Kosmiczne zachwyty (okładka twarda)

Popatrzmy w górę! Kolejna po "Astrofizyce dla zabieganych" książka Neila deGrasse Tysona to jeszcze jedno spotkanie z niebem, gwiazdami i kosmosem. I magia tego połączenia oraz tej tematyki wciąż działa! Przyznam, że strasznie się bałem, czy kolejna książka tego autora na ten sam w zasadzie temat nie będzie strzałem w stopę, powieleniem schematów i ofiarą samej siebie, a także ofiarą sukcesu "Astrofizyki..." i oczekiwań obciążających jej kontynuację... Na całe szczęście znów jest świetnie :) Neil deGrasse Tyson ma niesamowity dar opowiadania o tym co trudne z naukowego punktu widzenia w sposób łatwy i prosty. I co najważniejsze, w sposób zrozumiały - zrozumiały także dla laika. Czytanie tej książki to czysta przyjemność :) Zupełnie jakby było się na wykładzie naukowym dotyczącym spraw skomplikowanych, a jednak prowadzonym przez wyjątkowego wykładowcę, który potrafi nie dość że coś w jasny sposób wytłumaczyć, to dodatkowo jest w stanie zainteresować, zaintrygować i pokazać... bezmiar w pigułce :) Ot i cały deGrasse Tyson ;) "Kosmiczne zachwyty" to jeszcze jeden książkowy seans patrzenia w gwiazdy :) I nie tylko, w galaktyki - i to w inne niż nasza - też zajrzymy. Dowiemy się ponadto, dlaczego "ucieczka" światła z głębi Słońca zajmuje światłu aż milion lat, poczytamy trochę o materii i antymaterii, a także dowiemy się paru rzeczy o rzeczywistych kosmicznych odległościach. Tyle wymieniania tytułem zachęty ;) Książka oferuje dużo dużo więcej :) Lubię tego rodzaju lektury z uwagi na fakt, że pozwalają (i ułatwiają) to, co zwykliśmy nazywać zwolnieniem. Zatrzymaniem się na chwilę w codziennym pędzie. Chwilą na odpoczynek, zastanowienie się, posłuchanie czegoś ciekawego... a w tym przypadku, dodatkowo - chwilą na popatrzenie w gwiazdy, w nocne niebo pełne czegoś, co fascynuje od wieków :) Warto się zatrzymać ;) Tak jak i popatrzeć w górę. Z takim narratorem i przewodnikiem jak deGrasse Tyson to czysta przyjemność. Dziękuję Wydawnictwu Insignis za egzemplarz recenzencki. https://cosnapolce.blogspot.com/2019/02/kosmiczne-zachwyty-neil-degrasse-tyson.html

Książka nadaję się dla każdego, nawet największego laika w dziedzinie. Jednak osobę która już trochę otarła się o fizykę może bić po oczach brak jednostek przy niektórych wielkościach.

Nie dałam rady dobrnąć do końca. Zdecydowanie dla umysłów ścisłych i osób mocno zainteresowanych astrofizyką.

LADYMARGOT.PL Kosmos to moja wielka fascynacja od dziecięcych lat. Jednak jest on dla mnie nadal wielką zagadką. Kocham patrzeć w niebo, obserwować gwiazdy - to takie romantyczne uwielbienie. Nie jestem żadną znawczynią tematu, więc z pasją czytam wszystkie popularnonaukowe pozycje na jego temat, te przeznaczone dla laików, które sprawiają, że moja wyobraźnia pracuje na pełnych obrotach. Dlatego po prostu musiałam mieć "Kosmiczne zachwyty" w swojej biblioteczce. Malutka, urocza książeczka, która kryje w sobie ogrom wiedzy przeznaczonej dla czytelników ciekawych świata. Nie chcę jednak uprzedzać mojej opowieści o niej, dlatego zapraszam do lektury :) *** POSTACI Tym razem mamy do czynienia z bohaterem nietypowym, aczkolwiek wyjątkowo pasjonującym. Drodzy Państwo, przed Wami Kosmos wraz z całą swoją zagadkowością. O KSIĄŻCE Autor książki, Neil deGrasse Tyson, którego możecie znać z głośnej pozycji "Astrofizyka dla zabieganych", to astrofizyk pracujący w