Króliki Pana Boga (okładka  miękka, 04.2015)

Daję 4⭐ bo nie czytałam, kupiłam na 🎁

Warsztat pisarski Grzegorza Kozery porównuje się do znanego nam u Remarqua.
Podobny klimat i styl ,które czynią opowieść przejmującą, smutną, zapadającą głęboko w świadomość czytającego.
„Króliki Pana Boga” to książka wybitna. Autor nawiązuje w niej do poprzedniej powieści , równie przejmującej „Berlin, późne lato”.
Tym razem akcja rozgrywa się tuż po zakończeniu wojny. Zamiast aplauzu, euforii i radości widzimy
wędrówkę ludzi, którzy przeżyli piekło. Wojna rzuciła ich w różne strony. Halina , znana czytelnikowi z powieści „Berlin, późne lato” przebywała w obozie koncentracyjnym na terenie Niemiec . Adam pracował w gospodarstwie niemieckiego bauera jako przymusowy robotnik. Honza, jedenastoletni chłopiec pochodzący z Cieszyna stracił w niemieckim obozie ojca. Cudem ocalał.
W momencie zakończenia wojny ich drogi się krzyżują. Razem przemieszczają się w stronę Polski.
Ta podróż jednak jest niesamowicie trudna. Nie ma środków transportu. Na pociąg trzeba czekać tygodniami. Zdobycie jedzenia graniczy z cudem. Niemcy może i nie zagrażają. Okazuje się, że największe niebezpieczeństwo czyha na tych wycieńczonych wojną ludzi ze strony wyzwolicieli, czyli sowietów. Droga do domu to dla bohaterów książki droga przez mękę. Bezprawie, gwałt, głód i choroby są wszechobecne. I tylko czasami zdarzy się ludzki odruch.
Do tego każdy z bohaterów skrywa swoją tajemnicę. Fizycznie przeżyli wojenną gehennę ,ale okazuje się ,że rany na ciele mniej doskwierają niż te ,które na zawsze okaleczyły psychikę.
Przebywając tę pielgrzymkę ku normalności, do tej pory obcy dla siebie ludzie zaprzyjaźniają się, wspierają, bronią, są gotowi do poświęceń. .. bo mają cel . Dzięki niemu mobilizują się, pokonują ból i strach, ryzykują nawet ocalałe z wojennej pożogi życie.
Zarówno „Króliki Pana Boga” jak i „Berlin, późne lato” Grzegorza Kozery to książki przejmujące, nostalgiczne i wartościowe. Jeśli czytelnik liczy na …Happy End to się zawiedzie.
Dzięki temu jednak stają się bardziej prawdziwe. TO TRZEBA PRZECZYTAĆ! POLECAM!

Wojna nigdy nie była tematem łatwym: ani do opisania, ani do zekranizowania, a już najtrudniej było ją przeżyć, a jeśli już się udało to wielu chciało szybko zapomnieć i zacząć żyć na nowo, ale jak żyć w kraju, w którym młodzi ludzie nie mają wykształcenia, ale za to doskonale nauczyli się przemocy? W takich realiach trzeba było opisać bezmiar okrucieństwa. Książek o okupacji powstało wiele. Wszystkie przerażały obrazami odarcia ludzi z uczuć, wrażliwości, zwierzęcej potrzeby dążenia do ocalenia zmieszanymi ze wzniosłymi uczuciami heroizmu, poświęcenia. Po wielkiej fali opowieści z czasów wojny w końcu powinniśmy się uwolnić od niej. Ciągle jednak nie potrafimy. Regularnie wracają tematy winy, zbrodni, odpowiedzialności, wytykania błędów, teorii na temat roli różnych nacji w konflikcie, braku reakcji wielu krajów, cichego poparcia oraz spóźnionej pomocy.
Wydawałoby się, że temat wyczerpali ci, którzy ocaleli, że ich opisy są tak pięknie dosadne, że więcej mówić nie trzeba, a jednak ciągle pojawiają się coraz nowsze powieści ludzi, którzy wojnę znają jedynie z podręczników. Tak jest i w przypadku Grzegorza Kozery i jego „Królików Pana Boga”, które jako powieść wojenna przy relacjach świadków wypadają słabo, ale za to poruszają ważne tematy odpowiedzialności za cudze życie, miłości (nieerotycznej), utraty, walki z przeciwnościami, ludzkimi słabościami. „Króliki Pana Boga” to powieść drogi – gdyby nie to ciągłe zmierzanie do domu Honzy, walki o jego przeżycie to nic by się nie działo. Krajobraz po wojnie zawieszony w niepewności jutra zmusza do przyjmowania wydarzeń bez ich oceny, bo po czasach mordów i w nastania ograniczonej wolności jutro jest wielką niewiadomą.
Polecam miłośnikom powieści wojennych.

Króliki Pana Boga autorstwa Grzegorza Kozery to opowieść przepełniona głębokim ładunkiem emocjonalnym. Z pozoru czyta się ją lekko i przyjemnie. Kiedy zagłębimy się w lekturę, dostrzegamy powagę opisanej przez autora historii. Ból i cierpienie wypełniają każdą kolejną kartę tej książki. Jednak, gdzieś między słowami padającymi w książce ukrywa się mała iskierka nadziei.
Losy ludzi, którzy przeżyli zawieruchę wojenną to temat niełatwy do opowiedzenia i bardzo zawiły. Osobom uwolnionym z obozów, czy zwolnionym z robót przymusowych towarzyszyło wiele wzajemnie przeciwstawnych i skrajnych emocji. Powszechne było też zniechęcenie i zagubienie oraz poczucie beznadziejności losu. Trójka bohaterów w trakcie wojny przeżyła prawdziwe piekło. Informują o tym czytelnika lakonicznie i zdawkowo. Temat jest dla nich zbyt trudny i ciężki.
Jednak mimo tragicznego losu każde z nich wciąż pozostało człowiekiem. Chłopiec, bo nikt nie był w stanie usunąć z jego duszy ostatnich skrawków niewinności i dziecięcej ufności do świata. Natomiast Adam i Halina, mimo swoich przeżyć, opiekują się nieznanym im dzieckiem, co stanowi dla nich początek drogi do stania się na powrót człowiekiem.
Choć oni sami zdają się myśleć o sobie bardziej, jak o cieniach, niż o istotach wolnych i dobrych. Każde roztrząsa swoje własne uczynki we własnym sumieniu i żadne z nich nie jest wstanie samemu sobie przebaczyć, choć nawzajem wykazują względem siebie wiele zrozumienia i empatii. Po tym, co ich spotkało w życiu, o serdeczności i zażyłości nie może być mowy…
http://regalnowosci.pl/kroliki-pana-boga-grzegorz-kozera-2/

Czytałam wcześniejsza powieść Grzegorza Kozery 'Berlin, późne lato' i bardzo mi się ona podobała. Wiedziałam, że jeżeli pojawi się jego kolejna propozycja to będę musiała ją przeczytać. Przyznam, że ta pozycja bardzo nawiązuje do wcześniejszej jego książki. Bardzo mi się podobało, że autor przeniósł mnie do świata z roku 1945. Pokazując historię trójki młodych ludzi starał się przekazać jak wyglądało życie w tamtych czasów. Jak trudno było walczyć o przetrwanie. Dla mnie ta książka była niezwykle wzruszająca i poruszająca jednocześnie. Myślę, że każdy z Was się nią zachwyci.