Kruche życie (okładka  miękka)

Wzruszająca opowieść, momentami pełna trudnych momentów. Wybitny kardiochirurg Stephen Westaby każdego dnia walczy o życie swoich pacjentów, często ratuje im życie pomimo tego że nikt nie daje im żadnych szans. Bardzo dobrze się czyta. Gorąco polecam.

Bardzo lubię książki związane z medycyną, wspomnienia lekarzy czy innych osób pracujących w służbie zdrowia, więc często po nie sięgam, ale muszę przyznać, że ostatnio jednak zaczęłam podchodzić do nich z dystansem, bo na rynku wydawniczym pojawiło się ich całe mnóstwo, a niektóre z nich mnie rozczarowały. Cieszę się, że ostatecznie zdecydowałam się przeczytać „Kruche życie”. Ta książka wyjątkowo mi się podobała i zrobiła na mnie spore wrażenie. "Moja praca polega na tym, by pomagać ludziom w wyjątkowo trudnym momencie życia - tuż po tym jak, dowiedzieli się, że mają prawdziwy problem z sercem."- pisze o swoim zawodzie autor, profesor Stephen Westaby, wybitny kardiochirurg, który w swojej książce opisuje zarówno przebieg swojej kariery i co skłoniło go do tego, by zostać lekarzem, jak i niektóre z operacji jakie przeprowadził, związane z nimi historie i dramaty pacjentów, którym przyszło walczyć o każdy dzień życia. Niemowlak, który przeszedł wielokrotne zawały, kobieta po 5 operacjach, u której każde kolejne USG może pokazać kolejne guzy, oczekująca dziecka matka, która może nie dożyć porodu – każdy rozdział to odrębna, niesamowita historia, a nie każda kończy się happy endem. Chyba w żadnej z książek, które czytałam do tej pory, nie było tak dokładnych opisów przebiegu procedur medycznych i operacji z użyciem licznej fachowej terminologii. Nie były one przy tym jednak w jakimkolwiek stopniu nużące, wręcz przeciwnie. Początek, z rysunkami serca i dokładnym wyjaśnieniem jego funkcjonowania, może trochę odstraszyć, jednak gdy tylko zacznie się czytać, można się wciągnąć niczym w powieść sensacyjną, bo książka to świetnie zbudowany emocjonalny rollercoaster, a sposób narracji sprawia, że to bardzo przyjemna przejażdżka. W kilku zagranicznych recenzjach, jakie przeczytałam na goodreads pojawiały się zarzuty odnośnie arogancji autora przebijającej z tekstu. Nie wiem, czy to kwestia polskiego tłumaczenia, czy indywidualnego podejścia, ale mi nie rzuciło się to w oczy. Ogromną ambicje i pewność siebie równoważy ludzkie podejście, empatia i poczucie humoru. Ja poczułam ogromną sympatię do autora, to taki typ lekarza, pod opiekę którego chciałoby się trafić, jeśli zaistnieje nieprzyjemna konieczność. A pewność siebie w takim zawodzie jest niezbędna. Cóż, trzeba mieć jaja, że się tak wyrażę, kiedy przejmuje się przy stole operacyjnym kontrolę nad czyimś sercem, wyjmuje się je z klatki piersiowej, wstrzymuje jego bicie, gdy twoja każda decyzja i twój każdy ruch to kwestia życia i śmierci, można poczuć się jak bóg, tym bardziej, gdy podobnie jak autor, przy okazji dokonuje się przełomów w medycynie, ale jemu samemu do tego daleko i nie to wyczułam w jego tekście. Westaby niejednokrotnie przekraczał granice – zarówno te wyznaczone przez współczesną mu wiedzę i technologię medyczną, jak i szpitalne procedury. Codziennie w pracy, kilkukrotnie w ciągu jednego dnia, musiał też balansować na tej najważniejszej granicy – między życiem a śmiercią „Granica między życiem a śmiercią, triumfem a porażką, nadzieją a bezradnością jest niezwykle cienka – wystarczy minimalnie większa liczba martwych komórek mięśniowych, odrobinę więcej kwasu mlekowego we krwi, nieco znaczniejszy obrzęk mózgu.(…) Nikt nie dostaje drugiej szansy" Dla mnie to właśnie było najcenniejszą lekcją z tej książki – pokora i szacunek do życia, do każdego uderzenia serca, które z niej przebijają. Sam autor przyznaje, że w przeciągu swojej kariery stracił ponad 400 pacjentów, nigdy jednak nie został oskarżony o błąd w sztuce medycznej, pozwany czy nawet zawieszony w prawach do wykonywania zawodu, co przy stopniu ryzyka, z jakim przyszło mu się codziennie mierzyć oraz innowacjach, które wprowadzał, według mnie jest imponujące i samo w sobie powinno zachęcić do sięgnięcia po tę książkę Polecam każdemu – świetna lektura, emocje, napięcie, ogromna dawka wiedzy na temat budowy serca i operacji kardiochirurgicznych ale też możliwość refleksji na temat tytułowej kruchości naszego życia. Rewelacja!

