Jestem głód (okładka  miękka)

Ciężka proza ale warto

Rewelacja!

Polecam

Czym dla Ciebie jest kobiecość? Myślę, że dla każdej z nas znaczy zupełnie coś innego. Dla jednej to delikatność, dla innej siła. Macierzyństwo? Spełnienie zawodowe? A może połączenie tych wszystkich wartości? Albo zupełnie coś innego? Bohaterka „Jestem głód” całe życie poświęciła na poszukiwanie. A nie była to łatwa droga. Po genialnej, łamiącej serce powieści „Wrony”, przyszedł czas na „Jestem głód”. Czy to kontynuacja? Zależy od interpretacji. Wydaje mi się, że obie książki zawierają wątki autobiograficzne, dlatego też niektóre się nachodzą. Książka napisana jest w formie wywiadu, a może nawet spowiedzi głównej bohaterki. Opowiada ona historię swojego życia, od narodzin aż do dorosłości. Życia, które nie było usłane różami. Wcześnie opuściła dom rodzinny, gdyż musiała uciec od matki, z którą relacja ją dusiła. Poruszona kazaniem pewnego księdza postanowiła zamieszkać w klasztorze, mając nadzieję przystąpić do wspólnoty po osiągnięciu pełnoletniości. Nie wszystko poszło jednak zgodnie z planem, rozumienie Boga przez młodą dziewczynę różniło się znacząco od tego, które praktykowały zakonnice. Bohaterka opuszcza zatem wspólnotę i po wielu trudach i poszukiwaniu swojego miejsca wychodzi za mąż. Małżeństwo nie jest jednak spełnieniem jej marzeń. To ciężka praca. Mąż nie jest ideałem, a trudy codzienności ją przytłaczają. To jednak dopiero początek jej trudnej drogi. Narodziny dzieci, choroby, przemoc, zdrady, zaburzenia odżywiania -cały jej intymny świat stoi przed czytelnikiem otworem. Jest to niezwykła lektura, podejmująca trudne tematy. Toksyczne relacje, wielokrotne odbudowywanie poczucia własnej wartości, to tylko niektóre z nich. Dość duże znaczenie ma tutaj również wiara i duchowość. Jest to bardzo intymna historia. Czytając, miałam wrażenie, że nie powinnam poznawać niektórych szczegółów życia bohaterki. Z drugiej strony było mi żal, że brakowało jej osoby, której mogłaby o wszystkim powiedzieć, która mogłaby ją zrozumieć, wysłuchać jej i pomóc. Zdecydowanie nie polecam zabierać się za lekturę, myśląc o niej, jako o kontynuacji „Wron”. Książka napisana jest zupełnie inaczej. Wzbudza trochę inne emocje. Przede wszystkim omawiane są głównie zmagania dorosłej osoby, co wzrusza i dotyka inaczej, niż gdy czytamy o dziecku. Myślę, że warto sięgnąć po tę książkę, wyrobić sobie własną opinię. Nie wiem jednak, czy to lektura dla każdego. Niektóre wątki mogą być nieodpowiednie dla młodszych czytelników lub tych wrażliwszych (zaburzenie odżywiania). Nie zmienia to jednak faktu, że to książka wartościowa i jeżeli sięgacie po tego typu literaturę, musicie tę historię poznać.

