Mały Książę (okładka twarda)

Wiele spośród lektur szkolnych już przez samo wpisanie do tego w sporej części przestarzałego kanonu nie zachęca do ich przeczytania. Lektura szkolna kojarzy się z przymusem, przynajmniej mi, a wiadomo, że to, co robimy z musu, robimy byle jak. "Małego Księcia", tego z budynkiem szkoły w tle, widzę jak przez gęstą mgłę; nie pamiętam nawet, czy książeczkę tę przeczytałem, czy tylko ograniczyłem się do streszczenia, by na którejś lekcji odklepać wykute na blachę pseudoanalityczne frazesy. Odklepać i zapomnieć. Od tamtego dnia minęło dobrze ponad dwadzieścia lat. Dosłownie wczoraj "Mały Książę" raz jeszcze zagościł na moim biurku; tym razem zlądował tu z mojej niczym nieprzymuszonej woli, a ja tego drobnego mieszkańca Planety B-612 w swoim tylko na pozór odmiennym świecie powitałem z wielką radością. I oto właśnie macie przed sobą żywy dowód na to, że do wielu spraw, by je docenić i zrozumieć, trzeba najpierw dorosnąć, dojrzeć. W związku z "Małym Księciem" wkrada się tu jednak pewien paradoks: książkę tę - ze względu na jej prosty język i nierealność przedstawionego świata, ze względu na gadające rośliny i zwierzęta, ze względu na dedykację i wreszcie ze względu na banalne (choć przyznać trzeba wielce wymowne) rysunki - trzeba by ułożyć na półce z bajkami dla dzieci. Ale skoro - tak myślę - zrozumieć "Małego Księcia" może tylko dorosły, to jaki jest sens, by tę niby-bajkę czytać dziecku? Otóż wspomniany wcześniej paradoks właśnie przeradza się w fenomen, czyniący z "Małego Księcia" dzieło uniwersalne, ponadczasowe i przede wszystkim pozwalające dojrzeć w nim to, co widzieć się chce, a nie to, co widzieć się powinno. Dla maluchów będzie to międzyplanetarna podróż pewnego chłopca, który na swojej drodze spotyka różnych "dziwnych" ludzi, ucina sobie z nimi krótką pogawędkę i podąża dalej. Kto wie, czy w całej tej historii najbardziej fascynujące nie okażą się obrazki... Starsi czytelnicy, dostrzegając nierealność takich międzyplanetarnych przeskoków, chcąc nie chcąc spojrzą na "Małego Księcia" z przymrużeniem oka; ale czy "to, czy gdzieś - nie wiadomo gdzie - baranek, którego nie znacie, zjadł różę czy nie" okaże się dla nich równie ważne, jak dla Małego Księcia? Czy powaga dorosłości stłumi w nich dziecięcą naiwność i uporczywość w drążeniu tak, zdawałoby się, błahych spraw? Tylko nieliczni, którzy prócz oczu zatopią w "Małym Księciu" również serce, dojrzą w nim to, co dla oczu niewidzialne; i tylko nieliczni zauważą, że to, czy baranek zjadł różę, czy nie, jest naprawdę ważne.

Autor: Antoine de Saint - Exupery
Tytuł: Mały Ksiażę
Liczba stron: 85
Wydawnictwo: PAX

Postanowiłam sobie, że napiszę recenzję " Małego Księcia". Dopiero teraz zdałam sobie sprawę jak niełatwego zadania się podjęłam. Myślę, że nie będzie to zwykła recenzja. "Mały Książę" za każdym razem rozbija mnie na kawałki, a te kawałki na jeszcze mniejsze części.


Nie będę opisywać fabuły, stylu autora, nie potrafiłabym. Tę książkę czuje się, nosi się ją w sercu. Trzeba tej książki doświadczyć.

Za każdym razem wylewam miliony łez. "Mały Książę" to przepiękna opowieść o szukaniu przyjaciela. Cudowna, wzruszająca, głęboka. Chociaż nawet te epitety nie oddają w pełni tego co czuję. Przeciwnie, wydają się dziwnie puste.


Po przeczytaniu tej książki wczoraj, tydzień temu, po każdym kolejnym razie czuję niewysłowioną pustkę. Interpretuję tekst inaczej. To trochę tak, jakbym zdejmowała warstwy z cebuli (Choć to bardzo złe porównanie, żadne inne nie przychodzi m do głowy) a pod każdą warstwą kryło się co innego. Aby zajrzeć głębiej, trzeba znać jedną zasadę. Dobrze widzi się tylko sercem.


