Kolory pawich piór (okładka miękka)

„Kolory pawich piór” to powieść spod pióra znakomitej Jojo Moyes. Jest to bodajże trzecia powieść autorki napisana w 2004 roku, lecz dopiero w 2019 roku wydana w Polsce. Jojo Moyes to brytyjska dziennikarka i pisarka, ciekawostką jest to, że jako jedna z nielicznych pisarek, dwukrotnie otrzymana nagrodę za najbardziej romantyczną powieść. Jest znana i uwielbiana, a jej powieści kochają kobiety na całym świecie. Ja osobiście lubię twórczość Moyes, posiadam wszystkie jej powieści, ale nie jest to moja ulubiona autorka. Jest to czwarta książka jaką miałam przyjemność przeczytać i z przykrością muszę stwierdzić, że najsłabsza. Spodziewałam się spokojnej, lekkiej obyczajówki. Lecz książka wydawała mi się lekko chaotyczna, głównie dlatego, że autorka zmieniała przestrzenie czasowe, oraz narrację. Powieść wymagała od mnie dosyć sporego skupienia. Akcja rozgrywa się spokojnie, jest w niej tez sporo opisów. Osobiście jest mi troszkę przykro, liczyłam na coś więcej, na jakieś wow. Nie chcę mówić, że książka była zła, bo oczywiście nie była, ale tak jak mówię liczyłam na nieco więcej. Moja ocena to 4-/5. @gusiolec

Nie ma co ukrywać, że "Kolory pawich piór" wyróżniają się na tle innych powieści Jojo Moyes. Wręcz nie mogę się pozbyć wrażenia, iż to najbardziej wielowarstwowa i wielowątkowa powieść w dorobku autorki. Jednocześnie wydaje mi się również powieścią najbardziej chaotyczną za sprawą wielości postaci, mnogości rodzinnych tajemnic i animozji oraz przez swoistą zabawą z formami narracji, - a co za tym ostatnim idzie - również przeskokami w czasie akcji. Jak widać taki już jej nieco kulawy urok. "Kolory pawich piór" to przede wszystkim powieść o kobietach. O całym spektrum kobiecych postaci. Mamy więc ducha przeszłości, niejaką Athene, której niepokorna natura uparcie wymykająca się przyjętym konwenansom, doprowadziła po drodze do złamania kilku serc, a ją samą do nędzy. Mamy więc Vivi, która przez większość czasu żyła w cieniu Athene, a która pragnęła jedynie być zauważoną przez Douglasa i by ten odwzajemnił jej wieloletnie uczucie. Vivi, która wytrwale trwała u jego boku, często zapominając o sobie samej. Vivi, która sklejała i tworzyła rodzinę jak nikt inny. Vivi, urodzona by być troskliwą matką oraz wierną żoną. Vivi, mająca zbyt wiele na głowie. Mamy więc Jessie. Małomiasteczkową dziewczynę z głową otwartą na innych ludzi oraz ciepłym sercem, łaknącą poznać jak najwięcej z historii życia klientów. Emanująca ciepłem Jessie. Młodą dziewczynę i młodą matkę. Wspaniałą przyjaciółkę. Kto by się pomyślał, że jej optymizm oraz ślepa wiara w potencjalną poprawę jej partnera doprowadzą do takiej tragedii...? Mamy więc wreszcie samą Suzanne Peacok, którą mimo wszystko dość trudno polubić. Suzanne, która dusiła się pod naporem rodzinnej tajemnicy, czując, że przez nią nie pasuje do reszty rodzinny. Suzanne dławiącą się pod naporem poczucia winy. Suzanne, której nie wystarczał dość przeciętny, by nie powiedzieć: nijaki, związek małżeński. Suzanne zmęczoną naciskami męża na to, by mieli dziecko. Suzanne, która bała się siły odczuwanych emocji w stosunku do Alejandro. Nie mogę pominąć w swojej wyliczance innych istotnych kobiet. Również Rosmary, pani Creek, Cath Carter (matka Jessie), matka Alejandro czy Liliane zasługują chociażby na wzmiankę. Jak oceniam "Kolory pawich piór" skoro nie jest to książka pozbawiona wad? Wydaje mi się, że mimo wszystko czytało mi się ją nieco lepiej niż "Razem będzie nam lepiej" czy "Ostatni list od kochanka". Niemniej emocje pojawiły się we mnie dopiero po wspomnianej wyżej tragedii. Mam też taką cichą i zapewne złudną nadzieję, iż powstanie kiedyś odrębna książka, traktująca jedynie o latach młodości Vivi, Douglasa i Athene. Ba, nawet Athene z Tonym. To byłoby coś! PS. Czy tylko mi nie odpowiada okładka naszego rodzimego wydania? Zupełnie nie oddaje klimatu oraz fabuły książki. A poza tym Suzanne, bądź co bądź główna bohaterka, miała po swojej biologicznej matce ciemne włosy, a nie blond.

Ciekawa, lekko przydługawa, ale nie nużąca historia. Szybko się czyta, postacie też wydają się być ciekawe. Polecam jako luźną lekturę.

Jeśli ktoś zna i czytuje autorkę, to się nie zawiedzie. Ciekawa historia, przyjemna wakacyjna lektura. Jojo Moyes ma na swoim koncie lepsze książki, ale ta także jest warta przeczytania.

