Mechaniczny. Wojny alchemiczne. Tom 1 (okładka miękka)

Tom 1 jest super. Ciekawy świat, wciągające nietypowe postacie. Chce się czytać. Kolejne części coraz słabsze.

Od czego zaczęła się moja przygoda z książką? "Mechaniczny" wielokrotnie pojawiał się w zasięgu mojego wzroku, jednak zawsze znalazła się inna książka, która bardziej mnie interesowała i w ten sposób długo czekał na swoją kolej. Przeznaczenia nie da się oszukać i w końcu trafił do mnie na półkę. Widocznie tak, czy siak, miałam go przeczytać ;) O kim? O czym? Christian Huygens tworzy w XVII wieku pierwszego klakiera, czyli mechanicznego człowieka napędzanego mocą alchemii, połączonego niewolniczymi więzami ze swoimi panami. Holandia wykorzystuje ten wynalazek i tworzy całą mechaniczną armię, dzięki czemu Niderlandy stają się mocarstwem. Trzysta lat później jedynie Francja broni zdania, że każdy ma prawo do wolnej woli niezależnie od tego, jak został stworzony. Pewnego dnia, Jax (jeden z klakierów) nie mogąc znieść ciążących na nim obowiązków, postanawia sięgnąć po wolność. Konsekwencje jego zachowania postawią Holandię pod znakiem zapytania... Wrażenia po przeczytaniu. Dużo czasu upłynęło, zanim skończyłam tę książkę. Zanim po nią sięgnęłam, czytałam i słyszałam różne opinie, że nie jest lekka w odbiorze. I faktycznie. Nie pochłaniałam kartki za kartką do utraty tchu, tylko musiałam robić sobie przerwy. Nie oznacza to jednak, że ta powieść jest zła. Jest po prostu, moim zdaniem, dość skomplikowana. Mnóstwo mechanizmów, śrubek, trybików i tym podobnych. Jednak mimo wszystko to bardzo ciekawa i wciągająca historia. Podoba mi się pomysł na fabułę, bo przyznam, że rzadko wpadają mi w ręce tego typu książki. Podoba mi się również motyw wolnej woli, który jest tutaj bardzo wyraźnie zarysowany. Uważam, że właśnie to najbardziej zyskało w moich oczach. Bohaterowie. Często miałam dość dziwne uczucie, że bardziej było mi szkoda mechanicznych niż ludzi. Gdzieś w głębi serca razi złe traktowanie tych maszyn przez ich panów. Jax, przedstawiciel klakierów, który odzyskuje wolność, staje się poniekąd bohaterem. Czymś lub może kimś, kto dokonuje przełomu. Kto burzy pozorny spokój. Kto rewolucjonizuje świat ludzi i maszyn. Drugą ciekawą postacią tej powieści jest pastor Luuk Visser, który jest w posiadaniu bardzo cennego przedmiotu mogącego dokonać przewrotnych wydarzeń. Poza tym to bohater, któremu przytrafia się jedna z najgorszych "przygód" (chociaż w sumie nawet nie powinno się tego nazywać przygodą...) Nie można również zapominać o francuskiej hrabinie Berenice Charlotte de Mornay. Kobiecie poszukującej odpowiedzi na nurtujące pytania dotyczące klakierów. To, co ją spotyka w pewnym momencie, jest przerażające i okrutne... Co zapamiętam z tej historii? Na pewno zapamiętam motyw wolnej woli. Zdecydowanie to najbardziej prześwituje na tle wszelkich wydarzeń tej powieści. Poszukiwanie odpowiedzi, czy wolność wyboru jest determinowana przez posiadanie duszy, czy też jest czymś zupełnie innym. Czy dzieło stworzone ludzkimi rękami może być obdarzone takim samym darem jak człowiek, który został powołany do życia przez Boga? Co, jeżeli człowiek skonstruuje maszynę na swoje podobieństwo, a ona wymknie mu się spod kontroli? Teraz przyszedł mi na myśl film w reżyserii