Kultowe teleturnieje (okładka  zintegrowana, 11.2021)

Jak tylko przeczytałam że taka pozycja ukazuje się na rynku wiedziałam że muszę ją zakupić! Uwielbiam teleturnieje i z chęcią o nich czytam. Odejmuję jedną gwiazdkę za zbyt dużo 'sucharów' zacytowanych w części o "Familiadzie" (podejrzewam, że może po prostu nie było aż tak wielu ciekawostek o tym programie do zawarcia w książce i trzeba było rozdział czymś dopełnić, bo na każdy program w "Kultowych teleturniejach" jest poświęcona podobna liczba stron) i brak informacji o tym, od kiedy, dlaczego, i jak to w ogóle się stało że w "Jeden z dziesięciu" mamy panią Sylwię ;)

Skoro „jesieniara” to fanka jesieni, to „teleturniejara” to miłośniczka teleturniejów. I ja takowa teleturniejara mogę się nazwać. Od dzieciństwa śledziłam wszystkie gry telewizyjne, zarówno wiedzowe jak i zręcznościowe czy logiczne. To od nich wzięła się moja pasja do „wiedzy bezużytecznej”, która okazuje się użyteczna w najmniej spodziewanym momencie. Przeczytanie Książki Czejarka było dla mnie czymś oczywistym. Nie zawiodłam się! Jeśli chcecie dowiedzieć się, który prowadzący rozdawał ekipie remontowej garnitury, przeczytajcie. Jeśli chcecie poznać tytuł teleturnieju, do którego prawa sprzedaliśmy do Nowej Zelandii - przeczytajcie. A może chcecie zapoznać się ze słynna w Wielkiej Brytanii historia człowieka, który oszukał system w Milionerach i wygrał główna wygrana (która oczywiście została mu odebrana)? Jeśli tak, przeczytajcie! Jedynym minusem książki jest zbyt długi fragment z przytaczanymi dowcipami Karola Strasburgera oraz fakt, ze niewiele miejsca poświecono słynnym wpadkom teleturniejowym. Polecam każdemu - historia teleturniejów to historia Polski!

Jeśli zastanawiacie się, co kupić pod choinkę, żeby prezent był trafiony to ta książka jest idealna! „Kultowe teleturnieje” Romana Czejarka to pozycja must have dla wszystkich, którzy lubią czasem lub regularnie kibicować przed ekranem graczom w najpopularniejszych teleturniejach. Pierwsza, dla niektórych być może zaskakująca informacja, wszystkie opisane w tej książce teleturnieje (Koło fortuny, Idź na całość, Jeden z dziesięciu, Wielka Gra, Familiada, Jaka to melodia?, Gilotyna, Milionerzy oraz rozdział o Krzysztofie Ibiszu) są licencjonowanymi albo podebranymi bez licencji formatami z zachodnich stacji. „Wielka Gra” została właśnie tak sprytnie podebrana, nieco zmodyfikowana i miała udawać nasz rodzimy produkt, bo w czasach siermiężnego PRL- nie było nas stać na zakup licencji. Nie jest to bowiem wcale łatwe, jak mógł się przekonać Wojciech Pijanowski negocjujący umowę na polską wersję „Koła fortuny”. Gdyby nie jego nałóg tytoniowy, kto wie czy by się udało. Dlaczego niektóre teleturnieje mają się świetnie na antenie pomimo upływu lat, a inne znikają po jednym sezonie? Bywa, że do sukcesu przyczynia się osoba Prowadzącego. Ot, choćby „1 z 10”, który w brytyjskim oryginale liczy 15 zawodników. Nasza wersję od początku, czyli od roku 1994 prowadzi znakomity Tadeusz Sznuk! Jego spokój, opanowanie i celne uwagi na pewno przyczyniają się do niesłabnącego poziomu oglądalności. Zaś popularny muzyczny show „Jaka to melodia?” wydawał się być nierozerwalnie złączony z Robertem Janowskim. Niestety, życie to nie bajka i na skutek zawirowań we władzach stacji TVP1 ten program przeszedł pewne personalne modyfikacje. Nie wyszło chyba najgorzej, bo to zmagania graczy odgadujących muzyczne zagadki wciąż śledzi stała grupa telewidzów. Jest w tej książce rozdział poświęcony nie jednemu teleturniejowi a osobowości telewizyjnej. Chodzi o rozdział „Krzysztofie Ibisz”. Ten prezenter zaliczył chyba rekordową liczbę teleturniejów w roli prowadzącego. Był „Czar par, były „Gorączka złota” i „Gra w ciemno”, był „Joker” i wiele, wiele innych. Co jest sekretem sukcesu tego prezentera? Może rodzaj chusteczek do demakijażu? Odpowiedź znajduje się w ostatnim rozdziale. ;)

