Megapolis. Kroniki Jaaru. Tom 5 (okładka twarda)

Książki Adama Fabera mają w sobie to coś, co za każdym razem każe mi niecierpliwie wyczekiwać ich premiery. Nawet wtedy, gdy znajduję w poprzednim tomie pewne niedociągnięcia, to jednak zawsze szybko o nich zapominam i z nieskrywaną przyjemnością sięgam po kolejną część, by przekonać się jak potoczą się dalsze losy Strażników oraz magicznego Jaaru. W przypadku „Megapolis” wcale nie było inaczej. Po tych wszystkich szumnych zapowiedziach, nie mogłam się wprost doczekać na premierę piątego tomu. Moje oczekiwania względem tej książki okazały się chyba jednak zbyt wielkie, ponieważ w przeciwieństwie do poprzednich tomów na początku niespecjalnie polubiłam się z „Megapolis”, a jego lektura strasznie mi się dłużyła. Przez pierwsze kilka rozdziałów akcja parła w ślimaczym tempie na przód. Miałam wrażenie, że prawie nic się nie dzieje, choć wbrew temu wrażeniu ciągle pojawiały się nowe wątki, a fabuła nie raz zaskakiwała swoją wielowątkowością. Jednak ciągle coś nie pozwalało mi pozbyć się wrażenia, że tempo akcji zamiast przyśpieszać zwalnia. Na dodatek miałam straszny problem z Kate i Jonathanem. Okropnie irytowała mnie ta ich relacja i o ile zachowanie Jonathana byłam w stanie zrozumieć, tak ciągłe humorki oraz fochy Hallander bardzo działały mi na nerwy. Nie będę tutaj jednak przytaczać żadnych przykładów, aby nikomu nic nie zaspoilerować, ponieważ w przypadku piątego tomu byłoby to nie do uniknięcia. Trzeba jednak przyznać, że Adam Faber niesamowicie rozwinął swój warsztat pisarski. Widać naprawdę wielką różnicę między stylem z „Księgi luster” a „Megapolis”. Co prawda język jakim autor się posługuje pozostał prosty i przyjemny, lecz stał się o wiele barwniejszy i bez problemu pobudza wyobraźnie czytelnika. A fakt, że autor pieczołowicie dba o nawet najdrobniejsze szczegóły dodaje tylko magii jego książką. Nie byłabym chyba sobą, gdybym nie wspomniała o jedynej rzeczy, która chyba nigdy się nie zmieni i na pewno nie zawiedzie mnie w przypadku „Kronik Jaaru”. Mianowicie mówiąc chodzi o szatę graficzną, która podobnie jak w przypadku poprzednich tomów jest wprost zachwycająca, zarówno na zewnątrz jak i wewnątrz książki. Dawno nie spotkałam się z drugą taką serią, której okładki za każdym razem byłyby tak oszałamiająco piękne. Będę to powtarzać do znudzenia, ale Czwarta Strona wraz z We need Ya bezsprzecznie tworzą jedne z najpiękniejszych okładek na polskim rynku wydawniczym. Reasumując, „Megapolis” to całkiem udana kontynuacja przygód Kate Hallander oraz Strażników, która nie raz zaskoczy czytelnika. Książka ta jest kompletnym przeciwieństwie swoich poprzedniczek, przez co wydaje mi się, że nie każdy znajdzie w niej to czego szuka. Sama jednak nie mogę się doczekać co następnym razem wymyśli Adam Faber, dlatego już teraz wyczekuje kolejnych części, a Was gorąco zachęcam do sięgnięcia po „Kroniki Jaaru”. Przekonajcie się na własnej skórze jak magiczny może być świat ferów.