Alexa Garlanda "Ex Machina", który bardzo polecam, a który dość wpasowuje się w klimat "Mechanicznego". Polecić, czy nie? Na pewno polecić osobom gustującym w takich klimatach. Czytelnikom, którym nie straszne trybiki, skomplikowane mechanizmy i tym podobne. Lektura dla miłośników science fiction, zwłaszcza clockpunku. Dla tych, którym "Mechaniczny" się spodoba, mam dobrą wiadomość. Kolejne dwie części czekają na Was. Ja z pewnością też kiedyś po nie sięgnę. http://fascynacja-ksiazka.blogspot.com/2018/03/mechaniczny-ian-tregillis.html

Jax to klakier, mechaniczny człowiek napędzanym mocą alchemii. Jest on niewolnikiem swojej duszy i woli. Za wszelką cenę pragnie wolności. Jednak póki co, jest on wyłącznie sługą swoich panów i robi wszystko co mu rozkażą. Zegarmistrzowie - to właśnie oni tworzą klakierów pełnych siły i ogromnej wytrzymałości po to, aby mogli utworzyć jedno wielkie mocarstwo. Bunt i sprzeciw przeciwko władzy właśnie przewija się przez wiele stron tej oto książki. Francja i Holandia mają bardzo napiętą sytuację między sobą. Każde z tych państw jest odmienne i ma inne przekonania. Jednak temat rozmów jest ten sam. Czy maszyny posiadają duszę? No właśnie, jak to jest? Czy klakierzy również mają uczucia? Czy aby na pewno chcą aby władali nad nimi ich panowie? Ta książka potrafi wstrząsnąć człowiekiem. Z jednej storny przedstawiona jest zegarmistrzowska precyzja i bardzo trudne słownictwo, w którym chwilami idzie się pogubić. Z drugiej z strony różne filozofie i przekonania, które wciągają w wir własnych myśli. Uważam, że książka nie należy do najłatwiejszych. Czytając musimy wyrobić sobie własny pogląd i przekonanie. Jestem bardzo ciekawa kolejnej części i z pewnością po nią sięgnę.

Poznałam powieść bardzo kontrowersyjną, "Mechaniczny" Iana Tregillisa opowiada o maszynie, niewolniku który postanowił się zbuntować. Powieść to fantastyka ale opowiada o temacie wiele razy pojawiającym się w literaturze czyli niewolnictwo. Książka opisuje konflikt między Holandią która chce maszyny wykorzystywać do wojen i pojedynków a Francją która uważa że maszyna też ma swoje prawa i nie można jej nakazać co ma robić. Spór trwa trzysta lat i nadal jest nierozstrzygnięty. Głównym wątkiem są losy klakiera Jaxa ale przewijają się też wątki pastora Luuki Vissera który zna nie jeden mroczny sekret oraz wicehrabiny Berenice która jest specjalistą od mechanicznych klakierów. W jaki sposób połączą się losy tych bohaterów? To wszystko w książce. Przez książkę przebrnełam z trudem za dużo nudnych wątków politycznych, wiele niezrozumiałych słów, sporo razy niektóre części musiałam czytać dwa razy żeby zrozumieć co tam pisze, do tego przeplatające się wątki trzech postaci które dopiero puźniej łączą się w spójną całość w niczym nie pomagają. Kiedy zaczoł się wątek zbuntowania Jaxa zrobiło się trochę łatwiej, akcja nabrała tępa i stało się to mniej nudne wątki wszystkich trzech osób jakoś się rozwineły i dobrnełam do końca. Czytania nie ułatwia wojna między protestantami a katolikami oraz elementy szpiegowskie, na prawdę wiele inyrygujących elementów. Może i książka jest trudna do zrozumienia ale ukazuje nam wpływ technologii na nasze życie, także warto się na niej skupić i brnąć aż do końca a tam już poznamy sens powieści.

