Kolory pawich piór (okładka miękka)

Bardzo wciągająca książka. I tym razem się nie zawiodłam czytając Moyes.

Zdecydowanie najsłabsza książka tej autorki. Ciężko było mi w nią wejść i męczyłam się czytając. Tej pozycji nie polecam. Ale właśnie skończyłam "Światło w środku nocy" i ta książka mi się podobała. Jest inna, ale dobrze się czyta. "Kolory pawich piór" można sobie darować.

Najsłabsza,moim zdaniem z pozycji tej autorki. Nudna, ledwo dobrnelam do końca.

Ok.

Akcja rozwija się powoli, jednak książka zdecydowanie warta przeczytania.

doskonałe na prezent doskonałe na prezent świateczny

ok

Uwielbiam książki tej autorki, polecam, niespodziewane zakończenie

„Kolory pawich piór” to powieść spod pióra znakomitej Jojo Moyes. Jest to bodajże trzecia powieść autorki napisana w 2004 roku, lecz dopiero w 2019 roku wydana w Polsce. Jojo Moyes to brytyjska dziennikarka i pisarka, ciekawostką jest to, że jako jedna z nielicznych pisarek, dwukrotnie otrzymana nagrodę za najbardziej romantyczną powieść. Jest znana i uwielbiana, a jej powieści kochają kobiety na całym świecie. Ja osobiście lubię twórczość Moyes, posiadam wszystkie jej powieści, ale nie jest to moja ulubiona autorka. Jest to czwarta książka jaką miałam przyjemność przeczytać i z przykrością muszę stwierdzić, że najsłabsza. Spodziewałam się spokojnej, lekkiej obyczajówki. Lecz książka wydawała mi się lekko chaotyczna, głównie dlatego, że autorka zmieniała przestrzenie czasowe, oraz narrację. Powieść wymagała od mnie dosyć sporego skupienia. Akcja rozgrywa się spokojnie, jest w niej tez sporo opisów. Osobiście jest mi troszkę przykro, liczyłam na coś więcej, na jakieś wow. Nie chcę mówić, że książka była zła, bo oczywiście nie była, ale tak jak mówię liczyłam na nieco więcej. Moja ocena to 4-/5. @gusiolec

Nie ma co ukrywać, że "Kolory pawich piór" wyróżniają się na tle innych powieści Jojo Moyes. Wręcz nie mogę się pozbyć wrażenia, iż to najbardziej wielowarstwowa i wielowątkowa powieść w dorobku autorki. Jednocześnie wydaje mi się również powieścią najbardziej chaotyczną za sprawą wielości postaci, mnogości rodzinnych tajemnic i animozji oraz przez swoistą zabawą z formami narracji, - a co za tym ostatnim idzie - również przeskokami w czasie akcji. Jak widać taki już jej nieco kulawy urok. "Kolory pawich piór" to przede wszystkim powieść o kobietach. O całym spektrum kobiecych postaci. Mamy więc ducha przeszłości, niejaką Athene, której niepokorna natura uparcie wymykająca się przyjętym konwenansom, doprowadziła po drodze do złamania kilku serc, a ją samą do nędzy. Mamy więc Vivi, która przez większość czasu żyła w cieniu Athene, a która pragnęła jedynie być zauważoną przez Douglasa i by ten odwzajemnił jej wieloletnie uczucie. Vivi, która wytrwale trwała u jego boku, często zapominając o sobie samej. Vivi, która sklejała i tworzyła rodzinę jak nikt inny. Vivi, urodzona by być troskliwą matką oraz wierną żoną. Vivi, mająca zbyt wiele na głowie. Mamy więc Jessie. Małomiasteczkową dziewczynę z głową otwartą na innych ludzi oraz ciepłym sercem, łaknącą poznać jak najwięcej z historii życia klientów. Emanująca ciepłem Jessie. Młodą dziewczynę i młodą matkę. Wspaniałą przyjaciółkę. Kto by się pomyślał, że jej optymizm oraz ślepa wiara w potencjalną poprawę jej partnera doprowadzą do takiej tragedii...? Mamy więc wreszcie samą Suzanne Peacok, którą mimo wszystko dość trudno polubić. Suzanne, która dusiła się pod naporem rodzinnej tajemnicy, czując, że przez nią nie pasuje do reszty rodzinny. Suzanne dławiącą się pod naporem poczucia winy. Suzanne, której nie wystarczał dość przeciętny, by nie powiedzieć: nijaki, związek małżeński. Suzanne zmęczoną naciskami męża na to, by mieli dziecko. Suzanne, która bała się siły odczuwanych emocji w stosunku do Alejandro. Nie mogę pominąć w swojej wyliczance innych istotnych kobiet. Również Rosmary, pani Creek, Cath Carter (matka Jessie), matka Alejandro czy Liliane zasługują chociażby na wzmiankę. Jak oceniam "Kolory pawich piór" skoro nie jest to książka pozbawiona wad? Wydaje mi się, że mimo wszystko czytało mi się ją nieco lepiej niż "Razem będzie nam lepiej" czy "Ostatni list od kochanka". Niemniej emocje pojawiły się we mnie dopiero po wspomnianej wyżej tragedii. Mam też taką cichą i zapewne złudną nadzieję, iż powstanie kiedyś odrębna książka, traktująca jedynie o latach młodości Vivi, Douglasa i Athene. Ba, nawet Athene z Tonym. To byłoby coś! PS. Czy tylko mi nie odpowiada okładka naszego rodzimego wydania? Zupełnie nie oddaje klimatu oraz fabuły książki. A poza tym Suzanne, bądź co bądź główna bohaterka, miała po swojej biologicznej matce ciemne włosy, a nie blond.