Królestwo kanciarzy. Szóstka wron. Tom 2 (okładka  twarda, 03.2017)

Po ucieczce z Lodowego Dworu wydawałoby się, że już nic nie może pójść źle. A jednak! Leigh Bardugo postanowiła nam, czytelnikom oraz swoim bohaterom wywinąć niezły numer 😉 Kaz i jego kompania została oszukana i nie otrzymała obiecanej nagrody, zostali bez sojuszników, a na dodatek jedno z nich zostało uprowadzone. Sytuacja staje się nerwowa, a oni muszą się ukrywać i chronić ocalonego z Lodowego Dworu Kuweia przed wszystkimi, którzy mają chrapkę na jurdę parem. Królestwo Kanciarzy to drugi i ostatni tom tej serii. Książka jest naszpikowana nieoczekiwanymi zwrotami akcji, a każdy z bohaterów musi się zmierzyć ze swoją przeszłością i swoimi słabościami, a dodatkowo okazać bardzo duże zaufanie współtowarzyszom. Dowiadujemy się o nich bardzo dużo. Aż żal, że to już ostatnia część, bo tak bardzo chciałoby się więcej. Kaz Brekker przechodzi chyba samego siebie i zaskakuje nas ilością przekrętów w przekręcie i swoimi coraz to bardziej skomplikowanymi planami, aż czasami miałam wrażenie, że przestaję nadążać 😉 Zresztą każdy z bohaterów staje na głowie, żeby pokazać się z jak najlepszej strony i dać z siebie wszystko. Akcja toczy się w tak zawrotnym tempie, że przewracane stron, aż furkoczą. Jest wiele momentów trzymających w napięciu, ale też i zabawnych, niestety są również momenty bardzo smutne 🙁 Nie będę spoilerowała, ale… Jak mogłaś Leigh Bardugo! Jak mogłaś! Nie chcę się tutaj za bardzo rozpisywać na temat książki, bo za dużo bym zdradziła, ale jeśli nie czytaliście jeszcze Szóstki Wron i Królestwa Kanciarzy to koniecznie, musicie to nadrobić! Poza tym polecam Wam również poprzednią serię Leigh Bardugo – Trylogię Grisza, której wydarzenia dzieją się przed Szóstką Wron i Królestwem Kanciarzy, ale są osadzone w tym samym świecie.