Świetna lektura na jesienne wieczory. Ian Tregallis zabiera nas do alternatywnej rzeczywistości, świata, który mógłby być taki jak nasz, gdyby nie wynalazek pewnego holenderskiego zegarmistrza. Mechaniczni ludzie, klakierzy bo o nich mowa zostali stworzeni tylko w jednym celu, by służyć ludziom. I robią to przez lata, dekady, setki lat poddając się geas, wytycznych, które zobowiązują ich do ślepego wypełniania rozkazów swych panów. I wszystko byłoby świetnie gdyby nie to, że mechaniczni nie są zwykłymi maszynami, potrafią myśleć, komunikują się w stworzonym przez siebie języku, potrafią marzyć... jedyne czego nie potrafią to decydować o własnym istnieniu. Geas zmuszają je do niewolniczej pracy a każda próba sprzeciwu kończy się potwornym bólem, który zmusza do ślepego wypełniania rozkazów. Czy jednak o człowieczeństwie stanowi materia, z której zostaliśmy wykonani? Odpowiedź na to pytanie będzie musiał sobie postawić główny bohater książki, Jax, mechaniczny który zostaje wplątany w wydarzenia mogące nie tylko zmienić bieg historii ale i życie Jaxa i innych mechanicznych.

Jestem czymś więcej niż sumą moich części! Gdyby służyły nam roboty, ale nie takie wyjęte z przyszłości, super nowoczesne. Raczej mechaniczne istoty przypominające manekiny. Tak przynajmniej ja wyobrażam sobie klakierów. Istoty z duszą, zmuszone do wykonywania niewolniczej pracy. Bez możliwości sprzeciwu. Przypieczętowane palącymi geas. Właśnie taką wycieczkę zafundował swoim czytelnikom Ian Tregillis. Wraz z otwarciem pierwszego tomu "Wojny Alchemicznej" przenosimy się do dziewiętnastowiecznej Holandii, gdzie za służbę robią mechaniczni. Są od wszystkiego. Nikt się nie przejmuje czy coś czują, myślą po prostu zostali stworzeni do wykonywania pracy. Są przecież tylko maszynami. Nie mogę nic czuć. A jednak jest inaczej. Niesubordynowani klakierzy pojawiali się jedynie w bajeczkach opowiadanych przez matki niegrzecznym dzieciom na dobranoc. Legendą, którą szeptem przekazywali sobie zniewoleni, chcąc pocieszyć jeden, drugiego po nastaniu milczących godzin nocnych, podczas gdy ich panowie z krwi i kości spali, szlochali lub czynili inny użytek ze swoich ciał. Jax jest klakierem, służy swojemu panu i dzielnie znosi nałożone na niego geas. Nawet nie myśli o buncie, bo którzy by śmiał. Palące geas zabiłyby go swoim bólem za wątłą chęć sprzeciwienia się. Nawet widok egzekucji zbuntowanego klakiera nie daje mu nadzieii. Żar przymusu już rozgrzewał geas, które stawały się niczym rozpalone ostrza, co skutkowało nieprzerwaną fantomową agonią duszę mechanicznego, póki nie pełnił żądań swojego pana. " Klakierzy to dla mnie niewolnicy pracujący kiedyś na plantacjach. Wykorzystywani, okrutnie traktowani. Dla swoich panów byli zwykłymi przedmiotami. W tej historii mamy nie tylko obraz niewolnictwa. Są też dworskie intrygi, szpiegostwo, zdrady, brakuje tylko pojedynków na miecze. Są też nowe technologie, bo klakierzy jak każda inna maszyna się rozwijają. Jedyną wadą, jak dla mnie, są ciągnące się opisy. Długie i nużące, szczególnie na początku. Pierwsze sto stron było dla mnie męczarnią. Ale przebrnęłam i strasznie się cieszę, bo dalej książka jest naprawdę świetna. Może nie ma w niej aż tak dużo akcji i powoli się rozkręca, ale każda historia musi mieć swój początek. Jakoś trzeba poznać ten świat, a jest on dosyć skomplikowany. Chyba najbardziej z tych wszystkich postaci polubiłam Vissera. Ma swoją misję, która jest trudna do wykonania, załamuje się jak każdy człowiek, ale dąży do celu. Koniecznie muszę dowiedzieć się jak rozwinie jego postać. Ten kto wymyślił tę okładkę jest po protu geniuszem. To mechaniczne serce jest arcydziełem. Zakochałam się i mogę patrzeć na tę książkę godzinami. A jakby była wydana w twardej okładce to byłabym w moim książkowym niebie. No nic... Wszystkiego mieć nie można. Po tej książce czuję wielki niedosyt. Chcę więcej i już nie mogę się doczekać kiedy sięgnę po drugą część. Mam nadzieję, że będzie jeszcze lepsza niż pierwsza. https://zakatek-ksiazkoholiczki.blogspot.com

Świetnie skonstruowana fabuła, świetni bohaterowie. Zakochałam się w mechanicznym od pierwszych słów i byłam zachwycona do ostatniej strony. Alchemia, klakierzy, spiski i niesamowite zwroty akcji. Nic, tylko czytać!

