Bóg Marnotrawny. Kłamca. Tom 2 (okładka miękka)

1 część lepsza

Boski!

Kłamstwo miewa bardzo szeroką definicję i zdarza się także tym, którzy wydają się nie być do tego zdolni. Czasem niedopowiedzenie, zatajenie prawdy również równa się nieuczciwości, chociaż wielu wydaje się, że wciąż dobrze czynią. W końcu podobno na wojnie wszystkie chwyty są dozwolone … Bogowie przychodzą i odchodzą, a raczej są dyskwalifikowani przez anielskich wojowników. Nieliczni z boskiego panteonu ostali się na Ziemi, lecz bardziej dokuczliwe są demony i ich pobratymcy, zbyt często nastawiają na życie mniej lub bardziej świadomych ludzi, a jak wiadomo aniołowie w funkcji stróżów nie zawsze są przy swoich podopiecznych w odpowiednim miejscu i czasie. Jednak od czego jest pomocny Loki? Tam gdzie skrzydlaci obrońcy nie dadzą rady pomóc wkracza on, bóg kłamstwa syn Odyna, brat Thora i szachraj jakich mało pokaże na co go stać. Wszelkie kłopoty kochają go, a i on od nich nie ucieka, wprost przeciwnie bywa ich źródłem lub co najmniej je prowokuje. Oczywiście zawsze w imieniu dobrej sprawy – przynajmniej tak się usprawiedliwia, bo wiadomo, że przecież działa na rzecz i w imieniu anielskiej gwardii. Nie straszne mu najgorsze dzielnice Nowego Jorku czy też mroźna pogoda na Antarktydzie, w pierwszym miejscu intryguje go pewna zagadka, a w drugiej przeszłość przypomina mu dotkliwie o sobie. Rzym i Monte Carlo wystawiają cierpliwość Lokiego oraz pewnego archanioła na próbę, niewinny w zasadzie żarcik może okazać się dość daleko idący w skutkach. Ale nie samymi przyjemnościami bóg żyje, trzeba pokazać swoją przydatność, gdyż nawet ci niezdolni do kłamstwa raczej nie grają fair. Szkoda by było zaprzepaścić życie w momencie gdy nabiera barw jakie wydawały się od wieków już dawno przebrzmiałe. Czas rozpocząć kolejne polowanie na tych, którzy do tej pory unikali spotkania z anielskim wymiarem sprawiedliwości, litość już była teraz trzeba pożegnać się z boską egzystencją, wiara ludzi jest ulotna i tylko nieliczni zdołają ocalić swoją skórę lub przynajmniej dążą do tego, oczywiście wbrew zasadom. Sensacja, kina akcji w wersji pisanej, humor, satyra oraz dobra zabawa czyli druga odsłona „Kłamcy” autorstwa Jakuba Ćwieka. „Bóg marnotrawny” nie ustępuje w zwrotach fabuły pierwszej części i znowu daje czytelnikowi możliwość towarzyszenia niepoprawnemu Lokiemu w kolejnych perypetiach, a tych jest dużo i różnorodnych. Nuda nie grozi, za to uśmiech i kibicowanie niepoprawnemu bóstwu jak najbardziej. Jedna opowieść płynnie przechodzi w drugą stanowiąc odrębną całość, ale i część szerszej historii, różnorodnej gatunkowej i czerpiącej z tego bogactwo to co najlepsze. Autor konsekwentnie kreuje swojego głównego bohatera, nie na obraz i podobieństwo innych znanych postaci, lecz dając mu pełną autonomię oraz wyposażając go w przewrotny urok. Odbrązowiony mit okazuje się ciekawszy niż pierwowzór i jego kolejne kalki, z jednej strony swojski, z drugiej wyróżniający się spośród innych literackich postaci o boskich konotacjach. „Kłamca. Bóg marnotrawny” łącząc w sobie różnorodną tematykę nie jest zlepkiem wątków, lecz starannie przemyślaną fabułą, w której nie ma miejsca na przypadek, chociaż pozorna lekkość daje możliwość szybkiego pochłaniania stron. Jakub Ćwiek dał czytelnikom nową porcję pisanej rozrywki najwyższej jakości.