Amerykańskim Muzeum Historii Naturalnej w Nowym Jorku. Zajmuje tam stanowisko kierownika Planetarium Haydena. Ukończył prestiżowy Uniwestytet Harvarda oraz Uniwersytet Columbia. Tak więc, chyba zna się facet na rzeczy :) Przede wszystkim warto wiedzieć, iż na treść "Kosmicznych zachwytów" składa się 18 osobnych artykułów dotyczących planet, układu słonecznego, gęstości wszechświata, tęczy, komet i wielu innych fascynujących zagadnień. Można więc czytać je na wyrywki, czyli akurat ten tekst, który wpadnie Wam w oko, wyjątkowo zaciekawi. Jak już wcześniej wspomniałam, jestem laikiem w temacie kosmosu i właśnie do podobnych mi osób kierowana jest ta książka. To solidna dawka ciekawostek, o których prawdopodobnie wcześniej nie słyszeliśmy. Książka jest niezwykła, czytałam ją z wypiekami na twarzy, ponieważ z całą pewnością autor ma dar - potrafi najtrudniejsze, najbardziej zagmatwane kwestie przełożyć na "chłopski" język, zrozumiały dla wszystkich i absolutnie porwać czytelnika. DLA KOGO "Kosmiczne zachwyty" zachwycają, to prawda. Myślę, że pozycja przypadnie do gustu wielbicielom gatunku, początkującym miłośnikom kosmosu, a także wszystkim czytelnikom ciekawym świata, mającym świadomość, że jesteśmy jedynie elementem ogromnej, nie mieszczącej się wręcz w głowie, układanki. Warto poznać nasze miejsce zamieszkania :) PODSUMOWANIE Nie bałam się tej książki, której tematyka może sprawić, że podejdziemy do niej z niepokojem. Nie bałam się, ponieważ Wydawnictwo Insignis, które wręcz specjalizuje się w wydawaniu "kosmicznych" perełek, zadbało o to, by wydanie "Kosmicznych zachwytów" wręcz prosiło nas, byśmy wzięli je do ręki. Od pierwszych chwil nie mogłam mu się oprzeć. Malutka, prześlicznie wydana książeczka, skrywa w sobie fascynującą tematykę. Jeśli czytacie w kółko te same gatunki literackie, zróbcie sobie, proszę, przerwę i dajcie szansę tej pozycji. Jestem pewna, że tytuł nie jest przypadkowy i zachwycicie się jej treścią. Nigdy nie zgłębimy wszystkich tajemnic Wszechświata, zawsze będziemy jedynie jego mikrocząsteczką. Warto jednak widzieć więcej niż czubek własnego nosa. Spójrzcie w niebo :)

Jesteśmy, jako gatunek, niezwykle aroganccy i zadufani w sobie. Trudno zliczyć, ile razy jakiś naukowiec (a więc należałoby po nim oczekiwać nieco więcej niż po zmęczonych prozą życia szarakach) deklarował, że w danej materii na pewno nic więcej nie uda się odkryć. Albo że dane prawo opisuje już absolutnie wszystkie przypadki, także proszę się rozejść, pozamiataliśmy. Ta arogancja jest czymś stałym – przedwczesne deklaracje zdarzały i Richardowi Feynmaowi, i Kopernikowi, który wierzył w kołowe orbity. A wcześniej pomyłki były i jeszcze większe – wiecie, ludzie byli przekonani, że Ziemia jest płaska... „Ziemia jest więcej elipsoidalnym hula-hoopem przypominającym gruszkę”. Tyson może dopracowywać image naukowca, ale nic, absolutnie nic nie zakamufluje faktu, że jest nerdem. Dlatego spodziewajcie lekkostrawnej mieszanki terminologii naukowej i różnego rodzaju żarcików, także słownych. Nie chodzi oczywiście o samo śmieszkowanie dla śmieszkowania – obrazowe metafory to prosty zabieg retoryczny ułatwiający zrozumienie abstrakcyjnych sytuacji. Każdy wie, ze na Wenus jest gorąco. Ale jak bardzo? Tyson spieszy z odpowiedzią – „można by tam upiec pizzę pepperoni o średnicy czterdziestu centymetrów w siedem sekund, po prostu trzymając ją w