Według Małego Księcia idąc prosto nigdzie nie zajdziemy. I ma rację. Trzeba korzystać z życia póki można. To wszystko.

W oczekiwaniu na kuriera, który miał mi dostarczyć zamówione książki na następny dzień, potrzebowałem lektury, którą mógłbym spokojnie przeczytać w jeden wieczór. Mój wybór padł na powiastkę filozoficzną dla dzieci „Mały Książę” Antoine’a de Saint-Exupéry’ego. Antoine Marie Jean-Baptiste Roger de Saint-Exupéry urodził się 29 czerwca 1900 w Lyonie – francuski pilot, pisarz i poeta. Uczył się w szkołach katolickich prowadzonych przez jezuitów. Zamierzał wstąpić do szkoły morskiej, jednak nie zdał egzaminu. W 1919 podjął studia na Wydziale Architektury Akademii Sztuk Pięknych. W 1921 r. uzyskał kwalifikacje pilota cywilnego, a rok później – pilota wojskowego w centrum szkolenia pilotów wojskowych w Istres. W lotnictwie wojskowym służył krótko, gdyż wskutek wypadku, w którym został ranny, przeniesiono go w 1923 do rezerwy w stopniu podporucznika. Po wybuchu II wojny światowej, jako kapitan latał we francuskim dywizjonie rozpoznawczym, wykonując kilka lotów bojowych. Po zajęciu Francji przez Niemcy został ze swą eskadrą ewakuowany do Algieru, a następnie po demobilizacji powrócił do Francji. W grudniu 1940 przedostał się przez Portugalię do USA, gdzie zajmował się pisarstwem. Pobyt na emigracji trwał dwa i pół roku i zaowocował trzema utworami: „Pilot wojenny”, „List do zakładnika” oraz „Mały Książę”. Mimo zaawansowanego wieku jak na pilota bojowego, wykorzystując swe możliwości i wpływy, uzyskał przydział do lotnictwa Wolnych Francuzów, podległego amerykańskiemu dowództwu. 31 lipca 1944 wystartował z zadaniem wykonania zdjęć zgrupowania niemieckich wojsk koło Lyonu, z którego już nie powrócił. Jego maszyna zatonęła w pobliżu wyspy Frioul, niedaleko Marsylii. Najprawdopodobniej została zestrzelona przez niemiecki myśliwiec. Żyjący na innej planecie mały bohater tej książki kocha i pielęgnuje różę, nie wiedząc, że nie jest ona jedynym okazem tego kwiatu na świecie. Kiedy opuszcza planetę i na Ziemi przekonuje się, że takich kwiatów jest więcej, jego uczucie dojrzewa, rozumie bowiem, że porzucając swoją różę, naraża ją na niebezpieczeństwo. „Małego Księcia” czytałem kilkanaście lat temu, jako że była to moja lektura szkolna. Pamiętam, że bardzo mi się wtedy nie spodobała. Dlatego postanowiłem dać jej kolejną szansę i zapoznać się z nią, tym razem już, jako osoba dorosła. Początek książki nawet mi się mocno spodobał. Szczególnie jeden fragment: „Zawód pilota dał mi okazję do licznych spotkań z wieloma poważnymi ludźmi. Wiele czasu spędziłem z dorosłymi. Obserwowałem ich z bliska. Lecz to nie zmieniło mej opinii o nich. Gdy spotykałem dorosłą osobę, która wydawała mi się trochę mądrzejsza, robiłem na niej doświadczenie z moim rysunkiem numer 1, który stale nosiłem przy sobie. Chciałem wiedzieć, czy mam do czynienia z osobą rzeczywiście pojętną. Lecz za każdym razem odpowiadano mi: – To jest kapelusz. – Wobec tego nie rozmawiałem ani o wężach boa, ani o lasach dziewiczych, ani o gwiazdach. Starałem się być na poziomie mego rozmówcy. Rozmawiałem o brydżu, golfie, polityce i krawatach. A dorosły był zadowolony, że poznał tak rozsądnego człowieka.” Niestety im dalej, tym było gorzej. O ile jeszcze całkiem przyjemnie czytało mi się o kolejnych wizytach Księcia na poszczególnych planetach, to od chwili jego przybycia na Ziemię, dzieło de Saint-Exupéry’ego wyraźnie obniża poziom. Staje się zbiorem złotych myśli i prawd oczywistych. Tytułowy bohater zupełnie nie wzbudził mojej sympatii. Jak przystało na dziecko, zadaje setki pytań i dopóki nie uzyska na nie odpowiedzi, to powtarza je po kilka razy. I o ile jest to dla mnie zrozumiałe, to powtarzanie praktycznie, co drugą stronę zdania „powtórzył Mały Książę, który nigdy nie porzucał raz postawionego pytania”, uważam za zbyteczne i bardzo irytujące. W mojej ocenie jest on bardzo naiwnym idealistą, patrzącym na świat oczami małoletniego marzyciela. Zdecydowanie bardziej podobali mi się, mieszkańcy odwiedzanych przez niego planet. Każdy z nich uosabia jakąś ludzką przywarę. Najciekawszymi z nich są Król i Pijak, który pije, żeby zapomnieć, że się wstydzi i wstydzi się, że pije. Książka jest napisana lekkim językiem i można ją spokojnie przeczytać w jeden wieczór. W mojej ocenie jest ona bardziej przeznaczona dla dorosłych niż dla dzieci, w czym utwierdza mnie sam de Saint-Exupéry, dedykując ją dorosłemu koledze, gdy był on małym chłopcem. Młody czytelnik może nie zrozumieć wielu rzeczy w tej powiastce, dlatego nie jestem do końca przekonany, czy powinna ona być lekturą szkolną w pierwszych klasach podstawówki. Pomimo tego, że podobała mi się odrobinę bardziej, niż gdy czytałem ją po raz pierwszy, to dla mnie jest ona zbyt prosta i banalna w przeciwieństwie do imienia i nazwiska jej autora. Może, gdy przeczytam ją ponownie za kilkanaście lat, to dojrzę wtedy jej jakiś głębszy sens. Na dzień dzisiejszy „Mały Książę” mnie nie porwał, chociaż nie jest to bardzo zła lektura. Jako ciekawostkę warto zauważyć, że książkę przetłumaczono na 270 języków i dialektów, co czyni

