Maszyny takie jak ja (okładka twarda)

Mam mieszane uczucia co do tej książki. Spodziewałam się bardzo dobrej lektury,a dostałam..dobrą.Zaintrygował mnie opis książki. Temat sztucznej inteligencji przewijał się już niejednokrotnie,czy to w filmach czy książkach.Sztuczna inteligencja,która może żyć obok nas.Mieszkać w naszych domach i razem z nami pracować.Temat bardzo kontrowersyjny i jakby nie było-całkiem realny,skłaniający do przemyśleń,czy nauka,która w zastraszającym tempie idzie do przodu-nie wymknie się nam kiedyś spod kontroli.Według mnie,niestety,jest to bardzo realne.Nie zdajemy sobie sprawy z niebezpieczeństwa przejęcia kontroli nad życiem przez coś,co będzie nieśmiertelne i idealne pod każdym względem.Z dnia na dzień powstają technologie,które pozwalają na stworzenie sztucznego człowieka,który będzie nie do odróżnienia od żywej istoty."Maszyny takiej jak ja"to ciekawa,przyjemna lektura,ale mam wrażenie że tutaj głównym wątkiem było życie głównych bohaterów a cała historia sztucznej inteligencji jest gdzieś z boku.Mimo wszystko,autor stworzył bardzo ciekawą historię,która została przedstawiona w narracji pierwszoosobowej.W książce mamy również Co do całości,nie mam zastrzeżeń,oprócz zbyt dużej ilości polityki wplątanej w fabułę.Ja całkowiecie stronie od polityki,więc po prostu nudzą mnie takie szczegółówe opisy. Londyn,koniec lat 80tych.Przełom w badaniach nad sztuczną inteligencją.Powstają humanoidy-Adam i Ewa.Koszt zakupu takiego robota jest dość duży,przez co tylko nieliczni mogą sobie na niego pozwolić.Charlie,dostając spadek,postanawia wydać je na robota.Razem ze swoją dziewczyną,Mirandą,kształtują osobowość maszyny,poprzez nadanie mu odpowiednich cech.Powstaje Adam.Wydawałoby się-idealny.Ale czy wprowadzenie do własnego życia sztucznej inteligencji nie zaburzy codziennego życia?

