! 'Ja też w milczeniu pożegnałem się z miejscem, które odmieniło mnie na zawsze. Wiedziałem, że ta wyspa, bardziej niż jakikolwiek grób, będzie przypominała mi dziadka i jego tajemnicę. On i Cairnholm byli nierozłącznie związani.' Książka jest kontynuacją popularnego swego czasu 'Osobliwego domu Pani Peregrine'. Tak jak pierwsza część mnie wciągnęła, tak druga zrobiła to jeszcze bardziej. Historia to dalsze losy bohaterów z pierwszej części. Zaczyna się właściwie dokładnie w momencie, w którym zakończyła się poprzednia. Jest to świetne rozwiązanie, bo czytając płynnie przechodzimy do dalszego ciągu, bez zbędnych wspomnień tego, co wydarzyło się poprzednio. Jacob i osobliwe dzieci wyruszają w podróż, chcąc uratować uwięzioną w ciele ptaka Panią Peregrine. Czy im się to uda? Odpowiedź znajdziemy w tej części, na szczęście! Bo napięcie było spore. 'Podobała mi się teoria, że osobliwość nie jest wadą, lecz wartością dodaną; że nie brakuje nam tego, co mają zwykli ludzie, tylko im brakuje osobliwości. Innymi słowy, mamy więcej, a nie mniej.' Świat przedstawiony miesza teraźniejszość z przeszłością. Całość jest urozmaicona starymi zdjęciami, które jak zapewnia sam autor, są realistyczne. Wpływa to na wyobraźnię i jednocześnie ułatwia ułożenie w głowie postaci, których historia dotyczy. Mnie samą bardzo ten pomysł porwał i nie ukrywam, że przypatrywałam się tym zdjęciom z ogromną ciekawością. Już teraz wiem, że mogę polecić całą serię. Po ostatnią część trylogii sięgnę niebawem i z pewnością nie będę z tym zwlekać, bo jestem bardzo ciekawa jak cała historia się zakończy. Jeśli szukacie młodzieżówki z elementami fantastyki to jest to idealna książka. Właściwie cała seria. Trzymająca w napięciu akcja i bardzo ciekawi, nietypowi bohaterowie sprawiają, że każdy znajdzie coś dla siebie! 'Śmiech nie sprawia, że złe rzeczy stają się gorsze, podobnie jak nie staną się lepsze dzięki łzom. Śmiech nie oznacza, że jest nam wszystko jedno albo że zapomnieliśmy - świadczy tylko o tym, że jesteśmy ludźmi. Tego jednak też nie potrafiłem jej przekazać.' aga-zaczytana.blogspot.com

Sama nie wiem dlaczego tak długo zwlekałam z tym, aby sięgnąć po kontynuację. Tym bardziej, że od dawna stała na półce, a pierwszą część przeczytałam równie dawno. No nic, najważniejsze, że podjęłam decyzje, która była bardzo trafna! 'Ja też w milczeniu pożegnałem się z miejscem, które odmieniło mnie na zawsze. Wiedziałem, że ta wyspa, bardziej niż jakikolwiek grób, będzie przypominała mi dziadka i jego tajemnicę. On i Cairnholm byli nierozłącznie związani.' Książka jest kontynuacją popularnego swego czasu 'Osobliwego domu Pani Peregrine'. Tak jak pierwsza część mnie wciągnęła, tak druga zrobiła to jeszcze bardziej. Historia to dalsze losy bohaterów z pierwszej części. Zaczyna się właściwie dokładnie w momencie, w którym zakończyła się poprzednia. Jest to świetne rozwiązanie, bo czytając płynnie przechodzimy do dalszego ciągu, bez zbędnych wspomnień tego, co wydarzyło się poprzednio. Jacob i osobliwe dzieci wyruszają w podróż, chcąc uratować uwięzioną w ciele ptaka Panią Peregrine. Czy im się to uda? Odpowiedź znajdziemy w tej części, na szczęście! Bo napięcie było spore. 'Podobała mi się teoria, że osobliwość nie jest wadą, lecz wartością dodaną; że nie brakuje nam tego, co mają zwykli ludzie, tylko im brakuje osobliwości. Innymi słowy, mamy więcej, a nie mniej.' Świat przedstawiony miesza teraźniejszość z przeszłością. Całość jest urozmaicona starymi zdjęciami, które jak zapewnia sam autor, są realistyczne. Wpływa to na wyobraźnię i jednocześnie ułatwia ułożenie w głowie postaci, których historia dotyczy. Mnie samą bardzo ten pomysł porwał i nie ukrywam, że przypatrywałam się tym zdjęciom z ogromną ciekawością. Już teraz wiem, że mogę polecić całą serię. Po ostatnią część trylogii sięgnę niebawem i z pewnością nie będę z tym zwlekać, bo jestem bardzo ciekawa jak cała historia się zakończy. Jeśli szukacie młodzieżówki z elementami fantastyki to jest to idealna książka. Właściwie cała seria. Trzymająca w napięciu akcja i bardzo ciekawi, nietypowi bohaterowie sprawiają, że każdy znajdzie coś dla siebie! 'Śmiech nie sprawia, że złe rzeczy stają się gorsze, podobnie jak nie staną się lepsze dzięki łzom. Śmiech nie oznacza, że jest nam wszystko jedno albo że zapomnieliśmy - świadczy tylko o tym, że jesteśmy ludźmi. Tego jednak też nie potrafiłem jej przekazać.'