Przyznam, że nie przepadam za czytaniem biografii i nie sądziłam, że ta książka mogłaby mi się spodobać. Jakie było moje zdziwienie, kiedy pochłonęłam tę pozycję w dwa wieczory. Czyta się ją jak najlepszy kryminał lub powieść przygodową, z niesamowitymi zwrotami akcji, emocjami i odczuwalnym napięciem. Największe wrażenie zrobiły na mnie opowiedziane przez chirurga historie z sali operacyjnej. To sceny prawie jak z horroru, tak bardzo nieprawdopodobne i nierealne, a jednak prawdziwe. To, że wszystko, co opisuje Westaby wydarzyło się naprawdę i nie jest fikcją literacką, wpływa na czytelnika w ogromny sposób. Wywołuje emocje tak silne, że nie sposób nad nimi zapanować. Opisywane historie wzruszają w sposób trudny do przewidzenia, rozdzierają serce, burzą ład i spokój. W szczególny sposób przeżywałam przede wszystkim opowieść o niemowlęciu, które już w pierwszych miesiącach życia przeszło wiele ataków serca. Poruszyła mnie też historia kobiety, która cierpiała na reumatoidalne zapalenie serca, ale o tym nie wiedziała. Kiedy zaszła w ciążę, jej osłabione chorobą serce z trudem dawało sobie radę. Urodziła dziecko i trafiła na stół operacyjny z ostrą niewydolnością serca. Takich historii jest w książce dużo, nie wszystkie mają dobre zakończenie, ale wszystkie chwytają za serce. Stephen Westaby jest nie tylko doskonałym kardiochirurgiem. Tak samo dobrze, jak skalpelem, operuje słowem. Książka napisana jest przystępnym językiem, jest konkretna i przede wszystkim rzetelna. Bo jest to relacja specjalisty w swojej dziedzinie, specjalisty z trzydziestopięcioletnim doświadczeniem, kogoś, kto nie tylko obserwuje, ale głównie przebywa w samym środku wydarzeń. I chociaż pozycja ta jest mocna, momentami wstrząsająca, innym razem przejmująca i dołująca, naprawdę warto po nią sięgnąć. Bo jest prawdziwa i szczera. Nie tylko pokazuje jak trudna potrafi być walka o ludzkie życie i jak bardzo nierówna. Uczy empatii i szacunku do własnego i cudzego życia. Po lekturze tej książki inaczej spojrzałam na swoje życie i na relacje z ludźmi. Ta książka w sposób dosadny pokazuje co jest najważniejsze i o co tak naprawdę warto walczyć. I dobrze, że autor jest tak dosłowny, nie owija w bawełnę, przedstawia sprawy tak, jak one wyglądają, bez niejasności, bez wątpliwości i nie pozostawiając złudzeń. Takie ich przedstawienie lepiej działa na wyobraźnię. A czasem tak trzeba, aby zrozumieć rzecz wydawałoby się oczywistą. Życie jest kruche i jeśli nie zabierzemy się do działania teraz, to możemy nie mieć szansy, aby zrobić to później. Z całego serca polecam tę książkę. Nie tylko osobom, które lubią biografie i wątki medyczne w książkach. Polecam każdemu, bez wyjątku. Co czuje człowiek, od którego zależy życie innych? Sprawdźcie koniecznie. Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu SQN.

