Leżąc na kozetce (okładka  twarda)

Yalom to moje odkrycie sprzed 1,5 roku. Mistrz psychoterapii, polecam

Genialna

Na przekór stereotypom. Po książkach autorstwa emerytowanego psychiatry można spodziewać się w zasadzie wszystkiego, tylko nie literackiej swady, dobrej dawki gawędziarstwa i ekscytującej intrygi, w którą wplata on swych książkowych bohaterów. A jednak! Irvin David Yalom po raz kolejny raczy nas nie tylko treściami stricte psychologicznymi, ale także, można tak to chyba ująć, obyczajowymi. Dzięki temu jego opowieść snuta w "Leżąc na kozetce" wydaje się być bardziej prawdziwa i realna, a jej wielką wartością jest to, że autor po raz kolejny przełamuje stereotypy i tematy tabu związane z psychoterapią. "Leżąc na kozetce" to w swej istocie niezwykle prowokacyjna powieść psychoterapeutyczna oraz swoista eksploracja niezwykłych relacji, jakie trzej terapeuci tworzą ze swoimi pacjentami. Seymour jest tradycyjnym terapeutą, który zaciera granicę przyzwoitości seksualnej w relacjach z pacjentką. Prześladowany zachowaniami obsesyjno-kompulsywnymi Marshal ma kłopoty z rolą, jaką w jego życiu odgrywają pieniądze. Natomiast powodowany wiarą w psychoanalizę i szczerą chęć pomocy Ernest opracowuje radykalnie nowe podejście do terapii. Polega ono na całkowicie otwartej i uczciwej relacji z pacjentem. Jego eksperyment może się zakończyć katastrofą (choć wcale nie musi się tak stać). Uznany pisarz i psychiatra Irvin D. Yalom prowokuje przedstawieniem zróżnicowanych więzi, jakie łączą psychoterapeutę i pacjenta. Odsłania wiele kłamstw, które padają zarówno na kozetce, jak i poza nią, oraz nęci czytelnika ukazaniem obrazu wnętrza umysłu psychoanalityków. Ta książka fascynuje, wciąga i wzrusza. "Leżąc na kozetce" jest powieścią odkrywającą niezwykłość bycia człowiekiem i wiarę w odkupienie ludzkości. Przemieni nasze poglądy na temat terapii i ludzi, którym powierzamy nasze uzdrowienie. To książka dla każdego, kto chciałby poznać z trochę innej strony ludzką naturę, stronę pełną słabości, lęków i braku wiary w coś więcej, w coś dobrego. Coś dobrego (podobno) zawsze istnieje. Czasem tylko to "coś" schowane jest za naszym wzrokiem, gdzieś za zakrętem. I czasem ciężko to dostrzec. Takie lektury - być może - pomogą to zobaczyć i się... nie poddać ;) Książki pokazujące, czym tak naprawdę jest jakakolwiek terapia (względnie jakakolwiek forma leczenia problemów mentalnych) są niezwykle ważne, pomagają one bowiem zrozumieć, że udanie się do gabinetu specjalisty po pomoc to normalna rzecz. Pełne stereotypów przekonanie, że to idiotyzm, na szczęście powoli odchodzi w niebyt, jednak wciąż jest ono (niestety) dość mocno zakorzenione w ludzkiej świadomości. W związku z tym każda lektura, która prostuje owe przekłamania, ma wielki sens. "Leżąc na kozetce" z całą pewnością go jako książka ma. Irvin D. Yalom to emerytowany profesor psychiatrii na uniwersytecie Stanforda, psychoterapeuta mający wieloletnie doświadczenie w pracy z ludźmi. Autor błyskotliwych powieści psychologicznych i podręczników. W swoich pracach prezentuje terapię w ujęciu egzystencjalnym. Jest autorem klasycznych już podręczników, takich jak: "Psychoterapia grupowa. Teoria i praktyka", "Psychoterapia egzystencjalna", "Dar terapii". Wspaniałe gawędziarstwo autora można poznać w opowiadaniach terapeutycznych: "Kat miłości", "Mama i sens życia" oraz w powieściach: "Leżąc na kozetce", "Kiedy Nietzsche szlochał".