Już myślałam, że nie mogę dostać od Adama Fabera niczego lepszego, przecież pierwsze trzy tomy były fantastyczne, im dalej zagłębiałam się w tę historię, to było tylko i wyłącznie lepiej. Moim ogromnym zaskoczeniem okazał się jednak tom czwarty, ale tom piąty osiągnął po prostu mistrzostwo. Czytelnicy tej serii mówili mi wiele na temat tego, że im dalej poznajemy historię Kate, tym jest lepiej, nie mylili się, mieli rację. Bo to my jesteśmy świadkami jej dorastania, razem z nią przechodzimy przez to wszystko, widzimy jakie błędy popełnia, na co ją stać. Ta cała wewnętrzna przemiana mnie urzekła, a to już zdecydowanie najmocniej było jednak widać w piątym tomie, ostatnim jak na daną chwilę. Według mnie, wszystkie elementy są bardziej dopracowane, bardziej staranne. Po pierwsze, bohaterowie. Nie mam na myśli samej Kate, ale wszystkie inne postacie. Najlepiej wyszło zaprezentowanie ich w dialogach. Chyba właśnie moją ulubioną częścią w tych książkach są dialogi i jeszcze jedno - fantastyczny świat! No to jest mistrzostwo pierwszorzędne! Według mnie żaden polski Autor nie dokonał czegoś takiego. Jaką trzeba mieć wyobraźnię i głowę, żeby napisać coś tak niewyobrażalnego. Adam Faber postarał się, dopracował w swoim magicznym świecie niemal każdy najmniejszy element. Nawet jak weźmiemy pod uwagę to, ile on wymyślił postaci fantastycznych, te wszystkie wróżki, wiedźmy, czarownice, ferów, jakiś skrzatów, jednorożców, no coś fenomenalnego. Wielu z Was pyta mnie jakie minusy ma ta seria, no ja moi drodzy nie widzę tutaj minusów. Może trochę pierwsze tomy były nieco słabsze, ale to może przez wzgląd na to, że jakoś Autor musiał nas wprowadzić do tego świata, po woli dawkować nam tą fantastykę, te informacje, postacie. Właśnie to mi się podobało, że te pierwsze dwa tomy były takie trochę luźniejsze, a to po to, by wprowadzić nas i otworzyć przed nami drogę do tomu właśnie czwartego i piątego, czyli do moich ulubionych. I wybaczcie, osatnio pisałam, że tom trzeci jest moim ulububionym, ale to właśnie przez wzgląd na to, że nie zapoznałam się jeszcze wtedy z kolejnymi. I trzeba wspomnieć o jeszcze jednej rzeczy. Zazwyczaj tak rozbudowana seria fantastyczna, jest napisana w taki sposób, że czytelnik może się pogubić, w sensie, zbyt duża liczba postaci, za dużo akcji, to wszystko się miesza i staje się zagmatwane ( często Wam o tym tutaj piszę), no ale nie tym razem! To jest kolejny plus dla Adama, właśnie za to, że pisze tak prosto i czytelnie zarazem. I choć jest to proste i czytelne, to wcale nie znaczy, że miejscami niedopracowane czy nudne. O nie! Cała fabuła staje się dzięki temu jeszcze bardziej barwna, pełna wrażeń, emocji... I co mogę powiedzieć? Wiele razy czytałam, że jest to seria podobna do Harrego Pottera, wiele z Was pisało, że nawet jest to coś na wzór Pottera, tylko jedynie ze zmienionymi faktami i z odtworzeniem nowego świata i faktem, że bohaterem jest dziewczyna - Kate, a nie chłopak. Według mnie nie jest to prawda! Okey, może trochę ta seria jest podobna do Pottera, ale jedynie przez wzgląd na magię i jedynie pewne elementy. Nic tutaj nie jest skopiowane, a raczej wszystko jest oryginalne i jedyne w swoim rodzaju. Mam nadzieję, że ta seria niebawem przejdzie do historii, bo naprawdę jest warto. I jeszcze jedno, lepiej aby chętni na tę serię czytali ją po kolei. Nie zalecam czytania tomów od środka albo od końca, gdyż to nie ma najmniejszego sensu. Opis fabuły Tak jak mówią, czwarta część wprowadza jeszcze więcej, odkrywa przed nami jeszcze nowsze elementy, ale głównie z dziedziny magii i fantastycznego świata. Kate Hallander zostaje okrzyknięta Strażniczą Kamienia Danu. Ponownie pojawia się w świecie ferów, w tak zwanej Cienistej Krainie, po to, aby odkrywać coraz to nowsze tajemnice. Można powiedzieć, że w tej części Kate przechodzi mały kryzys. Nasza bohaterka zostaje opuszczona przez przyjaciół. Więc jest to