30 lipca Najmilszy Imperatorze! Ponownie piszę po tak długiej przerwie, jednak błagam o odrobinę wyrozumiałości – są wakacje. Mimo moich szczerych chęci, nieszczególnie miałem czas czy też warunki do świadomego czytelnictwa, jednak w najbliższych tygodniach z pewnością będzie wyglądać to inaczej. Pałam również nadzieję, że któreś z moich najserdeczniejszych przyjaciół przysłało już do Ciebie list. Jednakże przechodzę już do rzeczy, najdroższy Imperatorze. Około pół roku temu przeglądaliśmy razem z Riną księgarnię internetową, gdzie natrafiliśmy na ciekawą okładkę i niemniej porywający opis serii „Wojny Alchemiczne”. Zegarmistrzowie, klakierzy, imperium, tajemnice, bunt – wiedziałem, że muszę to mieć. Pierwszy tom – „Mechaniczny” – wciągnął mnie niesamowicie, czytałem bez wytchnienia. Nie zabrakło intryg, zwrotów akcji oraz oryginalnego pomysłu. Zakochałem się w postaciach, w świecie wykreowanym przez Tregillisa, w ostatnich rozdziałach, które zupełnie zmieniły dotychczas przewidywane przeze mnie zakończenie. Zdecydowanie nie żałuję czasu poświęconego na tę książkę, a następny tom zacznę jeszcze dziś. Tymczasem odstawiam „Mechanicznego” na półkę chwały. Spodziewaj się moich listów już niedługo, Imperatorze! Pamiętający o Tobie w każdej chwili Nikodem Szczegółowa opinia pod adresem (waga, miary i takie tam): http://zaczytanejeze.blogspot.com/2017/09/mechaniczny-wojny-alchemiczne-ian.html

Po powieść „Mechaniczny” sięgnęłam z trzech powodów. Pierwszym była bardzo pozytywna opinia na blogu, który odwiedzam, drugim fakt, że dawno nie czytałam nic z gatunku steampunk, a tym bardziej wywodzącego się z niego clockpunk. Trzecim powodem było to, że ukazały się już dwa tomy, a trzeci zapowiadany jest na jesień 2017, więc nie trzeba aż tak długo czekać na kolejne tomy. Książki przyszły wraz z kwietniowym zamówieniem z arosa, więc pełna optymizmu zasiadłam do lektury. W XVII wieku holenderski zegarmistrz stworzył pierwszego klakiera, mechaniczną istotę, której siłą narzucił przymus bycia bezgranicznie posłusznym swoim właścicielom. A skoro maszyny te są nieczułe na ból, szybko wykorzystano je w armii… Dzięki temu Holandia stała się mocarstwem dzierżącym niepodzielną władzę nad Europą i tylko Francja oparła się jej w pewnym stopniu. Po długiej i wyniszczającej wojnie zawarto delikatny rozejm, ale sytuacja nadal jest napięta. I w tym właśnie momencie rozpoczyna się akcja powieści, a autor przedstawia czytelnikowi swoich bohaterów. Pierwszym jest klakier Jax, mechaniczny, który marzy o wolnej woli. Drugim pastor Luuk Visser, który jest agentem Francji, przez wiele lat działającym na terenie wroga. Trzecim, a raczej trzecią, jest hrabina Berenice, mistrzyni szpiegostwa, która w tajemnicy, aby nie zerwać kruchego rozejmu bada klakierów i wszystkie części ich mechanizmu, które uda się jej pozyskać. Autor swoją historię opowiada z punktu widzenia każdego z trojga bohaterów, dzięki czemu mamy możliwość dobrze ich poznać i mieć możliwość dobrego zapoznania się ze stworzonym przez autora światem. Pomysł na fabułę jest bardzo ciekawy. A każde kolejne wydarzenie było czymś, czego się nie spodziewałam. Autor prowadzi fabułę pełną zaskakujących zwrotów akcji i niespodzianek, która sugeruje, że wszystko ma dobrze przemyślane i idzie w wyznaczonym przez siebie kierunku. Ciekawi są również bohaterowie drugoplanowi, ich obecność ma swój cel i daje