Powieść psychoterapeutyczna, którą czyta się jak… thriller. Ma w sobie coś intrygującego, bez wątpienia coś innego i wciągającego. Styl Yaloma jest, faktycznie, gawędziarski i zajmujący. Mnie było książkę trudno odłożyć, choć początkowo miałam obawy trzymając te ponad 500 stron w ręku. To, bardzo uogólniając, historie terapeutów, których kontakty z pacjentami wymykają się nieco z… hmm tradycyjnych ram współpracy. A że jeszcze mamy do czynienia z terapią eksperymentalną to sytuacja staje się ciekawa. Smaczku dodają powiązania bohaterów poza gabinetem ale to naprawdę wielkie uproszczenie, gdyż powieść do klasycznych nie należy. Zabawa w podchody w gabinecie z kozetką to jak igranie z ogniem ale dla czytelnika to zapowiedź, że będzie się działo. Co ciekawe, długi czas trudno się połapać, czy w tym duecie inteligentniejszy jest kot czy myszka. Same przykłady podjęte w książce są dla mnie wyjątkowo niedorzeczne jeżeli przenieść je na realne warunki, każdą z tych terapii winno się szybko zerwać. Ale że fabuła rządzi się swoimi prawami to nie ma co roztrząsać. Powieść pokazuje, że psychoanalityk, to najzwyczajniejszy człowiek, mający własne postrzeganie pacjenta, własne potrzeby (hm, nawet seksualne bardzo) a jego działania potrafią być mało podręcznikowe. Przyznam, że to podejście bliskie mojej opinii. Zawsze sądziłam, że terapeuta tylko odgrywa rolę, wypełnia wyuczony zawód. Przecież wszyscy jesteśmy ludźmi, czy to lekarz, nauczyciel, prokurator czy psychoterapeuta. Mamy swoje słabości, wystawieni jesteśmy na różne pokusy. Ludzka rzecz. Yalom widać nie boi się iść pod prąd, jego terapeuci to w głównej mierze karierowicze, nastawieni na zysk zarówno finansowy jak i naukowy. Układy, układziki. Intelektualne przedszkole. Lubią uzależnić od siebie pacjentów bo któż nie lubi systematycznego przypływu gotówki. Ale że trochę ta fabuła zagmatwana to koniec końców, zaczyna się czytelnik zastanawiać, kto tu jest terapeutom, kto pacjentem. Inteligentne intrygi, zaskakujące (ale i zabawne) powiązania, różnie interpretowane intencje. W ostatecznym rozrachunku można nawet uznać, że to taka specyficzna komedia omyłek. Podszyty ironią, demaskujący tekst trafia idealnie w moje poczucie humoru. Zaznaczę, że to nie jest książka stricte o zawodzie terapeuty, choć w powieści mnóstwo specjalistycznych nawiązań o terapiach, jej kierunkach, podejściu do pacjenta czy samej nauce. Yalom ma ogromne doświadczenie i to wybrzmiewa z kart książki. Przeczytamy o różnicach w terapiach czy różnych szkołach jej prowadzenia, ale wszystko w odpowiednich proporcjach i formie wplecione zostało w fabułę. Powieść wydaje mi się ponadczasowa i dla każdego odbiorcy. Wiadomo, inaczej przeczyta ją psychiatra/psychoanalityk, inaczej osoba spoza branży. Ale w odbiorze historii jest to bez znaczenia. Zagadnienia stricte naukowe myślę, że dla wielu staną się jasne z każdą kolejną stroną a fabuła choć rozbudowana jest składna i zrozumiale napisana.

Zanurz się w swoich myślach, nawet w tych niecnych. Całkowicie odpuść kontrolę. Powieść terapeutyczna Irvina D. Yaloma od wydawnictwa Czarna Owca to solidna dawka leczniczego balsamu na czytelnicze serce. I chociaż jest to powieść, to podzielona została na rozdziały, które mogą stanowić osobną całość, więc to, w jaki sposób będziemy poznawać książkę, zależy wyłącznie od nas. Ja, oczywiście, musiałam to zrobić po kolei, ale Wam polecam, nieco bardziej zaszaleć… „Pierwszą zasadą rozmowy z pacjentem jest wypracować ciepłą atmosferę i zdobyć jego zaufanie”. Przekraczanie granic Już na początku poznajemy historię pewnego terapeuty, który zatraca się w relacji ze swoją pacjentką. Zaczyna się niewinnie – jest jego wyzwaniem, odrzuciła już wielu terapeutów, żaden nie spełniał jej wymagań. Trudne relacje z mężem, niedostępność emocjonalna, a przy tym wszystkim – piękna i interesująca kobieta, na którą nasz bohater spogląda nie tylko profesjonalnym okiem. Na początku jeszcze trzyma dystans, ale z czasem, ona coraz bardziej mu imponuje, zaskakuje – mimo jego wieku, widzi w nim atrakcyjnego mężczyznę. To nie może się dobrze skończyć. Nie ma happy endu, ale zakończenie tej opowieści jest naprawdę zaskakujące. „Pamiętam głównie, że na początku szło nam lepiej, niż sobie wyobrażałem. Nie wiem dlaczego, ale Belle natychmiast mnie polubiła”. Terapeuta też człowiek Poprzez kolejne opowieści, traumy i problemy emocjonalne, przez które przechodzimy wraz z kolejnymi pacjentami zasiadającymi na kozetce, poznajmy nie tylko ich problemy, ale także robimy coś znacznie bardziej niebezpiecznego – wchodzimy w głąb umysłu psychoterapeutów. Okazuje się – że to także tylko ludzie! Wiem, że to dla niektórych osób może być potężny szok. Gdy zamykają się drzwi, między pacjentem a terapeutą dochodzi do bardzo intymnej sytuacji. Łatwo tutaj się pogubić, przekroczyć granice i wejść na bardzo niebezpieczny teren. Książka Yaloma jest intrygująca i ekscytująca. Czyta się ją z wypiekami na twarzy i wciąż ma się ochotę na więcej. Wciąga, niczym naprawdę dobra terapia – ale kosztuje znacznie mniej…