powietrzu”. A jak najłatwiej wytłumaczyć zawiłą drogę fotonów z wnętrza Słońca ku jego powierzchni? Porównując ich wędrówkę do porannych wojaży nietrzeźwej osoby, który robi po kilka kroków w różnych kierunkach (często do tyłu), ale wreszcie dociera do celu. Poszczególne rozdziały to kolejne wciągające eseje. Próżno doszukiwać się jakiegoś motywu przewodniego, ale to nie problem, wręcz zaleta. Osoba niezainteresowana fizyką mogłaby się zrazić po jednym rozdziale, który porusza zbyt abstrakcyjne zagadnienia, a tak każdy rozdział to nowa przygoda. Z książki można dowiedzieć się m.in. o ustalaniu prędkości światła, zakręconej historii orbit czy różnego rodzaju ciał niebieskich (i dlaczego Pluton nie jest planetą). To tylko część tematów, bo mowa również np. o stałych fizycznych i chociaż nie brzmi to może szczególnie interesująco, to jest coś fascynującego w fakcie, że obecnie definicja metra oparta jest na najdokładniejszym pomiarze prędkości światła. Najnowszy zbiór kosmicznych esejów naczelnego popularyzatora nauki, Neila DeGrasse’a Tysona, to w pewnym sensie przestroga. Chociaż w ostatnim stuleciu dokonano przełomowych odkryć, nie możemy zakładać, że to koniec; że wiemy wszystko. Im bardziej zgłębiamy tajemnice wszechświata, tym więcej widzimy dziur (także czarnych, haha). Jednak zapatrzeni w ekrany smartfonów, skoncentrowani na przyziemnym życiu, przestajemy spoglądać w gwiazdy, nie interesujemy się astrofizyką. Tym bardziej, że nie należy ona do najłatwiejszych nauk, a wiele pojęć wiąże się z wysokim poziomem abstrakcji. Dlatego dobrze, że powstają taki książki jak „Kosmiczne zachwyty”. Nawet laik wyciągnie z nich sporo informacji. A jeśli czegoś nie zrozumie, nic się nie stanie – gwarantuję, że Tyson na tyle rozbudzi ciekawość, że czytelnik sam sięgnie po inne źródła.

„Kosmiczne zachwyty” to zbiór mniej lub bardziej naukowych tekstów Neila de Grasse Tysona, które były publikowane na łamach magazynu „Natural History” w latach 1995-2005. Kolumna „Universe” którą prowadził cieszyła się ogromnym zainteresowaniem. Jak sam autor twierdzi „Kosmiczne zachwyty” to zbiór najlepszych tekstów z tamtego okresu. Książkę po raz pierwszy wydano w Stanach Zjednoczonych w 2007 roku. Mimo upływu lat , w moim odczuciu, treści te nie straciły ani na wartości ani na aktualności. ZACHWYCAJĄCE TE „ZACHWYTY”? Jak już wcześniej wspomniałam nowa-stara książka Neila de Grasse Tysona to zbiór 18 esejów na temat wszechświata, kosmosu, ludzkich ograniczeń, teorii i wielu wielu innych. Kilka z nich jest na prawdę trudnych w odbiorze i bez odpowiedniego skupienia oraz wiedzy ta lektura może okazać się bez sensu. Kompletni laicy mogą być nieco skonsternowani. Zapaleńcy ze stażem powinni pojąć wszystko w lot! Mimo niektórych trudności teksty Tysona nadal są klarowne, błyskotliwe, napisane przystępnym językiem i oczywiście bardzo ciekawe. Tak by jak najwięcej czytelnikowi ułatwić, a nie utrudnić. Uwielbiam temat czasoprzestrzeni i prędkości w kosmosie. Ku mojej uciesze w książce znalazłam rozdział „Ograniczenie prędkości”, który moim zdaniem jest fantastyczny i zarazem jednym z lepszych w tej książce. Poza tym równie dobrym tekstem okazał się być esej o asteroidach – prawdziwych tułaczach Układu Słonecznego. Bardzo polecam również tekst o paradzie planet. Kilka rozdziałów to rozterki w czystej postaci i dywagacje na temat ułomności ludzkiego umysłu i ogromu