Loki – pan kłamstwa, oszustw i iluzji, zdrajca, marnotrawny bóg wikingów… Można nadać mu wiele przydomków, każdy z nich pewnie będzie adekwatny, bo kto jak kto, ale nordycki bóg ma wiele twarzy. Bardzo lubię sprawdzać jaką wizję, jaką historię dla takiej postaci stworzył autor, bo mitologia to nadal temat, z którego chętnie się czerpie, a przy okazji udaje się z niej stworzyć coś nowego i świeżego. Jak już pisałam w recenzji poprzedniej części, Loki od Jakuba Ćwieka zdecydowanie przypadł mi do gustu, dlatego jeszcze chętniej zabrałam się do czytania drugiego tomu jego historii. Z czym przyszło mu zmierzyć się tym razem? Z wieloma przeciwnościami – to pewne. Barcelona, Arktyka, Nowy Jork… Loki musiał odwiedzić wiele miejsc, ale jego praca dla aniołów w końcu nigdy nie miała być prosta. Musi stanąć naprzeciw kolejnym mitycznym stworom, demonom, pojawią się także inne wyzwania, które na niego czekają. Ale jeśli ktoś jest w stanie im sprostać, to chyba tylko bóg marnotrawny, sam Kłamca, który zrobi to bez wysiłku i z… wykałaczką między zębami! Choć czasami zdarza się, że po udanym spotkaniu z pierwszym tomem jakiejś historii, w drugim czuje się, jakby straciła ona nieco ze swego uroku, na szczęście nie dzieje się tak w przypadku Kłamcy. Loki od samego początku był tym krnąbrnym, zawadiackim bogiem kłamstwa, jego metody były nie do końca poprawne, ale właśnie z tego powodu w końcu został zatrudniony – by móc robić to, czego anioły nie mogą. I w drugim tomie nadal jest tym samym Kłamcą, krętaczem i oszustem, który wykorzystuje swoje zdolności w służbie aniołów. Jego postać nie jest nudna, przeciwnie – dynamicznie rozwija się ze strony na stronę, ale nie traci swojego humoru i towarzyszącej mu ironii. Zadania, z jakimi przychodzi mu się mierzyć, są raz trudniejsze, raz łatwiejsze, ale za każdym razem zostają rozwiązane pomysłowo, z werwą i nie brakuje też takich scen, które zaskakują, wywołują napięcie czy strach. Bardzo też podobał mi się od początku klimat, jaki autor stworzył w tej serii. Połączenie ze sobą wątków mitologicznych i religijnych dało naprawdę ciekawy, wciągający rezultat. A umiejętne wplecenie do tego wszystkiego wątków humorystycznych, dodanie kilku innych, teoretycznie pobocznych, jeszcze bardziej ubarwiło całą historię. Wszystko to opisane jest w narracji trzecioosobowej, co pozwala nam poznać historię z kilku różnych punktów, poszerza perspektywę i naszą wiedzę o tym, co się dzieje, a to jest dużym plusem. "Kłamca" to naprawdę dobra seria fantasy. Zdecydowanie przemówiły do mnie ten klimat, ten humor i cała ta historia. I słowa autora, który napisał "Umówmy się – to nie będzie najlepsza książka czy cykl, jaki przeczytasz w życiu. Ale jeśli jest w Tobie szczerość popkulturowego dzieciaka, który klaszcze w dłonie, ilekroć Bruce Willis w "Szklanej pułapce" mówi „Ypikayey”, jeżeli próbowałeś kiedyś stepować w deszczu do słów "Deszczowej piosenki" […] – będziesz bawił się co najmniej bardzo dobrze". Co mogę powiedzieć… zdecydowanie bawiłam się przednio przy każdej stronie Kłamcy, dlatego i was do tego zachęcam.

