Królestwo za mgłą (2021) (okładka  miękka)

Bardzo ciekawa książka , przedstawiająca fakty z życia więźniów w bardzo ciekawy sposób. Jak dotychczasowe tytuły tej autorki, polecam.

Poruszająca.

Polecam

"Królestwo za mgłą" Zofia Posmysz i Michał Wójcik Gdy przekroczyła mury Auschwitz-Birkenau odebrano jej imię i nazwisko. Do tej pory była Zofią Posmysz, córką kolejarza. Teraz jest numerem 7566, liczbą wśród tysięcy innych. Więźniem. Trafiając do obozowego baraku, spędzając kolejne dni na katorżniczej pracy pośród wszy i szczurów, nie zdaje sobie sprawy z tego, że niedługo pomiędzy ją a esesmanką Anneliese Franz zawiąże się nić porozumienia. "Królestwo za mgłą" to opowieść o przetrwaniu, nadziei, wierze, a także niewyobrażalnym okrucieństwie wojny, okrucieństwie ludzi, którzy ją wywołali. Historia autorki kilku powieści m.in. "Pasażerki", na której podstawie powstał film Andrzeja Munka, została przedstawiona w formie wywiadu przeprowadzonego z Zofią Posmysz przez Michała Wójcika. Moje zdziwienie było ogromne, gdy z książki dowiedziałem się, że rozmówczyni Wójcika jest pisarką. Nigdy wcześniej nie słyszałem o jej nazwisku. Wspomnienia autorki niezwykle mocno uderzają w czytelnika swoją bezprecedensowością, brutalnością i dramatem, którego z pewnością nikt z nas nie chciałby przeżyć. W książce bardzo dokładnie, szczegółowo, z największą dbałością o detale został ukazany obraz obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau. Nieludzkie warunki pracy, głód, brud, wszechobecne robactwo i odznaczający się bestialstwem kapo. Jednak Posmysz unika stereotypowego postrzegania obozowych esesmanów, gdyż twierdzi, że to też byli ludzie, mieli swoje przeżycia związane z wojną, pracą w takich miejscach jak Auschwitz, byli tylko częścią rozpędzające się dopiero machiny śmierci, pionkami gry. Osobiście przeszkadzało mi zastosowanie przez autora w "Królestwie za mgłą" formy wywiadu. Uważam, że historia głównej bohaterki zostałaby opowiedziana o niebo lepiej w powieści, gdzie jako czytelnicy mielibyśmy szanse poznać tę płynniejszą wersję wydarzeń. Uwierzcie, że czytanie monologów dziennikarza nie należało do przyjemnych. Myślę też, że najlepiej przeczytać wspomnienia p. Zofii po lekturze powieści jej autorstwa. Podziwiam Zofię Posmysz za to, że zdołała podzielić się z czytelnikami swoją wstrząsającą, przepełnioną bólem i cierpieniem. ⭐6,5/10 Za egzemplarz książki dziękuję wydawnictwu Znak Literanova.

„Królestwo za mgłą” to książka napisana w formie wywiadu. Podczas 15 spotkań Michał Wójcik rozmawia z Zofią Posmysz – byłą więźniarką obozów koncentracyjnych. Bardzo mi przypadł do gustu taki sposób przedstawienia historii, lubię wywiady, a rozmowy tej dwójki czytało się wspaniale. Pan Michał na każde spotkanie był rzetelnie przygotowany, pytania zadawał z wielkim wyczuciem, a mi ciężko było oderwać się od tej historii. A Pani Zofia.. Czytając jej wypowiedzi czułam niesamowite ciepło bijące od tej kobiety. Jestem pełna podziwu - dla jej siły, odwagi i mądrości, tego jak starała się być pozytywna, pełna nadziei i wiary. Tego, jak daleko ją to doprowadziło, pozwoliło przetrwać. Wspomnienia Pani Zofii pełne są bólu i cierpienia, nawet po latach nie da się umniejszyć żadnego z okrucieństw, które przetrwała. Autorka „Pasażerki” opowiada o swoim życiu; dzieciństwie, początkach wojny, o tym jak trafiła do obozu. A następnie o życiu tam; o pracy i posiłkach, o innych więźniach i o komendantach. O ogromnym upokorzeniu, upodleniu. O podziałach. O chorobach i sytuacjach, gdy kilkakrotnie otarła się o śmierć. O Tadeuszu i medaliku, który dał jej nadzieję. O przyjaciółce Marcie. O śmierci, trupach, brudzie i wycieńczeniu. O Marszu śmierci. O powrocie do domu i przetrwaniu. O życiu po wojnie. „Królestwo za mgłą” to książka obowiązkowa, powinien przeczytać ją każdy, powinna być lekturą szkolną. Musimy pamiętać o Zagładzie, o tamtych ludziach, wydarzeniach. Nie możemy dopuścić, by zostały zapomniane.

Lektura obowiązkowa, niezwykle poruszająca i napisana z literackim rozmachem. Obrazowe i działające na wyobraźnię opisy, znakomicie przeprowadzony wywiad (brawa za warsztat dziennikarski Michała Wójcika) oraz fenomenalna historia, która - wbrew pozorom - pokrzepia i podnosi na duchu. Polecam z całego serca!