powód dla którego Kate chce zniknąć z ich świata, dlatego postanawia zamieszkać w magicznej krainie Tir-na-Nog. Wszyscy jednak uważają, że ta decyzja była jednak zbyt pochopna i dłuższa obecność w tej krainie nie wróży dla Kate niczego dobrego. Na dodatek w powietrzu dzieje się coś niedobrego. Zaczyna po woli wybuchać wojna, wielki bunt. Po obu krainach ferzy, zaczynają przygotowywać się do wielkiej bitwy. Jakby tego było mało, w Londynie pojawia się pewna tajemnicza i niezapowiedziana postać, o której nikt wcześniej nie słyszał, a mianowicie Kaspar. Wszystko zaczyna robić się coraz bardziej pogmatwane i dziwne, nietypowe. Kate ma zdecydowanie więcej na głowie, musi chronić swój świat ale też i ten magiczny - Jaaru. Pragnie ochraniać swoich najbliższych. Dodatkowo, przed Mel - jej przyjaciółką, czeka pewnego rodzaju wyzwanie. Ona również będzie musiała podjąć się walki. W świecie Jaaru zaczyna pojawiać się zło, dodatkowo w tej części możemy dowiedzieć się więcej na temat żywiołów. Kolejny tom, już na daną chwilę ostatni, opowiada o losach Kate, które zaczynają się od pewnego spotkania w jej

To już piąty tom Kronik Jaaru, w ogromnym tempie się rozrosła ta seria, sama będąc już tym ogromnie zaskoczona, że tyle tomów jej posiadam. Przygody naszej bohaterki na nowo wprowadzają nas w magiczny świat Jaaru. Kariny, w której i ja sama bez reszty się zakochałam, uwielbiam takie magiczne klimaty, a wraz z kolejnymi częściami odkrywanie tego świata było dla mnie samą przyjemnością. Następne części dawały nam go jeszcze więcej, przedstawiając ciekawe, bajkowe i pełne walki ze złem przygód. Pomimo że w głowie mam fakt, że są one może swoim bajkowym stylem bardziej skierowane do młodszego odbiorcy to i tak, liczne grono dojrzalszych czytelników na pewno dobrze może się przy nich bawić, tak samo, jak ja. Mają one sobie coś, co przyczynia się do tego, że gdy się otwiera kolejne strony historii, coraz mocniej zżera ciekawość, tajemnica, jaka się w tym wszystkim kryje. Zaś teraz w tym wszystkim, mamy opowieść, w której są i duchy, przemawiają do naszej głównej bohaterki. Jednak co sprawiło, że zaczęły mówić. Co zaburzyło tę całą równowagę? Ogromnie się cieszyłam, czytając tę książkę, lekka, baśniową, pełną magii, jaką od niej oczekuje i tego właśnie dostałam, a tego powodem jest i również radość z przeczytania tak przyjemnej lektury. Mając i ja nadzieje, że i ta część wam się spodoba!

To nie będzie recenzja lecz pytanie, czy ktoś z Was wie co będzie z Jonathanem i Kate? Będą znowu razem?

,,Czy to wszystko mogło być tylko złudzeniem? Czy mogło się jej tylko śnić? Zresztą... Jawa czy sen - jakie to miało znaczenie?" Na daną chwilę przeczytałam pierwsze trzy tomy i powiem szzerze WOW. Ta seria jest genialna! Myślałam jednak, że będzie to zbyt młodzieżowa książka, zbyt dziecinna, miejscami może nawet i nudna, a jednak nie! Tom pierwszy Księga Luster, był średni, może nie wciągnął mnie jakoś tak bardzo, ale zdecydowanie wprowadził w ten magiczny świat, zachęcił do dalszego czytania. Uważam jednak, że im dalej brniemy w tę historię i sięgamy po kolejne tomy, to zdecydowanie jest coraz lepiej. Co można powiedzieć? Pierwszy tom jest zdecydowanie zaskakujący, szokujący, bajkowy, magiczny. I właśnie najlepsze jest to, że z jednej strony mamy tutaj świat bajkowy, ale nadal trzymamy się jednak świata rzeczywistego. I najlepsze, jest tutaj wpleciony świat mitologii, a to jest zdecydowanie na plus, ponieważ w obecnych czasach jest ogromna moda na wplatanie w książki fantastyczne wątków związanych z mitologią czy to celtycką czy germańską. Ogólnie, w pierwszym tomie ukazany jest przede wszystkim stosunek do magii. I to nie tylko przez czarodziejów i główną bohaterkę, ale również i przez cały świat. Kate - główna bohaterka jest genialna! Z początku, kiedy nie wiedziała kim jest i że magia żyje wokół niej, była niezbyt ogarnięta w tym świecie, potrzebowała