Listy od astrofizyka (okładka twarda)

Ciekawa, dająca do myślenia, czasem zabawna, czasem nieco wzruszająca. Polecam każdemu, nie koniecznie tylko fanom astrofizyki.

Neil deGrasse Tyson to drugi po Stephenie Hawkingu z najbardziej znanych, lubianych i rozpoznawanych żyjących astrofizyków. Ten amerykański uczony i popularyzator nauki, członek NASA oraz dyrektor Planetarium Haydena przy Amerykańskim Muzeum Historii Naturalnej na Manhattanie od kilkudziesięciu lat dzieli się swoją pasją i wiedzą na stronach wspaniałych książek oraz w telewizji, na YouTube i w cotygodniowym podcaście. Jest również obiektem niezliczonych memów, a gdy trzeba, to nagrywa diss dla płaskoziemców. Wydane niedawno w Polsce „Listy od astrofizyka” są zbiorem jego odpowiedzi na około setki najważniejszych z dziesiątek tysięcy listów i maili, które otrzymał w ciągu ponad trzydziestu lat. Tak liczna korespondencja podzielona została na kilka działów. Z jednakową pasją autor konwersuje z dziećmi, jak i z zagubionymi w wychowawczych oraz edukacyjnych rozterkach rodzicami. Z takim samym szacunkiem odpowiada kolegom, jak i osadzonym w więzieniu przestępcom. Tyle samo cierpliwości ma dla własnej kuzynki, co dla negującego ewolucję religijnego fundamentalisty. Język jest żywy, pełen humoru, a wypowiedzi zwięzłe i zrozumiałe. Ich wspólną cechą jest oparcie na faktach, a nie wierze. Oczywiście bez deprecjonowania tej drugiej. Bo jeśli ktokolwiek, nawet ten o odmiennym zdaniu zadaje sobie trud napisania listu, choćby nienawistnego, to najwyraźniej jest gotowy do dwukierunkowej konwersacji. Osobną kategorię tworzy korespondencja związana z atakiem terrorystycznym na Dwie Wieże. To głęboko emocjonalna relacja naocznego świadka – ojca, męża i obywatela, a jednocześnie wyraz traumy, która została z Amerykanami na długo. Mało w tej książce astrofizyki, za to dużo mądrości. Neil deGrasse Tyson ze swoją kosmiczną perspektywą oferuje nam wszystkim coś, czego często brakuje w czasach wszechobecnych baniek informacyjnych – szacunek dla rozmówcy, dowodów naukowych i myślenia. Jak mawiał Mark Twain: „trzeba poznać fakty, zanim się je przekręci".

Książka spoko, ale tylko tyle. Nie rozumiem jej fenomenu. To że naukowiec umie komunikować się w dość prosty sposób z drugim człowiekiem to wg mnie żaden fenomen. Trochę nie rozumiem zachwytu nad tą książką.

Lektura obowiązkowa dla wszystkich. Poruszane tematy dalece wykraczają poza astrofizykę. Nie znajdziemy tu czasami bezpośrednich odpowiedzi na trapiące nas pytania, ale z pewnością jest to ciekawa lektura sposobu myślenia naukowca. Polecam.

Książka "Listy do astrofizyka" to pierwsza publikacja Neila de Grasse Tysona, po którą miałam okazję sięgnąć. Autor odpowiada na listy swoich czytelników i słuchaczy, wśród których znajdują się zarówno jego fani, jak i krytycy. Pozycja ta oscyluje głównie wokół zagadnień związanych z podejściem naukowym a religijnym co do powstania człowieka (i Wszechświata w ogóle), etyką, moralnością. W tym kontekście zauważyłam polemikę głównie z religią chrześcijańską, co później zostało wyjaśnione. Nie brak w tej pozycji jednak i innych tematów. Tym, na co muszę zwrócić uwagę, jest bezkompromisowa szczerość i bezpośredniość autora, którą na początku poczytałam za butę i swego rodzaju arogancję. Okazuje się jednak, że taki właśnie jest Neil de Grasse Tyson i tym przekonał do siebie rzesze fanów. "Listy do astrofizyka" to pozycja ciekawa, inspirująca, skłaniająca do refleksji i rozważań. Chętnie sięgnę po inne książki autora, tym razem, aby zgłębić temat kosmosu.

Dla fascynatów astrofizyki. Opis książki niezgodny ze stanem faktycznym, tylko zamiłowanie do tematyki i do EMPIKU nie pozwoliła mi na zwrot książki. Opisy powinny być bardziej precyzyjnie oddające treść książki. W podobny sposób "naciąłem" się na kilka innych pozycji.