„W tym momencie nie miałem już wyjścia - musiałem przedstawić plan B reszcie zespołu. Zamierzałem wykroić serce z piersi dziecka, położyć je na tacce wypełnionej lodem, aby utrzymać niską temperaturę, a i tam zoperować. Wtedy mógłbym je dowolnie obracać, żeby zrobić wszystko porządnie. Pomysł wydawał się genialny, ale musiałem się spieszyć.” , czyli profesor Westaby w niesamowity sposób przedstawia pracę kardiochirurga. Gdy otworzyłam Kruche Życie i ukazały mi się rysunki, przedstawiające budowę serca, pomyślałam, że to chyba nie dla mnie i pewnie nic nie zrozumiem. Nic bardziej mylnego! Stephen Westaby stworzył książkę, którą czyta się z zapartych tchem. Jesteś ciekawy, jak wygląda praca kardiochirurga? Jak to jest mieć w swoich rękach życie drugiego człowieka? Stephen Westaby, wybitny kardiochirurg, opowiada o swojej niezwykle ważnej pracy. Opisuje, dlaczego wybrał taki zawód i co go do tego skłoniło. Wspomina najciekawsze i najbardziej wzruszające przypadki medyczne, z jakimi się zetknął w swojej kilkudziesięcioletniej karierze. Opowiada między innymi, w jaki sposób ocalił niemowlę, które przeszło liczne ataki serca. Kruche życie uświadamia, jak bardzo nasze życie może być kruche. Wzbudza wiele emocji od rozpaczy i smutku po euforię. Każdy przypadek medyczny jest ważny, wyjątkowy i godny uwagi. Westaby z opowiada te historie z wielką pasją. On kocha swoją pracę. Kruche życie to zabójczo ciekawa książka, która pochłonie Was od pierwszych stron. Nie martwcie, jeśli nie jesteście zaznajomieni z medycznymi określeniami. Wszystko jest wytłumaczone i nie sprawia żadnych problemów w zrozumieniu tekstu. Na końcu mamy też słowniczek z terminami takimi jak zapalenie mięśnia sercowego czy też perfuzjonista. Polubiłam sposób prowadzenia narracji. Możemy poznać myśli kardiochirurga i jego rozterki. Kruche życie pozwala spojrzeć na życie z nowej perspektywy i docenić to, co mamy. Bardzo poruszająca i godna uwagi. Rewelacyjna! „Mimo dyplomu z biochemii i doktoratu z bioinżynierii sztucznych serc jestem technofobem, który nie umie posługiwać się komputerem ani naprawić najprostszej rzeczy w samochodzie.”

Kruche życie to autobiografia jednego z czołowych brytyjskich kardiochirurgów. Stephen Westaby udowadnia, że nie trzeba mieć koneksji, a upór i zacięcie by spełniać swoje marzenia. Od najmłodszych lat przebywał w okolicy stołu chirurgicznego, w swojej karierze przemawiał na wszystkich kontynentów i operował w wielu krajach. Zdobywał doświadczenie na całym świecie i całe życie się uczył od innych, oraz uczył kolejne pokolenia. Dzięki jego brawurze niejednokrotnie ocalił życie osób, których rodzinom już nakazano się z nimi pożegnać. Książka należy do literatury faktu i jest jedną z lepszych, o ile nie najlepszą jaką miałam okazję czytać. Autor na podstawie własnych doświadczeń i obserwacji przeprowadza nas przez rozwój kardiochirurgii na przełomie kilkudziesięciu lat. Z dokładnością tłumaczy jak działa serce, jaką tytaniczną pacę wykonuje i jakie procesy w nim zachodzą. Wytłumaczy, że grasica niekoniecznie jest nam potrzebna, a serce rozcięte na pół, potrafi wznowić pracę. Sztuczne serca, pompy, przeszczepy to jego chleb powszedni, ale przy tym nie jest zarozumiały. Pokazuje etapy operacji, omawia błędy. Nie boi się przybliżyć nam postać pacjenta. Tego często brakuje w służbie zdrowia, panuje całkowita depersonifikacja chorych, czego efektem jest złe ich traktowanie. Westaby pisze w sposób zrozumiały, a Grzegorz Gajek (tłumacz) wykonuje dobrą pracę – czyta się to z przyjemnością, a strony się po prostu pochłania. Czytałam już inne książki o tematyce medycznej, ale ta jest inna. Nie każda historia ma szczęśliwe zakończenie, niektóre wręcz tragiczne – ale to czyni ją bardziej ludzką, a z autora nie robi nadczłowieka. Bez ogródek wspomina swoje błędy i pokazuje jak dużo poświęcił dla dobra pacjentów. Często ryzykował posadę, a największa strata to brak możliwości obserwowania jak jego dzieci dorastają. Serdecznie polecam.

