Bóg Marnotrawny. Kłamca. Tom 2 (okładka miękka)

Bardzo lubię gdy w książkach pojawia się motyw miłosny i tutaj właśnie mamy z tym styczność. Wątek nie jest przesadzony, ale dodaje tutaj pewnego rodzaju "smaczek". Loki i jego historia dalej przesiąknięta jest dobrym humorem. Chyba zaryzykuje stwierdzenie, że ta książka podobała mi się bardziej niż pierwsza ! Polecam ! Warto zajrzeć - www.czytampierwszy.pl - świetne miejsce do zapoznania się z książkami

Ta część Kłamcy podobała mi się o niebo bardziej niż pierwsza. Opowiadania były bardziej spójne, ciekawsze, a bohaterowie lepiej zarysowani i tacy bardziej "ludzcy". Potyczka archanioła Michała z Samaelem, zakochany, ale wciąż sarkastyczny Loki czy przezabawny duet Bachusa i Erosa - przy żadnym z nich nie dało się nudzić. Jednak dalej nie rozumiem wielkiej popularności tej serii i chyba już nie sięgnę po kolejne części, bo specjalnie mnie nie ciekawią dalsze losy bohaterów, żaden z nich też nie zdobył mojej sympatii. Czytało się lekko i przyjemnie, ale to za mało by ocenić książkę jako dobrą.

Ćwiek nie wychodzi z wprawy. Po pierwszej części, którą się pochłania przychodzi czas na Boga Marnotrawnego i nie jest to czas stracony. Akcja tylko się rozkręca. Demony, mitologiczni bogowie i herosi – to z nimi znowu musi się zmierzyć. Tym razem jednak otrzyma dwóch pomocników, a z tej pomocy wynikną bardzo zabawne sytuacje. Oprócz walki poznamy także bardziej uczuciową stronę naszego Kłamcy, czy zwykła śmiertelniczka opanuje serce tego oszusta? W tej części każdy rozdział jest nową historią, ale razem tworzą spójną całość. Loki ma misję, którą musi wykonać i nie waha się trochę naginać boskie prawa, by osiągnąć swój cel. Tym razem autor jest odważniejszy i zręcznie wplata watki erotyczne oraz nie boi się tworzyć mocno kontrowersyjnych postaci. Dialogi jak zwykle bawią do łez. Ćwiek tworzy fantastyczny świat w dobrym stylu. Jeśli już raz przekroczy się tę granicę, to z chęcią zatraca się w życiu skrzydlatych i boga Kłamstwa. Polecam.

Barcelona, Arktyka, Nowy Jork, Kolorado – wszędzie tam nasz nordycki bóg, pan kłamstwa ma do wykonania różne misje. Demony, afrykańscy bogowie, oszuści, złodzieje, Święty Mikołaj… Mieszanka, z którą przychodzi mierzyć się Lokiemu, jest naprawdę kolorowa. A archaniołowie wcale nie tak święci i uczciwi, jak mogłoby się wydawać. Już na wstępie mogę powiedzieć, że ten tom podobał mi się znacznie bardziej niż pierwszy, którym nie byłam zachwycona głównie przez to, że okazał się być zbiorem opowiadań, o czym wcześniej nie wiedziałam. Teraz już byłam świadoma, czego się spodziewać, więc może dlatego moja ocena jest nieco wyższa. A może zwyczajnie te opowiadania spodobały mi się bardziej niż tamte. Przede wszystkim historie w jakiś sposób się ze sobą łączyły i nie stanowiły zbioru kompletnie oderwanych od siebie opowieści. Ale nadal niesamowicie irytuje mnie fakt, że nie ma jednego, głównego wątku, który przewija się przez każde z opowiadań. W końcu chyba seria jako całość musi do czegoś dążyć i mieć jakiś punkt kulminacyjny? Wielkim plusem są nowe postacie – uwodzicielski Eros, grecki bóg miłości, oraz pocieszny Bachus, bóg wina, stanowią genialny duet. Również w sympatycznej Jenny tkwi potencjał na naprawdę ciekawą postać. Oczywiście Loki nadal jest tym „bad boyem” z wykałaczką w zębach, ciętą ripostą na każdą okazję, błyskiem inteligencji w oku i zapasem sztuczek w rękawie. Nie da się ukryć, że uwielbiam tego gościa. Podsumowując – w drugim tomie również czeka na nas wybuchowa mieszanka postaci z różnych kultur, mitologii czy wierzeń. Nordyckie krasnoludy na usługach Świętego Mikołaja czy afrykański bóg prowadzący firmę informatyczną na Manhattanie to tylko ułamek tego, co wymyślił Ćwiek. Jeśli ktoś (podobnie jak ja) nie był zadowolony po lekturze pierwszej części, niech koniecznie sięgnie po drugą.