Wśród gwiazd i wśród ludzi. Neil deGrasse Tyson to zawsze genialnie przygotowany, zwięzły i charyzmatyczny propagator nauki, fizyki, astrofizyki oraz wszystkiego, co związane jest z gwiazdami i z kosmosem. W ostatnich latach mieliśmy okazję poznać tego pana dzięki jego poprzednim książkom, tj. dzięki „Astrofizyce dla zabieganych” (co do tej pozycji, to ukazała się także jej wersja dla nieco młodszych czytelników zatytułowana „Astrofizyka dla młodych zabieganych”), dzięki „Kosmicznym zachwytom” oraz dzięki „Kosmicznym rozterkom”. Każda z tych lektur była ciągiem pasjonujących, pełnych swady i dygresji wywodów na tematy naukowe – czy tym razem jest inaczej? Z jednej strony nie, z drugiej tak. „Listy od astrofizyka” to bowiem wciąż książka popularnonaukowa, od poprzedniczek odróżnia ją jednak to, że tym razem autor nie patrzy tylko i wyłącznie w niebo, ale także uważnie rozgląda się po otaczającym nas świecie. Na książkę składa się zestaw 101 otrzymanych przez deGrasse Tysona listów wraz z udzielonymi na nie odpowiedziami. Autorami tychże listów – i zawartych w nich pytań – byli zarówno fani autora, jak również jego zagorzali przeciwnicy. Przekrój społeczny pytających jest tak samo szeroki, jak grono odbiorców deGrasse Tysona – znajdziemy tu zatem listy od dzieci, od duchownych, od więźniów, od studentów, a także od kolegów autora po fachu. Zadane pytania są czasem śmieszne, czasem intrygujące, czasem naprawdę ważne… Każda udzielona odpowiedź warta jest przeczytania, z każdej przebija bowiem niebanalne spojrzenie na świat, wielka pasja oraz spore poczucie humoru odpowiadającego. Z jakimi pytaniami musiał zmierzyć się autor? Oto ich mała próbka :) : 1. Czy astrofizyka może przydać się policjantowi w jego pracy? 2. Jak wykazać, że wróżka-zębuszka nie istnieje? 3. Czy Plutonowi jest przykro z powodu tego, że stracił on status planety? 4. Czy istnieją góry zbudowane z diamentu? 5. Czy finansowanie NASA jest w ogóle sensowne? 6. Ile wynalazków powstało dzięki wysłaniu człowieka w kosmos? Jak widać spektrum zadawanych autorowi pytań i ich rozpiętość tematyczna są niezwykle szerokie. Udzielane pytającym odpowiedzi za każdym razem są sensowne, zwięzłe i wyłania się z nich co prawda złożony, ale możliwy do uchwycenia nowy wymiar odkrywania kosmosu w XXI wieku, a także sposób współczesnego rozumienia miejsca człowieka we wszechświecie. „Listy od astrofizyka” znacząco różnią się od poprzednich książek autora, a to z tego względu, że deGrasse Tyson tym razem nie patrzy wraz z nami tylko i wyłącznie w gwiazdy. Równie często opuszcza on wzrok i również nam proponuje, aby uważnie rozejrzeć się po własnym otoczeniu. To pouczające doświadczenie. Z całą pewnością wzbogacające naszą wiedzę i mogące skłonić nas do własnych przemyśleń. Śmiało można więc powiedzieć, że lektura niniejszej książki może przynieść tylko i wyłącznie pozytywne skutki :) Dziękuję Wydawnictwu Insignis za egzemplarz recenzencki. #ListyOdAstrofizyka #NeilDeGrasseTyson #Insignis https://cosnapolce.blogspot.com/2020/12/listy-od-astrofizyka-neil-degrasse-tyson.html

Super książka

Książki Neila de Grasse Tysona są dla mnie trochę jak czekolada. Uwielbiam je czytać i się nimi delektować, bo sprawiają, że mój humor podnosi się o sto procent. Mimo, że pisze często o dość skomplikowanych rzeczach, a ci, którzy kompletnie nie interesują się astrofizyką, kosmosem czy ogólnie nauką, mogą stwierdzić, że to jakaś czarna magia i nawet się za to nie wezmą. Jednak Neil ma wyjątkowy dar do przekazywania trudnych rzeczy w bardzo prosty i klarowny sposób. Dlatego za każdym razem, gdy widzę nową publikację od tego autora to muszę ją koniecznie przeczytać. Tym razem, Neil odpowiada na listy swoich fanów, czytelników, kolegów po fachu i osób, które szukają odpowiedzi na fundamentalne pytania odnośnie gwiazd i planet. Nie raz jest to bardzo zabawna lektura, gdyż pytania, jakie ludzie stawiają w swoich listach są naprawdę śmieszne. Jeśli szukacie fajnego prezentu dla osoby lubiącej tematy fizyki i astronimii, to na pewno ta książka będzie idealna.