odczuć, że w kolejnych tomach mogą odegrać znacznie ważniejszą rolę. Mechaniczny zaskakuje spójnością wizji świata, dobrym wykreowaniem bohaterów i wciągającą fabułą. Autor wprowadza również, dzięki postaci pastora Vissera, rozważania na temat tego, czym jest dusza i wolna wola i czy fakt stworzenia klakierów przez człowieka i pozbawienia ich wolnej woli z automatu odbiera im możliwość odczuwanie uczuć i emocjonalnego cierpienia i odziera ich z możliwości posiadania duszy. Oczywiście w powieści nie brakuje spisków, zdrad, walki o władzę i wpływy i majątek. To wszystko jest świetnie wpasowane w główny wątek jakim jest zniewolenie klakierów i możliwości ich uwolnienia od przymusu służenia ludziom. Jest niestety jeden minus tej powieści i dla mnie dość spory. Mianowicie autor zbyt rozwleka się w opisach. I nie mam na myśli nakreślenia tła wydarzeń. Pisarz ze szczegółami opisuje każde pomieszczenie w którym aktualnie dzieje się akcja, kolory ścian, tapety, meble, zasłony i ich kolor. Tak samo skupia się również na szczegółach ubioru bohaterów, nie tylko głównych i drugoplanowych. Robi się to uciążliwe, bo mocno spowalnia akcję i wybija z niej czytelnika. Takich przerywników jest dużo zwłaszcza do połowy książki, przez co odnosiłam wrażenie, że akcja się wlecze i ciężko mi było wciągnąć się w fabułę. Zdecydowanie lepiej jest w drugiej połowie książki. Mniej rozwlekłych opisów wszystkiego zdecydowanie podkręciło tempo akcji i nawet nie wiem kiedy dotarłam do końca powieści. Całość oceniam bardzo pozytywnie. Intrygujący świat, ciekawi bohaterowie, wciągający wątek posiadania duszy przez klakierów. Jest to pewien powiew świeżości w swoim gatunku i chętnie sięgnę po kontynuację Mechanicznego. Mój blog: Moje Czytanie, czyli czytelniczo - filmowy miszmasz

Witajcie w świecie, który napędzany jest siłą alchemii, a mechaniczni żołnierze i służący strzegą granic wielkiego, holenderskiego mocarstwa, królującego nad innymi państwami. Co jest tak nadzwyczajnego w tej książce, że porwała za sobą rzesze fanów zarówno lubujących się w steampunku, jak i zwyczajnych fanatyków fantastyki? O tym musicie przekonać się sami. Mam nadzieję, że moja recenzja w jakiś sposób was do tego zachęci! Historię można podzielić na trzy mniejsze sektory zajmowane przez danych bohaterów. Pierwszy dotyczy pastora Vissera, drugi Berenice, trzeci dotyczy – wydawałoby się – głównego bohatera opowieści, Jaxa. Jax jest mechanicznym służącym, który zupełnie przypadkiem został uwolniony od ciążącego na nim geas i tym samym stał się buntownikiem. Każdy z tych bohaterów w pewnym momencie trwania fabuły ma ze sobą większe lub mniejsze powiązanie. Ich wspólną cechą jest bunt i cierpienie – każde innego rodzaju, oraz cel – pragną upadku holenderskiego mocarstwa. Na początku życie całej trójki obraca się wokół zwyczajowej dla nich codzienności, dopiero potem wszystko stopniowo zaczyna się psuć, aż wreszcie dochodzi do tego mocnego, wręcz porażającego punktu kulminacyjnego. Osobiście bardzo polubiłam historię widzianą oczami Jaxa i Berenice, za to nie przepadałam za fragmentami dotyczącymi pastora. Berenice jest dla mnie pewnym zaskoczeniem. Wydawało mi się, że nie polubię osoby, która dąży uparcie do celu i jest skłonna sprzedać nawet własne ciało po to, aby osiągnąć to, czego tak pragnie. Poza tym przypadek wicehrabiny to dobry przykład na dworskie zachowanie kobiet, które lubują