Księga Vanitasa (Wydanie 6/2019)

Jun Mochizuki już po raz szósty zaprasza nas do świata paryskich wampirów. Polowanie na bestię z Gévaudan trwa! Zapraszamy do zapoznania z dalszym ciągiem historii. Noé został porwany. Vanitas stracił swoją księgę. Problemy narastają przed naszymi bohaterami, a wokół nich piętrzą się tajemnice. Tymczasem ich sojusznicy nie do końca są z nimi szczerzy, a zatajane informacje mogą okazać się kluczowe do odkrycia tajemnicy skrywającej bestię z Gévaudan. Jednak czy bohaterowie zdąża poznać wszystkie odpowiedzi nim będzie za późno? ,,Księga Vanitasa” to przede wszystkim seria, która zachwyca warstwą wizualną. Steampunkowa stylistyka wymieszana z elementami charakterystycznymi dla gotyckich opowieści grozy stanowi niezwykła mieszankę. Serii nie brakuje zarówno dynamicznych walk, jak i spokojniejszych fragmentów pozwalających pozachwycać się zarówno pięknymi bohaterami, jak i pełnymi detalami ubiorami czy miejscami, w których rozgrywa się akcja. Jun Mochizuki stworzyła kolejną piękną serię. Osoby znające poprzedni tytuł tej autorki szybko zobaczą, że obie serie mają ze sobą dużo wspólnego. W ,,Księdze Vanitasa” podobnie jak w ,,Pandora Hearts” trudno na razie o rozpoznanie jakiegoś szczególnego wątku głównego, pojawia się masa nowych postaci. Mówiąc krótko, czeka nas pewnie jeszcze długa przygoda w świecie paryskich wampirów. Ale przecież fani autorki nie będą na to narzekać? Recenzja dostępna na stronie Kosz z Książkami.

Księga Vanitasa to dzieło naprawdę dobre, zaskakujące pozytywnie czytelnika poziomem scenariusza i ciekawymi bohaterami. Dostępne obecnie na rynku szczęść tomów pozwalają z wielkim optymizmem patrzeć w przyszłość, stanowiąc doskonały aperitif dla dalszej części, która jeszcze przez długi czas powinna miło łechtać gusta miłośników dobrych japońskich komiksów. Cała recenzja na PopKulturowy Kociołek

DLACZEGO ŚCIGAJĄ BESTIĘ „Księga Vanitasa” to seria, którą chyba śmiało można nazwać takim babskim shounenem. Shounenem mocno wciśniętym w ramy quasi-historycznego horroru fantasy, ale jednak utrzymanym w kobiecej stylistyce. Co stanowi ciekawe odświeżenie i chociaż całość pod względem tematyki, kompozycji i nawet powracających tematów mocno przypomina wcześniejsze dzieło Jun Mochizuki, „Pandora Hearts”, warto jest ją poznać i przekonać się, co ma do zaoferowania. Do Vanitasa dociera Dante, który przynosi złą wiadomość: Noé został porwany. I to najprawdopodobniej przez srebrną wiedźmę. Dane starał się ją śledzić, ale niestety nie był w stanie. Co więcej w jej ręce wpadła także księga, a to już gorszy problem. Na tym jednak nie koniec. Vanitas podejrzewa, że Dante coś celowo przed nim ukrywa i żąda od niego wyjaśnień. Co takiego usłyszy? I czy w końcu dowie się, dlaczego tak naprawdę ściągają bestię? „Księga Vanitasa” to, jak już pisałem, połączenie shounena z opowieścią grozy, gdzie wampiry, wilkołaki i inne, jeszcze niesprecyzowane byty, pojawiają się na stronach opowieści. Jest mrok, są krwawe sceny, są też sekrety. Poza tym mangę tą zaludnia cała masa bohaterów nazwanych na cześć znanych postaci z klasyki grozy oraz jej autorów, co stanowi czasem miłe puszczanie oka do czytelnika. Na samych podobnych odniesieniach jednak daleko by ta seria nie zaszła, na szczęście autorka postanowiła zabawić się z nią w całkiem konkretny sposób. Co to w praktyce znaczy? Że mamy tu najróżniejsze elementy, często jakże dziwne, ale ostatecznie sklejone w całkiem przekonującą całość. Autorka swój świat oparła na steampunkowej mechanice i dodała nieco gotyckiego klimatu. W to wszystko wplotła typowe dla shounenów walki i mnóstwo humoru, a jakby tego było mało zapewniła kobiecej części swoich fanów sporo uroku, pięknych chłopców, bogactwo detali jeśli chodzi o stroje czy dekoracje, a także sporą dawkę elementów dla jednych zbędnych, dla drugich symbolicznych, ale niezależnie od podejścia, budujących ciekawą, autorską wizję. A skoro już o wizji, a co za tym idzie szacie graficznej mowa, „Księga Vanitasa” zilustrowała w sposób prosty i pozbawiony większego mroku. Czasem trochę żal braku tej ciemności, bo jak udowadnia Mochizuk niektórymi sekwencjami, potrafi rewelacyjnie operować światłocieniem i rastrami, budującymi świetny klimat. Tak czy inaczej to jednak lekka manga, a że pozostaje przy tym nastrojowa i potrafi zaatakować nas mocnym, brutalnym akcentem, należy jak najbardziej docenić. Dlatego miłośnikom fantasy i horroru w lżejszej odłownie polecam całość i ciekaw jestem, jak się potoczą dalsze losy bohaterów.