Szósta klepka. Jeżycjada. Tom 1 (okładka miękka)

Kocham wszystkie książki Małgorzty Musierowicz. Są mądre, zabawne i pełne ciepła. Zdecydowanie polecam :)

Książka typowo młodzieżowa. Zakochania, problemy z akceptacją ciała.. Jeśli ktoś nie lubi czytać o tym jakie to dziewczęta są nieszczęśliwie to nie polecam. Wolę książki, gdzie akcja jest napięta, mamy np. morderstwo, a tle główna bohaterka zakochuje się itd. Tutaj mamy tylko zakochanie itd. Ogólnie luźna książka, czyta się ją bez wysiłku intelektualnego.

Ponadczasowa. Zabawna. Wzruszająca. Dla córki, matki, babci...

Powieść pełna ciepła, napisana z ogromnym poczuciem humoru. Poruszona w bardzo ciekawy sposób tematyka dorastania i nauki akceptacji siebie. Polecam.

Genialne książki genialnej autorki! Polecam zarówno dla dorosłych jak i dzieciaków od ok 9 lat

KLASYKA KONIECZNIE TRZEBA PRZECZYTAĆ CAŁĄ SERIĘ POLECAM WSYSTKIM

Pierwsza część mojej ulubionej serii Jeżycjada . Pierwszy raz jak czytałam to tarzałam się ze śmiechu. Bardzo miło i przyjemnie się czyta zarówno tą część jak i pozostałe z tej serii. Polecam każdemu kto jeszcze nie miał okazji zapoznać się z twórczością Pani Musierowicz, bo na prawdę warto. Miła lekka i zabawna lektura warta przeczytania.

Prezent od dojrzałej kobiety dla nastolatki - dla nas powrót do okresu dojrzewania, a dla nastolatek świetna rozrywka i poznanie otaczającego świata.

Pierwsza część „Jeżycjady” opowiada historię niejakiej Celestyny Żak, która każdego dnia wdzięcznie zmaga się z trudnościami wieku szesnastoletniego, żyjąc w polskiej rzeczywistości lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku. Główna bohaterka jest do szpiku kości przeciętnym osobnikiem o grubych łydkach i zbyt pulchnej twarzy. A przynajmniej sama tak o sobie twierdzi. Jej szkolny kolega, Jerzy Hajduk, przedstawia natomiast zupełnie inny pogląd w tej sprawie. Ale czy dziwaczny dryblas, czytujący regularnie „Przegląd Sportowy”, może cokolwiek wiedzieć o poważnym życiu? Wie on zapewne znacznie więcej niż się to Cesi może wydawać. Pierwszoplanowa postać mieszka wraz z liczną rodziną w przerobionym M5. Każdy dzień mieszkańców urokliwej kamienicy z wieżyczką zaczyna się i kończy tak samo – ogromnym rozgardiaszem, z którego nie sposób ujść cało. Autorka opisuje swoich bohaterów z czułością, jednocześnie traktując Żaków z należnym im szacunkiem. Przymyka oko na ich wady i drobne przewinienia, których od czasu do czasu dopuszczają się względem pozostałych członków rodziny. Każda, nawet trzecioplanowa, postać występująca w „Szóstej klepce”, obdarzona została przez autorkę złożoną osobowością i przemawia do czytelnika własnym niepowtarzalnym językiem. Twierdzenie jednak, że współczesny (a w szczególności młody) odbiorca ujrzy w bohaterach „Jeżycjady” prototypy członków własnej rodziny, byłoby zapewne nadużyciem. „Szósta klepka” pozostaje przede wszystkim urokliwą wariacją na temat polskiej mentalności czasów PRL-u. Z drugiej strony, Musierowicz wprawdzie ociepla w niej wizerunek tradycyjnej polskiej familii, ale nie zakłamuje rzeczywistości ani nie odziera jej całkowicie z poważnych problemów. Pod płaszczykiem, błahych z pozoru, komplikacji kryją się bowiem ponadczasowe zagadnienia natury egzystencjalnej, takie jak: granice wolności drugiej osoby, umiejętność samoakceptacji czy też szacunek wobec ludzi o oryginalnym stylu bycia. „Szósta klepka”, zarówno w warstwie językowej, jak i treściowej, reprezentuje pewną kulturę (jeśli nie subtelny i wyważony kult) słowa, która minęła już bezpowrotnie. Musierowicz zgrabnie inscenizuje, pełne dziwacznych incydentów, scenki rodzajowe z życia codziennego rodziny Żak. Chociaż, pełne groteskowych zwrotów akcji, zażarte dysputy rodzinne na temat zakupu kożucha dla najmłodszej córki czy też znalezionych w spiżarni myszy, mogą zniechęcić niektórych czytelników, trudno jednak, by nie docenili oni zręczności, z jaką pisarka operuje błyskotliwymi pointami, celowanymi niekiedy w samych bohaterów. W powieści nie brakuje również epizodów doprawionych szczyptą czarnego humoru, jak np. opis sześciolatka malującego pisanki z podobizną Hitlera czy też żarty dziadka na temat samozagłady w obliczu chandry, zamkniętej na strychu, szesnastoletniej panienki. „Jeżycjada” adresowana jest w szczególności do osób wspominających z nostalgią czasy swojej młodości. Niezależnie jednak od wieku czytelnika, sięganie po kolejne tomy gwarantuje inteligentną rozrywkę z przymrużeniem oka, która idealnie komponuje się w obraz kanapy, ciepłego koca i kubka gorącej herbaty w dłoni czytającego podczas chłodnych zimowych wieczorów.

Książka naprawdę potrafi wciągnąć. Pomimo że okładka na początku na początku mnie nie zachęcała, przemogłam się i nie żałuję!