Loki powraca i to z wielkim hukiem! Pozostało wiele demonów i pomniejszych bóstw, które anielskie zastępy puszczone samopas pod nieobecność Boga zamierzają unicestwić. Armia archaniołów wciąż ma dla Kłamcy nowe zlecenia, których to bohater podejmuje się w zamian za anielskie pióra, mające dla niego ogromną wartość. Wreszcie autor wyjaśnia kwestię piór, która do tej pory owiana była tajemnicą i budziła ciekawość pewnie każdego czytelnika. Tym razem Kłamca nie działa w pojedynkę. Pojawiają się greccy bogowie: Eros, Bachus (w starożytnej Grecji Dionizos, lecz ów jegomość woli swoje rzymskie imię) i Hermes, ale tylko dwóch pierwszych zostaje towarzyszami Lokiego. Chcecie wiedzieć jaki los spotka Hermesa? Nie zdradzę. Jedno jest pewne, bóg oszustwa, bóg miłości i namiętności seksualnej oraz bóg płodności, dzikiej natury, winnej latorośli i przede wszystkim wina to szalone, rozbrykane trio. Istna mieszanka wybuchowa! Zupełne przeciwieństwo nudnych i poukładanych aniołów. Bohaterowie mają niesamowite przygody i pakują się w tarapaty, czasem nawet te najbardziej absurdalne. Kłamca wciąż leczy rany po tym, jak jego ukochana żona Sigyn zapadła w śpiączkę. Urzekł mnie wątek miłosny w poprzednim tomie. Jakub Ćwiek znów postanowił dodać do swoich opowieści szczyptę romantyzmu. Jenny jest podopieczną jednego z trzech wodzów niebiańskich zastępów – archanioła Michała. Kiedy dziewczyna wpada w kłopoty, z opresji wybawia ją sam Loki. Między tą dwójką od razu iskrzy. Niestety archanioł nie jest zadowolony z takiego obrotu sprawy i wcale się z tym nie kryje. Dlaczego Michał jest taki skwaszony? Czy to możliwe, by aniołem kierowała zazdrość? A może chodzi o to, kim jest sympatia jego podopiecznej? Czytelnik też nie jest do końca pewny intencji nordyckiego boga, w końcu jest on niezastąpionym kłamcą. Tylko Jenny nie pozostawia złudzeń – jest w nim po uszy zakochana. W poprzedniej recenzji pisałam, że główny bohater jest intrygujący i bardzo charyzmatyczny, ma cięty język i naprawdę paskudny charakter. Jeśli wtedy był zły, to teraz jest zepsuty do szpiku kości. Zmiana Lokiego jest widoczna od samego początku drugiego tomu. To naprawdę mroczny facet, potężny bóg, który potrafi oszukać wszystkich dookoła. Cyniczny, hedonistyczny, dbający wyłącznie o swój interes. Żarcik też mu się wyostrzył. „Kłamca 2. Bóg marnotrawny” to również zbiór kilku opowiadań. Teraz miałam zupełnie inne podejście do tej książki, wiedziałam dokładnie, z jaką formą mam do czynienia i czego mogę się spodziewać. Mam tu akurat na myśli brak spójnej fabuły, która wiązałaby ze sobą wszystkie opowieści, czy brak porządku chronologicznego. Nie jest to jednak żadną wadą, przecież mamy przed sobą zbiór opowiadań, a nie jednolitą powieść. Cała recenzja na: https://tamczytam.blogspot.com/2018/12/kamca-2-syn-marnotrawny.html

Cyngiel Niebios :) Drugi tom "Kłamcy" Jakuba Ćwieka wcale nie odstaje poziomem od tomu pierwszego. Absolutnie nie! I to niesamowicie cieszy, jakże często bowiem różnorakie kontynuacje bywają tylko cieniami odsłon numer jeden... W tym przypadku jednak nie mamy się czym martwić :) Coś, co rzuca się w oczy na wstępie (i w dalszym ciągu jest zapewne minusem zdaniem wielu czytelników) - wciąż nie mamy klasycznej prozy, lecz opowiadania... Jak już wspomniałem przy okazji tomu pierwszego, mi osobiście taka forma nie przeszkadza wcale. Po namyśle... może nawet jest lepszym wyjściem? W tej akurat historii? Dzięki przyjętej przez Jakuba Ćwieka formie można stworzyć mnóstwo ciekawych historyjek (na marginesie - jak widać Panu Jakubowi chyba jeszcze długo ich w rękawie, tudzież w głowie, nie zabraknie ;) ), można elegancko je rozwinąć, zamknąć, pośmiać się przy tym... :) Być może, że to faktycznie lepsze wyjście dla "Kłamcy" jako pewnego cyklu niż klasyczna proza. Ale do rzeczy ;) - Loki wciąż bowiem w akcji! Zlecenia w dalszym ciągu otrzymuje, działa więc dalej dla anielskiej braci, likwidując sukcesywnie pojawiające się - jako problemy Prawdziwej Wiary - demony, bóstwa i co tylko się da ;) Jest jednak coraz ciekawiej, Loki nie działa już bowiem sam. Ekipa powiększa się o Erosa i Bachusa, greckich bożków, a połączenie kłamstwa, miłostek i uwielbienia wina oznaczać może tylko... kłopoty ;) Kłopoty te jednakże są tylko i wyłącznie fantastyczne w swym wydźwięku dla fabuły! Mamy też "na tapecie" ewidentną chemię między Lokim, a jego "opiekunką" nasłaną przez skrzydlatą brać... Archaniołom na sto procent nie spodoba się ta "zażyłość" ;) (cudzysłów celowy, ciężko to bowiem jednoznacznie nazwać - pamiętajmy, mamy cały czas do czynienia z bogiem kłamstwa, nic więc nie musi być tym, czym się wydaje). A co do archaniołów właśnie... też się o nich co nieco dowiemy. O ich intencjach także. I okazuje się, że wcale nie są to takie upierzone świętoszki... Moment, w którym Loki będzie musiał zdecydować czy gra w drużynie dobra czy zła, będzie musiał - zgodnie z zapowiedzią z okładkowego opisu - nieuchronnie nadejść... Co tu dużo mówić - lektura pierwsza klasa! Jest tu i coś dla wielbicieli dobrego czytadła, fantastyki, fani mitów we wszelkiej postaci też będą zadowoleni. Sztuka to wielka napisać coś, co jest w stanie trafić w gusta tak wielu grup odbiorców ;) Niezmienne od lat przychylne zainteresowanie "Kłamcą" świadczy o tym, że ta sztuka się Jakubowi Ćwiekowi udała - i udaje się cały czas. Polecam! Dziękuję Wydawnictwu SQN za egzemplarz recenzencki. Recenzja także na: https://cosnapolce.blogspot.com/2018/11/kamca-bog-marnotrawny-tom-2-jakub-cwiek.html