Często korzystając z pomocy psychologów, psychiatrów czy psychoterapeutów liczymy na pomoc i na gotowe przepisy, które pozwolą lepiej żyć, ale zapominamy o tym, że to są ludzie tacy sami jak my i też mogą zmagać się ze swoimi problemami, a gotowe przepisy na dobre i idealne życie po prostu nie istnieją. „Leżąc na kozetce” to historia o pracy terapeutów, z których każdy mierzy się z jakimś problemem. Seymour w swoich terapiach zbyt mocno wykorzystuje przeniesienie i zaciera granicę w relacjach z pacjentką, wikłając się w stosunki seksualne. Marshal z kolei ma problem z pieniędzmi i tym, jak ważną rolę odgrywają w jego życiu. Nie jest w stanie racjonalnie myśleć i mierzyć się z ich stratą. Ernest natomiast bardzo wierzy w psychoanalizę, dlatego podejmuje się eksperymentu, który ma polegać na całkowitej szczerości i otwartej relacji z pacjentem. W tym wypadku zarówno on, jak i jego pacjent bez skrępowania mogą wchodzić w swoje życia i analizować występujące zachowania. Każda z powyższych osób ma inny problem, z którym przyjdzie im się zmierzyć. Irvin D. Yalom jako wybitny i uznany pisach a także psychiatra w swojej książce zdradza nam wiele kłamstw, które pojawiają się w trakcie terapii zarówno ze strony pacjenta jak i terapeuty. Zwraca także uwagę na umysły psychoanalityków i ich wnętrze. Po tej lekturze możemy znacznie inaczej spojrzeć na osoby, którym powierzamy nasz powrót do zdrowia psychicznego. „Leżąc na kozetce” to niezwykle zabawna, ale też i szczera powieść, dzięki której nie tylko będziemy otwierać szeroko oczy ze zdumienia, ale także będzie nam dane lepiej zrozumieć pewne ludzkie zachowania. Do tego napisana bardzo przystępnym językiem (mimo trudnego tematu i wielu specjalistycznych określeń), dzięki czemu przez lekturę płyniemy z przyjemnością. Przyznam szczerze, że zakończenie tej historii trochę mnie zaskoczyło, ale nie wyobrażam sobie innego. Świetnie spełnia swoją rolę i zostawia czytelnika z pewną nadzieją na lepsze jutro. Książkę oczywiście bardzo polecam i to nie tylko tym, którzy interesują się zagadkami ludzkich umysłów.

"Leżąc na kozetce" Irvina D.Yaloma jest powieścią niezwykłą, niebanalną, wicagającą i genialną. Jestem zachwycona! Autor jest emerytowanym profesorem psychiatrii i psychoterapeutą i ma w swym dorobku naprawdę sporo książek. Do tej pory przeczytałam jedynie "Patrząc w słońce", która jest książka bardziej popularnonaukową. "Leżąc na kozetce" to powieść traktująca o terapii, lekarzach i ich pacjentach, ale nie tylko! Autor porusza kwestie moralności, zacierania granic w relacji pacjent-lekarz, chciwości, zemsty, arogancji, zdrady, kłamstwa. To książka o życiu, naszch wadach, słabościach, pragnieniach, o zmarnowanym życiu i nowych szansach. Ta powieść jest tak niezwykła, że teraz rozumiem dlaczego blurb jest tak powierzchowny. A nawet mało wciągający! Gdyby napisać coś wiecej to można by za dużo zdradzić! Zawsze mam tak, że najtrudniej pisać mi o książkach, które zrobiły na mnie ogromne wrażenie. Ta należy do tego zacnego grona! Udajcie się w tę podróż po ludzkich duszach, po ludzkiej naturze, po naszych wadach i zaletach. Polecam!