Kruki. Wiedma. Tom 2 (okładka  miękka, 06.2022)

Polecam książkę miłośnikom słowiańskich klimatów

Biwię, główną bohaterkę poznaliśmy w książce Wiedma, gdy rozpoczynała naukę u wiedzącej. W powieści Kruki, Biwia tym razem powraca jako ta wiedząca, z potężną mocą, doświadczeniem i umiejętnościami. Świat wciąż się zmienia, nic nie pozostaje w miejscu. Nawet drobne znaki na ziemi wskazują, że nadciąga coś złego, coś czego nie można uniknąć. Nadchodzące problemy dostrzega także i żerca z chramu pod grodem kniazia Lestka. Najpilniejszą sprawą staje się prawidłowe odczytanie tych znaków i zidentyfikowanie nadciągającego zagrożenia. Wrogie plemiona koczownicze najechały już rubieże, rabując i niszcząc osady, opola i grody. Przed nimi podąża Cicha, niewidocznie rozprzestrzeniając śmierć i cierpienie. Młoda Wiedma wraz z żercą Wiedzimirem musi stawić czoła nieuchronnej przyszłości. Biwia jest wiedźmą znającą tajniki leczenia, potrafi zaklinać, przeklinać, rzucać uroki i kontaktować się z Bogami. Drzemie w niej ogromna moc Peruna, co czasem może okazać się kłopotliwe. Mimo sporego doświadczenia, nie raz kieruje się uczuciami, zwłaszcza w chwilach zwątpienia, żalu czy smutku. Bywa że jej działania zdeterminowane są nawet formą zemsty. Potrafi dostrzec to, co zrobiła źle, wbrew zasadom, którymi powinna się kierować. Biwia to bohaterka uparcie dążąca do wyznaczonego celu. Zdaje sobie sprawę, że mimo ogromnej mocy i wiedzy, nie poznała jednak wszystkiego. By poznać odpowiedzi na dręczące ją pytania, spotyka się także z wszechmocnym Kościejem. Gotowa jest oddać ochronny naszyjnik byle nieść pomoc. Ukazuje sile płynąca zarówno z jej mocy, jak i serca. W powieści Kruki znajdziemy dobrze nam znany z wcześniejszej książki Wiedma świat pełen słowiańskich demonów, bogów, obrzędów czy świąt. Autorka bardzo zgrabnie wprowadza czytelnika w wykreowane przez siebie uniwersum. Klimatu powieści dodaje styl wypowiedzi bohaterów Kruków użyty w dialogach. Postacie posługują się wieloma słowami, które obecnie uległy zapomnieniu, zostały wyparte przez inne nazewnictwo lub zwyczajnie wyszły z użycia lata temu. Rozmowy pomiędzy postaciami powieści są bardzo naturalne, wynikają z określonej sytuacji. Czasami są bardzo zdawkowe, jednak to także nadaje książce swoistej dynamiki. Treściwe opisy grodów, postaci czy przyrody wprowadzają tyle informacji ile jest w danym momencie potrzebne, nie rozwlekając zbędnie fabuły. W Krukach autorka postawiła na wartką akcję i doskonale jej się to udało. Na kartach książki spotkamy dobrze nam znane postacie ze słowiańskiej mitologii jak np. wodnika, utopca, upiorzycę, domowika. Autorka sięgnęła jednak troszkę głębiej w podania i legendy ziem słowiańskich. Pojawi się zatem Boruta i Rokita, a także Kościej, Żmij i jego potomstwo. Spotkamy okoliczne Wiedmy na sabacie, poznamy przebieg ceremonii postrzyżyn, a także pochówku. Kruki Moniki Maciewicz, to nieliczna z książek w słowiańskiej tematyce, po której przeczytaniu żałujemy, że już się skończyła. Na jej kontynuację niestety jeszcze troszkę musimy poczekać. To powieść, która przeniesie czytelnika w odległe czasy słowiańskich mitów i legend, otaczając go aromatem ziół z nalewek Wiedmy, czy szczękiem żelaza walczących wojów. Wartka akcja fabuły sprawi, że nie będziemy chcieli odłożyć książki choć na chwilę, wciągnięci w świat w którym żyje Biwia. Przekonamy się także, że przebaczenie może być kluczem do zażegnania wielu problemów. ISAP