„Bóg marnotrawny” to drugi tom opowiadań z cyklu „Kłamca” i po pierwszym tomie znów strzał w dziesiątkę. Na książkę składa się sześć opowiadań w których nordycki bóg Loki - nasz tytułowy kłamca dalej współpracuje z archaniołami, wykonując dla nich kolejne zadania. Tym razem jednak musi zmierzyć się z innymi mitologicznymi bóstwami i stworami. Podczas swoich kolejnych przygód Loki zyskuje dwóch współpracowników - Bachusa i Erosa. W dodatku zakochuje się w śmiertelniczce, no może nie do końca zwykłej, bo mającej już wcześniej styczność za archaniołami. Autor po raz kolejny pokazał w mistrzowski sposób swoje lekkie pióro. Opowiadania czyta się z wielką przyjemnością i bardzo szybko. Postacie mitologiczne są niezwykle interesujące. Książka pozostawia niedosyt i sprawia, że czytelnik od razu sięga po następny tom.

Loki, pełnoetatowy kłamca, bóg oszustwa i podstępu, ma pełne ręce roboty. Polowanie na pomniejsze demony i zajmowanie się niedoszłymi samobójcami to już przeszłość - zlecenia od skrzydlatych zwierzchników stają się coraz bardziej skomplikowane. Tym razem nasz nordycki bóg marnotrawny rozwiązuje zagadkę nielegalnego handlu relikwiami świętych, werbuje pomocników z innych panteonów, spotyka najpotężniejszego z upadłych, a nawet... zakochuje się w nie całkiem zwyczajnej śmiertelniczce... Od czego zacząć? Chyba od tego, że widzę wyraźny progres. Pierwszą rzeczą, jaka rzuca się w tej kwestii w oczy, jest długość opowiadań. W tym tomie mamy tylko 6 opowiadań i zaledwie jedno z nich jest krótsze niż 45 stron. Co nam to daje? Ano to, że mamy o wiele więcej miejsca, by zagłębić się w opowieść. Historie są tutaj o wiele bardziej złożone, zdają się być zalążkami pełnoprawnych powieści - i chyba przy każdej z nich żałowałam, że w te pełnoprawne powieści się nie rozwinęły. Pierwszy tom to krótkie historyjki - bądźmy szczerzy - nie wymagające większego przemyślenia przy ich tworzeniu. Tutaj mamy już małe opowieści, nad którymi Pan Ćwiek niewątpliwie spędził sporo czasu. Wyłania nam się z nich pewna wizja świata przedstawionego, a ja jestem coraz bardziej podekscytowana perspektywą lektury kolejnych tomów. Kolejna rzecz to powiązanie poszczególnych opowiadań ciągiem przyczynowo-skutkowym. W przypadku pierwszego tomu tylko jedno opowiadanie było wyraźnie "początkowe" - to o początkach współpracy Lokiego z aniołami. Całą resztę można było ułożyć w dowolnej kolejności. Tutaj jest na odwrót. Tylko jedno opowiadanie (pierwsze i najkrótsze) można by włożyć w dowolne miejsce, reszta sprawia wrażenie jednej opowieści podzielonej na rozdziały. Bohaterowie, których poznajemy w jednym opowiadaniu pojawiają się w każdym kolejnym, często wspominane są wydarzenia z poprzednich opowiadań, a nawet z poprzedniego tomu. Choć jest to zbiór opowiadań, sprawia wrażenie całości i wyraźnie zmierza w stronę przekształcenia się w powieść. Ale, ale. Moim największym zarzutem pod adresem poprzedniego tomu była postać Lokiego, której moim zdaniem nieco brakowało pazura. Czy tutaj jest lepiej. Trochę. Troszeczkę. Nie całkiem, ale z pewnością idziemy w dobrym kierunku. Pozostał za to bardzo przyjemny humor, który jednak nie odbiera powagi akcji w momentach, które zwyczajowo określa się mianem "epickie". I pojawia się nowy element, którego nie spodziewałam się tu ujrzeć, ale który sprawił mi taką radość, że w