Głównym bohaterem jest tytułowy Mąły Książe, który pozostawia swoją planetę, na której zagościła jego pierwsza prawdziwa miłość, Róża, i wyrusza w podróż po innych zakątkach jego "świata". Trafia w miejsca, z którego wynosi jakąś ciekawostkę, anegdotę, uczy się tego jak wyglądają i zachowują się inni ludzie, po takim czasie samotności. W końcu trafia na Ziemię, pustynię, gdzie rozbił się Pilot. To właśnie on rysuje mu baranka. Idąc dalej spotyka lisa, który opowiada mu o oswajaniu. I tak przemierza pustynię w poszukiwaniu przyjaźni, na koniec i tak lądując przy swej miłości.

Gdy pierwszy raz sięgnęłam po książkę byłam w piątej klasie podstawówki. Wychwyciłam ją z półek biblioteki szkolnej i siadając w kącie czytelni pochłonęłam ją w parę godzin. Czytało się z łatwością i byłam wprost zachwycona, oczarowana zawartością jak i przesłaniem. Chciałam czytać ją co jakiś czas, ale bałam się straconego czasu, który mogłabym poświęcić na odkrywanie nowych przygód literackich. Więc odłożyłam i obiecałam sobie, że jak tylko zapragnę uciszyć swoją duszę to sięgnę po nią. Jakie było moje szczęście, kiedy dowiedziałam się w drugiej klasie gimnazjum, że jest ona lekturą! Więc z uśmiechem na ustach i zachwytem w sercu sięgnęłam po nią kolejny raz. I ponownie oświeciła mnie swoim blaskiem. Później przeczytałam ją jeszcze dwa razy. Raz, gdy rozdzierała mnie niesamowita tęsknota za domem rodzinnym. Wtedy zrozumiałam ból Małego Księcia. Tylko, że ja nie pozostawiłam za sobą nikogo ukochanego. Przemierzałam planety razem z tytułowym bohaterem, przemierzałam pustynię z Pilotem. Pochłaniałam wszystkie mądrości zawarte w książce, by na koniec, po wielu, wielu latach stwierdzić, że jest to jedna z moich ulubionych pozycji, do której będę wracać tak często jak tylko będę miała okazję czy ochotę. Zwłaszcza, że dostałam swój własny egzemplarz, który jest z dedykacją od siostry na nowy start w życiu, z dala od domu.