się w intrygach i plotkach. To, co mnie w niej uwiodło to przede wszystkim jej siła i odwaga. Z pewnością wiele kobiet nie zrobiłoby wielu rzeczy takich, jak ona. Berenice prowadziła chyba najlepsze dialogi ze wszystkich bohaterów, a jej obelgi były przezabawne. Jak to powiedział jeden z bohaterów: „panie, wybaw nas od upartych wicehrabin”. Jeżeli chodzi o Jaxa – to moja ulubiona postać i naprawdę bardzo było mi szkoda, że początkowo niewiele o nim pisano. Jeżeli kiedyś zakochaliście się w jakimś bohaterze to wcale nie zdziwi mnie fakt, że był człowiekiem z krwi i kości, ale kto by pomyślał, że można zakochać się w maszynie?! I to takiej maszynie, która nie ma konkretnych cech osobowości. To naprawdę sztuka porwać czytelnika różniącą się od innych ludzi postacią. Jeżeli jesteśmy już przy Jaxie to trzeba zwrócić uwagę na jemu podobnych. Mechaniczni są zasilani alchemią, ich istnienie zapoczątkował holenderski zegarmistrz Huygens. Dzielą się na tych służącym ludziom z wyższych sfer i nakręcaczy – maszyny do zabijania, należące do armii. W świadomości każdego z nich istnieje coś takiego jak geas – pewien rodzaj przysięgi, która nakazuje wykonać zadanie narzucone mechanicznym przez ich panów. Mechaniczni mogą się mu opierać, ale im dłużej będą zwlekać z wykonaniem danego rozkazu, tym bardziej będą cierpieć. Nikt nie wie, że skrycie przekazują sobie znamienne dla śmierci jednego z nich pozdrowienia, mówiące: „zegarmistrzowie kłamią”. Już sam motyw utajonej konwersacji wyrażany grzechotem śrub i pokręteł pomiędzy mechanicznymi jest pomysłem perfekcyjnym. Na zewnątrz pokazują posłuszeństwo, a gdzieś w środku każdy z nich wyraża swój cichy bunt. Ciekawe jest to, że wszyscy są dla siebie życzliwi i traktują swoich towarzyszy jak braci. To chyba właśnie to najbardziej urzekło mnie w ich historii. Tak poza tym – wielkie pokłony dla autora, że wymyślił coś tak oryginalnego i interesującego. „Mechaniczny” to nie jest książka, którą można przelecieć wzrokiem i powiedzieć: przeczytałem ją. Nagromadzenie opisów i informacji jest tak duże, że musisz się porządnie skupić, aby sens zawarty w treści do ciebie dotarł. Z pewnością nie była to dla mnie lektura wypoczynkowa – pochłaniała możliwie duże pokłady mojej wyobraźni, która starała się przerobić wszystkie dokładnie opisane sceny na rzeczywisty obraz zdarzeń. Muszę się przyznać, że nie zawsze mi się to udawało! Autor opisuje wszystko bardzo dokładnie, czasem może aż za dokładnie. Przy niektórych wątkach odrobinę się nudziłam i sądzę, że mogły zostać skrócone, ale nie stanowi to jakiegoś wielkiego, godzącego w przyjemność czytelniczą problemu. To, co spodobało mi się w tych opisach najbardziej to dosadność. Bywały sceny, przy których człowiek nie był w stanie się nie skrzywić czy nawet poczuć mdłości. Nigdy nie byłam tak obrzydzona czymś, co rzeczywiście powinno mnie w książce obrzydzić, a chodzi mi tu m.in. o operacje na otwartym mózgu czy pręt wbity w oko. Pan Tregillis jest po prostu mistrzem opisywania takich scen. Pierwszy tom jest takim dużym wstępem do nadchodzącej, tytułowej wojny alchemicznej. Ma nam objaśnić zasady rządzące wykreowanym światem. Akcja płynie powoli i miarowo, za to na końcu mamy tak ogromny wybuch emocji, że obgryzamy z nerwów paznokcie. Końcówka naprawdę zachęca do zapoznania się z kolejnymi tomami i osobiście nie mogę się doczekać, kiedy dopadnę następną część!