wszechświata, którego człowiek swoim rozumem pewnie nigdy nie będzie w stanie pojąć. ( choć przekonany jest, ze pozjadał wszystkie rozumy). Te ciekawe rozważania mogą być niezłym pretekstem nie tyle do dyskusji co wprowadzenia naszych myśli na zupełnie inne tory. PODSUMOWANIE „Kosmiczne zachwyty” to niewątpliwie lektura obowiązkowa dla freaków astrofizyki, kosmosu, wszechświata, gwiazd czy planet. Przeplatające się historia i nauka oraz egzystencjalny wydźwięk to w wykonaniu Tysona to prawdziwa gratka dla czytelnika. Choć niestety nie tak dobra jak „Astrofizyka dla zabieganych”, która, miałam wrażenie, była bardziej dopracowana i przygotowana pod czytelnika, który z fizyką w życiu nie miał nic wspólnego (przynajmniej świadomie). „Kosmiczne zachwyty” to już pewien poziom wtajemniczenia! Bez dwóch zdań to publikacja warta zachodu, mądre teksty pełne dobrze podanej wiedzy okraszone błyskotliwym humorem i nutką filozoficznej myśli. Mieszanka niemalże idealna, jak najbardziej do schrupania, ale nie na raz. Polecam czytać na spokojnie i bez pośpiechu. Neil de Grasse Tyson uwielbia to co robi. Entuzjazm i pasja, która bije z każdej strony „Kosmicznych zachwytów” jest tego idealnym potwierdzeniem. Przeczytaj jeśli: uwielbiasz kosmiczne tematy i doskonałą literaturę popularnonaukową. „Kosmiczne zachwyty” w trzech słowach: arcyciekawe, intrygujące, do zrozumienia.

Poprzednia książka popularnonaukowa Neila deGrasse Tysona - Astrofizyka dla zabieganych, bardzo mnie zainteresowała, więc nie mogłem nie sięgnąć po kolejną jego książkę - Kosmiczne zachwyty. Składa się ona z 18 rozdziałów, z których każdy ukazał się na łamach magazynu Natural History w kolumnie Universe. Dotyczą one planet, układu słonecznego, komet, antymaterii, prędkości światła, gęstości wszechświata i wielu innych zagadnień. Kosmiczne zachwyty są grubszą książką aniżeli Astrofizyka dla zabieganych, ale wydaną w takim samym formacie i stylu. Jest to zatem idealna książka, żeby zabrać ją ze sobą w podróż, do autobusu, czy do poczekali u lekarza i w wolnej chwili dowiedzieć się wie;u fascynujących i nieznanych rzeczy o otaczającym nas wszechświecie. Tyson porusza w swojej książce tematy łatwe, niekiedy oczywiste, a innym razem zdecydowanie trudniejsze. Za każdym jednak razem przekazuje wiedzę w sposób bardzo przystępny i interesujący. Bardzo często autor posługuje się analogiami do naszego codziennego życia lub z wykorzystaniem przedmiotów, które znamy. Dzięki czemu bardzo łatwo jest sobie wyobrazić nawet skomplikowane teorie i zagadnienia. Co więcej, w jednym z rozdziałów, Tyson pokazuje jak wielu rzeczy możemy dowiedzieć się o wszechświecie wbijając po prostu kawałek drewnianego kija w ziemię. Ja byłem autentycznie zaskoczony! Niesamowita wyobraźnia i talent do autora do przekazywania i popularyzowania wiedzy o kosmosie. W książce nie mamy tylko wyjaśnionego danego zagadnienia, ale także całe mnóstwo ciekawostek i niekoniecznie oczywistych informacji. Tyson pokazuje również jak zmieniała się nasza wiedza o kosmosie, jego badaniu i wyobrażeniu - od starożytności aż do współczesności. Wielokrotnie byłem zaskoczony, jak dawno ludzkość odkryła pewne rzeczy! Może się wydawać, że badania kosmosu, to głównie ostatnie kilkadziesiąt lat, kiedy na orbicie Ziemi pojawiły się teleskopy zdolne do robienia zdjęć i mierzenia promieniowania nawet odległych galaktyk. A jednak już w