Live In Rome 2013 (Limited Edition) (CD)

Czym się różni "...in Rome z 2013" od "...in Newcastle z 2001"? Lepszym dźwiękiem, choć ten na poprzedniej, z Newcastle australijskiego nie był zły, aczkolwiek jakby nieco "ciaśniejszy" od typowych koncertowych. Z kolei jeśli chodzi o głos Gillana, to jest odwrotnie, nie wyciąga on pewnych tonów tak jak kiedyś (no cóż, wiek!) aczkolwiek wprawia w podziw to, jak zręcznie omija te ograniczenia np. operując chrypką w miejsce wysokotonowego krzyku. Aptekarsko trudno porównać oba albumy, bardzo trudno, bo jak na płycie z Newcastle świetne, kanoniczne utwory, choć nie te najsłynniejsze, jak "No one came" i "Fools" grane są z wielkim impetem, feelingiem, to już na "in Rome" "No one came" stracił, niby szampan, bąbelki - nie ma tego idealnego, jakby pozytywkowego kołysania się linii rytmicznej, brak charakteru utworu. Ale z kolei wprawia w zachwyt, ekstazę wykonanie pod rząd wielkich utworów zespołu na samym początku płyty, z niezwykłą energią i nieprzygaszonym mimo ograniczeń głosu talentem Gillana. Przy utworach 2-4 na tej płycie miałem wrażenie zatrzymania się czasu, towarzyszące mi zawsze gdy słyszę najlepsze i najlepiej wykonane utwory (tak mam przy całej 1.płycie Led Zeppelin). Pod jakim jeszcze względem jest to lepsza od poprzedniej płyta z serii "bootlegów"? Nie ma tu dołączonej orkiestry, czegoś, co najczęściej nie przynosi grupom rockowym dodatkowej wartości. Na poprzedniej zepsuto orkiestrą "święty" "Perfect Strangers" (tu nie! tu jest stylistycznie czysto i raczej chropowato, choć brzmienie klawiszy Aireya jest dziwne) i nadpsuto wielki "Sometimes I Feel...", usztywniono też wokalny feeling w 2 utworach jednostajnie wrzeszczącym Barnesem, a tu... jest dobrze, jest płyta wolna od dodatków rzekomo polepszających smak i zapach. Z drugiej strony brakuje tu intensywności klawiszowej Lorda, jest Airey. Nowsze utwory są na ogół słabsze od starszych, choć niektórzy czytają je jako bardziej melodyjne i spokojniejsze, i to im pasuje. Szkoda, że w ogóle nie ma z świetnej "Purpendicular". Niemniej oba krążki z "in Rome" są grane z rozmachem, szczodrobliwością, umiejętnością i chyba wielką przyjemnością muzyków, przelewającą się na słuchaczy.

Kawał dobrej muzyki.