Kind Of Blue (CD)

Must have dla fanów jazzu.c.

Klasyka, która się nie starzeje.
Każdy powinien choć raz poddać sie próbie uwiedzenia.
Ja przepadłem i mam tak za każdym razem...

Klasyka, która się nie starzeje.
Każdy powinien choć raz poddać się próbie uwiedzenia
Ja przepadłem i mam tak za każdym razem...

Klasyka która się nie starzeje.
Każdy powinien choć raz poddać się próbie uwiedzenia..
Ja przepadłem

O tej płycie nie ma co pisać. Trzeba zwyczajnie posłuchać. Ta płyta nie powinna być tłem do codziennych czynności - jej słuchanie powinno być czynnością samą w sobie.

To moja pierwsza płyta jazzowa. Coś wspaniałego.

creme de la creme. absolutny top utworów światowego jazzu. słusznie najlepiej się sprzedający jazzowy album wszechczasów. ale nie będę się rozwodzić nad historią. wytrawnym fanom i tak nie zaimponuję moją mizerną wiedzą. a przecież dużo ważnejsze od zachwytów i pochwał są same dźwięki. a te bronią się same. płytka, którą warto mieć na półce niezależnie nawet od tego, czy jest się miłośnikiem jazzu, czy nie. tej elegancji i głębii posłucha z przyjemnością każdy. mój brat, który na codzień zamyka się w świecie ciężkiego metalu - nawet on od czasu do czasu bierze sobie krótki jazzowy oddech. do wszystkich artystów go nie przekonam, ale do Milesa Davisa zawsze

''Kind Of Blue'' to bezwzględnie najpopularniejsza płyta jazzowa wszechczasów, w ciągu mijających od daty jej premiery w 1959 roku odkrywana przez kolejne pokolenia. Według pobieżnych wyliczeń wynika iż do roku 2009: "Kind Of Blue" sprzedał się w nakładzie ponad 3 mln egz. Na temat płyty napisano wiele książek, takich jak choćby: ''Kind Of Blue: The Making Of The Miles Davis Masterpiece” A.Kahna i J.Cobba, czy: “The Making Of Kind Of Blue'' E.Nisensona. W tym akurat przypadku określenia takie jak: kultowa czy legendarna są najwłaściwsze. To płyta -wzorzec, to płyta -symbol, to swoisty pomnik jazzowy. To płyta, od której każdy słuchacz powinien rozpocząć swą przygodę z muzyką zwaną jazzem.
To płyta, na której Miles Davis pod wpływem kompozytora George'a Russella i muzyki afrykańskiej z Gwinei, kontynuował wprowadzone już na płycie: ''Milestones'' (1958) zmiany w zakresie stylistyki (wielu uważa iż gdyby nie ''Milestones'' -nie było by ''Kind of Blue''). Zmiany polegały na ograniczeniu w muzyce form wariacji harmonicznych na rzecz melodyki opartej na skalach.
To również pierwszy album składu Davisa nagrany z Billem Evansem przy fortepianie. Poza tą dwójką zespół Davisa tworzyli: Cannonball Adderley (sax altowy), John Coltrane (sax tenorowy) oraz sekcja rytmiczna: Paul Chambers (kontrabas) i James Cobb (perkusja). Podczas jednego utworu przy fortepianie zamiast Evansa zasiadł Wynton Kelly (''Freddie Freeloader''). Po latach okazać się miało jak niezwykłymi indywidualnościami światowego jazzu stał się każdy z tych muzyków, budując z upływem lat wokół siebie własne legendy.
Wszyscy muzycy biorący udział w tych dwóch legendarnych sesjach, wydaje się iż na przełomie dziesięcioleci: 50-60 ub.wieku, byli u szczytu swych możliwości; zarówno twórczych i interpretacyjnych jak i warsztatowych.
Warto nadmienić iż dwa tygodnie po nagrywaniu sesji: ''Kind Of Blue'', John Coltrane nagrał ze swym składem kolejne arcydzieło jazzowe wszechczasów -album: ''Giant Steps'' (1959).

Po prostu polecam. Miles nie oczekuje dodatkowych "referencji".

,,Pisanie na temat muzyki jest jak tańczenie na temat architektury''- Frank Zappa
W pełni się z tym zgadzam, dlatego polecam po prostu tego posłuchać - bo warto!! - bo powinno się!!!;)