Kobieta ze szkła (okładka twarda)

ZARYS FABUŁY Islandia, koniec XVII wieku. Rósa po śmierci ojca, miejscowego biskupa by wyrwać siebie i swoją matkę z trudnej sytuacji materialnej i móc przetrwać zimę, wychodzi za mąż za bogatego i wpływowego Jóna Eiríkssona, bondiego – przywódcę osady Stykkisholmur. Kiedy jednak rozpoczyna małżeńskie życie nic nie jest takie jak być powinno. Nowy dom okazuje się mieć mnóstwo tajemnic i drzwi, których Rósa nie może otworzyć. Bogobojny, oschły i skąpy w okazywaniu uczuć mąż wymaga od niej jedynie posłuszeństwa i pracy w zagrodzie. Doskwierająca jej coraz bardziej samotność daje się we znaki, na domiar złego kobieta nie może spotykać się z innymi mieszkańcami osady, którzy i tak nie zawsze są do niej przyjaźnie nastawieni. Rósie nie daje spokoju nagła śmierć poprzedniej żony Jóna. Co stało się z Anną? Nikt nie chce o niej mówić, a jej mąż na pytania reaguje niepohamowaną złością. I jakie tajemnice skrywa trzeszczący strych? BEZLITOSNY KLIMAT ISLANDII Surowa i bezlitosna Islandia, jest jednocześnie głównym bohaterem opowieści – pociągającym za sznurki, decydującym kto ma przeżyć, kto głodować. Skrywa wiele tajemnic, a na swoim koncie ma wiele trupów. Jeśli ktoś chce żyć z nią w zgodzie musi się podporządkować. Tylko zdolni do poświęceń mają szanse na przetrwanie. Caroline Lea doskonale sportretowała tę nieprzystępną i zimną postać, zachwycającą i namacalną. Precyzyjnie oddała hermetyczność niewielkich osad z których składa się wyspa, zamkniętych i zgnuśniałych społeczności, gdzie mimo narzuconej chrześcijańskiej religii nadal rządzą ludowe wierzenia i runy. Mieszkańcami targają skrywane tajemnice, które w urwanych zdaniach powoli wydostają się na światło dzienne, rozpalają ciekawość, której nie można już stłumić. XVII wiek to czas kiedy umiejętność czytania i pisania była ogromnym przywilejem, ale bywa, że i przekleństwem. MAŁŻEŃSKIE MANIPULACJE Z małżeństwem Jóna i Rósy od początku coś nie gra. Spodziewająca się wielu uczuć Rósa nie otrzymuje nic, prócz kąta do spania i codziennej strawy. Jej poddańcze życie wobec męża urąga jej inteligencji i poczuciu własnej wartości, a umiejętność czytania, pisania i samodzielnego myślenia staje się balastem. Jón w imię biblijnych mądrości o posłuszeństwie żony wobec męża traktuje żonę jak istotę co najmniej głupiutką i słabą. Pod płaszczykiem troski próbuje manipulować jej uczuciami i myślami, w pełni chcąc podporządkować ją sobie. Tak, by żadne jego tajemnice nie wyszły na światło dzienne, a których ma całkiem sporo… LITERACKA UCZTA „Kobieta ze szkła” jest powieścią świetnie wyważoną, tu wszystko co ważne ma swój czas i miejsce, ma przestrzeń by odpowiednio wybrzmieć. Nic nie dzieje się za szybko, ani za wolno. Tempo miejscami jest zawrotne, podobnie jak hulający na Islandii wiatr. Rytm życia jest tożsamy z panującym klimatem i świetnie współgra z losami bohaterów. Stworzona przez autorkę aura tajemnicy budzi niepokój, który towarzyszy niemal od pierwszych stron powieści, a nabieranie przez bohaterów wody w usta zawsze kiedy coś ma wyjść na jaw wzmaga ciekawość. Wszystko to dzieje się w atmosferze zakazanych praktyk, magii i run, za które można było spłonąć na stosie. PODSUMOWANIE „Kobieta ze szkła” Caroline Lea to niezwykła opowieść o malowniczej i nieprzyjaznej człowiekowi Islandii. Autorka zabiera czytelnika w podróż do XVII wieku gdzie ludowe wierzenia i mitologie odciskają swoje piętno, gdzie bezlitosny klimat gra pierwsze skrzypce i nic nie jest takie jakie się wydaje. Przyznam bez bicia, zachwyciła mnie ta opowieść i złapała za serce. To pełna napięcia i zwrotów akcji historia o przeznaczeniu, tym co nieuchronne i okrutne. Wciąga od pierwszych stron, a surowy klimat Islandii pochłania, budzi czającą się grozę wzmagając jednocześnie niepokój. „Kobieta ze szkła” jest wyjątkowa i porównania do prozy Jessie Burton nie są przesadzone. Jeśli lubicie „Miniaturzystkę” śmiało sięgajcie również po książkę Caroline Lea. Od „Kobiety ze szkła” trudno było mi się oderwać.

Pomimo mojej słabości do tła jakim są XVII-wieczne Niderlandy uznaję, że "Kobieta ze szkła" jest powieścią lepiej napisaną niż "Miniaturzystka". Autorka poświęciła dużo uwagi każdemu z wątków i z dużym szacunkiem (zarówno dla swoich bohaterów jak i czytelnika), w sposób niezwykle wyważony zakończyła historię Rósy i Jóna. W tej powieści tak wiele mogło się nie udać – mogło być zbyt histerycznie, brutalność mogła być odstręczająca, kolejne wątki i zwroty akcji mogły być zbyt przekombinowane, a całość zbyt ckliwa. Mogło, a jednak Christine Lea wyszła z tego obronną ręką. Dla wszystkich miłośników literatury z dreszczykiem grozy, tajemnic, zagadek – to lektura dla Was. Jeśli podobała się Wam "Miniaturzystka", jeżeli z zapartym tchem czytaliście "Dziwne losy Jane Eyre", koniecznie musicie udać się na surową i nieprzyjazną Islandię, sięgając po "Kobietę ze szkła".

„Kobieta ze szkła” to oryginalna historia utrzymana w surowym i mroźnym klimacie. Jest to jednak powieść pełna wad i niedociągnięć. Nie znajdziemy tutaj świetnie wykreowanych bohaterów, z którymi możemy się zżyć oraz wciągającej fabuły, która sprawi, że nie będziemy mogli doczekać się zakończenia. Owszem, jest to historia pełna zwrotów akcji, natomiast nie można powiedzieć o niej, że trzyma w napięciu od pierwszych stron. I tak jak na początku liczyłam na fascynującą i mroczną powieść, tak w połowie zaczęłam się trochę nudzić. Główne postacie mają dosłownie po kilka cech, a ich zachowanie często jest niezrozumiałe. Relacja między Rósą a Jón’em również została słabo przedstawiona. Rozumiem, że autorka chciała bardzo realistycznie oddać zwyczaje w tamtym świecie, jednak momentami były one wręcz irytujące. Sam styl pisania autorki jest przyjemny, przez co książkę czyta się bardzo płynnie. „Kobieta ze szkła” to jedno z większych rozczarowań w tym roku i dawno nie było mi aż tak trudno ocenić jakiejś książki.