Nad przemyskim grodem zaczęło gromadzić się spore stado kruków. To oznaczało kłopoty. Duże kłopoty. Ta niecodzienne sytuacja martwi żercę, który sprawuje opiekę nad świątynią Swaroga. Mężczyzna obawia się, że nadchodzą niebezpieczne czasy. By rozwiązać problemy, które zaczynają się piętrzyć, zwraca się o pomoc do Wiedmy. Ta jej nie odmawia, ale z czasem przekonuje się, że przeszkody, które się piętrzą są bardzo potężne. Kruki to książka, w której świat śmiertelników nieustannie przenikał się ze światem słowiańskich bóstw i demonów. To lektura o czasach ukrytych w mrokach czasów, niemal zapomnianych. Dzięki Krukom poznajemy cienie i blaski tamtych niełatwych czasów, bolączki zwykłych ludzi i przede wszystkim folklor. Życie, które wieść mogliby zwykli ludzie gdyby istnieli miesza się z silną wiarą w nieustanne ingerencje bóstw, demonów itp. To niezwykle klimatyczna historia, która zawiera sobie wiele prawd, które dla współczesnego człowieka mogą być kompletnym absurdem. Po pierwsze po zachowaniu zwierząt można sporo wywnioskować. Trzeba tylko dobrze obserwować co się wokół nas dzieje a po jakimś czasie będziemy wiedzieli co oznacza konkretne zachowanie u zwierzęcia. Po drugie autorka pokazała, że pielęgnowanie w sobie negatywnych emocji i braku chęci wybaczenia może skutkować poważnymi konsekwencjami dla jakości naszego życia. Dzięki wybaczeniu sobie i innym życie staje się bardziej radosne i harmonijne. Jednym słowem prostsze. Niesamowity, momentami mroczny klimat, świetnie zarysowanie postaci, fabuła trzymająca w napięciu aż do ostatniej strony, akcja dziejąca się w czasach przedchrześcijańskich to elementy, które sprawiają, że czas z Krukami nie można uznać za zmarnowany.

"Kruki" to drugi tom po "Wiedmie", poświęcony wiedźmie Biwii. W pierwszym tomie Biwia uczyła się sztuki magicznej, pożegnała dwóch kochanków, była trochę zagubiona i niepewna. W "Krukach" Biwia już jest bardziej pewna siebie, wie co i jak ma robić. Jest też bardziej zawistna i nerwowa i zdarza jej się wykorzystać magiczną wiedzę by szkodzić. Czy opamięta się i wróci na dobrą ścieżkę? Jakie znaczenie mają kruki, które całymi chmarami krążą nad Przemyślem? Na pewno chcą ludziom coś przekazać, czy oni zdążą odczytać wiadomość na czas? Bo taka ilość kruków nie wróży nic dobrego.... Biwia będzie musiała odnowić kontakt ze swoim bratem bliźniakiem, który, opętany przez biesa, zamordował jej ukochanego, czy da radę wybaczyć i zapomnieć? A może to on powinien jej wybaczyć, że pragnęła go zabić? W tej części pojawią się upiry, utopce i inne demony, a wiedźmy będą musiały stawić im czoła. Do tego dojdzie walka z wrogim ludem. Akcji na pewno nie zabraknie. Biwia dojrzalsza i bardziej pewna siebie bardziej mi się podoba, jednak trochę irytuje to, że zawsze jest w centrum uwagi. W sumie to powieść o niej ze słowiańskimi wierzeniami w tle. Autorka napisała ją w ciekawy sposób, gdyż narracja prowadzona jest w języku współczesnym, natomiast dialogi - w staropolskim. Myślę, że jeśli ktoś polubił Biwię w pierwszej części to będzie zadowolony z tej części. Natomiast nie jest to seria, którą można zacząć od drugiej części i wszystko rozumieć, kolejność ma znaczenie.

Ta książka to nie tylko fabularyzowana historia sprzed wielu wieków, ukwiecona starosłowiańskimi dialogami, ale też uniwersalna prawda o życiu i sile kobiet, które zawsze mogą na siebie liczyć. O tym, jak wiele musi przejść człowiek by zrozumieć pewne rzeczy i dojrzeć do pewnych faktów. Jest to też cudowna opowieść o trudnej miłości i niełatwych życiowych wyborach, nie do końca takich, jakie sobie wymarzyliśmy. To też kilka życiowych mądrości wplecionych w fabułę, do których należy jedna z moich ulubionych: "Nie ma tylko dobra i tylko zła. One są zawsze razem, jak szczęście i nieszczęście." Polecam najgoręcej wszystkim, nie tylko wiedźmom!