Pamiętam jak podczas pierwszych odcinków "Koła fortuny" z całą rodziną siedzieliśmy przed telewizorem. Ile emocji budziły zakupy w sklepiku, choć to nie ja je robiłam. A "Idź na całość" i slynny kot Zonk! Dzięki ksiażce Romana Czejarka wrociły wspomnienia dziecinstwa, poznałam tajemnice negocjacji Wojciecha Pijanowskiego (serio, papierosowy nałog uratował umowę?! ) i z zaskoczeniem dowiedzialam się, że Wielka Gra to nie tylko Stanisława Ryster w roli prowadzącej. Te i inne sekrety kultowych teleturniejów odkrywa w swojej najnowszej książce Roman Czejarek. Polecam! 😍

Ostatnio miałem niebywałą przyjemność wejść za kulisy „Kultowych teleturniejów”. A to za sprawą Romana Czejarka i jego najnowszej książki o tym właśnie tytule. „Koło Fortuny”, „Idź na całość”, „Jeden z dziesięciu”, „Wielka Gra”, „Familiada”, „Jaka to melodia?”, „Gilotyna”, „Milionerzy”. Kto z nas nie oglądał tych teleturniejów? Kto z nas choć raz nie zamarzył o tym, aby wziąć w nich udział? Wysokie wygrane, świetna zabawa i rozpoznawalność kusiły, by wysłać formularz zgłoszeniowy. Roman Czejarek zaprasza nas za kulisy teleturniejów, które biły i nadal biją rekordy oglądalności. Ich fenomen to również ciekawe zaproszenie dla socjologów. Nie da się ukryć, że wiele ważnych przemyśleń może zrodzić się w naszej głowie śledząc historię tych teleturniejów. Dziś Pan Roman podaje nam ją w ciekawej formie, ukazując wiele smaczków. Roman Czejarek przypomina nam również reguły i zasady obowiązujące w teleturniejach. Możemy przypomnieć sobie jak zmieniały się one na przestrzeni lat. Mamy również okazję zaobserwować jak zmieniał się wystrój studiów, w których kręcone były teleturnieje. Co ważne każdy rozdział poświęcony danemu teleturniejowi przybliża nam jego historię nie tylko w polskiej telewizji, lecz w kraju, w którym powstawała jego oryginalna wersja. Czytając tę książkę mogłem w czeluściach swej pamięci odgrzebać wspomnienia oglądanych odcinków. Poznajemy wiele anegdot, które były tematem rozmów przez wiele miesięcy i do dziś wywołują uśmiech na naszych twarzach. Czytając tę książkę, możemy dowiedzieć się, w jaki sposób papierosy Wojciecha Pijanowskiego przyczyniły się do pomyślnego finału negocjacji licencyjnych zakończonych podpisaniem umowy. Jeśli chcecie dowiedzieć się w jaki sposób Wojciech Pijanowski wybrnął z wpadki ze słowem „ktury” to koniecznie sięgnijcie po tę książkę. Muszę przyznać, że w tej sprawie Pan Wojciech wykazał się sprytem godnym mistrza PR. Dzięki książce dowiemy się również, dlaczego „Idź na całość” było teleturniejem wręcz przeznaczonym dla Zygmunta Chajzera. Dowiemy się również co w telewizji oznacza „pasmo śmierci” i dlaczego teleturniej emitowany w telewizji Polsat się go nie bał. Co więcej prowadzący „Idź na całość” mógł tym samym „odegrać” się na byłych szefach „Wiadomości”. Pan Roman Czejarek dzieli się z nami ogromną wiedzą na temat teleturnieju „Jeden z dziesięciu”. Poznajemy historię Tadeusza Sznuka – wielkiej osobowości radia i telewizji. Teleturniej ten do dziś cieszy się ogromną popularnością i jest jednym z nielicznych, w których nie dokonano zmiany prowadzącego. I bardzo słusznie! Czytając tę książkę poznajemy historię „Wielkiej Gry”, najdłużej emitowanego teleturnieju w historii polskiej telewizji. Ile to było lat? Odpowiedź zapisana jest na kartach „Kultowych teleturniejów”. Nieco starsi mogą przypomnieć sobie, kto przed Stanisławą Ryster był gospodarzem „Wielkiej Gry”. To bez wątpienia najbardziej ambitny teleturniej, którego mocą jest wiedza uczestników. Nie ukrywam, że czytając o historii „Familiady” na mej twarzy nieustannie gościł uśmiech. Dlaczego? Koniecznie przeczytajcie ten rozdział, a się przekonacie. Dowiecie się również na czym polega fenomen tego teleturnieju. Jeśli zaś o kultową „Jaką to melodię” chodzi poznacie wiele ciekawych smaczków, o których nigdzie indziej nie przeczytacie. Kto jako pierwszy wystąpił w roli prowadzącego w zorganizowanych castingach? Myślę, że niewielu zna odpowiedź na te pytanie. Gdy ją poznałem, nie tylko przecierałem oczy ze zdziwienia, lecz kilkakrotnie wracałem do tego zdania, by dotarło do mnie, że dobrze przeczytałem. Co ważne Roman Czejarek ukazuje nam historię teleturniejów, w których był prowadzącym. „Tele Milenium” był teleturniejem bardzo specyficznym, ponieważ „jego emisja miała trwać dokładnie rok”. Dlaczego takie były założenia producentów? Warto się o tym dowiedzieć. A wiele możemy dowiedzieć się również na temat „Gilotyny” – „wielkiej teleturniejowej przygody Romana Czejarka”. Autor z pierwszej ręki ukazuje nam prawdziwe smaczki zza kulis. Natomiast historia pytania „Spod jakiej góry wypływają źródła rzeki Wisła?” wręcz ścięło mnie niczym „Gilotyna”. Czytając o „Milionerach” poznajemy historię „kaszlącego” oszustwa w brytyjskiej wersji. Co ciekawe dowiemy się, co pierwsza edycja polskich „Milionerów” ma wspólnego z Telewizją Polską. Ostatni rozdział książki jest „zupełnie inny niż wszystkie pozostałe”, gdyż ukazuje nam nie tylko historię teleturnieju, lecz przede wszystkim Krzysztofa Ibisza, który jest niedoścignionym rekordzistą w ilości prowadzonych programów telewizyjnych. To jak dla mnie „Ronaldo polskich teleturniejów”. Autor książki szuka drogi do odnalezienia sekretu pasma sukcesów Krzysztofa Ibisza. Mógłbym tak długo recenzować książkę Romana Czejarka, który wykonał kawał solidnej dziennikarskiej pracy, aby do rąk czytelników trafiła publikacja tak bogato i ciekawie opowiadająca o historii „Kultowych teleturniejów”. To wręcz encyklopedyczna wiedza podana w ciekawy sposób. Jeśli kiedyś powstanie teletu