Czy androida można uznać za człowieka? Pytanie to jest tak stare jak sama fantastyka naukowa. W swojej najnowszej powieści "Maszyny takie jak ja" zadaje je również Ian McEwan, zastanawiając się, co czyni nas ludźmi, co sprawia, że jesteśmy tym kim jesteśmy? Czy maszyna jest w stanie oddać wielowymiarowość ludzkiej natury i odnaleźć się w świecie w którym nic nie jest czarno- białe? Akcja powieści rozgrywa się w retrofuturystycznym Londynie lat osiemdziesiątych XX wieku. John Fitzgerald Kennedy przeżywa swoją śmierć w Dallas, Jimmy Carter wygrywa drugą kadencję, zamiast przegrać z Ronaldem Reaganem, John Lennon nie zostaje zamordowany, a rząd Margaret Thatcher upada po przegranej wojnie o Falklandy i najważniejsze Alan Turing, ojciec sztucznej inteligencji nie popełnia samobójstwa, nie poddaje się chemicznej kastracji i po odbyciu kary, wraca do pracy, zapoczątkowując cyfrową rewolucję. Odwrócony świat McEwana wyprzeda nas technologicznie o dziesiątki lat. Ulice miast zatłoczone są samobieżnymi samochodami elektrycznymi, a pierwsza partia humanoidalnych robotów została właśnie sprzedana prywatnym nabywcom. Głównym bohaterem powieści Ian McEwana jest 32-letni miłośnik elektroniki i robotyki Charlie Friend, który staje się szczęśliwym posiadaczem jednego z androidów, Adama. Kiedy Adam wchodzi w tryb on-line zaczyna się o uczyć o ludzkości w tempie wykładniczym, zostaje uwikłany w relacje Charliego i Mirandy, ukochanej jego właściciela. Zakochuje się w Mirandzie, albo tylko tak twierdzi, ale czy sztuczna świadomość zna pojęcie miłości? Dla Charliego Adam jest czymś więcej niż zimnym zbiorem bramek logicznych, czy intelektualnym partnerem sparingowym. Gra na giełdzie, tworzy haiku, by wyrazić swoje uczucia dla Mirandy, artykułuje świadome opinie na temat filozofii i literatury, nie potrafi kłamać. Pojmuje świat zero- jedynkowo, nie dostrzegając i nie pojmując odcieni szarości które znajdują się pomiędzy, szarości, która czyni nas ludźmi. Dla androida świat jest prosty, każda zbrodnia zasługuje na karę, uważa że przed sądem należy postawić wszystkich złoczyńców, niezależnie od okoliczności łagodzących. Nawet jeśli o podłoża zbrodni leży miłość. Ale właśnie dzięki czarno- białemu spojrzeniu na świat Adam posiada większą odwagę moralną i poczucie sprawiedliwości niż niejeden człowiek. Brytyjski pisarz w swojej książce nie tyle zastanawia się nad tym, czy jesteśmy gotowi stawić czoła sztucznej inteligencji, a bardziej interesuje go to, czy sztuczna inteligencja jest gotowa na nas i nasz świat. Co może się stać, gdy doskonała maszyna ze samoświadomością zostanie wprowadzona do naszego niedoskonałego świata, pełnego niedoskonałych, pełnych wad, nielogicznie i nieracjonalnie myślących, kierujących się emocjami ludzi? Ian McEwan wziął na warsztat zgrany być może motyw do cna, ale oferuje nam dzieło wielogatunkowe, świetnie skrojone, przewrotne, głęboko humanistyczne i prowokujące do myślenia. To opowieść o winie, odkupieniu, o tym co słuszne i sprawiedliwe. "Maszyny takie jak ja" portretują człowieczeństwo jako labirynt, skomplikowaną plątaninę zwyczajności i przyziemności. Ludźmi czynią nas nasze emocje, popełniane błędy, krzywdy, który wyrządzamy, nasze słabości, zagubienie i porażki i drugie szanse. I może stąd nasze marzenie o stworzeniu wyższej formy życia, która lepiej niż my poradziłby sobie z tym bałaganem, ale czy jakikolwiek android jest w stanie pojąć jak bardzo jesteśmy skomplikowani.

Ian McEwan w doskonały sposób wplata w pozornie łatwą i prostą historię wielowarstwowość rzeczywistości, aspekty socjologiczne, czy obawy, które nosimy w sobie jako pokolenie idące z duchem najnowszej technologii. Co sprawia, że jesteśmy ludźmi? Czy musimy szaleńczo gonić technologiczny postęp, aby być dobrym człowiekiem? Czy wady, które ma każdy człowiek mogą pomóc w określeniu samego siebie i być wyznacznikiem człowieczeństwa? W jaki sposób jesteśmy odpowiedzialni za siebie i swoje twory? To niektóre pytania postawione przez autora w tej powieści. Mimo, że świat przedstawiony bywa okrutny, przewrotny, zdradziecki, można tam znaleźć także humor i opisy, które czyta się lekko, łatwo i przyjemnie. Intrygujący tytuł może być punktem wyjścia nad rozważaniem własnego życia. Choć objętościowo książka może znużyć, a niecierpliwych czytelników nawet znudzić, polecam serdecznie, dla egzystencjalnego otrząśnięcia się. http://kulturacja.pl/2019/10/maszyny-takie-jak-ja-ian-mcewan-recenzja/

