jedna z najlepszych książek, jakie czytałam w ostatnim czasie. bardzo polecam, warto.

Piękna I wzruszająca książka o potędze miłości, która nigdy się nie kończy.

Było dużo zwrotów akcji i książka zaintrygowała mnie swoją oryginalnością

Bardzo fajna książka z klimatem gotyckim.

Książka przyszła w złym stanie

Piękna, warta przeczytania ❤️

Świetna, wzruszająca książka.

Lekka I przyjemna w czytaniu

Fajna narracja i pomysl

Wydania bardzo ładnie

4.55/5

Kocham

super

Fajne

Nuda

Cool

Ok

Ile razy zdarzyło się Wam zobaczyć książkę i poczuć, że to będzie lektura, którą pokochacie? Intuicyjnie czułam, że "Księgi niezapomnianych żyć" będą książką, która mnie poruszy. I cóż. Nie myliłam się, choć spodziewałam się po niej czegoś innego. Myślałam, że będzie magia i tajemnica zakazanych ksiąg będzie głównym tematem. Okazało się jednak, że samej magii było niewiele, a świat przedstawiony stał się idealnym tłem do przedstawienia innej historii. Czy żałuję? Nie. Dostałam albowiem niesamowicie klimatyczną i piękną historię o zakazanej miłości, o emocjach, wolności, o wewnętrznej walce młodych ludzi z rodzinnymi poglądami, o zapomnieniu i pamięci. A podczas lektury możemy zadawać sobie pytania: "Czy lepiej zapomnieć i nie być świadomym swoich czynów, czy pamiętać i walczyć ze swoimi demonami?". Poza tym wszystkim znajdziemy w książce cudownie stworzoną relację dwojga ludzi, która nie mogła mieć racji bytu w świecie stylizowanym na XIX wiek. Jestem niemal pewna, że to nie będzie pozycja dla każdego. I osobiście uważam, że jest to książka bardziej skierowana dla dorosłych czytelników niż młodzieży. Język książki jest piękny, ale przy tym lekki, przez który się płynie. Jednak sama treść, głównie w trzeciej księdze, będzie bardziej odpowiednia dla starszych osób. Powieść podzielona jest na 3 księgi. Każda z nich jest całkowicie inna, a jednocześnie łącząca się w spójną całość. Każda z części prowadzona jest innym tempem, i każda z nich może bardziej lub mniej spodobać się danemu czytelnikowi. Ja osobiście jestem zachwycona pierwszą oraz drugą księgą. To właśnie w nich najbardziej spodobał mi się klimat starych powieści, stylizacja na XIX wiek, tajemnica skrywana przez wszystkich dookoła, powolność akcji, przemiana bohaterów oraz opis ich emocji i uczyć. Niemniej wiem, że dla niektórych tom pierwszy może być odrobinę nudny. Tom drugi natomiast... To jest coś co chwyciło mnie za serce, ścisnęło, wytarmosiło, przemieliło, aby z takim serduchem zostawić mnie przed trzecią księgą. Nie wątpię, że wrażliwość czytelników będzie miała znaczny wpływ na odbiór całej powieści. Tyczy się to głównie księgi drugiej i trzeciej. Niemniej, ja polecam ją ogromnie i mam nadzieję, że fanki klasycznych, pięknych romansów sięgną po książkę i się w niej zakochają.

Autorka ma tak zwane lekkie pióro, więc książkę czyta się dobrze. Niestety, to co podaje krótki opis na tylnej okładce nie oddaje rzeczywistej zawartości. Bardzo ciekawie poprowadzony wątek z pogranicza fantastyki zamienia się w homoseksualne love story. Szkoda.