notatkach do recenzji odpowiadający mu zapisek opatrzyłam trzema wykrzyknikami. Mówię tu o totalnej, bezczelnej niepoprawności politycznej. Tak. Uważam, że umiejętność śmiania się z samego siebie to bardzo zdrowa cecha i wszystkim nam na dobre wyszłoby, gdybyśmy potrafili śmiać się ze wszystkiego, a nie obrażać za najniewinniejszy żart. I kompletnie nie rozumiem dlaczego z pewnych grup społecznych śmiać się nie wolno. Dlatego niniejszym padam na kolana i biję pokłony Panu Ćwiekowi za to, że obśmiewa wszystkich równo i sprawiedliwie, nie dając się stłamsić przedstawicielom rozmaitych grup, którzy całkowicie wyzbyli się poczucia humoru a kije wepchnęli w d**y tak głęboko, że niemal wyszły im gardłem. Drugi tom cyklu "Kłamca" pod wieloma względami jest znacznie lepszy niż pierwszy. Opowiadania zyskały głębię, postać Lokiego jeśli nie pazur, to przynajmniej błysk w oku, humor się wyostrzył. Jeśli Pan Ćwiek będzie w kolejnych tomach szedł dalej w tym kierunku, to ma szansę dojść w moim systemie ocen do najwyższej noty. Niezmiernie cieszę się, że na mojej półce czekają już pozostałe tomy tej serii, bo z pewnością nie minie wiele czasu zanim zapragnę powrócić do świata, który wykreował autor. Tymczasem zaś gorąco Wam polecam spotkanie z Lokim i życzę przyjemnej lektury tym, którzy się na nie zdecydują. Za możliwość przeczytania książki dziękuję portalowi czytampierwszy.pl

Od razu razu na wstępie muszę się przyznać do tego, że dość niepewnie podeszłam do drugiego tomu z cyklu Kłamca Jakuba Ćwieka. Dla przypomnienia pierwsza część nie do końca przypadła mi do gustu. Fantastyka w połączeniu z opowiadaniami - zdecydowanie nie mój klimat. Czy przy okazji tej lektury czekała mnie powtórka z rozrywki? A może było wręcz odwrotnie? Przekonacie się zaglądając poniżej. Głównym bohaterem zbioru opowiadań jest po raz kolejny Loki. Żyjąc w dobrych stosunkach z aniołami nadal im pomaga wykonując za nich brudną robotę. W zamian za to otrzymuje pióra na których bardzo mu zależy. Umowa wydaje się być uczciwa dla obu stron. Kłamca jednak nie byłby sobą, gdyby grał fair. Okazuje się jednak, że nie tylko on gra nieczysto. Czy układ opierający na wzajemnym oszukiwaniu się ma szansę przetrwać? ,,Czasem po prostu boję się jutra. W takich chwilach marzę, by w ogóle nie nadeszło''. ,,[...] nie zawsze trzeba wygrywać, żeby zostać zwycięzcą. Czasem wystarczy, że inni przegrają''. W porównaniu do mojego pierwszego zetknięcia się z tym cyklem, nastąpiła diametralna zmiana. Od pierwszej strony dałam się wciągnąć w perypetie głównego bohatera. Uwierzcie mi sama jestem zaskoczona tym, jak zmieniło się moje zdanie na temat tego gatunku i formatu. Widziałam w tej serii potencjał, ale nie sądziłam, że w tak krótkim czasie zrobi on na mnie wrażenie. Zdecydowanie jest to zasługa pióra autora, które wprost uwielbiam. Poprzednim razem moja recenzja miała negatywny wydźwięk. Teraz nie mam się do czego przyczepić, więc przejdę od razu do plusów: - okładka książki jest mistrzowska - mniej znaczy więcej; - Loki jest jedyny w swoim rodzaju. Darzę go jeszcze większą sympatią niż za pierwszym razem; - brak przerostu formy nad treścią; - utrzymanie poziomu humoru, który nie przekroczył granic dobrego smaku. Ode mnie solidne 8/10. Już nie mogę doczekać się kolejnej części. Książkę zrecenzowałam dzięki portalowi: czytampierwszy.pl