starożytności dokonano wielu znaczących odkryć i to często za pomocą prostej obserwacji nieba. Nie mamy zatem tylko wyjaśnienia danego zagadnienia związanego z kosmosem, ale przede wszystkim całą historię z nim związaną oraz ludzi, którzy za tym wszystkim stali. Niesamowicie uatrakcyjnia to lekturę książki i od razu nabiera się ochoty, żeby samemu sięgnąć po kolejne tytuły i pogłębić swoją wiedzę. Kosmiczne zachwyty to krótka, ale bogata w fascynujące historie i opowieści, książka o otaczającym nas wszechświecie. Neil deGrasse Tyson opowiada o kosmosie w sposób bardzo przystępny i rozumiały nawet dla laika. Polecam! Za możliwość przeczytania książki serdecznie dziękuję Wydawnictwu Insignis! hrosskar.blogspot.com

„Współcześni naukowcy w niczym nie ustępują Supermanowi – przynajmniej jeśli chodzi o rentgenowski wzrok. Może i Superman jest trochę silniejszy niż przeciętny astrofizyk, ale za to my jesteśmy w stanie »widzieć« w każdym zakresie widma elektromagnetycznego. Brak tej umiejętności czyniłby z nas nie tylko ślepców, ale i ignorantów – wiele zjawisk astrofizycznych można bowiem dostrzec tylko przez niektóre okna spektralne”. Chyba każdy w dzieciństwie miał swój wymarzony zawód – nie będę się kryła i przyznam, że mnie ciągnęło do różnych dziwnych rzeczy i od zawsze lubiłam poszperać na temat nieba, gwiazd i tego wszystkiego, co dotyczy kosmosu. W pewnym okresie mojego życia chciałam być nawet astronautą, ale później, jak można się domyślić, dopadła mnie rzeczywistość. Zostały mi tylko filmy, książki i cała reszta kosmicznej zajawki, której ostatnio trochę jest w sieci i na półkach w księgarniach. Jedną z takich właśnie pozycji jest książka „Kosmiczne zachwyty” Neila deGrasse Tysona – amerykańskiego astrofizyka, który m.in. prowadził narrację w popularnonaukowym serialu pod tytułem „Cosmos: A Spacetime Odyssey”. Zawiera ona w sobie osiemnaście esejów (odpowiednio zaktualizowanych) autora, które wcześniej już publikowane były w magazynie „Natural History” w kolumnie „Universe”. Książka wydana jest w trochę mniejszym formacie niż regularnie, w dodatku w grubej, przyjemnej w dotyku okładce, ale dzięki temu jest bardzo poręczna i wygodnie się ją czyta. Tym, co najbardziej zachwyciło mnie w tym zbiorze, jest podejście Tysona do Czytelnika – odnosiłam wrażenie, że jestem gdzieś na pogawędce ze starym przyjacielem, który jest po prostu trochę mądrzejszy ode mnie i wie, jak przekazać mi swoją wiedzę. Autor cały ten naukowy, fizyczny bełkot przekłada na codzienne przykłady, lawiruje pomiędzy wzorami i pojęciami, ale w taki sposób, by nie przytłoczyć. Pojawiają się nawet nawiązania do współczesnej popkultury, m.in. do „Star Treka”. „Nie twierdzę, że wiem, kiedy i gdzie nastąpi koniec nauki, ani czy kiedykolwiek do tego dojdzie. Wiem natomiast, że jesteśmy głupsi, niż potrafimy to przed sobą przyznać. To bardziej ograniczenia naszych zdolności umysłowych niż nauki jako takiej przekonują mnie, że dopiero zaczynamy odkrywanie wszechświata”. Szczerze mówiąc, „Kosmiczne zachwyty” czytałam długo. Nie dlatego, że raziła mnie cała ta naukowa otoczka – wręcz przeciwnie! Wystarczał mi jeden rozdział – czyli esej – na dzień lub parę dni, bo inaczej o wszystkim zapomniałabym zaraz po odłożeniu książki. Nauką za pośrednictwem Neila deGrasse Tysona można się delektować i z tego korzystałam. Wam, spragnionym wiedzy, również polecam, bo warto!