Książka zawiera sześć opowiadań, trochę dłuższych niż w poprzednim tomie, w których było ich aż dziesięć. Są one dość spójne i nawiązują wydarzeniami do poprzednich, a nawet tych z pierwszej części. Robi się coraz bardziej ciekawie, a oprócz barwnego głównego bohatera oraz znanych już jego anielskich zwierzchników, mamy kilka nowych, równie osobliwych postaci. Wszelkie wierzenia, mitologie i mityczne stworzenia przewijają się przez świat Kłamcy. I tym razem przyjdzie zmierzyć się bohaterom z potężnymi demonami, nie obejdzie się bez krwawych jatek. Nawet niepozorne karły potrafią dać w kość boskiemu potomkowi olbrzymów! Loki stanie na drodze również greckim bóstwom, lecz wśród nich znajdą się dość sprytni i z głową na karku, aby przyłączyć się do świty nordyckiego boga kłamstwa. W ten sposób Kłamca zyskuje nowych współpracowników - Erosa, boga miłości oraz Bachusa, tudzież Dionizosa, boga wina. Przyznam, że ta dwójka to wyjątkowo udany duet, a w swych boskich sztuczkach równie skuteczny co sam Loki. Współpraca układa się świetnie, a do tego są bardzo zabawni. Eros bowiem nie wierzy w miłość, a Bachus potrafi nieźle namieszać, nie tylko w kieliszku wina. Humor to zdecydowanie mocna strona Kłamcy - zabawa była przednia. Nie chce zbyt spoilerować, ale było mnóstwo scen, przy których śmiałam się niemal do łez. Myślę, że najzabawniejsze było opowiadanie, w którym Loki oraz jego świta, bierą udział w światowej premierze sztuki słynnego reżysera i ostatecznie rozgrywają ją po swojemu. W innych opowiadaniach odkrywamy prawdziwą siedzibę świętego Mikołaja, który wcale nie wygląda tak, jak wykreowały go współczesne koncerny spożywcze, a jego pomocnicy nie są wcale zabawnymi elfami. Nie można zapomnieć o jeszcze jednej nowej, lecz ważnej postaci, jaką jest Jenny. Podopieczna Michała archanioła, która jest najważniejszą osobą w jego życiu, staje się kimś równie ważnym dla Lokiego. Poznajemy jej historię - w jaki sposób trafiła pod anielskie skrzydła Michała i w jakich okolicznościach zostaje nawiązana więź między nią a Lokim. Kłamca 2. Bóg Marnotrawny to ciekawe opowiadania, pełne sarkastycznego humoru, zabawnych dialogów, zwrotów akcji, trzymających w napięciu niecodziennych wydarzeń i równie osobliwych postaci z wszelkich wierzeń całego świata. Jak dla mnie idealna mieszanka, wybuchowa jak sam rozwścieczony archanioł Michał. :)