Kolejna świetna książka Jakuba Ćwieka! Kłamca 2 to jeszcze większa dawka przygód i humoru. I to pomimo, że opowiadań jest zaledwie 6. W zamian dostajemy jednak, aż trzy, nowe, pełnokrwistne postaci., które mogą nieźle namieszać. Bo co powiecie na to, że Kłamca ma dziewczynę? W dodatku nie byle jaką, co powoduje ciągłe spięcia z archaniołem Michałem. Albo co powiecie na grecki dodatek, w postaci nie jednego, ale, aż dwóch bogów. Duet Eros i Bachus (który nie znosi swojego greckiego imienia Dionizos) chroni się pod skrzydłami Lokiego, przyjmując służbę u archaniołów. A wierzcie mi, są naprawdę dobrzy w nawracaniu. Taka kompania może się jeszcze przydać Bogowi Marnotrawnemu, bo kto wie co go jeszcze czeka, bo przecież to jeszcze nie koniec jego przygód. Ja już nie mogę się doczekać kolejnych opowiadań. Oby było tak samo pełne humoru, przygód, zwrotów akcji i ciętych dialogów jak Kłamca 2. Przyjemnej lektury!

Książka zawiera sześć opowiadań, trochę dłuższych niż w poprzednim tomie, w których było ich aż dziesięć. Są one dość spójne i nawiązują wydarzeniami do poprzednich, a nawet tych z pierwszej części. Robi się coraz bardziej ciekawie, a oprócz barwnego głównego bohatera oraz znanych już jego anielskich zwierzchników, mamy kilka nowych, równie osobliwych postaci. Wszelkie wierzenia, mitologie i mityczne stworzenia przewijają się przez świat Kłamcy. I tym razem przyjdzie zmierzyć się bohaterom z potężnymi demonami, nie obejdzie się bez krwawych jatek. Nawet niepozorne karły potrafią dać w kość boskiemu potomkowi olbrzymów! Loki stanie na drodze również greckim bóstwom, lecz wśród nich znajdą się dość sprytni i z głową na karku, aby przyłączyć się do świty nordyckiego boga kłamstwa. W ten sposób Kłamca zyskuje nowych współpracowników - Erosa, boga miłości oraz Bachusa, tudzież Dionizosa, boga wina. Przyznam, że ta dwójka to wyjątkowo udany duet, a w swych boskich sztuczkach równie skuteczny co sam Loki. Współpraca układa się świetnie, a do tego są bardzo zabawni. Eros bowiem nie wierzy w miłość, a Bachus potrafi nieźle namieszać, nie tylko w kieliszku wina. Humor to zdecydowanie mocna strona Kłamcy - zabawa była przednia. Nie chce zbyt spoilerować, ale było mnóstwo scen, przy których śmiałam się niemal do łez. Myślę, że najzabawniejsze było opowiadanie, w którym Loki oraz jego świta, bierą udział w światowej premierze sztuki słynnego reżysera i ostatecznie rozgrywają ją po swojemu. W innych opowiadaniach odkrywamy prawdziwą siedzibę świętego Mikołaja, który wcale nie wygląda tak, jak wykreowały go współczesne koncerny spożywcze, a jego pomocnicy nie są wcale zabawnymi elfami. Nie można zapomnieć o jeszcze jednej nowej, lecz ważnej postaci, jaką jest Jenny. Podopieczna Michała archanioła, która jest najważniejszą osobą w jego życiu, staje się kimś równie ważnym dla Lokiego. Poznajemy jej historię - w jaki sposób trafiła pod anielskie skrzydła Michała i w jakich okolicznościach zostaje nawiązana więź między nią a Lokim. Kłamca 2. Bóg Marnotrawny to ciekawe opowiadania, pełne sarkastycznego humoru, zabawnych dialogów, zwrotów akcji, trzymających w napięciu niecodziennych wydarzeń i równie osobliwych postaci z wszelkich wierzeń całego świata. Jak dla mnie idealna mieszanka, wybuchowa jak sam rozwścieczony archanioł Michał. :)