Chyba wszyscy lubią oglądać zmagania innych z kolejnymi, coraz trudniejszymi i bardziej skomplikowanymi pytaniami w przeróżnych teleturniejach . I jednocześnie przeżywać dreszczyk emocji czy kolejnemu graczowi uda się dostać do następnego etapu. To właśnie dają nam tak uwielbiane przez telewidzów teleturnieje. I właśnie o przygotowanie kompendiów wiedzy o teleturniejach pokusił się Roman Czejarek. Podstawową informacją jaką zdobędziemy z tej książki, a która może nas bardzo mocno zaskoczyć jest to że wszystkie opisane w tej książce teleturnieje (Koło fortuny, Idź na całość, Jeden z dziesięciu, Wielka Gra, Familiada, Jaka to melodia?, Gilotyna, Milionerzy oraz rozdział o Krzysztofie Ibiszu) są licencjonowanymi albo podebranymi bez licencji formatami z zachodnich stacji. Książka Romana Czejarka to kompendium wiedzy o sposobach doboru graczy do danego odcinka, w jaki sposób ustawiane są światła czy też informacja o tym z jakim wyprzedzeniem nagrywane są kolejne odcinki. Ta publikacja to aż 255 stron nieznanych historii i opowieści o kultowych teleturniejach, poznamy wiele wspomnień zawodników, przytoczone też zostały rozmowy z prowadzącymi oraz przeróżne wpadki antenowe. Dzięki autorowi czytelnik ma szanse wrócić wspomnieniami do dawnych czasów i dawnych historii związanych z teleturniejami i poznać wiele nieujawnionych faktów z przeszłości konkursów. Dziennikarz zachęca nas do wejścia za kulisy teleturniejów, które biły i nadal biją rekordy oglądalności. Teleturnieje i ich popularność to ciekawy temat do pogłębiania dla socjologów. Roman zgłębia szczegółowo historię starszych jak i młodszych konkursów zdradzając wiele sekretów które miały nigdy nie ujrzeć światła dziennego a są zaskakujące. Książka jest bardzo ciekawie i atrakcyjnie wydana. Ładna grafika, ciekawe zdjęcia i czytelna czcionka to ogromna zaleta tej publikacji. Ta publikacja jest bardzo kolorowa i unikalna, opowieści snute przez Romana Czejarka zostały napisane ciekawym ale bardzo jasnym i zrozumiałym językiem. Dzięki książce przypomnimy sobie reguły i zasady obowiązujące w teleturniejach. Zobaczymy jak zmieniał się wystrój studiów, w których kręcone były teleturnieje. Każdy rozdział poświęcony jest innemu teleturniejowi przybliża nam jego historię nie tylko w polskiej wersji ale też wersję oryginalną z innych krajów. Warto się tą książką zainteresować, szczególnie polecam wszystkim którzy lubią oglądać teleturnieje. Polecam gorąco bo można poznać niezwykłe historie i anegdoty. Roman Czejarek znany jest głównie z anteny Polskiego Radia, jest też autorem wielu książek. Aby poznać jego twórczość warto odwiedzić stronę. Dziękujemy Wydawnictwu Słowne za egzemplarz książki do recenzji. https://martaimagda.wordpress.com/2021/12/14/recenzja-kultowe-teleturnieje-roman-czejarek/

