„Mechaniczny książę. Diabelskie Maszyny - Księga druga” - Cassandra Clare 5/5⭐️ „Przyjdź do mnie we śnie, a wtedy Za dnia znowu będę szczęśliwy. Bo noc po wielokroć wynagrodzi Beznadziejną tęsknotę dnia”. Gdy przeczytałam pierwszą książkę z świata Nocnych Łowców od razu się zakochałam. Nigdy nie będę żałować, że sięgnęłam po książki Cassandry Clare. „Mechaniczny książę” to księga druga trylogii Diabelskie Maszyny. Dalsze losy Tessy, uświadamiającej sobie, że jej serce bije coraz mocniej dla Jema, choć nadal dręczy ją tęsknota za Willem, mimo jego mrocznych nastrojów. Instytut staje pod znakiem zapytania, podstępni członkowie Clave zaczynają spiskować i chcą odsunąć Charlotte od jego kierowania. Czy odnajdą Mistrza, uwalniając Willa od sekretów, a Tessa w końcu dowie się kim jest? Pokochałam Nocnych Łowców, ich świat, ale i również pokochałam autorkę. Jej styl pisania wpasował się idealnie, jej wyobraźnia jest ogromna i nawet nie mogę sobie wyobrazić co czeka mnie w trzeciej i ostatniej księdze trylogii. Czytając jej książki przeszywają mnie wszystkie emocje, nie wiem czy zaraz będę szczęśliwa, zdziwiona czy smutna. A ostatnie pięćdziesiąt stron „Mechanicznego księcia” wstrząsnęły mną niesamowicie. Nigdy bym się tego nie spodziewała, wydarzyło się dużo, aż za dużo. Na szczęście ostatnia część stoi na półce, sięgam po nią jak najprędzej, bo nie wytrzymam w niewiedzy. Was też strasznie zachęcam, jeśli nie znacie twórczości Cassandry zmieńcie to jak najprędzej! „Urodziłem się, żeby ciebie kochać, i będę kochał w następnym życiu i jeszcze w następnym”.
Przeczytałem już większość książek z Kronik Nocnych Łowców. Został mi tylko cykl Diabelskich Maszyn od Cassandry Clare. Czy warto sięgnąć po tę serię? Historia skupia się na szesnastoletniej Tessie Gray, która pokonuje ocean, aby odnaleźć brata. Celem jej podróży jest Anglia za czasów panowania królowej Wiktorii. Bohaterka zostaje porwana przez Mroczne Siostry, członkinie tajnej organizacji zwanej Klubem Pandemonium. Nastolatka odkrywa, że sama jest Podziemną z rzadkim darem. Potrafi zmieniać się w dowolną osobę. Jest zmiennokształtną. Po jakimś czasie dowiaduje się, że ma poślubić Mistrza – tajemniczą postać kierującą Klubem i planującą, jak wykorzystać jej moc. Na szczęście na pomoc Tessie przybywają Nocni Łowcy, wojownicy, którzy ratują świat przed demonami. Przyznam się szczerze, że jest to moje któreś podejście do tej książki. Za każdym razem coś przeszkadzało mi w dokończeniu czytania. Bardzo żałuję, że tak długo zwlekałem. Mechaniczny Anioł to bardzo przyjemna i lekka lektura. Miło było po raz kolejny poczuć styl pisania Cassandry Clare. Pierwsza część Diabelskich Maszyn wypadła bardzo dobrze. Otrzymaliśmy świetne wprowadzenie w historię o Tessie Gray. Warto wspomnieć, że swoją przygodę z Nocnymi Łowcami można zacząć właśnie od niej. Autorka po raz kolejny nie zawiodła w tworzeniu postaci. Oprócz głównej bohaterki poznajemy Willa i Jema. Obaj panowie posiadają pewne charakterystyczne cechy. Szczególnie polubiłem Herondale’a. Zrobił na mnie wrażenie. Choć udaje chama, skrytego, posiada przepiękną urodę, niebieskie oczy i wielki intelekt.
Rzadkością jest by drugi tom był dynamiczny, ale Clare to zrobiła. Akcja nabiera tempa i tajemnicy. Zagęszczona fabuła powoduje, że nie mamy ochoty oderwać się od książki, czekając w napięciu na dalsze losy bohaterów. Mieszkańcy Instytutu postanawiają odnaleźć Mistrza, który nadal robi wszystko, aby zetrzeć Nefilim z powierzchni ziemi. Dowiadujemy się, do jakich celów dąży oraz co z tym wspólnego miał Nataniel i jego relacja z Jassmine. Pojawia się jeszcze inna przeszkoda, z którą również trzeba sobie poradzić. Rada Clave zwołana z inicjatywy Benedicta Lightwooda, zaczyna kwestionować zdolności przywódcze Charlotte. Aby zachować swoje stanowisko jest zmuszona spełnić kilka warunków. Autorka przybliża mam również historię małżeństwa Charlotte i Henry’ego. Jak w większości tego typu książek, wątek romantyczny przybiera formę trójkąta. Tak samo jest tutaj. Tessa musi wybierać pomiędzy dwójką przyjaciół. Porywczym i zgryźliwym, ale przystojnym Willem a umierającym, ale pociągającym i szarmanckim Jamesem. Dostajemy również odpowiedzi na pytania dotyczące więzi łączącej Willa z Jamesem oraz chorobie Carstairsa. Minusem tej części jest pominięty przez autorkę styl XIX-wiecznego Londynu. Nie zostają mam już przybliżone żadne mechaniczne wynalazki XIX-wiecznej nauki. Clare zrezygnowała nie tylko z ich opisów, ale również opisów kultury czy zachowań damsko-męskich. Momentami wydają się one, aż zbyt współczesne. „Mechaniczny książę” zaskakuje bardzo pozytywnie. Jest jedną z lepszych kontynuacji trylogii, jakie kiedykolwiek przeczytałam.
Mniej recenzji
