Magiczne lato (okładka twarda)

Ocena 5. Książka napisana lekkim, przystępnym stylem. Czyta się ją z przyjemnością. Z pewnością czytelniczka (czytelnik) nie znudzi się lekturą do ostatniej strony książki. Kilka różnych wątków, które łączą postaci bohaterów wzbudza ciekawość: co dalej nastąpi? Losy głównej bohaterki nie kończą się filmowym happy endem, jednak co moim zdaniem najważniejsze, w jej życiu następują zmiany. Czy na lepsze? Czy będzie szczęśliwa - nie wiemy. Jednak można uruchomić własną wyobraźnię i dopowiedzieć szczęśliwy dalszy ciąg historii.

Piękna, magiczna książka. Historia kilku kobiet, tak różnych i barwnych postaci, dzięki którym nie można się nudzić. Stara zielarka produkująca miłosne eliksiry, młoda matka bardzo nadopiekuńcza, tajemnicza zaginiona kobieta, kolorowa właścicielka cukierni, a także pewien policjant, który marzy o sławie. Świetni bohaterowie, wspaniała fabuła. Polecam!

Lekka i ciekawa powieść, idealna lektura na wakacje i nie tylko.
Autorka opisała ciekawe i zabawne wakacje bohaterek na wsi i niektórzy z nas mogą znaleźć podobne sytuacje z własnego życia.
Lekturę przeczytałam w jeden wieczór i żałuję, że nie ma dalszego ciągu.
Polecam wszystkim,książka jest warta przeczytania i polecenia innym.

Wspaniała książka o podejmowaniu trudnych życiowych wyborów, o miłości i dojrzewaniu do pewnych niełatwych decyzji i zmian. Pozytywna, świetnie napisana, z odpowiednią dawką humoru ale też wzruszeń. Polecam!

dobra cena, szybka dostawa, serdecznie polecam zakup

Snieznooka „Magiczne lato” jest pierwszym tomem cyklu Cztery Pory Roku napisanym przez Panią Aleksandrę Tyl, jestem już, co prawda za lekturą „Szalonej Wiosny”, ale to właśnie ona zachęciła mnie do szerszego zapoznania się z twórczością autorki. Dzięki Wydawnictwu Prozami mam okazję przeczytać cały cykl i podzielić się z Wami swoją opinią, za co bardzo dziękuję. Nie sposób się oprzeć tak subtelnej okładce przynoszącej we włosach kwiaty, które są jednym z pięknych letnich darów. Dotykając okładki czuje się ten klimat, zapach świeżo parzonych ziół, domowej i prostej kuchni, świeżego i chrupiącego chleba i mleka prosto od krowy. Główna bohaterka Alicja została porzucona przez egoistycznego Bartosza prowadzącego wygodne życie naukowca, jest utrzymankiem partnerki. Życie pary skomplikowało się po urodzeniu córki, kobieta nie ma, po co wracać do pracy, o nową jest bardzo trudno, a mężczyzna nie pomaga w niczym, czy to sprawunki domowe, czy opieka przy małej. Bartosz porzucił Alicję dla innej kobiety, mało, co poczuł chęć zawarcia związku małżeńskiego, a nawet obudził się w nim instynkt ojcowski, niestety tylko dla dziecka, którego oczekuje z przyszłą małżonką. Ala jest przykładem nadopiekuńczej matki, która jest gotowa zrobić wszystko dla swojej siedmioletniej córki Matyldy. Dziewczynka ma obniżoną odporność i bardzo często choruje, dlatego też Alicja podaje jej tran, witaminy i różne specyfiki, które mają jej pomóc. Podczas jednej z wizyt lekarskich zamiast tony nieskutkujących pigułek, nasza bohaterka otrzymuje polecenie zmiany otoczenia. Nie byle, jakiego najlepsza będzie nasza rodzima spokojna wieś. Nieco zaskoczona matka dziewczynki decyduje się na podróż do bardzo dalekiej krewnej, która zajmuje się zielarstwem. Nie jest to taka zwykła ciocia Józefina, jej specjalnością są miłosne eliksiry. Jak myślicie, co też będzie się działo? Nasza bohaterka sceptycznie podchodzi do zajęcia ciotki, nie wierzy w miłosna magię ziół, podczas pobytu na wsi będzie musiała zmierzyć się z wieloma aspektami życia. Przyjazd do Polanki zmusił Aleksandrę do zmiany podejścia do córki, innego spojrzenia na ludzi i samą siebie. Początkowa niepewność w stosunku do dalekiej krewnej zmienia się w sympatię. Starsza kobieta ma wiedzę i doświadczenie, mimo wcześniejszej szorstkości przekazuje kobiecie wiele cennych i sprawdzonych rad. Czy to wystarczy, aby pogodzić się z przeszłością? Autorka wykreowała niezwykle wyraziste i realne portrety psychologiczne swoich bohaterów. W Polance mamy zagorzałą zwolenniczkę kościoła, młodą kobietę zajmującą chorą babcią, bezdomną, która dobrze się tam czuje, a także policjanta o wielkich aspiracjach. Nie sposób nie darzyć sympatią nie tylko miejscowości, ale także jej barwnych bohaterów. Jak wielu współczesnych rodziców chroni swoje pociechy przed brudem, bakteriami i nadmiernym zimnem? Jak wielu starannie otula swoje dziecko szalem, czapką? Z moich obserwacji mogę wywnioskować, że znacznie więcej niż można przypuszczać. Czy w ten sposób ograniczamy dzieciństwo? Jaką matką jest Alicja? Czy wizyta w Polance czegoś ją nauczy? Czy ni ze w dalszym ciągu pozostanie przy tranie, układaniu jadłospisów i witaminkach? Czy kobieta znowu poczuje, że żyje? „Magiczne lato” nie jest jedynie powieścią na temat rodzicielstwa i wszelkich problemów z nim związanych. Znajdujemy tutaj prawdę o relacjach międzyludzkich, uderza w nas wiele stereotypów, dostrzegamy życie w biedzie, samotności i silnym pragnieniu miłości. W książce nie zabraknie sporej dawki humoru i szczypty magii, którą mamy także w „Szalonej wiośnie”, mam wrażenie, że w pozostałych tomach pani Aleksandra zaskoczy czytelnika nie jednym. To przyjemna i relaksująca opowieść, która sprawi, że oderwiemy się od rzeczywistości odpoczywając, marząc, aby chociaż przez chwilę znaleźć się w takim otoczeniu. Chciałabym poznać tyle ciekawych osobowości, dziennie czuć zapach ziół, aby budziły mnie promienie słońca. Książkę czyta się niezwykle szybko, dla fanów wątków kryminalnych mogę powiedzieć, że znajdzie się i chwila grozy. Jestem zauroczona tym, jak autorce udało się uchwycić zderzenie miejskich naleciałości i wiejskich, problem z zaklimatyzowaniem się w dość zamkniętej społeczności, a gościnność i otwartość. Dzięki tej historii mamy możliwość przyjrzenia się samemu sobie, to, jakie obraliśmy ścieżki, podjęliśmy wybory, czy zmienilibyśmy coś w naszym życiu? Czy możemy i powinniśmy wybaczać poniesione krzywdy? Czy w ten sposób będzie nam łatwiej zabliźnić rany? „Magiczne lato” mogę polecić każdemu, kto poszukuje lekkiej i przyjemnej książki na wakacje, która z czasem go zaskoczy, wciągnie i pochłonie do samego końca.