Kłamca, znowu trafił do moich rąk, i tym razem spotkanie z nim przebiegło bardzo przyjemnie. Po pierwszej części miałam lekki niedosyt, i w tej części to pragnienie w końcu zostało zaspokojone. Tym razem nasz "Kłamca" Loki, postanawia nie tylko pomagać Archaniołom, co też zaczyna przeczuwać, iż mają względem niego pewien plan, który nie do końca może mu się podobać. Kolejni ludzi, którym musi pomóc, ale nie oznacza, że nie może ciągnąć z tego jakichś korzyści dla siebie. Loki powoli zaczyna przyzwyczajać się do ludzkiego świata i ich obyczajów, zaczyna się łapać na tym, że coraz bardziej zaczyna ich przypominać. Pozostaje tylko pytanie, czy Kłamca będzie w stanie w końcu mówić Prawdę? Loki jest z pewnością bohaterem nietypowym, po którym nie da się spodziewać do w danej chwili zrobi, czy też co myśli. Jego każde poczynanie jest swego rodzaju zagadką dla czytelnika, który tylko może zgadywać co zaraz nasz bohater postanowi. W jego głowie kłębią się myśli, które dla mnie wciąż pozostają zagadką. Jednakże w tej części poczułam do niego większą sympatię, a nawet pogodziłam się z tym, że historia jest bardziej widziana przez pryzmat przypadkowych bohaterów, którzy tak naprawdę nie są zbyt istotni dla tej historii. Sama fabuła zaczęła być bardziej interesująca, może dlatego, iż bardziej zaczęła się skupiać też na Archaniołach, i poczynaniach Loki'ego. Dochodzą nowi bohaterowie, którzy pozostają z nami na dłużej, a jednocześnie jeszcze bardziej mieszają w życiu Marnotrawnego Boga. Jak zwykle akcja toczy się w zastraszającym tempie, a nawet w pewnym momencie poczułam dreszcze, co miło mnie zaskoczyło. Jakub Ćwiek z pewnością kolejny tom bardziej dopracował, i podniósł o poziom wyżej, ale czy to się utrzyma? Pozostaje mi tylko sięgnąć po dalsze części, by się o tym przekonać. Czasami bywa tak, że człowiek musi się zawieść, by potem móc wyciągnąć z tego wnioski. I tym razem ciesze się, że dałam tej serii szansę, bo zaczęła mi się podobać. A właśnie chodzi tu o to, by czytać to, co naprawdę nam się podoba, gdyż na świecie jest tyle książek, a czasu tak niewiele. A ja spróbowałam i nie żałuję, bo naprawdę historia Logi'ego zaczęła się robić bardziej interesująca. https://witchmargo.blogspot.com/

Drugi tom Kłamcy o wiele bardziej spełnił moje oczekiwania niż pierwsza część przygód Lokiego. Mimo, że nadal są to opowiadania, to ich długość została zdecydowanie zwiększona, przez co czytelnik ma możliwość lepiej się w niej odnaleźć. Nie ma się tego poczucia, że ledwo się zaczęła, już się skończyła co doskwierało mi w pierwszym tomie. Poza tym teraz opowiadania łączą się ze sobą i postacie z poprzednich rozdziałów przewijają się w dalszych historiach. „Świat nigdy nie patrzy, gdy dzieją się rzeczy wielkie.” Znajdziemy tutaj 6 opowiadań. Mnie najbardziej podobały się te, w których pojawili się greccy bogowie, którzy na skutek rozwoju wydarzeń, albo ze względu na ratowanie swoich tyłków, dołączyli do Lokiego i sług bożych. Ciekawą postacią był również Herakles. Widać tutaj, że przy tworzeniu tego bohatera, autor zainspirował się sławnym aktorem austriackiego pochodzenia, który zrobił w Hollywood sporą karierę. Podobieństw jest aż nadto. Sam Loki przechodzi lekką przemianę. W pierwszej części traktował kobiety jak przedmioty jednokrotnego użytku. Teraz związał się z jedną dziewczyną, szczególnie ważną dla Michała, na dłużej. I mimo, że nadal ma swoje skoki w bok, zaczyna myśleć o jej uczuciach i próbuje jej nie zawieść, wspierać i być dla niej podporą. Czyżby w Kłamcy budziły się ludzkie uczucia? Czy jest to tylko zagrywka by wkurzyć Archanioła? „[…] nie zawsze trzeba wygrywać, żeby zostać zwycięzcą. Czasem wystarczy, że inni przegrają.” „Kłamca 2. Bóg Marnotrawny” w moim odczuciu jest powieścią lepszą od części pierwszej. Wpływ na to mają dłuższe opowiadania oraz powiązanie ich w spójną całość. Bohaterowie z poprzednich opowiadań pojawiają się w kolejnych, dołączając do bohaterów powieści. Loki zaczyna przejawiać ludzkie uczucia, choć nadal jego zachowanie nastawione jest głównie na własny zysk. W powieści również znajdziemy dużo zabawnych dialogów, ciętych ripost i odnośników do współczesnej kultury, co niezmiernie bawi czytelnika.