Kuglarz. Opowieści z Wieloświata. Tom 3 (okładka miękka)

Kuglarz, Anna Sokalska Byłam wierną fanką tej serii i bardzo wiele oczekiwałam od trzeciego tomu. I właśnie może tu pojawił się problem, bo oczekiwałam od tej książki zdecydowanie za wiele. Dwie poprzednie książki były dużo lepsze, nie mówię że ta książka jest zła, po prostu myślałam, że przebije ona poprzednie. O co tyle dramatu? Jak dla mnie jest tutaj zdecydowanie za dużo postaci ( mam tutaj na myśli bardzo różne paranormalne i fantastyczne istoty). Miejscami byłam zmieszana, nie wiedziałam kto kim jest. Dodatkowo doszła jeszcze fabuła, która w jeszcze większym stopniu kręciła tymi postaciami, czasem, akcją. Czasami też osobne historie postaci tak jakby średnio pasowały do całości, nie były ze sobą spójne. Istotne jest też to, że w książce jest za dużo akcji. Wydarzenia następują jedno po drugim w tempie ekspresowym. I tu znowu pojawia się poplątanie. Te minusy sprawiają, że styl Autorki jest odbierany jako ciężki i trudny w odbiorze. Za to z kolei trzeba przyznać ogromny plus Autorce za poprawność językową, która pod każdym względem jest dopracowana. Ogólnie, myślałam ,że tylko ja mam takie zdanie o tej książce, ale wtedy zerknęłam na kilka recenzji i dowiedziałam się, że inni recenzenci odbierają ją podobnie. Akcja toczy się w malowniczym Wrocławiu. To kolejny rok, w którym pojawia się wiele zmor, duchów, istot paranormalnych. Układ gwiazd, księżyca wróżą tylko jedno. Przestrzeń, bariera zostaje zachwiana i wszystko zaczyna się psuć. Jak się okazuje, postacie paranormalne muszą połączyć się z ludźmi aby pokonać zło jakie może pojawić się na całym świecie. Ocena 6/10

Całość opinii na LADYMARGOT.PL (...) No i nadszedł ten dzień – to już koniec, moi Drodzy… A przynajmniej tak mi się wydawało. Byłam pewna, że „Kuglarz” zamknie cykl „Opowieści z Wieloświata”, jednak kiedy jego lektura już za mną, nie jestem tego taka pewna. Mam nieodparte wrażenie, że autorka ma nam jeszcze coś do powiedzenia. Czy „Kuglarz” przypadł mi do gustu? Tak, choć w dalszym ciągu to „Żertwa” jest moim ukochanym tomem. Podobnie, jak w przypadku poprzedniej części, momentami odrobinkę się gubiłam w wydarzeniach i w postaciach – szybkość prowadzenia akcji to chyba taki znak rozpoznawczy Anny Sokalskiej, co nie do końca jest zarzutem, bo być może tylko ja się gubię (cóż, starość nie radość :D). Bez wątpienia jest to powieść dobra, napisana w cudownym stylu, który u autorki uwielbiam i cenię. Ta jej lekkość pisania i piękny język – jak ja jej tego zazdroszczę! Na koniec chciałam jeszcze przypomnieć, że „Wiedźmę” i „Żertwę” możecie czytać według wygodnej dla Was kolejności, ponieważ historie te nie są ze sobą powiązane. Natomiast „Kuglarza” koniecznie przeczytajcie na samym końcu! Czy polecam? Oczywiście! (...)