Każdy z nas zna chyba tę niezręczną ciszę, która zapada przy stole podczas okazjonalno-świątecznych spotkań z rodziną. Sernik pochwalony, pogoda omówiona na wszystkich szczeblach, w tematy polityczne lepiej nie wchodzić. Z repertuarem TV też nie bardzo, bo ciocia Krysia nie cierpi filmów akcji, a stryjek Władek ma jak najgorsze zdanie o telenowelach. O czym więc zagaić rozmowę? O teleturniejach! Konia z rzędem temu, kto choć raz nie zawiesił oka na „Wielkiej Grze”, kto nie próbował odgadnąć po jednej nutce przeboju w „Jaka to melodia?” i kto nie podpowiadał w „Milionerach” („Wiadomo, że C, naprawdę nie wiem, po co on wykorzystuje kolejne koło ratunkowe…”) Zatem, jeśli chcesz brylować na spotkaniach rodzinnych i towarzyskich, książka „Kultowe teleturnieje” jest właśnie dla Ciebie! Autor Roman Czejarek zawarł tu spory przekrój, rzec by można „wiekowy”, telewizyjnych „game show”. Poczynając od pierwszego polskiego (nawiasem mówiąc nie był polski, powstał na bazie kradzionej licencji) teleturnieju „Wielka Gra”, poprzez „Familiadę” czy „Gilotynę” aż do „Jaka to melodia?” i „Milionerzy”. Są tu zakulisowe informacje o sposobach doboru graczy do danego odcinka (nie miesza się graczy nowych ze starymi wyjadaczami), historie jak ekranowa przyjaźń między drużynami kończy się na sali sądowej („Czar par”) oraz opowieści dlaczego w sierpniu ustawia się na planie nagrania świąteczną choinkę. Na 255 stronach autor zawarł informacje z planu, wspomnienia zawodników, rozmowy z prowadzącymi oraz przeróżne wpadki antenowe. Lektura idealna do rozmów przy świątecznym stole i nie tylko. A także świetny prezent dla osób w każdym wieku!

Macie jakiś swój ulubiony teleturniej, który oglądacie albo który wspominacie z tęsknotą? Kto z nas nie pamięta legendarnego Koła Fortuny czy Idź na całość! Kto z nas nie zastanawiał się jak wyglądają kulisy powstawania poszczególnych odcinków? Ja robiłam to wiele razy i dlatego z tym większą przyjemnością sięgnęłam po tę książkę. Roman Czejarek w swojej publikacji opowiada o początkach popularności poszczególnych teleturniei, o tym skąd były brane ( a również podbieranie) pomysły na nie. Na 250 stronach autor zebrał wspomnienia graczy oraz prowadzących. Do tego w tej publikacji znajdziemy kilka niezłych smaczków na temat wpadek i nieujawnionych wcześniej faktów. Dla mnie lektura tej książki to był cudowny czas wspomnień oraz poznawania zabawnych historii. Bardzo przypadło mi również do gustu wydanie tej książki. Półtwarda oprawa, całkiem sporą ilość fotografii i przyjemna szata graficzna powoduje, że z przyjemnością trzyma się tę książkę w dłoni i można do niej powracać jak do ulubionego albumu. Jeśli szukacie pomysłu na ciekawy prezent nie tylko dla ogromnych fanów teleturniei ta pozycja sprawdzi się doskonale! Ja do tej pozycji mam tylko jedno zastrzeżenie. Chciałabym więcej!