Kocha, lubi, szanuje… czyli jeszcze o uczuciach (okładka  twarda, 07.2021)

Super dla przedszkolaka, takie ich małe problemy ale smiesznie przedstawione i omówione.

PORADZIĆ SOBIE Z UCZUCIAMI Grzegorza Kasdepke chyba nikomu nie trzeba przedstawiać. Od przygód detektywa Pozytywki, po mity greckie dla dzieci, jego twórczość jest znana nie tylko najmłodszym, a przy okazji także ceniona. Teraz na rynku pojawiło się wznowienie jego klasycznego dzieła o uczuciach, czyli książeczka „Kocha, lubi, szanuje”, która w zabawny sposób opowiada dzieciom o psychologicznych zagadnieniach, tak ważnych w naszym życiu. Witajcie w przedszkolu, gdzie dziećmi opiekuje się pani Miłka. W przedszkolu, jak w każdym innym miejscu, zawsze aż kipi od emocji. Ale pani Miłka potrafi się nimi zająć. I to do tego stopnia, że nawet duchy nie mają z nią szans! Gotowi poznać, jak radzi sobie z uczuciami dzieci, które ma pod swoją opieką i co może nam poradzić? Nasze życie pełne jest emocji od najmłodszych lat. Bo któż z nas nie kocha, nie czuje złości, smutku czy nie martwi się problemami. Czekamy na coś z niecierpliwością, choćby na Gwiazdek czy urodziny, irytujemy, gdy coś nam nie wychodzi, denerwujemy się, kiedy nie dajemy sobie rady z problemami. Któż z nas tego nie zna? I któż nie pamięta, jak to było, kiedy byliśmy dziećmi? Gdy sprawy, teraz jakże błahe, bolały do żywego i wydawały się całkowitym końcem naszego świata? Może są tacy, którzy o tym zapomnieli, ale Grzegorz Kasdepke na pewno do nich nie należy. „Kocha, lubi, szanuje... czyli jeszcze o uczuciach” to książeczek o konstrukcji dzielącej każdy jej rozdział na cztery części. Pierwsza część to krótka opowiastka o jednym z uczuć, jakie wypełniają dzieci: miłość, nienawiść, pogarda, strach, smutek, poczucie winy i szczęście. Druga to omówienie konkretnie danego z nich. Potem dostajemy zaś porady dla dzieci, jak radzić sobie z danymi emocjami, jak reagować na nie, gdy zaobserwujemy je u innych itd., a w ostatniej otrzymujemy garść takich samych porad, ale dostosowanych dla dorosłych: rodziców, opiekunów i im podobnych. Wszystko to jest ukazane w sposób prosty, lekki i przystępny, dostoswany przede wszystkim dla najmłodszych. Jest tu humor i swoboda, czcionka jest dużą, a całość uzupełnia dużą ilość tradycyjnych w wykonaniu, miłych dla oka ilustracji. A wszystko to zamoknięte w twardej okładce i bardzo przyjemnie wykonane. W skrócie, dobra propozycja dla dzieci. Coś do nauki i zabawy. Pozwala zrozumieć emocje i uczucia, radzić sobie z nimi czy w z ludźmi ich doświadczającymi i nie zostawia miejsca na nudę.

Nie jest to najlepsza książka o uczuciach dla dzieci, jaką czytałam. Niemniej, cieszę się że powstała. I piszę to nie tylko o tej części, ale również o pozostałych książkach z cyklu o przedszkolakach i pani Miłce. Samo umieszczenie akcji w przedszkolu, dorzucenie Pajacyka i zróżnicowanie dzieci (choć tu przeszkadza mi trochę "szufladkowanie" postaci) działa na dzieci. Widzą środowisko podobne do ich własnego. problemy dotyczące codziennego życia (i kilka wyjątkowych) czy kolegów i koleżanki z ich przywarami. A do tego w tej części jest mowa o najbardziej powszechnych uczuciach - miłość, nienawiść czy poczucie winy. Przecież to sprawy prawie, że codzienne. Szczególnie dla przedszkolaka. Forma? Krótkie opowiadania. Też na plus, bo wiadomo jak to bywa ze skupieniem uwagi i czasem. Autor zamieszcza po każdym opowiadaniu krótkie teksty dla dziecka i dorosłych. Mają one pomóc w oswajaniu i zrozumieniu poszczególnych uczuć. Wychodzi różnie, ale zdecydowanie jest to pretekst do rozmowy z dzieckiem na ich temat