Mała Jerzego (okładka  twarda, 09.2019)

Katarzyna Ryrych często zagląda do przeciętnego polskiego domu, obserwuje mieszkających tam ludzi – niestety, często są to ludzie z problemami. Tak jak i w tym przypadku. Mała Jerzego w życiu nie ma łatwo. Jest między młotem a kowadłem. Matka i ojciec przeciągają ją jak linę – każdy na swoją stronę. Ojciec wygrywa w tym pojedynku o córkę. Zresztą ta patrzy na niego bezkrytycznie. Nie widzi tego, co zauważają inni. Zapatrzona w dorosłego mężczyznę – artystę, przystojniaka, bożyszcze kobiet. Zwłaszcza, gdy jest się chudą nastolatką z niską samooceną. Bo nos niezbyt ładny, sylwetka też nie. Córka bez ojca nic nie znaczy. „Gdyby nie to, że zawsze towarzyszyłam ojcu, nigdy nie obejrzałby się za mną żaden chłopak”. To razem z ojcem Mała stanowi całość. Katarzyna Ryrych pokazuje, jak czasem trudno jest wejść w dorosłość. Dzieciństwo – kraina niewinności, zabawy, życia, w którym nie dostrzega się problemów. Mała zaczyna dorastać, dojrzewać – jednocześnie zaczyna dostrzegać i rozumieć coraz więcej. Gdzieś uchodzą w dal: bezkrytyczność i wiara na oślep. Zwyciężają rozsądek i poczucie własnej wartości. Ja czytając tę książkę łapałam się za głowę, że zdarzają się dorośli, którzy wciągają dzieciaki do swojego życia, do swoich problemów, relacji z innymi, życia intymnego, uzależniają ich od siebie, czynią współodpowiedzialnymi. Jest to niesamowita krzywda dla dzieci, nastolatków. Katarzyna Ryrych to moja ulubiona autorka książek młodzieżowych. Obserwuje, stawia diagnozę, bez owijania w bawełnę, bez lukru. Czasem zostawia nas z oceną, czasem podsuwa rozwiązania. Jej książki na długo zapadają w pamięci.