Kłamca, znowu trafił do moich rąk, i tym razem spotkanie z nim przebiegło bardzo przyjemnie. Po pierwszej części miałam lekki niedosyt, i w tej części to pragnienie w końcu zostało zaspokojone. Tym razem nasz "Kłamca" Loki, postanawia nie tylko pomagać Archaniołom, co też zaczyna przeczuwać, iż mają względem niego pewien plan, który nie do końca może mu się podobać. Kolejni ludzi, którym musi pomóc, ale nie oznacza, że nie może ciągnąć z tego jakichś korzyści dla siebie. Loki powoli zaczyna przyzwyczajać się do ludzkiego świata i ich obyczajów, zaczyna się łapać na tym, że coraz bardziej zaczyna ich przypominać. Pozostaje tylko pytanie, czy Kłamca będzie w stanie w końcu mówić Prawdę? Loki jest z pewnością bohaterem nietypowym, po którym nie da się spodziewać do w danej chwili zrobi, czy też co myśli. Jego każde poczynanie jest swego rodzaju zagadką dla czytelnika, który tylko może zgadywać co zaraz nasz bohater postanowi. W jego głowie kłębią się myśli, które dla mnie wciąż pozostają zagadką. Jednakże w tej części poczułam do niego większą sympatię, a nawet pogodziłam się z tym, że historia jest bardziej widziana przez pryzmat przypadkowych bohaterów, którzy tak naprawdę nie są zbyt istotni dla tej historii. Sama fabuła zaczęła być bardziej interesująca, może dlatego, iż bardziej zaczęła się skupiać też na Archaniołach, i poczynaniach Loki'ego. Dochodzą nowi bohaterowie, którzy pozostają z nami na dłużej, a jednocześnie jeszcze bardziej mieszają w życiu Marnotrawnego Boga. Jak zwykle akcja toczy się w zastraszającym tempie, a nawet w pewnym momencie poczułam dreszcze, co miło mnie zaskoczyło. Jakub Ćwiek z pewnością kolejny tom bardziej dopracował, i podniósł o poziom wyżej, ale czy to się utrzyma? Pozostaje mi tylko sięgnąć po dalsze części, by się o tym przekonać. Czasami bywa tak, że człowiek musi się zawieść, by potem móc wyciągnąć z tego wnioski. I tym razem ciesze się, że dałam tej serii szansę, bo zaczęła mi się podobać. A właśnie chodzi tu o to, by czytać to, co naprawdę nam się podoba, gdyż na świecie jest tyle książek, a czasu tak niewiele. A ja spróbowałam i nie żałuję, bo naprawdę historia Logi'ego zaczęła się robić bardziej interesująca. https://witchmargo.blogspot.com/