Kto nie słyszał o Szóstce Wron musiał przez ostatnie siedem miesięcy żyć z dala od internetu, księgarni czy innych czytelników. Po głośnej premierze, wielu moli książkowych - ze mną na czele - z niecierpliwością oczekiwało na drugą, a zarazem ostatnią część duologii. Oto więc po długim czasie, w końcu nadszedł moment premiery Królestwa Kanciarzy. Czy książka spełniła moje oczekiwania? Przekonajcie się sami. Zacznijmy jednak od początku. Akcja w tej książce rozgrywa się w jednym miejscu, czyli na wyspie Ketterdam. “Jedno miejsce” to trochę mylące określenie, bo jak w przypadku poprzedniej części tylko musnęliśmy opisy tego miasta, tak w tej fabuła skupia się tylko na nim. Dzięki temu z bliska możemy zobaczyć wyspę, która uformowała naszych bohaterów. Autorka bardzo zgrabnie opisuje architekturę i zwyczaje mieszkańców, tworząc barwne tło dla działań naszej grupy rzezimieszków. Jak w pierwszej części akcja rozwija się dosyć powoli (choć dla mnie tam cały czas coś się tam działo, ale chyba nie jestem zbyt obiektywna; może też moja definicja “akcji” jest dość pokrętna, dlatego dostosuję się do większości), tak w tej części mamy raczej naprzemiennie gwałtowne i spokojne momenty, które stopniowo ją budują. Podczas zwykłych działań nagle zaskakują nas zwroty akcji. Nie są one aż tak “wielkie”, ale budują całą fabułę aż do punktu kulminacyjnego. Ciekawym, choć strasznie denerwującym zabiegiem jest też ucinanie wydarzeń pod koniec rozdziału z perspektywy danego bohatera. Jak niektórzy pamiętają z pierwszego tomu, wątki opisywane są z perspektywy wielu postaci. Tym razem jednak do ich grona doszło stanowisko Wylana, którego wcześniej zabrakło. Tak więc kiedy pod koniec rozdziału jednego z bohaterów, wydarzyło się coś dziwnego albo szokującego, akcja jest nagle przerywana i musimy czekać kilka rozdziałów napisanych z perspektywy innych Wron, aby dowiedzieć się co dalej. Najgorszy jest moment, w którym ten zabieg jest zastosowany w kilku rozdziałach z rzędu. Wtedy już człowiek sam nie wie na co czeka i co się tak naprawdę tam dzieje. Jednak drugą stroną medalu tylu perspektyw jest ciekawy kontrast pomiędzy tym jak widzą daną osobę jego towarzysze, a tym co myśli ona o sobie. O bohaterach większość zostało już powiedziane w poprzedniej recenzji. Pomiędzy wydarzeniami w książkach mija jakiś tydzień, więc jedyna różnica w ich charakterze wynika z tego, co wydarzyło się podczas ich szalonej misji. Oczywiście kolejne wyzwania mają wpływ na nich jak i na decyzje, które podejmują. Obiecałam jednak recenzję bez spoilerów, więc zamieszczę jedynie wypowiedź Wylana, która świetnie podsumowuje Wrony. Wylan przywołał całą brawurę, jakiej nauczył się od Niny, siłę woli, którą imponował mu Matthias, koncentrację, jaką demonstrował Kaz, odwagę Inej i dziką, nierozważną nadzieję, którą tak cenił i Jaspera, wiarę w to, że zwycięży bez względu na okoliczności. W tej części fani romansów doczekali się kilku smakowitych kąsków. Tutaj nadal miłość i związki są tłem dla pierwszoplanowych misji. Nie licząc jednej pary, której związek został opisany trochę bardziej i jak dla mnie strasznie słodko. Sprawiało to, że podczas czytania ich rozdziałów miało się ochotę krzyknąć: “No ile można!”. Jednak reszta relacji została opisana bardzo pobieżnie, dlatego każdy przełomowy dla nich moment był wyczekiwany z niecierpliwością. Było ich mało i choć jednocześnie nie chciałabym żeby książka zmieniła się w typowe Young Adult, to miałam uczucie niedostatku. Autorka skupia się też uważniej na relacjach, jakie zaszły pomiędzy rzezimieszkami po wszystkim czego doświadczyli. Nieoczekiwane przyjaźnie oraz harmonia, jaką stworzyli w tak barwnej grupie na przestrzeni mijających stron, sprawiała niesamowite wrażenie. Jednak mam kilka zastrzeżeń do zakończenia. Autorka bardzo skupiała się na wielu wątkach i szczegółach, a gdy doszło do końcowych wydarzeń nagle dostajemy strzępy opisów. Sam punkt kulminacyjny był naprawdę ciekawie przedstawiony, jednak wszystko po nim, choć nadal to istotne sprawy - były po prostu nijakie. Zamiast skupić się tak jak wcześniej na psychologicznym aspekcie, jaki miał miejsce po wszystkich przygodach w postaciach, to dostajemy mdłe nie wiadomo co. Do tego zakończenie jest otwarte. Serio? Wisienką na torcie jest Polskie wydanie tej serii. Nie widziałam zagranicznego, więc nie mam porównania, ale Wydawnictwo Mag naprawdę się postarało. Bardzo wytrzymała książka. Podczas czytania wyginałam ją na różne strony, a grzbiet pozostał nietknięty. Do tego piękne brzegi stron w kolorze czerni i czerwieni. Zachowanie oryginalnej okładki było również świetnym posunięciem. Szkoda, że nie pozostawiono tytułu angielskiego, ale i tak polska wersja jest najlepszym możliwym tłumaczeniem. Do tego małe smaczki w książce, takie jak ozdobne t w niektórych wyrazach, małe kruki pomiędzy wątkami, czy czarne strony oddzielające poszczególne księgi. Wiem, że nie ocenia się książki po okładce, ale miło widzieć ciekawie wydaną pozycję. Jak możecie wywnioskow