Neil deGrasse Tyson, znany amerykański astrofizyk, postanowił opublikować część swojej korespondencji, którą wymienił na przestrzeni lat z najróżniejszymi osobami. „Listy od astrofizyka”, bo tak nazywa się książka, zawiera jego odpowiedzi na wiele pytań, które zadali mu czytelnicy i fani. Zbiór został podzielony tematycznie - dlatego znajdziemy w nim listy tak różne - o rodzicielstwie, kwestii istnienia Boga czy o 11 września. W trakcie swojej barwnej i dynamicznej kariery Tyson spotkał na swojej drodze najprzeróżniejsze osoby - i to właśnie im odpowiada na nurtujące ich pytania. Od dzieci, pytających czy Plutonowi nie jest, przykro, że nie posiada już statusu planety, po osoby starsze zadające mu pytania natury religijnej czy biblioznawczej. Z libertarianami dyskutuje o sensowności finansowania NASA z podatków, a z policjantami o tym, jak zrozumienie praw fizyki może im pomóc w ich codziennej pracy śledczego. Przykładów można tutaj mnożyć, a wiele z nich jest naprawdę fascynujących - na przykład jego rozprawianie a sensowności astrologii i numerologii czy gdy wymienia, ile wynalazków i rozwiązań (szczególnie w medycynie) nie byłoby możliwych bez naszych prób wysłania człowieka w kosmos. Z mojego punktu widzenia wiele tych listów ma wymiar dydaktyczny - trudno się dziwić, skoro ich autor jest profesorem, czynnym wykładowcą i znanym popularyzatorem nauki. Nie jest to jednak dydaktyczność nachalna. Nigdy nie odnosi się też do adresata w sposób protekcjonalny czy lekceważący, chociaż czasami zbliża się do tej granicy szczególnie, gdy wydaje się być poirytowany stanowiskiem osoby, której odpisuje. W swoim listach jest przede wszystkim nauczycielem i wykładowcą, i dlatego też odpowiadając na zadane mu pytania czy wątpliwości stara się tłumaczyć prawa fizyki czy matematyki w sposób przystępny i prosty, a jednocześnie głęboki (ta umiejętność sprawiła, że stał się sławny i zyskał tak wielu fanów na całym świecie). Nie boi się też przyznać, że nie posiada wystarczających danych do odpowiedzi na zadane pytania, i zachęca swoich fanów do pogłębiania swojej wiedzy i zrozumienia świata, również poprzez eksperymentowanie (bo, jak sam twierdzi, ważniejsze jest nauczyć się jak myśleć, a nie co myśleć). Niektóre wymiany, szczególnie te z dziećmi i osoba starszymi, są wzruszające - Tyson potrafi empatyzować z rozmówcami i widać, że jego słowa zachęty są szczere. Jednak wszystkie te, często bardzo emocjonalne, wymiany listów, nie wywarły na mnie nawet w połowie takiego wrażenia, jak rozdział poświęcony jego listom odnoszącym się do wydarzeń z 11 września 2001 roku. Tyson mieszkał wtedy dosłownie kilka przecznic od wież, i widział na własne oczy nie tylko moment, gdy zostały one uderzone przez samoloty, ale również ludzi wyskakujących desperacko z osiemdziesiątego piętra i, już finalnie, gdy się zawaliły. Mimo tego, że od tej tragedii w chwili pisanie tej recenzji minęło ponad 19 lat, do tej pory wzbudza we mnie bardzo silne emocje. Opisuje on tutaj nie tyko swoją własną historię, ale również stara się dementować teorie spiskowe, które powstały wokół tego wydarzenia. Podsumowując, w swojej najnowszej książce Neil deGrasse Tyson zamiast zwrócić się ku ciałom niebieskim, zwraca się do drugiego człowieka - i wydaje się to by jeszcze bardziej interesujące i zajmujące, niż jego wcześniejsze opowieści na temat kosmosu. W końcu wszechświat jest tak niewyobrażalnie wielki, a my jesteśmy jedynie mieszkańcami Trzeciej Planety od Słońca. Jednocześnie ta książka pokazuje, że zamiast patrzeć w niebo, dobrze jest czasami spojrzeć na to, co się dzieje wokół nas.