czasu na zapoznanie się z tym wszystkim. Więc z czym tak naprawdę mamy do czynienia? Z jakiego rodzaju magią? A no z fantastycznymi postaciami, np. fruwające ferowie, czarownie i postacie, które żyją trochę w świetle realnym a po części fantastycznym... W drugiej części było zdecydowanie lepiej! O wiele bardziej podobała mi się ta historia, stała się bardziej dojrzała, ciekawa, bardziej magiczna i fascynująca. Tutaj jest zdecydowanie więcej akcji, bo prawda jest taka, że już od samego początku stale coś nowego się dzieje. Przyznam, że w tej części troszkę denerowały mnie dialogi pomiędzy bohaterką a innymi postaciami. Miałam po prostu wrażenie, że były średnio dopracowane, może trochę nawet i miejscami były płytkie? Akcja jednak posuwa się stale do przodu, jest oryginalna, barwna, postacie ciekawe, choć w tej części Kate trochę bardziej mnie irytowała, po prostu momentami miałam wrażenie, że nie do końca podejmuje słuszne decyzje. I najlepsze jest to, że ona bardzo szybko wciągnęła się w ten świat. Tutaj jeszcze była przeciętną nastolatką, a nagle super czarodziejką, która całkowicie radzi sobie w tym nowym świecie... Po przeczytaniu dwóch poprzednich tomów, od razu sięgnęłam po kolejny, czytałam go po nocach, bo nie mogłam wytrzymać z ciekawości. To co Autor tutaj zrobił to szok. Wydaję mi się, że na daną chwilę jest to moja ulubiona część. Genialna! W Siedmiu bramach nie ma minusów, zdecydowanie! Adam Faber stale nas czaruje, pokazuje stale coś nowego, bardziej kreatywnego. I dodatkowo mam wrażenie, że ta część jest lepsza pod względem językowym, stylistycznym. I najlepsze jest jednak to, że im więcej tomów powstaje, tym są coraz lepsze. A niestety, często jest tak, że nie mamy ochoty sięgać po tak długie serie, bo okazują się one kiepskie... Autorzy często piszą kolejne tomy dla rozłosu... Siedem bram było jak najbardziej potrzebne, zdecydowanie! I tutaj zdecydowanie czuć jednak to, że to już nie jest taka zwykła, młodzieżowa książka, a raczej fabuła zaczyna być mądra, bardziej dopracowana i genialna. Podsumowując, uważam że spokojnie można sięgnąć po tę serię. I choć słyszałam, że jest ona porównywana do Harrego Pottera, to jednak nie wydaję mi się, żeby mogła być z nim utożsamiana. Okey, może są takie momenty, które w pewien sposób tak jakby przypominają nam ten świat Potterowski, ale według mnie nie jest to zupełnie podobne, to zupełnie inny, oryginalny, magiczny i bajkowy świat. Opis fabuły Już od samego początku poznajemy Kate Hallander. Z pozoru zwykła, przeciętna nastolatka, na pierwszy rzut oka nic niezwykłego. Mieszka z ciotką w Londynie, prowadzi całkiem normalne życie. Lecz pewnego razu nasza Kate trafia do sklepu, ale bardzo nietypowego, magicznego, w którym są różne fantastyczne przedmioty. I tak właśnie tym sposobem Kate dostaje od właścicielki sklepu pewną księgę - Księgę Luster. Dziewczyna z początku nie jest pewna czy może uwierzyć w to co jej się przydarzyło. Kate znajduje w książce pewne zaklęcie na miłosny urok, który postanawia rzucić na swojego kolegę Jonathana. Ale chyba nie do końca wszystko idzie tak jak iść powinno. I na dodatek dziewczyna też przez przypadek odkrywa krainę Jaaru. Niesamowity, magiczny i piękny świat do którego właśnia trafia. Poznajemy Fiona, pewną baśniową, skrzydlatą postać, która zdecydowanie przypada Kate do gustu. Prawda jest taka, że owy Fion robi pewnego rodzaju zamieszanie, przez co razem z Kate muszą sprostować i wyjaśnić pewne sprawy związane ze światem magicznym. W kolejnej części robi się jeszcze większe zamieszanie i zamęt. Coraz bardziej poznajemy magiczny Jaar, widzimy jaki jest cudow

Piąty tom "Kronik Jaaru" to fantastyczna, zaskakująca i trzymająca w napięciu do ostatniej strony powieść. Wzbudziła we mnie wielki podziw dla autora i kreacji jego monumentalnego świata. "Megapolis"to magiczny Rollercoaster, z którego nie będziesz chciał wysiąść.