Szóstka Wron Leigh Bardugo zachwyciła mnie po całości. Od okładki przez bohaterów na fabule kończąc. Więc jak tylko w na rynku pojawiło się Królestwo Kanciarzy od razu wiedziałam, że muszę tę książkę nie tylko przeczytać, ale również muszę ją mieć. :) Tego nie spodziewał się nikt. Przebiegły Kaz Brekker i jego ekipa zostali oszukani przez Jan Van Ecka. I teraz, zamiast odcinać kupony po zakończonym wielkim sukcesem skoku muszą skupić się na uratowaniu porwanej Inej oraz ocaleniu własnej skóry. Tej skóry jednak Kaz nie chce tanio sprzedać i równocześnie z ocaleniem Inej planuje odzyskać należne ekipie pieniądze. Całej „zabawie” i planom nie pomaga tocząca się w Katterdamie wojna pomiędzy gangami oraz chroniczny brak pieniędzy. Jednak mimo wszystko ekipa musi zmierzyć się z przeciwnościami losu i walczyć bez względu na koszty. Ponownie Leigh Bardugo mnie kupiła, a historia szóstki młodych gniewnych pochłonęła bez reszty. Wszystko przez to, iż każdy z tych młodych bohaterów jest niezwykły i równie ważny, jak przywódca szajki Kaz. Dzięki niewielkim retrospekcjom zagłębiamy się w ich przeszłość, a także na bieżąco poznajemy ich myśli, bolączki, plany i marzenia. To sprawia, iż z każdą przeczytaną stroną stają się nam bliżsi. Na duży plus w moim mniemaniu zasługują również pokazane przez autorkę relacje między głównymi bohaterami. Zaufania, przyjaźni czy więzi nie buduje się z dnia na dzień, a miłości nie da się przyspieszyć. Wszystko ma swoje miejsce i czas oraz co chyba najistotniejsze nie wszystko w życiu musi ułożyć się tak, jak to sobie zaplanowaliśmy. Jeżeli zaś spojrzeć na akcję to i w tym miejscu oklaski dla autorki. W odpowiednich momentach nabiera ona tempa, by przyspieszyć bicie naszego serca, a chwilę później zwalnia, byśmy mogli przemyśleć to, co się wydarzyło i ochłonąć przed tym, co spotka nas za chwilę. No i jeszcze „wisienka na torcie” w postaci zakończenia. Piękne i chwytające za serce tak, że łezka w oku się zakręciła. Tak, Królestwo kanciarzy to jedno z lepszych fantasy, jakie miałam okazję czytać i mimo iż jest to książka młodzieżowa, bez wahania polecam ją każdemu.

Jeśli czytaliście pierwszą część, musicie przeczytać drugą, jeśli nie czytaliście pierwszej, to serdecznie Wam ją polecam, ale skupmy się tutaj na Królestwie Kanciarzy, bo jest to rewelacyjna książka. Akcja, podobnie jak w pierwszej części, jest nie do przewidzenia! Autorka nie raz stosuje pewne "sztuczki", żeby zmylić czytelnika, co jest dobrym pomysłem, bo dzięki temu ciągle nas czymś zaskakuje. Mimo tego, że w tej książce dużo się dzieje, to mamy również nakreślone przeszłość naszych bohaterów (m.in. Kaza, Jaspera, Wylana). Poznajemy motywy, którymi się kierowali podczas dokonywania życiowych wyborów. Styl pisania autorki jest cudowny. Leigh wykreowała fascynujący świat, który porywa czytelnika w całości i nie pozwala odejść. Znajdziemy też tutaj bardziej rozwinięte, niż w pierwszej części, wątki miłosne, co uważam za duży plus (szczególnie, że nie ma tam samych par heteroseksualnych), książka naładowana jest ogromem emocji, które udzielały się również mnie. W niektórych momentach nie mogłam przestać się uśmiechać, bo mamy tutaj dużo humory, ale z drugiej strony były też momenty, które mnie wzruszyły (szczególnie zakończenie). Podsumowując, jest to świetna książka, którą bardzo serdecznie Wam polecam, jak już przeczytacie tom pierwszy. Sama kocham tę historię i na pewno jeszcze do niej wrócę, bo jest cudowna.

Kaz że swoją ekipą organizują plan uwolnienia Inej.Podczas niewoli Inej ,prawie by została niepełnosprawna.Gdy dochodzi do początkowej części odbicia Nina nie może wykorzystać swoich mocy przez głód od parem ,lecz udaje się jej coś czego nigdy nie zrobiła.Inej zostaje uwolniona ,lecz w jej głowie dalej są myśli ,że prawie zmiażdżyli by jej nogi młotem i ,że jest tylko inwestycją Kaza ,przez co gdyby już nie była sprawna by po nią nie przyszedł,czy naprawdę by wtedy nie przyszedł? Myślą nad zemstą na ojcu Wylana oraz odzyskaniu pieniędzy.Nina odkrywa ,że posiada inne moce niż przed wzięciem narkotyku. Nina wraz z Matthiasem wyznają swoje uczucia do siebie? Dlaczego Wylan znalazł się w Szumowinach?Co odkryje na temat niby nieżyjącej matki? Co się wydarzy ,gdy ekipa będzie realizować swój plan? Czy wszystko pójdzie poprawnie czy może odwrotnie? Planują kolejny skok ,w którym wystawiają Kuweia czy tym razem wyjdzie jak powinno? Czy Wylan odzyska swój dawny wygląd? Czy uczucie między Wylanem i Jasperem się rozrodzie?v Czy Kaz w końcu wyjawi swój sekret z rękawiczkami oraz co czuje do Inej? Czy wszyscy przeżyją? Co się stanie z ojcem Wylana i Pekką? Czy Inej zobaczy swoją rodzinę? Ig: laura_book._

