Księga Vanitasa (Wydanie 3/2017)

Księga Vanitasa to dzieło naprawdę dobre, zaskakujące pozytywnie czytelnika poziomem scenariusza i ciekawymi bohaterami. Dostępne obecnie na rynku szczęść tomów pozwalają z wielkim optymizmem patrzeć w przyszłość, stanowiąc doskonały aperitif dla dalszej części, która jeszcze przez długi czas powinna miło łechtać gusta miłośników dobrych japońskich komiksów. Cała recenzja na PopKulturowy Kociołek

VANITAS SIĘ USPOKAJA W trzecim tomie „Księga Vanitasa” wraca na nieco spokojniejsze tory. Akcja otwarta w poprzedniej części zostaje zakończona, a na światło dzienne wychodzą kolejne tajemnice i informacje. Ale nawet w tym mniej spiesznym, stonowanym obliczu, jest coś ciekawego, a całość czyta się szybko, lekko i bardzo przyjemnie. I, oczywiście, miłośnicy shounenowych walk także nie będą zawiedzenie, kiedy przebrną już przez wolniejsze sekwencje. Bal maskowy zbliża się do końca, ale zagrożenie nie mija. Gdy Noé próbuje dowiedzieć się od Vanitasa co jego zdaniem znaczy „ocalenie”, by rozumieć jego ostatnie działania, Dominique de Sade prosi obu by powstrzymali jej siostrę. Pojawienie się Veroniki stanowi bowiem duże zagrożenie także dla obu wojowników chcących pomóc wampirom. Gdy sytuacja wydaje się zmierzać ku katastrofie, na scenę wkracza lord Rutheven. To jednak zaledwie początek, bo kiedy walka z Veroniką de Sade dobiega końca, na bohaterów czekają nie tylko kolejne sprawy, którymi trzeba się zająć, ale także i decyzje do podjęcia. Czy po wszystkim co się wydarzyło i co widział, Noé zechce jeszcze towarzyszyć Vanitasowi w jego krucjacie? I jakie rzeczy jeszcze odkryje? Tymczasem nadchodzi pora wyjaśnienia tajemniczego zachowania Jeanne i ustalenie granic relacji jej i Vanitasa, który traktuje dziewczynę, jakby już była jego żoną. Jednocześnie relacje Noégo i Dominique również ulegają zmianie, wkraczając na nowy poziom. To jednak tylko wstęp do tego, co ich czeka. Przybycie do biura lorda Ruthevena w zamku Carbunculus przybiera nieoczekiwany przebieg, kiedy na jaw wychodzi prawdziwa pozycja Luci. To jednak najmniej istotna kwestia, z jaką naszym bohaterom przyjdzie zmierzyć się w tych murach. Gdy Vanitas wysnuwa swoje podejrzenia odnośnie nosiciela klątwy, sprowadza zagrożenie, jakiego się nie spodziewali. A na tym nie koniec… Dobry tom dobrej serii. Jeszcze do niedawna „Księga Vanitsa” była dla mnie jedynie niezłą rozrywka, jednak w drugiej połowie drugiego tomu wszystko zaczęło się zmieniać na lepsze. I chociaż teraz fabuła znów jest mniej krwawa, mniej brutalna i pozbawiona tak szybkiej akcji oraz stylistyki grozy, jak to było jeszcze kilka rozdziałów temu, zabawa o dziwo jest znakomita, a autorce udało się złapać całkiem niezły rytm. To, co należy zaliczyć całości na plus to fakt, że Jun Mochizuki stonowała i ograniczyła nieco humor, zamiast niego dodała emocji i kilka naprawdę klimatycznych scen. Jeśli zaś chodzi o grafikę, seria nadal jest utrzymana w kobiecej stylistyce – wielkie przywiązanie do strojów i ich detali czy prezentacja postaci pokazują to bardzo wyraźnie – ale na tyle dobrze wpasowanej w oczekiwania nastoletnich odbiorców, że zarówno miłośnicy shounenów, jak i shoujo (ale takiego dynamicznego i nie stroniącego od krwi) znajdą tu coś dla siebie. Dlatego też polecam „Księgę Vanitasa” Waszej uwadze. Jak pisałem przy okazji recenzowania poprzednich tomów, nie jest to wybitna seria, ale serwuje nam dobrą (a z każdym tomem coraz lepszą) rozrywkę. I to w solidnej dawce.

Masa humoru, akcji i pięknych rysunków przedstawiających postacie! Polecam serdecznie :3

Nie będę ukrywać, że z niecierpliwością wypatrywałam kolejnego tomu Księgi Vanitasa. Pierwsze dwa tomy serii zachwyciły mnie ciekawymi bohaterami, dobrze zapowiadającą się historią i światem, który zachwycał tak jak i rysunki Jun Mochizuki. Czy kolejny tom przyniósł ze sobą równie wiele zachwytów co poprzedni? Ciekawych jak potoczyły się dalsze losy Vanitasa i Noego zapraszam do lektury recenzji trzeciego tomu. Ci którzy mieli przyjemność czytać poprzednie tomy serii wiedzą, ze Bal Maskowy, na który wybrali się główni bohaterowie zakończył się dość dramatycznie, a wyznanie Vanitasa zszokowało obecnych, w tym samego Noego. W tym tomie Jun Mochizuki pozwala nam bliżej przyjrzeć się głównym bohaterom i zacieśnia relacje między nimi, jednocześnie nie odsłaniając zbyt wiele informacji na temat dalej tajemniczego Vanitasa. Na scenie pojawiają się nowi bohaterowie, w tym osoby wysoko postawione w społeczeństwie wampirów. Czytając ten tom czytelnik widzi, że akcja powoli nabiera tępa, jednocześnie coraz bardziej się komplikując. Odsłaniane są kolejne strony konfliktu, a przed czytelnikiem stawiane są coraz nowsze pytania. Osobiście nie mam nic przeciwko by odpowiedzi na nie przyszło nam jeszcze długo szukać i liczę, że Księga Vanitasa będzie dłuższą serią. Jun Mochizuki fantastycznie buduje napięcie, jednocześnie nie czyniąc lektury ciężką poprzez wprowadzenie wielu elementów humorystycznych czy lżejszych wątków, które pozwalają na lepsze poznanie świata i bohaterów. To, że kreska zachwyca nie trzeba chyba nikomu udowadniać, wystarczy zerknąć chociażby na przykładowe strony z wnętrza tomiku, a i sama okładka przyciąga wzrok. Jun Mochizuki z równą dbałością rysuje XIX wieczny Paryż, zarówno ten z wymiaru ludzi, jak i wampirów, co bohaterów i ich stroje. Warto podczas lektury zatrzymać się na trochę i przyjrzeć się bliżej licznym detalom. W tomiku nie zabrakło również dodatków, zarówno tych kryjących się pod obwolutą, jak i tych na końcu tomiku, które dodatkowo umilają lekturę. Księga Vanitasa zachwyciła mnie już od pierwszego tomu i z ulgą muszę przyznać, że mój zachwyt przybiera na sile z każdym kolejnym tomem. Biorąc pod uwagę wydane dotychczas tomy, śmiało można powiedzieć, że historia stworzona przez Jun Mochizuki jest jedną z ciekawszych pozycji o wampirach na jakie może trafić czytelnik w Polsce i nie mówią tutaj wyłącznie o pasjonatach mangi. Jeżeli jeszcze nie mieliście okazji zapoznać się z tą serią, koniecznie nadróbcie zaległości. Z pewnością się nie rozczarujecie. Ocena: 9,5/10