Kruche życie to autobiografia jednego z czołowych brytyjskich kardiochirurgów. Stephen Westaby udowadnia, że nie trzeba mieć koneksji, a upór i zacięcie by spełniać swoje marzenia. Od najmłodszych lat przebywał w okolicy stołu chirurgicznego, w swojej karierze przemawiał na wszystkich kontynentów i operował w wielu krajach. Zdobywał doświadczenie na całym świecie i całe życie się uczył od innych, oraz uczył kolejne pokolenia. Dzięki jego brawurze niejednokrotnie ocalił życie osób, których rodzinom już nakazano się z nimi pożegnać. Książka należy do literatury faktu i jest jedną z lepszych, o ile nie najlepszą jaką miałam okazję czytać. Autor na podstawie własnych doświadczeń i obserwacji przeprowadza nas przez rozwój kardiochirurgii na przełomie kilkudziesięciu lat. Z dokładnością tłumaczy jak działa serce, jaką tytaniczną pacę wykonuje i jakie procesy w nim zachodzą. Wytłumaczy, że grasica niekoniecznie jest nam potrzebna, a serce rozcięte na pół, potrafi wznowić pracę. Sztuczne serca, pompy, przeszczepy to jego chleb powszedni, ale przy tym nie jest zarozumiały. Pokazuje etapy operacji, omawia błędy. Nie boi się przybliżyć nam postać pacjenta. Tego często brakuje w służbie zdrowia, panuje całkowita depersonifikacja chorych, czego efektem jest złe ich traktowanie. Westaby pisze w sposób zrozumiały, a Grzegorz Gajek (tłumacz) wykonuje dobrą pracę – czyta się to z przyjemnością, a strony się po prostu pochłania. Czytałam już inne książki o tematyce medycznej, ale ta jest inna. Nie każda historia ma szczęśliwe zakończenie, niektóre wręcz tragiczne – ale to czyni ją bardziej ludzką, a z autora nie robi nadczłowieka. Bez ogródek wspomina swoje błędy i pokazuje jak dużo poświęcił dla dobra pacjentów. Często ryzykował posadę, a największa strata to brak możliwości obserwowania jak jego dzieci dorastają. Serdecznie polecam.

"... Tak właśnie wyglądała nasza praca: zatrzymywaliśmy życie, a potem je zwracaliśmy, naprawiwszy to, co wymagało naprawy." Ta książka wywołuje w czytelniku wiele emocji, od smutku z powodu beznadziejnych sytuacji, beznadziejnych zgonów, czasem ludzkiej głupoty, po nadzieję, że jednak są tacy ludzie, którzy zaryzykują wszystko, żeby uratować życie obcego człowieka, aż do szczęścia, kiedy to najbardziej beznadziejne przypadki, skazane na niepowodzenie, przyjmują zupełnie odwrotny kierunek. Trochę to autobiografia cenionego profesora, trochę przybliżenie pracy kardiochirurga, trudnych operacji i trudnego życia, jakie wiązała ze sobą ta praca, a trochę przeciekawa, poruszająca historia, która wymusza wręcz spojrzenie na swoje życie z nieco innej perspektywy. Autor w bardzo lekki i nawet przyjemny dla czytelnika sposób przybliża nam jak potoczyła się jego kariera, od czasów młodości, w których zafascynował się światem medycyny, przez studia, pierwsze operacje, opowiada jak rosła jego reputacja na całym świecie, nakreśla jak przebiegały jego najtrudniejsze przypadki oraz zupełnie pionierska operacja wszczepienia sztucztego serca. Profesor Stephen Westaby nigdy nie poddawał się zwątpieniu, nawet najbardziej beznadziejny przypadek próbował uratowac choćby ostatkiem sił, czasem naginając procedury, czasem ryzykując oskarżeniami bliskich pacjentów. Dla niego każde życie było warte nadgodzin, nieprzespanych nocy, albo lotów na drugi koniec świata. Niezwykle poruszająca i godna uwagi lektura. Polecam Wam tą książkę, bo jest o cudach, a właściwie o ludziach, którzy pomagają w tym, żeby one miały miejsce. Nie pożałujecie.