„Śmiech nie sprawia, że złe rzeczy stają się gorsze, podobnie jak nie staną się lepsze dzięki łzom. Śmiech nie oznacza, że jest nam wszystko jedno albo, że zapomnieliśmy. Świadczy tylko o tym, że jesteśmy ludźmi.”

Obiecuję, że dziś nie poleje się krew, ale miło też nie będzie. Jak Osobliwy dom pani Peregrine mnie w jakiś sposób, mimo tej nudy, zachwycił, tak Miasto cieni to kupa. Znowu mam jakiś mętlik, nie wiem. Czytając tę książkę w sumie zmuszałem się, żeby ją przeczytać. Pierwsze parę rozdziałów było serio fajnych, tak kolejnych kilka było tak nudne, że momentami zasypiałem. Jedynie książka broni się genialnym zakończeniem, dlatego też na lubimyczytać.pl dostała taką ocenę, a nie niższą, jak zamierzałem.

Drugi tom powieści zaczyna się w tym samym momencie, w którym kończy się poprzedni, to możemy również odczytać z tyłu książki. Jacob i jego osobliwi przyjaciele dopływają do Wielkiej Brytanii, w celu uratowania pani Peregrine. Oczywiście mają tam masę kłopotów, bo przecież nie może być nudno. Niestety jak już wspominałem było. Ta książka urzekła mnie kilkoma fajnymi scenami, pierwsza to wejście do pętli, w której była menażeria, w ogóle gadające zwierzątka (pies), naprawdę super. Druga fajna scena, to scena, kiedy Hugh uratował swoich przyjaciół przed „potworami” – na tę chwilę zapomniałem jak się je fachowo nazywa, chodzi mi o scenę, jak „dzieci” miały już wsiąść do pociągu i pojechać do Londynu. Przed ostatnią fajną sceną była akcja z dziewczynką z dziurą w brzuchu, na początku przerażenie, że ona zginie, bo została nadziana na belkę, a potem jak gdyby nigdy nic idzie sobie dalej. Ostatnia scena, a mianowicie ostatni rozdział ogólnie był bardzo fajny.

Sam nie wiem, jak mam ocenić tę książkę, jak już mówiłem, czasem wieje nudą, ale czasem, aż chce się ją czytać… Nie będę jej oceniał przez pryzmat pierwszej części, która tak czy inaczej wielce mnie nie zachwyciła. Ale ocenie ją przez pryzmat tych niektórych właśnie scen, które mnie dosyć urzekły. Wiadomo, jak przeczytało się część pierwszą, należy sięgnąć po część kolejną, ale pamiętajcie, że czytając Miasto cieni, w nieoczekiwany sposób możecie usnąć.

Kontynuacja "Osobliwego domu pani Peregrine" rozpoczyna się w tym samym momencie, w którym zakończyła się akcja pierwszego tomu, dlatego polecam czytanie wszystkich części na jednym oddechu, jeden po drugim. Jacob, Emma i osobliwe dzieci uciekają z wyspy, aby uratować siebie i ich magiczną opiekunkę przed wojną i upiorami. Pragną dostać się do Londynu, choć w 1940 roku miasto nawiedzało bombardowanie każdej nocy, a dzieci nie mogły liczyć na żadną pomoc.

Kolejna świetna część trylogii. Autor tak pięknie manipuluje historią, że główny wątek porafi obrócić się o 180 stopni na samym końcu książki. Druga część nadal prowadzi nas po świecie osobliwości, tym razem jednak w zupełnie innej scenerii, w której przenika się świat przeszłości z teraźniejszością.
PS - Emurafy istnieją!

Bardzo polecam całą serię, Pozycja typowo dla nastoletniego czytelnika, ale starszy też "przepadnie" na cały wieczór :-) Jest strasznie, mroczno i bardzo przygodowo. Zupełnie inna fabuła niż w filmie. Polecam serdecznie przeczytać całą serię. Wydanie ładne w grubej okładce. Zdjęcia podtrzymują nastrój.

Ciekawa, dobrze napisana kontynuacja Osobliwego domu pani Peregrine. Fabuła jest wciągająca, a fotografie świetnie wpisują się w treść, przybliżając świat osobliwców czytelnikom. Powieść nie jest może tak świeża jak pierwsza część, ale na pewno spełniła pokładane w niej nadzieję na dobrą rozrywkę.

Kontynuacja Osobliwego Domu Pani Peregrine, Rozwija Dalsze Losy Jakoba oraz Osobliwych dzieci. Akcja Dynamicznie się rozwija a końcówka znów napisana tak abyśmy z chęcią otworzyli następne wydanie. Polecam jak ktoś lubi klimaty fantastyczne!!

Zamówiłam w prezencie dla brata, który był zafascynowany poprzednią częścią i jest zachwycony, książka go wciągnęła. Przesyłka dotarła bardzo szybko, książka w idealnym stanie, posiada ciekawe ilustracje.