Interesuje Was kosmos i szeroko pojęty Wszechświat? Lubicie sięgać po tego typu książki, aby odkrywać kolejne tajemnice, poznawać nowe zagadnienia i pozwalać swoim myślom odpłynąć hen daleko, nawet poza kulę ziemską? 🌍 Trudno jest się nie zachwycić galaktyką, jej ogromem i niesamowitą konstrukcją, w której wszystko chodzi jak w zegarku. Z jednej strony jest to trochę przerażające, ale z drugiej tak bardzo niezwykłe i fascynujące, że trudno to objąć rozumem. Przyznaję, że odrobinę obawiałam się książek Neila Tysona i tego, że nie zrozumiem przekazu, oraz znaczenia niektórych kwestii, jednak moje obawy w żadnym stopniu się nie potwierdziły. Teraz już wiem, że Tyson potrafi przekazać swoją naprawdę rozległą wiedzę w prosty i logiczny sposób. Nawet taki laik jak ja, poradził sobie z przyswojeniem nowych informacji i w końcu Wszechświat stał się dla mnie odrobinę łatwiejszy do ogarnięcia 😁 "Astrofizyka dla zabieganych", oraz "Kosmiczne zachwyty" to prawdziwe kompendium wiedzy i spora dawka zagadnień, ale również autentyczna miłość i pasja Tysona, czyli astrofizyka z krwi i kości. Już od pierwszych stron czuć, że autor kocha, to czym się na co dzień zajmuje i jest w tym po prostu świetny. Zaraża swoją pasją, entuzjazmem i edukuje miliony ludzi na całym świecie. Potrafi być przy tym zabawny, czym już do reszty wkupił się w moje łaski 💙 Plusem książek jest również to, że właściwie każdy rozdział stanowi odrębny artykuł i nie ma potrzeby czytania ich chronologicznie. Możecie zrobić tak jak ja i dawkować sobie rozdziały przez kilka dni, lub nawet czytać je wyrywkowo. Chyba zgodzicie się ze mną, że potrzebujemy takich książek, takich przy których nie tylko spędzimy przyjemnie czas, ale również wyniesiemy coś dla siebie. Przyznajcie sami, że fajnie jest się nauczyć czegoś nowego i poszerzyć swoją wiedzę w danej dziedzinie 😊 Podsumowując, w przypadku tych dwóch książeczek, zachwycić powinna Was nie tylko piękna szata graficzna, ale przede wszystkim bogate wnętrze. A może ucieszy Was fakt, że to jeszcze nie koniec, mianowicie w przygotowaniu jest już kolejna książka Tysona "Kosmiczne rozterki", w którą ja z całą pewnością się zaopatrzę! 💜

Jeśli kiedykolwiek chociaż przez chwilę zastanawiało cię, bo właściwie znajduje się tam daleko nad naszymi głowami, jakie tajemnice skrywa ta ogromna, ciemna przestrzeń – jesteś w dobrym miejscu. „Kosmiczne Zachwyty” to świetna książka, która w ciekawy i prosty sposób odpowiada na pytania, do których odpowiedzi szukane były przez lata. Każdy z osiemnastu rozdziałów porusza inną tematykę. W jednym z rozdziałów autor zagłębia temat kolorów i zastanawia się, jaki kolor ma kosmos. W innym opisuje, jak za pomocą kija i kilku innych, równie pospolitych przedmiotów, można wykonać wiele ciekawych eksperymentów. Są też tematy poświęcone antymaterii, kometom czy prędkości w przestrzeni kosmicznej. Słowem – dla każdego coś dobrego! Osobiście jestem tą książką zachwycona. Nie da się ukryć, że uwielbiam książki o kosmosie, bardzo lubię zgłębiać jego tajemnice i dowiadywać się nowych, ciekawych rzeczy na jego temat – dlatego w ogóle sięgnęłam po tę pozycję. Ale gdyby była nużąca czy źle napisana, na pewno nie czerpałabym takiej radości z jej czytania. Na szczęście autor ma lekkie pióro, nie stroni od żartów i wszystko opisuje tak, że naprawdę da się wciągnąć w tę książkę. Opisując różne zjawiska wspomaga się przykładami, przez co oddziałuje na wyobraźnię i nie pozwala się nudzić. Nawet jeśli na co dzień nie sięgacie po literaturę popularnonaukową, ta książka powinna wam się spodobać. Jest interesująca, wciągająca, ale mimo wszystko luźna – to nie kolejny podręcznik do fizyki, zapewniam! Polecam ją przede wszystkim tym, którzy – tak jak ja – interesują się kosmosem. Może to być pierwsza tego typu książka, po którą sięgacie, może też być któraś z kolei – tak czy siak jestem pewna, że się nie zawiedziecie. Dawka ciekawych informacji i humoru gwarantowana. Ale ostrzegam – po tej książce wasze pragnienie wiedzy na temat kosmosu gwałtownie wzrośnie, będziecie na już chcieli odkrywać kolejne fascynujące tajemnice i badać niezbadane dotąd zjawiska!