Z całego serca polecam lekturę osobom zarówno tym młodszym jak i również z czystym sumieniem ludziom dorosłym. Książka jest ponadczasowa, ponieważ zawiera wartości zgodne z życiem w każdym wieku.

Książka jest genialna opowiada o prawdziwej przyjaźni księcia do róży. Jest to przyjaźń której nigdy w życiu jeszcze nie doznał. Przyjaźń między człowiekiem a kwiatem jest wręcz fascynująca. Niestety każda prawdziwa przyjaźń kiedyś się kończy. Kończy się ale tylko w życiu w ich sercach pozostanie na zawsze. Książka jest naprawdę godna polecenia. Jest bardzo ciekawa i porusza serca.

Miłość nie polega na tym, aby wzajemnie sobie się przyglądać, lecz aby patrzeć razem w tym samym kierunku. Antoine de Saint-Exupéry Dziś ten egzemplarz należy do mojej córki. Ja otrzymałam swój od mojej mamy kiedy byłam dzieckiem. Myślę, że każdy choć raz powinien zapoznać się z treścią Małego księcia. Polecam

Jeśli szukasz Małego Księcia na prezent dla kogoś, kto jeszcze nie ma tej książki w żadnej wersji, to koniecznie wybierz właśnie tę. Tłumaczenie Jana Szwykowskiego jest absolutnie wzorcowe, wszystkie inne, które wyszły później są udziwnione, wiele fraz brzmi fatalnie lub co najmniej niezręcznie...

Polecam - twarda oprawa, książka solidnie wykonana, sporo ilustracji - a treść, cóż piękna, wzruszająca i nieprzemijająca - czytałam jako dziecko, teraz kupiłam swoim i przeczytaliśmy jednym duszkiem... Polecam!

Z przyjemnością przypominam sobie treść tej przesympatycznej i bardzo poprawnej moralnie opowieści, kiedy czytam mojemu 7-latkowi wnuczkowi. Super! Dziękuję.

Powieść-opowieść-baśn. Małego Księcia trudno wsunąć do jednej tylko szuflady. To jest baśń, która realnością dotyka każdego z nas. A dlaczego? Bo wiele sytuacji, bohaterów czy choćby problemów dotyczy stricte nas samych. Nas, czytelników. Nas, ludzi z tej planety. Z planety ziemi. I choć Mały książę pochodził z malutkiej planety gdzieś tam umiejscowionej w galaktyce nie bardzo znanej, to naszą ziemię poznał. Najpierw zaznajomił się z inni planetami, a konkretniej, z ich dziwnymi mieszkańcami, by na końcu zobaczyć ziemię. I wniosek jaki się nasuwa czytelnikowi, niczym się one tak na prawdę nie różnią. Niczym. Nie ma znaczenia czy to planeta, czy ziemia, czy asteroida. Wszędzie przebywają dziwacy, którzy tkwią w swoich (i tylko swoich) urojonych i narzuconych problemach. I są to albo charakterne typy (jak choćby Król, czy pan szukający poklasku), albo nałogowcy (jak pijak zapijający wstyd, własny wstyd), czy maruderzy (jak latarnik zapalający i rozpalający latarnię z częstotliwością 2 minut). Na ziemi jest podobnie. Ci sami ludzie ale... większej ilości. Czy to normalne, można zapytać. A można też, jak Mały Książę dziwić się nad absurdem tego stworzenia. Nad pokrętnością tego świata i mentalnością istot. Czy nie lepiej mieć swoją różę i baranka i ich kochać? I przywiązać się do nich? Oswoić ich? I ... tęsknić za nimi? I choć róża ma grymasy i fochy to jednak jest jedyna w swoim rodzaju, bo... ma kogoś, kogo też ją kocha. Mały książę próbuje poznać świat, a my wraz z nim. I, jak to często bywa, dopiero patrząc jego oczyma możemy SPOJRZEĆ na to, co przecież jet TAK oczywiste, a czego dotąd nie widzieliśmy. I chyba tu jest sedno ukryte. W tej uniwersalności. To jest książka, którą za każdym razem inaczej odbieramy. Jakby w zależności od własnego miejsca w życiu, od sytuacji, od problemu jaki nas nurtuje. Inny czas, inne postrzeganie. Ale czy i inni bohater? och...