Cykl Kroniki Jaaru jest mi znany ze słyszenie, bo choć lubię magię w literaturze jakoś wcześniej nie miałam w planach zapoznanie się z nim...Tak się złożyło, że "Megapolis" trafiło do moich rąk, więc los sam zachęcił mnie do poznania tej opowieści. Na chwile obecną muszę powiedzieć, że po części żałuje iż nie czytałam wcześniejszych tomów, gdyż pewne pytania zostały bez odpowiedzi...pomimo nieznajomości poprzednich części nie miałam problemu z odnalezieniem się w historii. A więc co was czeka w tej części? W pokoju Kate pojawia się chłopak, który przybywa do niej z przyszłości i prosi o pomoc. Nastolatka wraz z dwojgiem przyjaciół wyrusza do przyszłości, aby pomóc w uratowaniu świata przybysza. Jak się okazuje przyszłość nie mieni się w barwnych kolorach... W czasie teraźniejszym też nie brakuje zajęć - Liliana ma wizje, które prowadzą ją do Kaspara - jak się okazuje kolejnego Strażnika. Czy można mu zaufać? Dorośli, którzy w przeszłości nie przyjęli mocy kamieni niestety muszą się zjednoczyć, gdyż na światło dzienne wychodzą pewne fakty, które mogą zaszkodzić magii. W Jaarze pojawiają się duchy i przemawiają...Czy ich słuchać czy zignorować? Jak widać z krótkiego streszczenia, które utworzyłam fabuła jest wielowątkowa, jest bardzo rozbudowana. Wydarzenia toczą się w zwolnionym tempie. Wszystko jest dobrze dopracowane, przemyślane i zaopatrzone w szczegóły. Jeśli chodzi o miejsce wydarzeń - jest ich klika. Trzeba czytać w skupieniu - zatracić się w historii. Nie jest to trudna powieść, ale ze względu na liczbę bohaterów, ilość miejsc wydarzeń - można się zagubić, stracić orientację. Bohaterowie są barwni, zróżnicowani pod względem charakterów i poglądów, czasem zabawni, ale najbardziej podobał mi się klimat opowieści. Choć nie brakuje w nim smutku, komplikacji i śmierci jest magiczny, baśniowy - taki trochę pozwalający oderwać się od realizmu. Fabuła nie należy do przewidywalnych, nie jest też wzorowana na popularnych powieściach. Choć magia nie jest nowością, to całość jest odświeżająca. Adam Feber pisze prostym, a zarazem barwnym stylem. Fabułę dopieszcza szczegółami, wydarzenia rozbudowuje i dzięki stylowi w jakim tworzy pozwala czytelnikowi pobudzić wodzę fantazji. "Megapolis" czytało mi się bardzo dobrze, choć początkowo przeraziłam się jej objętością (ponad 600 stron). Nie jest to książka dla wszystkich - przede wszystkim osoba po nią sięgająca (jak i zapewne po cały cykl) musi choć w minimalnym stopniu lubić magię, przemykać oko na naciąganie fabuły i po prostu się zrelaksować. Minusem dla mnie jest tempo...gdyż ja wolę bardziej dynamicznie rozgrywające się wydarzenia, a w powieści " żółwie" określenie najbardziej pasuje. Pomimo że nie znam wcześniejszych tomów cyklu, nie odczułam ich wielkiego braku. Powieść jest napisana w taki sposób, że szybko można się w niej odnaleźć. Cóż mi pozostało... osoby, które znają cykl zachęcam do kontynuowana, a tym co jeszcze nie poznali... zainteresowanie się nim, gdyż jest on pełen czarów, magii i przygód.