Czy istnieje coś lepszego od książki o książkach? Właśnie z taką myślą zabierałam się za czytanie "Ksiąg zapomnianych żyć", a na twierdzącą odpowiedź zdecydowanie wpływał fakt, że już sam tytuł jest cudowny, a okładka przepiękna! Emmet powoli odzyskuje siły po długiej, wyniszczającej chorobie. Wcześniej był przykładnym synem i bratem, silnym, młodym chłopakiem, który spędzał dni pomagając rodzicom na farmie, a w przyszłości miał odziedziczyć gospodarstwo. Teraz ledwo potrafi wytrwać jeden dzień w polu. Ciągle wisi też nad nim widmo tajemniczej choroby, strach, że zaatakuje po raz kolejny i znowu odbierze mu zmysły. Właśnie wtedy jego rodzice otrzymują list od starej Oprawiaczki, która mieszka samotnie na mokradłach i chce, żeby chłopak został jej czeladnikiem. Emmet nie wie o oprawianiu książek ani w ogóle o samych książkach nic, oprócz tego, że są czystym złem. Czytanie ich jest grzechem, ludzie się ich boją, a na sam widok oprawionych woluminów wpadają w panikę. Ale dlaczego? Tego nikt chłopakowi nie wytłumaczył. Jednak głęboko zakorzenione uprzedzenia nie pozwalają mu w pełni oddać się terminowaniu u Oprawiaczki, do którego rodzice (zagorzali przeciwnicy książek!) ostatecznie go nakłaniają. Opowieść Collins jest naprawdę piękna, a magiczny klimat czarujący i pełen tajemnic. Niektóre momenty są tak słodkie i urocze, że aż grzeją serduszko, mimo że sama historii ma raczej brutalny wydźwięk - bolesny, okrutny i pełen niesprawiedliwości tak dotkliwej, że nie będziecie mogli się z nią pogodzić. Książka porusza naprawdę ważne tematy - brak akceptacji ze strony najbliższych, zepsucie społeczeństwa, bezkarność bogatych i zakazane uczucie, o które trzeba walczyć resztkami sił. Widać, że Collins naprawdę dobrze przemyślała swoją powieść, a cały świat wykreowała w nawiązaniu do oprawiania. Odciska ono swoje piętno zarówno na historii regionu, jak i na życiu zwykłych ludzi, wsiowych zabobonach i różnicy między biednymi a uprzywilejowanymi członkami społeczeństwa. Pomysł Collins dotyczący oprawiania, a także tego, co ze sobą niesie, jest cudowny i niesamowicie ciekawy. Dlatego boli mnie fakt, że bardziej się na nim nie skupiła, że nie pokazała nam więcej. Zawsze jest mi niesamowicie przykro, kiedy ktoś wymyśli świetny fantastyczny (w obydwu znaczeniach tego słowa) motyw, a potem wykorzystuje go jedynie jako tło do historii miłosnej i traktuje trochę po macoszemu. Historia w "Księgach" została podzielona na trzy części, a poziom tekstu rozkłada się mniej więcej tak: pierwsza część, czyli jakieś 150 stron, jest niesamowicie mdła i nijaka. Jak ja się strasznie na niej wynudziłam! Niby mamy tu wprowadzenie do historii i poruszenie najważniejszych wątków związanych z oprawianiem, ale wszystko jest przetykane przydługimi opisami o niczym, a o samej magii, tak jak już wspomniałam, nie zostało powiedziane zbyt wiele. Momentami naprawdę myślałam, że nie dam rady czytać dalej... Na szczęście się przemogłam, a druga część okazała się naprawdę świetna, chociaż fragmentów dotyczących oprawiania znalazło się w niej jeszcze mniej... Sam przebieg wydarzeń jest raczej przewidywalny, co jednak nie zmienia to faktu, że śledzimy go z coraz większymi wypiekami na twarzy i mocno bijącym serduszkiem! Natomiast trzecia część to już taka mieszanka, w której ciekawe wydarzenia przeplatają się z kolejnymi rozwlekłymi opisami, a akcja momentami przyspiesza, to znowu nieznośnie zwalnia. Ale te interesujące fragmenty trzymają w takim napięciu, że trudno w ogóle złapać oddech! Główny bohater jest wręcz do bólu naiwny, nic nie wie o życiu i nie domyśla się nawet najbardziej oczywistych rzeczy. A w dodatku w pierwszej części wydaje się nijaki, nudny jak flaki z olejem, zupełnie bez wyrazu. Podejrzewam, że taki mógł być zamysł autorki i jeśli mam rację, muszę przyznać, że oddanie charakteru i sposobu bycia Emmeta wyszło jej naprawdę świetnie. Tylko, że nie dało się tego czytać... Jak widzicie, mam raczej mieszane odczucia. Z jednej strony urzekł mnie mroczno-magiczny, tajemniczy klimat tej opowieści i naprawdę przeuroczy wątek miłosny. Książa porusza też wiele istotnych problemów, które są jak najbardziej aktualne i z tych powodów zdecydowanie warto ją przeczytać. Z drugiej strony miała swoje gorsze chwile i niedopowiedzenia, które sprawiły, że nie mogę być nią całkowicie i bezgranicznie zachwycona. A szkoda.