Jaki czynnik zrówna sztuczną inteligencję z człowiekiem? W jakim momencie po zniszczeniu "robota" zasadnym będzie postawić człowieka, który się tego dopuścił przed sądem? Czy wtedy kiedy taka maszyna będzie miała osobowość, własny charakter, jaźń? Kiedy będzie potrafiła kochać i nienawidzić? Snuć intrygi, grać na giełdzie, tworzyć poezję a może... kłamać? Ian McEwan w powieści "Maszyny takie jak ja" wziął się za - dość już oklepany, ale uwielbiany przeze mnie - motyw sztucznej inteligencji. W historii trójkąta: on (Charlie), ona (Miranda) i ich "przysposobiony" robot Adam, autor porusza ciekawe kwestie etyczne i moralne, postrzegane oczami ludzkich bohaterów, jaj i umysłem robota, którego zaprogramowano zgodnie z jasnymi, ogólnymi zasadami życia w społeczeństwie oraz przepisami prawa. I tu zaczyna się zabawa, a właściwie dramat. Ludzie uwielbiają drobne kłamstewka, jak i te poważniejsze, służące "dobrej sprawie". Jak nauczyć tego robota, który nie kłamie i pojmuje sprawiedliwość bardzo symetrycznie i prosto? Zawiniłeś - poniesiesz karę. Zrobiłeś coś złego - przyznaj się i pogódź z konsekwencjami. I kto w takim razie jest bardziej człowiekiem? Ten, który zna zasady życia w społeczeństwie i się do nich stosuje czy ten, który nagina je, po swojemu interpretując rzeczywistość. Czy ważniejsze jest rozróżnianie bieli od czerni, a może raczej dostrzeganie odcieni szarości. "Maszyny" czytało mi się świetnie. Powieść łączy w sobie osobiste dramaty bohaterów, politykę i bardzo aktualne pytania dotyczące nowych technologii. Do tego doskonały warsztat autora, styl i prowadzenia historii w pierwszoosobowej narracji. McEwan zdecydowanie w formie, dlatego polecam jeśli macie ochotę na dobrą powieść o człowieczeństwie.

„Maszyny takie jak ja „- Ian McEwan Lata 80 XX w., Anglia. Alternatywna rzeczywistość naszego świata, w której Anglia przegrała wojnę o Falklandy, internet i technologia rozwijają się w niebotycznym tempie, a genialny naukowiec pracujący nad sztuczną inteligencją, Alan Turning nie popełnił samobójstwa. Dzięki takiemu obrotowi wydarzeń na rynku pojawiają się Adam i Ewa, roboty, których na pierwszy rzut oka prawie nie da się odróżnić od człowieka. Charlie, trzydziestoletni mężczyzna zarabiający grając na giełdzie, mieszkający w małym obskurnym mieszkaniu, po otrzymaniu spadku postanawia kupić sobie kopię syntetycznego człowieka. Pomimo braku pewności, co do słuszności swojego zakupu zatrzymuje robota i wraz ze swoją dziewczyną Mirandą programują go i zaczynają wspólne życie. Niestety Adam pomimo ogromu swoich zalet posiada też wielką wadę - nie umie kłamać. Po niezbyt długim czasie w życiu tej specyficznej „rodziny” zaczynają pojawiać się problemy. Adam wywołuje konflikty pomiędzy parą, a na jaw wychodzą głęboko ukrywane sekrety. Powieść Iana McEwana to moim zdaniem prawdziwe literackie mistrzostwo. Autor z taką precyzją i fantazją opisuje alternatywny świat i wszystko co się w nim znajduje , że podczas czytania jest się w stanie odtworzyć ten obraz w wyobraźni jak zdjęcie. Poza tym, że powieść jest wspaniale napisana, a sam pomysł genialny, to moim zdaniem największą zaletą tej książki są przesłania i przemyślenia do których nakłania. Ta lektura porusza wiele wątków takich jak dylematy moralne , lęki dotyczące przyszłości człowieka, ale też mówi wiele o zaufaniu, lojalności i kłamstwie. Uważam, że ta książka jest jak najbardziej warta uwagi. Polecam z całego serca i nie umiem doczekać się aż w moich rękach znajdzie się kolejne dzieło tego autora.

"Maszyny takie jak ja" okazały się bardzo satysfakcjonującą lekturą. Ian McEwan z niezwykłą wnikliwością pochyla się w niej nad zawiłościami sztucznej inteligencji. To interesujący wgląd w ludzki umysł i moralność, a właściwie jej dwuznaczność. McEwan w ciekawy sposób przedstawił relacje między człowiekiem a robotem. Choć zaczynając lekturę, obawiałam się, że będzie w niej zbyt dużo elementów science fiction, okazało się, że Ian McEwan zadbał, aby fabuła została wyraźnie osadzona w rzeczywistości. W książce znajdziemy między innymi kwestie dotyczące przemocy wobec kobiet, zaniedbań rodzicielskich, miłości oraz przyjaźni. Autor "nie odlatuje" zbyt daleko w swoich technologicznych wizjach, co sprawia, że opisywaną rzeczywistość łatwo sobie wyobrazić. McEwan odkrywa najgłębsze lęki współczesnego człowieka i czyni to z charakterystycznym dla swojej twórczości mrocznym humorem. Wydaje się, że historia Charliego, Mirandy i Adama dotyczy nas znacznie bardziej, niż może się wydawać. "Maszyny takie jak ja" to opowieść o lojalności, zaufaniu, zazdrości i interpretacji zasad moralnych. O postrzeganiu sprawiedliwości, kłamstwie i wewnętrznych rozterkach. Skłania do refleksji nad ludzką naturą i postępem technologicznym. Pełna jest dwuznaczności, wątpliwości oraz pytań, które wymykają się ze stron i domagają odpowiedzi. To publikacja zdecydowanie warta uwagi.

