Między młotem a piorunem. Kroniki Żelaznego Druida. Tom 3 (okładka miękka)

"W tej części główny bohater przede wszystkim przeskakuje pomiędzy światami, żeby dotrzymać obietnic złożonych przyjaciołom. Co się z tym wiąże – podróżuje sam, czyli bez Oberona, a to właśnie jego zabrakło mi najbardziej. Szczerze zatęskniłam za zabawnymi dialogami, pomiędzy tymi bohaterami i chociaż autor nie poskąpił ich tak bardzo w powieści, to dla mnie było i tak stanowczo za mało!

Dzięki potyczce z Thorem możemy bliżej poznać Lifa, co było dla mnie miłą niespodzianką. Okazało się, że bohater ma o wiele głębsze pobudki, aby zlikwidować nieprzyjaciela niż mogłoby mi się wcześniej zdawać. Oprócz tego zostanie wprowadzonych kilka nowych postaci, którymi będą oczywiście zaprzysiężeni wrogowie boga piorunów."

Atticus O’Sullivan,ostatni druid, tym razem wspina się po Drzewie Życia do Asgardu, świata bogów nordyckich. Obiecał przynieść z stamtąd magiczne jabłko Odyna i swoją misję wypełnił. Oczywiście nie obyło się bez sporego zamieszania. A już wkrótce potem wraz z nadprzyrodzonymi znajomymi muszą ponownie wrócić do tej krainy, aby zabić niejakiego Thora, boga piorunów.Oj będzie się działo. Z pewnością możecie przyszykować się na niecodzienne wydarzenia, świetną kreację bohaterów, zaskakującą akcję oraz nieodłączny, specyficzny humor. Dołączając do tego mitologię, magię oraz wartkie tempo, możecie być pewni, że nudzić się nie będziecie. Co więcej, zakończenie jest niespodzianką i koniecznie muszę zabrać się za kontynuację! Warto napomknąć, że cykl trzeba czytać od pierwszej części,ponieważ autor czasami wspominam sytuacje z poprzednich tomów i bez ich znajomości, znacznie trudniej jest wdrożyć się w fabułę i właściwie ją zinterpretować. Lekka, zabawna i pełna oryginalnych pomysłów pozycja:)

Pomimo swojej lekkości widać, ze autor posiada ogromną wiedzę. Mój mózg czasami nie „łapie” tych wszystkich bogów, miejsc , krain, imion i właśnie, dlatego doceniam jego talent. Umiejętnie łączy wszystkie religie i bóstwa, które koegzystują obok siebie i robią to tak naturalnie, że czytelnik nie zastanawia się nad tym. Nie mam zielonego pojęcia, skąd pan Hearne bierze te wszystkie zabawne teksty, lecz są one dowcipne i bawią czytelnika. Moim zdaniem „Kroniki żelaznego druida” z tomu na tom są coraz lepsze, co rzadko się zdarza w seriach. Już nie mogę się doczekać kolejnego tomu i moje spragnione serduszko cieszy cię, że „Zbrodnia i kojot” leżą na mojej półce a ręce wyrywają się po kolejną dawkę Atticusa.