Miasteczko zbrodni (okładka miękka)

Trudno jest to jakkolwiek skomentować. Brakuje słów. Pozostaje jedynie wierzyć, że siostry i tata Iwony będą walczyć do samego końca i sprawiedliwości stanie się zadość.

Przeczytana w dwa dni! Przerażające fakty a tym samym świetna książka! Polecam

Często, gdy mówi się o głośnych morderstwach towarzyszy temu pewne specyficzne określenie - ,,zbrodnia, którą żyła cała Polska’’. W przypadku Iwony Cygan tak powiedzieć nie można, ponieważ ktoś przez długie lata robił wszystko, by sprawę wyciszyć, a prawda nigdy nie wyszła na jaw. Szczucin. Nieduże miasto niedaleko Tarnowa. Jest rok 1998, upalne lato, noc z 13/14 sierpnia. W miejscowości Łęka Szczucińska w brutalny sposób zamordowano nastolatkę. Na wpół rozebrana, skrępowana, z drutem kolczastym owiniętym wokół szyi, leżała nieopodal rzeki. Ciało odnalazł mieszkaniec wsi. Tymczasem rodzina szaleje z niepokoju, bo Iwonka nie wróciła do domu. Poszukiwania zaczynają się bladym świtem. Zaniepokojony ojciec sprawdza wszystkie miejsca, w których mogła przebywać córka, jednak tej ani śladu. Trzeba zgłosić oficjalne zaginięcie.   Iwona w czerwcu tego samego roku skończyła 17 lat. Była wesoła, niezwykle przyjacielska, sympatyczna i ogólnie lubiana, miała więc wielu przyjaciół. Od zawsze marzyła, by zostać przedszkolanką, bo kochała dzieci. Uczyła się dobrze, nie sprawiała kłopotów ani w szkole, ani w domu. Wychowywała się z dwiema siostrami w wspaniałej rodzinie. Dziewczyna miała marzenia, cele do zrealizowania i plany na przyszłość. Życie przed nią stało otworem. Aż do sierpnia ’98.   Wtedy właśnie dochodzi do makabrycznej zbrodni. Nikt nic nie widział, nie słyszał… nikt nic nie wie. A jeśli nawet, to boi się mówić. Już od samego początku w sprawie Iwony coś było nie tak. Zaczyna się niepozornie, na komendzie nie chcą przyjąć zgłoszenia o zaginięciu. Policjant dyżurujący tłumaczy, że to jeszcze nastolatka, że może gdzieś zabalowała albo została na noc u koleżanki, że za wcześnie na poszukiwania. Siadać i czekać, w końcu się znajdzie. Co jest w tym wszystkim najgorsze? Funkcjonariusz już wtedy WIEDZIAŁ, że córka Cyganów nie żyje, choć ciała oficjalnie jeszcze nie znaleziono. Hiobowa wieść dociera do rodziny dopiero o 14;30 tego samego dnia.   Jak to się więc stało, że od rana na komendzie w Szczucinie prawie każdy policjant wiedział o morderstwie, ale patrol został wysłany nad Wisłę dopiero o 14? Czemu nikt nie powiadomił rodziny? Dlaczego miejsce zbrodni nie zostało w ogóle zabezpieczone? Na te i jeszcze wiele innych pytań przez długi czas nikt nie potrafił odnaleźć odpowiedzi. Każdą sensowną informację skrzętnie ukrywano, zwłaszcza przed Cyganami. Oficjalnie nie było świadków, a jeśli już ktoś się pojawiał, to szybko go uciszano. Sfałszowane notatki, znikające dowody oraz przedmioty należące do ofiary, powiązane morderstwa, przekupstwa, kłamstwa, mataczenie… To zaledwie wierzchołek góry lodowej. Dla rodziny Iwony gehenna dopiero się zaczyna i będzie trwać jeszcze przez ponad 20 lat. Reportaż Moniki Góry to naprawdę kawał dobrej roboty. Niełatwo pracuje się przy tak ciężkiej sprawie, niełatwo pozbierać w sensowną całość strzępki informacji. Nie łatwo pytać, gdy w mieście panuje zmowa milczenia, a mordercy nadal przebywają na wolności. Autorce się to wszystko jednak udało. Z uporem docieka, drąży, bada. Wnikliwie analizuje każde zdarzenie, ujawnia wszystkie tajemnice, ale jednocześnie nie snuje domysłów. W ręce czytelnika oddaje ,,Miasteczko zbrodni’’, które nie jest jedynie pobieżnie spisaną historią. To świadectwo zrozpaczonej rodziny, wspomnienie brutalnie zamordowanej nastolatki i jednocześnie śledztwo przeprowadzone na kartach książki. Prawda wreszcie ujrzała światło dzienne.

Książka super, przeczytana w dwa dni, wciąga niesamowicie :)

Książka jest rewelacyjna. Napisana w taki sposób, że chłonie się ją niczym dobrego schabowego. Przeczytałem w dwa dni. Interesuję się tym tematem od kilku lat i muszę powiedzieć, że autorka odwaliła kawał solidnej roboty. Co przeraża? A no to, że żyjemy w zakłamany świecie, które w domenie państwa demokratycznego ma uchodzić za sprawiedliwe. A co mają powiedzieć bliscy Iwony? Przecież to jest skandal żeby tyle lat musieli cierpieć. A najgorsze jest to, że nawet jak sa sprawcy to ciągle jest mataczenie. Przeraża ilość osób zamieszanych w zbrodnię. Tylu policjantów, prokuratorów, mieszkańców, znajomych... To się w głowie nie mieści. Pozycja obowiązkowa dla każdego kto interesuje się tematem zabójstwa Iwony. Szacunek dla rodziny za walkę, wytrwałość i siłę w dążeniu do sprawiedliwości w tym chorym kraju chamstwa, prostactwa i bezprawia.

Ta historia zdarzyła się naprawdę. Myślę, że opisane w książce zjawiska dzieją się w wielu miejscach i na wielu płaszczyznach w naszym pięknym kraju, choć może nie ma w nich wątku takiej okrutnej zbrodni jak ta ze Szczucina. Chwilami obawiam się o zdrowie i życie Autorki tej książki, której i ja bardzo dziękuję za odwagę choć pewnie nie wszystko odważyła się opisać. Dziękuję też za przedstawienie tragicznych losów Rodziny Iwony Cygan i zarazem dramatu nas wszystkich. Bo czyż nie jest naszym dramatem opisana w tej książce działalność "naszej" policji, prokuratury, sądów. Instytucje te mają nas chronić, bronić i wymierzać sprawiedliwość. A co robią? Tego dowiecie się z książki Pani Moniki. Minęło 20 lat od tej okrutnej, bestialskiej zbrodni, czy sprawiedliwości stało się zadość? Poczytajcie ...

Rzadko komentuję książki. Zamiast tego wolę sięgać po nowe, bo dużo czytam. Zwłaszcza książki problemowe lub reportażowe. I dopiero po raz drugi się przełamuję do tego na forum EMPIQ. Tak książka jest na tyle wyjątkowa. Szczerze boli! Trudno przestać ją czytać. Trudno też ją czytać. Zwłaszcza zachowując spokój. A co jeśli tak wygląda cała nasza rzeczywistość… Co jeśli widzimy tylko pozory prawdy, sprawiedliwości, sensu… a każde zdarzenie ma podskórną masę ohydztwa i jest wynikiem ciemnych poczynań gremiów i grup kolesiów? Człowiek jednak upadł, i to bardzo. Przebudźmy się!

Książka rewelacyjna. Przeczytałam z zapartym tchem.