Deep Purple Witch Orchestra (Blu-ray Disc)

Bardzo przyjemny koncert, jak ktoś lubi takie mixy. Polecam

Hybrydę orkiestry symfonicznej z rockowymi i metalowych kapelami upodobałam sobie szczególnie, zatem tym razem wycelowałam w geriatryczne towarzystwo Deep Purple.
Starą gwardię reprezentują nadal Ian Paice, Roger Glover i Ian Gillan, ale ku mojemu niezadowoleniu ich charakterystyczne brzmienie psuje Steve Morse, który jest dla mnie zbyt bluesowo-jazzowy (a właściwie to irytuje mnie ten gość na maxa, stąd mój brak obiektywizmu).
Zacznę od słabości: głos Gilliana sugeruje bogate w używki życie i choć ryknąć już nie potrafi, to piękna barwa na szczęście się ostała. Fajerwerków jednak nie było i zaraz po kiepskim Morsie, to najsłabsze ogniwo zespołu. Warto wspomnieć o przekomicznym stroju Gillana godnym Maxi Kaza z Ciechocinka, mocno odbiegającym od barwnego standardu pozostałych rockmanów.
Na szczęście mocnych stron koncertu odnalazłam całe mnóstwo i z całą pewnością zneutralizowały minusy.
Jak wspomniałam w pierwszym zdaniu, orkiestra symfoniczna jest niebywałym pogłębieniem dźwięku i nadaje pożądanego patosu rockowej kapeli. Zawsze dziwiło mnie, jak symfonicy odnajdują się w hardkorowym świecie, ale po dokładnym przestudiowaniu ich min i gestów uważam, że doskonale zapominają się w swojej muzyce i wpatrzeni są w swoje instrumenty niczym w batutę dyrygenta Stephena "BK" Bentleya-Kleina. To miłe!
Zaskoczył też repertuar w pełni zaspokajając moje oczekiwania. Przyjęłam smutne założenie, że może być to jedna z ostatnich płyt Deep Purple z racji 70-siątek na karku założycieli zespołu, zatem oczekiwałam żelaznych hitów. I tak na płycie zabrzmiały wspaniałe lata 70-siąte, 2 numery z lat 80-tych z kultowym Perfect Strangers + instrumentalne wersje + kilka „nowości”.
Obawiam się, że panowie totalnie zapomnieli, że koncertują w czasach Lady Gagi, gdzie na scenie musi być cyrk i pióra w …, ale w sumie wyszło bardzo koszernie i klasycznie czyli poprawnie.
Na koniec petarda – panowie mają nieposkromioną moc, technikę i kunszt muzyczny. Przez cały koncert utrzymują parytety energetyczne, prezentując wirtuozerię ciężko wypracowaną przez ponad pół wieku, spędzonego na setkach scen całego świata. Widać, że świetnie się bawią w swoim towarzystwie, świetnie się rozumieją i nie robią niczego na siłę, co znajduje odzwierciedlenie w żywiołowej reakcji publiki. Czoła chylę przed perkusistą Ian’em Paice’m, którego szczerze ubóstwiam (nagrał 2 płyty z moim muzycznym Mt.Everest - Whitesnake). Paice prezentuje się z tożsamą parą, jak podczas Last Concert in Japan w 1975!
Młodzież może czuć się lekko rozczarowana, zatem ich zachęcałabym raczej do słuchania niż oglądania i to koncertów sprzed co najmniej dziesięciolecia. Ale oni pewnie i tak sięgną po składanki Davida Guetta czy Hardwella. Porównanie fizyczności dzisiejszych bohaterów z ich legendą wypada blado, to muzyka rządzi! Twierdzę, że gigantyczną przyjemność w odbiorze koncertu znajdzie prawdziwy fan Deep Purple i im szczerze ten koncert polecam.