Powieść Leili Meacham pt. "Róże" przykuła moją uwagę przede wszystkim z powodu pięknej, urzekającej okładki. Historia streszczona przez wydawcę również wydawała się interesująca. Niestety, książka okazała się jednym wielkim rozczarowaniem. Już od pierwszych stron widać nieporadność językową i stylistyczną (może to wina przekładu), że nie wspomnę o błędach. Język jest infantylny, bohaterowie niewiarygodni psychologicznie, fabuła przewidywalna i nudna. Nie byłam w stanie polubić żadnej postaci, z nikim nie mogłam się utożsamić. Nie rozumiałam decyzji bohaterów, ich motywacje były mocno naciągane.
Wielkim nadużyciem jest porównywanie tej książki do "Przeminęło z wiatrem" (to powinno być karalne). Powieść M. Mitchell to nie tylko wspaniała historia, z pełnokrwistymi postaciami, ale także pięknie napisana. "Róże" zaś to po prostu słaba literatura.
Nie polecam.

Aleksandra Tyl napisała historię niezwykle życiową, w której pojawiają się zarówno te pozytywne jak i negatywne chwile. Nie ma białego konia, a tym bardziej rycerza, nie ma wróżki, która spełnia życzenia. W prawdziwym życiu trzeba walczyć o własne szczęście. Nie wszystko jest różowe a ludzie są bardzo różni.

Spędziłam własne magiczne chwile przy tej książce. Mimo sporej objętości, przeczytanie jej zajęło mi małą chwilę. Pokochałam Józefinę, z wszystkimi jej wadami, zaprzyjaźniłam się z Marianną, zauroczyłam Konradem, uśmiecham się na myśl o Grzelaku i ze smutkiem myślę o Czarnej Marii. Wakacje w Polance były wspaniałe, nie mogłam więc sobie odmówić kolejnego tomu.

Autorka w fascynujący sposób potrafi przenieść mnie jako swojego czytelnika w ten lepszy świat, pozwala wrócić wspomnieniami do czasów dzieciństwa i wakacji u dziadków na wsi, bez zbędnych banałów które irytują mnie u innych pisarzy. Jednocześnie w książce nie brakuje zabawnych zwrotów akcji co powoduje, że powieść czyta się dosłownie jednym tchem.

Przeczytałam już wszystkie książki Aleksandry, dlatego z podekscytowaniem czekałam na kolejną i się nie zawiodłam. Świetna fabuła, napisana lekkim piórem, czytasz jednym tchem. Cudowna.
To jedna z moich ulubionych autorek, mam nadzieję, że niebawem znowu coś napisze.