CZŁOWIEK CZY MASZYNA Niezłą fantastykę znaleźć można wszędzie, tę naprawdę dobrą jednak rzadko można spotkać na półkach z typowymi reprezentantami tego gatunku. Lepiej szukać wśród literatury wyższej, klasyki, satyry nawet, zapominając o większość współczesnych dzieł tego typu – bo i jaki sens jest o nich pamiętać, skoro wypadają z głowy nawet tym, którzy dopiero co skończyli je czytać? Dlatego lepiej pogrzebać nieco dalej, w nie tak oczywistym miejscu i dotrzeć do czegoś, co autentycznie zapadnie w pamięć i zapewni Wam coś o wiele więcej, niż tylko rozrywkę na kilka wieczorów. I takim właśnie czymś są „Maszyny takie jak ja”, najnowsza powieść Iana McEwana, która udowadnia, że nawet z najbardziej ogranych motywów można wycisnąć jeszcze coś znakomitego. Alternatywne lata 80. XX wieku. Wielka Brytania przegrała wojnę o Falklandy, a Alan Turing wciąż żyje. Wydarzenia te odmieniły świat – Internet już istnieje, powstały automatyczne samochody, a badania nad sztuczną inteligencją posunęły się do tego stopnia, że ludzie mogą posiadać roboty stworzone na kształt człowieka. Jednego z nich kupuje sobie trzydziestoletni Charlie, który wraz ze swoją dziewczyną programuje go tak, by odpowiadał jak najbardziej ich potrzebom. Rzecz w tym, że wkrótce oboje przekonują się, że ich robot, syntetyczny człowiek – Adam – okazuje się być aż za doskonały i za jego sprawą w domu zaczynają wybuchać pierwsze konflikty. A to zaledwie początek tego, co czeka parę… Przyznam, że przed zaczęciem lektury nie miałem najmniejszego pojęcia o czym jest ta powieść. Zobaczyłem nazwisko Iana McEwana na okładce i sięgnąłem po nią w ciemno. Kiedy więc w końcu do mnie dotarła, byłem zaskoczony – ale jak najbardziej pozytywnie. Świetny pisarz i ciekawy temat stanowiły gwarant naprawdę dobrej fantastyki, mocno osadzonej w realnym świecie i realnych problemach. Fantastyki takiej, jaka powinna być, a zatem nie tylko czymś, co oferuje nam niezwykłe wizje rzeczy, jakich nie możemy doświadczyć w naszym życiu, ale przede wszystkim nośnikiem czegoś ponad. Nośnikiem przesłania, ponadczasowej prawdy i analizy człowieka jako jednostki bądź społeczeństwa. I właśnie taką powieścią są „Maszyny takie jak ja”. Pięknie napisaną, oszczędnie, ale wcale nie w prosty sposób, językiem pełnym i krwistym, zaludnioną postaciami, którymi daleko jest do papierowych kreacji, a przy tym trafiającą do serca i rozumu. Co z tego, że McEwan na warsztat bierze motyw zgrany zdawałoby się do cna, skoro i tak serwuje nam rzecz znakomitą, poruszającą i głęboką? Coś, tak jak wszystkie jego dzieła, o czym nie da się zapomnieć. Lekkie, a zarazem wymagające. Proste, ale jakże mocne i wymowne. Dlatego jeśli szukacie dobrej, ambitnej literatury niezależnie od gatunku, sięgnijcie po „Maszyny takie jak ja”. Może fani współczesnej, nijakiej fantastyki będą zawiedzeni, bo nie dostaną miernie napisanej wydmuszki, jednak miłośnicy ważkich lektur z wyższej półki będą bardziej niż zadowoleni. Ja ze swej strony polecam bardzo gorąco.