Zawsze bardzo chętnie sięgałam po książki Moyes. Jednak tym razem zawiodłam się, to najsłabsza książka tej autorki i szczerze żałuję że ją kupiłam. Nie czytało się jej lekko, miło i przyjemnie, mam wrazenie że autorka zmieniła styl pisarstwa. Koncepcja na budowę tekstu też zupełnie inna, niestety nie odpowiada mi wcale. Przeczytałam ją całą ale w bólach. Owszem było kilka fajnych i wzruszających momentów, ale to nie jest to.

To może nie jest najlepsza książka Jojo Moyes, ale jestem zadowolona z lektury. Ciekawa fabuła, całe mnóstwo dodatkowych wątków, które fajnie ją rozwijają. Nie jest to niesamowicie ambitna lektura, ale również niepozbawiona sensu. Bohaterowie są dobrze nakreśleni, każdy żyje swoim życiem, są prawdziwi i różnorodni. Byłam zainteresowana co dalej i zrelaksowana. Ta książka potrafi wzruszyć, ale i rozśmieszyć.

Nie przeczytałam jeszcze do konca ale mam wrażenie ze autorka zmieniła sposób pisania- nie porywa mnie

Wachlarz literackich umiejętności Jojo Moyes zdaje się być znacznie bardziej rozległy niż ten kolorów pawich piór. Mimo że sposób konstruowania fabuły, a więc zastosowanie licznych retrospekcji, zgrabne przenikanie się płaszczyzny przeszłości z teraźniejszością, wprowadzenie kilku narratorów w pierwszej osobie (co tylko ubogaca nie tylko warstwę stylistyczną, ale również emocjonalną), a przede wszystkim ustanowienie głównego wątka KOBIETĄ. I choć rozterki Suzanny są pozornie inne od tych, z którymi mierzyły się poprzednie bohaterki Moyes, to paradoksalnie po raz kolejny okazują się być niebezpiecznie podobnymi do tych, z jaki na co dzień zmaga się każda z nas. Z obawą przed odrzuceniem. Przed zatraceniem siebie - tej najgłębszej i najbardziej pierwotnej wersji własnego człowieczeństwa. Przed niezdrową, wymuszoną miłością. Przed wszystkim, czego boimy się równie mocno, co pragniemy.

Jojo Moyes ma u nas grono wiernych czytelniczek, do którego i ja się zaliczam. Zawsze z niecierpliwością czekam, kiedy Wydawnictwo Znak poinformuje o wydaniu kolejnej powieści jej autorstwa. 3 lipca 2019 r. miały premierę niepublikowane dotąd w Polsce „Kolory pawich piór” (org. „The Peacock Emporium”). Zdążyłam już zauważyć, że pojawiające się opinie o tej powieści są skrajnie różne. Jedni są zachwyceni a inni zawiedzeni. Ja zdecydowanie zaliczam się do tych pierwszych. Kolory pawich piór to dokładnie to czego oczekiwałam i to czego spodziewałam się po Jojo Moyes dlatego w moim prywatnym rankingu powieści ww. autorki ta będzie bardzo wysoko... Kolory pawich piór to powieść wielowątkowa. Można dostać wręcz zawrotu głowy od tematów jakie tym razem poruszyła autorka....Mamy tu bowiem rodzinne tajemnice, małżeński kryzys, przemoc w rodzinie....Moyes dotknęła także tematu rasizmu, a nawet konfliktu politycznego w Argentynie. Jenak zaskakująco te jakże różne i wydawać by się mogło zagmatwane wątki łączą się w pewnym momencie w całość i tworzą ukazującą całą gamę ludzkich słabości historię m.in. o poszukiwaniu swojego miejsca w życiu i swojej wartości. Zdecydowanie polecam.

Paw. Ten dostojny ptak dumnie prezentujący swe strojne pióra jest uważany za symbol próżności i pychy. Czy Suzanna Peacock jest również takim pawiem na pokaz? Czy nie ma do zaoferowania nic oprócz zewnętrznego piękna? Suzanna jest rozczarowana swoim życiem, trudno jej dostosować się do oczekiwań rodziny, męża. Otwiera swój Pawi zakątek, ni to sklep, ni to kawiarnię, który jest jej oazą, miejscem, w którym może być sobą. Czego w życiu szuka? Czy goni za nieosiągalną bajką i oczekuje niemożliwego, czy nigdy nie będzie zadowolona i szczęśliwa? Trafia na swej drodze na osobę równie zagubioną jak ona sama. Alejandro z Buenoss Aires wbrew oczekiwaniom rodziny zostaje położnym i wyjeżdża aż do Anglii, by odciąć się od otaczających go duchów przeszłości. Unikający zaangażowania, z rezerwą podchodzący do życia, by nie wystawiać się na zranienie. Czy odnajdą swoje miejsce na świecie, czy pogodzą się ze sobą, z zagnieżdżonym głęboko w nich poczuciem winy za tragedie z przeszłości, na które nie mieli wpływu? Spotkałam się z opiniami, że bohaterka jest irytująca. Ja widziałam w niej raczej osobę zagubioną, niepewną siebie, swojej wartości i pozycji w rodzinie, dręczonej przez poczucie winy. Kobietę nieszczęśliwą, która nie wie czego chce, ale męczy ją to co ma. To nie romans, jak mogłaby sugerować słodka okładka, a wielowątkowa powieść obyczajowa o miłości, zagubieniu i poszukiwaniu siebie. O prawdziwej przyjaźni i chorobliwej zazdrości prowadzącej do tragedii. Czasem zabawna, czasem intrygująca, bardzo wzruszająca i dającą do myślenia.