Tak jak pierwsza część, ta tez jest świetna. To w jaki sposób autorka kontynuowała poprzednie zdarzenia oraz jak dobrze przemyślane były wszystkie problemy powala mnie z nóg. I oczywiście Kaz jak zawsze zaskakuje! Tak samo reszta postaci. Dzięki tej części bliżej poznaje się Wyllana, który od początku mnie urzekł ale polubiłam też postać Matthiasa. W pierwszej części nie przypadł mi szczególnie do gustu lecz tutaj coś się zmieniło i urzekł mnie. Koniec też bardzo mi się podobał, mimo smutku jaki mi towarzyszył z końcem serii i nie rozwinięciem pewniej relacji. Uwielbiam wszystko w tej książce bez wyjątku. Mimo upływu czasu Ketterdam nadal siedzi mi w głowie i czuję, że jeszcze kiedyś sięgnę po te książki, by na nowo poznawać i przezywać historie

Powiedzieć że książka "Królestwo kanciarzy" jest dobra to, jak nie powiedzieć nic. Tak samo jak w poprzedniej części akcja jest dynamiczna, zaskakująca, trzymająca w napięciu i odchodząca od wszelkich szablonów. Po rozmachu który zastałam w książce "Szóstaka wron" uznałam że ta książka nie będzie mogą jej dorównać. Tak bardzo się myliłam! W mojej ocenie książka "Królestwo kanciarzy" nie straciła rozmachu względem poprzednika, a jedynie go zyskała. Jeszcze bardziej zagmatwany plan, rozwinięcie wątków Dylana i Jaspera, dopełnienie historii Inej, oraz ogromna porcja rozmyśleń na temat perspektywy dobra i zła. Polecam ją każdemu czytelnikowi fantastyki i nie tylko!

Dopiero co skończyłam czytać i... czuję niedosyt. Niesamowite postacie, intrygi, wątki miłosne - to najbardziej ubóstwiam w tej książce. Wciągnęłam się w nią od samego początku (pomijając pierwszy rozdział, który nie miał za dużego wkładu w całą historię) i nie mogłam się oderwać, czytając całymi dniami (i nocami). Chociaż muszę przyznać, że lekko zawiodłam się zakończeniem. Miałam nadzieję na większe rozwinięcie wątków miłosnych, mimo że głównym tematem tej serii nigdy nie były problemy miłosne. Tak czy inaczej gorąco polecam tę książkę każdemu!

Gdyby książkę dało się ocenić na 6⭐️ to ta właśnie tyle by dostała. UWAGA MAŁY SPOJLER na początku (pierwsze 300) jakoś nie byłam „ciekawie” do tego nastawiona ale co się po tych 300 stronach działo to był jakiś szok. Po ogólnie przeczytaniu szóstki wron byłam pewna ze nie da się wymyślić lepszych pomysłów Kaza ale jednak, ponownie zostałam zaskoczona. Każdemu polecam przeczytać druga część jeśli przeczytali szóstkę wron a jeżeli nie w ogóle przeczytać po naprawdę się opłaca. Ps. Jeśli możecie to najpierw trylogia grisza

Bardzo dobra kontynuacja Szóstki Wron. Ta dylogia jest zdecydowanie bardziej interesująca i dynamiczna niż trylogia Grisza. Bohaterowie potrafią nieźle zaskoczyć i namieszać, dzięki czemu książka nie jest przewidywalna. Polecam zarówno młodzieży, jak i dorosłym!!! ***Przed przeczytaniem Szóstki Wron i Królestwa Kanciarzy radzę zapoznać się z tym, co działo się w serii Cień i kość. Nie jest to oczywiście obowiązkowe, ale wydaje mi się, że lepiej wtedy przyswoi się niektóre rzeczy, które mają miejsce w historii o Wronach.