Lotta. Czyli jak wychować ludzkie stado (okładka  twarda, 07.2021)

Dzień dobry, Ja i moje dzieci lubimy bardzo książki Pani Zofii Staneckiej o przygodach Basi, dlatego postanowiłyśmy sięgnąć po kolejną książkę jej autorstwa, oczywiście nie zawiodłyśmy się. Lotta jest bardzo sympatycznym psem którego nie można nie kochać. Polecam do wspólnego czytania. Oczywiście w kolejce czeka już na nas książka o "Draniu" :)

Humorystytczna i łapiąca za serce. Bliska wszystkim opiekunom nieco niesfornych czworonogów. Podobała się bardzo, w trakcie czytania często gościł na twarzy uśmiech, chociaż nie jest oderwana również od poważnych spraw i bieżacych tematów.

Pełna humoru i miłości opowieść o relacji psa z ludźmi. Moje dzieci odnalazły w niej wiele z naszego życia z naszym czworonogiem i mieliśmy przy tym dużo śmiechu. Polecam dla młodszych i starszych.

Zaskoczył mnie format- jest mniejsza niż się spodziewałam, ale zdecydowanie na plus. Przeurocze ilustracje Lotty ukazujące przemyślenia pieska.

Urocza książka, dla dorosłych też :-)

Zachwycająca. Lekka, zabawna i uczy.

Principiessa Lotta z typowym sobie wdziękiem wychowuje swoje ludzkie stado. Jeszcze wczoraj mieszkająca w domu tymczasowym, a już dzisiaj znalazłam swoją rodzinę, której uwielbia podbierać różne rzeczy, by w zamian zostawić żółte kałuże i żółtą sierść. Mokry nos, merdający ogon i mądre oczy wywracają świat ludzi do góry nogami w najpiękniejszy sposób. Jakoś tak zwykle jest, że ten kto najbardziej opiera się przed wizją posiadania czworonoga, najbardziej go rozpieszcza. Tak też było z mamą w tej opowieści. Początkowo próbowała jeszcze udawać, że Lotta w pewne miejsca nie może, a w inne musi, ale zasady stopniowo były usuwane za sprawą uroku Locinki, Biedulinki. Dzieci obserwowały to wszystko z niemałym zdziwieniem, ale przed miłością do psa idealnego nie można uciec. A Lotta zdecydowanie jest właśnie takim pupilem. Psoci, nie zawsze słucha i czasami wpada w kłopoty, ale od razu wkrada się do serc bohaterów i czytelnika. Noce spędza przykryta kołderką przy ukochanej osobie, wszędzie wkłada swój wścibski nosek i uczy nas tego, jak ciekawe i piękne może być życie. Zofia Stanecka stworzyła przepiękna historię, do której pragnę wracać. Są w niej chwile zabawne, wzruszające i tak słodkie, że serce zaczyna się rozpuszczać. Pachnie w niej domem i jest tam miłość. Całość została przyozdobiona ilustracjami Marianny Sztymy, która zdecydowała się na styl, który nieco kojarzy się z dziecięcymi rysunkami, a to tylko potęguje wrażenie, że otwierając tę książkę trafiamy do świata bezpiecznego i przyjemnego. Dodatkowo co jakiś czas natrafiamy na uproszczone stylem ilustracje przedstawiające Lottę, gdzie zapoznać się możemy z jej myślami, które od razu przywołują nasz uśmiech. Praca tych dwóch pań zachwyciła mnie i oczarowała. Jestem im ogromnie wdzięczna za stworzenie tej opowieści. Za wszystkie piękne chwile, które z nią przeżyłam. Przeczytałam ją w formie ebooka, potem sięgnęłam po papier, a na końcu wróciłam do niej w wersji audio — wszystko dlatego że potrzebowałam tego ciepła, które w niej dostajemy. Myślę, że to taka moja „comfort book", która docelowo przeznaczona jest podobno dla młodszych, ale tak naprawdę to powieść z rodzaju tych, które możne czytać absolutnie każdy.

Świetna książka, ma przepiękne , a moja sześcioletnia córka codziennie wieczorem domaga się czytania kolejnych rozdziałów. Ciepła, zabawna, Zofia Stanecka w najlepszej formie.