„Jestem głód” to książka z motywami autobiograficznymi Pani Petry. Zagubiona dziewczyna poszukuje własnej drogi. Relacja z matką ją dusi, a ona pragnie uciec od wszystkiego z czym żyła dotychczas. Jednak wkroczenie w dorosłość wcale nie jest tak wyzwalające jakbyśmy chcieli. Mnóstwo porażek, popełnianych błędów i rozterek. A to wszystko ku przestrodze. Na samym wstępnie pragnę zaznaczyć, że to książka zdecydowanie dla dojrzalszych czytelników. Nie zalecam sięgać po nią poniżej szesnastego roku życia. Porusza ona tematy anoreksji, przemocy domowej, choroby oraz Kościoła. Bohaterka nam się nie przedstawia, dlatego możemy wywnioskować, że narratorką, w głównej mierze, jest autorka książki. Idziemy z nią przez trzydzieści dwa lata jej życia. Poznajemy trudności, z którymi szło jej się mierzyć. „Jestem głód” jest naprawdę druzgocąca i obciążająca. Z trudem czytałam o przemyśleniach narratorki podczas trudnych lub nietypowych sytuacji. Jako czytelnicy, bardzo łatwo oceniamy zachowania ludzi, szczególnie w książkach, ale na dobrą sprawę, kim jesteśmy, żeby oceniać? Nie raz miałam ochotę stanąć twarzą w twarz z bohaterka i potrząsnąć nią, doradzić, przytulić. Ta książka nie tylko ukazuje historię kobiety, ale jest także symbolem problemów społeczeństwa. Nawet nie zdajemy sobie sprawy z tego, jak ważne jest wsparcie. Wsparcie matki. Jak mocno oddziaływują na nas doświadczenia z dzieciństwa. Nie mając odpowiednich wzorców, nie będziemy potrafili zachować się w dorosłości. Choroba, jaką jest anoreksja, potrafi zawładnąć mózgiem chorego. Petra doskonale przybliża nam, jak wyglądają realia tej choroby. Czytanie o tym przyprawia nas o przygnębienie. Temat Kościoła był chyba najbardziej uwierający w całej książce. Pozwala to spojrzeć nieco inaczej na tę instytucję. Jeśli czytaliście „Wrony” ten autorki, to dzięki tej książce, możecie zobaczyć, że „Wrony” także miały w sobie nieco prawdziwego życia autorki. Jednak warto zaznaczyć, że „Jestem głód” to nie jest kontynuacja „Wron”. To wszystko składa się na bardzo dobrą książkę. Uważam, że autorka bardzo dobrze piszę i opowiada o poważnych defektach społeczeństwa, ale także jednostek. Nie do końca się w niej odnalazłam, ale jak najbardziej polecam.

Zastanawialiście się jakie były dalsze losy Basi z 'Wron'? Jestem głód możemy potraktować jako kontynuację, choć nie jest to domknięcie jej historii. To raczej opowieść o tym, co dzieje się za toksycznym gniazdem. Jak osoba, która w dzieciństwie nie zaznała wsparcia i miłości, radzi sobie w dorosłym życiu. Jakie decyzje podejmuje i jak kieruje swoim życiem. To opowieść o wkraczaniu w dorosłość, małżeństwie i rodzicielstwie. To próba wołania o pomoc, akceptację, troskę, matczyną pociechę, szacunek i miłość. Próba uratowania się przed problemami cielesnymi i duchowymi. Tytułowy głód to nie tylko wątek anoreksji, ale również głód dotyku, zrozumienia i prawdziwej relacji z matką. Kobieta zarówno pragnie obecności swojej rodzicielki, aby za chwilę uciszyć w sobie tę potrzebę. Dvořáková kolejny raz tworzy bardzo realistyczny obraz wkraczania w życie i toczenia nierównej walki z całym okrucieństwem tego świata. I choć doświadczenia głównej bohaterki są inne, poważniejsze niż we 'Wronach', nadal podczas czytania towarzyszył mi wielki smutek i niemoc. Chociaż bohaterka dorosła, ma inne troski i zmartwienia, nadal głęboko przeżywa swoją relację z matką. Zapewniam, że zarówno 'Wrony', jak i 'Jestem głód' poruszą Was do głębi. Polecam!

powiem tak. Czytałam wrony, przeczytałam teraz to i kocham Petre i strasznie jej współczuję tego jak żyła jako dziecko i jak byla traktowana. Utożsamiam się z tą książką. Polecam każdemu od 14 ale uwazajcie na swoje zdrowie psychiczne, moze zryc psyche.