Jeśli zatęsknię (okładka miękka)

Z przyjemnością przeczytałam, żałując że tak szybko się skończyła. Czekam na ciąg dalszy, bo to nie może się tak skończyć.

Czy prawdziwa przyjaźń przetrwa wszystko? Czy Wasi przyjaciele są z Wami na dobre i na złe? Czy istnieje prawdziwa, szczera przyjaźń? A jak to z miłością? Czy można ją znaleźć w każdym wieku? Można kochać kilka razy? Anka jest czterdziestoletnią psycholożką, którą porzucił żonaty facet. Na corocznym urlopie z przyjaciółmi z liceum poznaje Filipa. Chłopak ma dwadzieścia siedem lat i jest spontanicznym, uprzejmym i seksownym typem. Anka nie wierzy już w miłość. Mając taką pracę i będąc ciągle "tą drugą" przestaje wierzyć we własne szczęście. Zaś Filip, jest wesoły, spontaniczny i prowadzi dobry biznes agroturystyczny w Bieszczadach, gdzie pomaga mu mama. Mimo bagażu doświadczeń wie czego chce i wie że nic nie przychodzi łatwo. Dlatego Anka jest dla mnie najlepszym celem. Od samego początku pałamy sympatią do bohaterów, zarówno głównych, Anki i Filipa, ale także tych drugoplanowych. Najlepsza przyjaciółka naszej bohaterki, Mańska to istna torpeda. Nie pozwoli na żadne użalanie się nad sobą, zawsze jest najlepszym wsparciem. Poprzez swoją szczerość i oddanie w stosunku do Anki jest ideałem przyjaciółki. Historia książki, pokazuje nam, że nie wszystko co mamy w życiu jest piękne. Że może wydarzyć się coś, co spowoduje, że nasze życie przewróci się do góry nogami. Jednak prawdziwość i oddanie jest tutaj bardzo dobrze ukazane.

Nudna fabuła i brak jakiejkolwiek akcji. Ciągłe opisy, które nic nie wnoszą. Męczące charaktery postaci. Mam wrażenie, że ta książka została napisana na siłę i autorka nie za bardzo wiedziała, co chce w niej przekazać. Kolejny gniot wypuszczony bez sensu. Nie polecam, strata czasu.

Anna Ficner – Ogonowska podbiła serca czytelników już osiem lat temu, gdy na rynku wydawniczym ukazał się jej powieściowy debiut, czyli „Alibi na szczęście”. Po nim przyszły kolejne części tej serii, a jeszcze później następne powieści, których aktualnie jest już 7 w literackim dorobku pani Anny. Siódmą, a zarazem najnowszą z nich jest „Jeśli zatęsknię”, która trafiła w ręce czytelników pod koniec marca. Autorka opisuje w niej perypetie paczki przyjaciół, którzy znają się od czasów liceum, a obecnie dobiegając 40-stki nadal posiadają pewien rytuał, który pozwala im w natłoku życiowych obowiązków spędzać razem trochę czasu. Wspólnym zwyczajem jest dla bohaterów coroczny, tygodniowy rejs katamaranem. Podczas jednego z takich właśnie rejsów, w malowniczych okolicznościach chorwackiej przyrody i nie tylko poznajemy pięcioro przyjaciół: Mańkę i Ankę, Kaśkę i Basię oraz Rafała. Do w/w ekipy dołącza podczas tegorocznej wyprawy znajomy Rafała – sporo młodszy od pozostałych Filip. Grupę przyjaciół stanowią osoby o bardzo różnych charakterach, temperamentach i doświadczeniach życiowych, a mimo to świetnie się ze sobą dogadują, wzajemnie wspierają i mogą na siebie liczyć w każdej sytuacji. Narratorką opowieści jest Ania, która podczas rejsu dochodzi do siebie po bolesnym i trudnym rozstaniu. Śledzimy barwne losy zgranej grupy i dowiadujemy się coraz więcej o bardzo realistycznie nakreślonych bohaterach. W losach każdego z nich odnaleźć można wiele odniesień do sytuacji, z jakimi na co dzień sami się stykamy. Przez to cała szóstka staje się jeszcze bardziej wiarygodna. Nie zabrakło także wątku miłosnego, w który autorka wplotła Filipa i Ankę. Jeśli macie ochotę przeczytać opowieść o przyjaźni, nieoczywistej miłości, wzajemnych relacjach dających wsparcie nawet w najbardziej dramatycznych okolicznościach oraz o spełnianiu marzeń i zaspokajaniu skrywanych pragnień bez względu na liczbę widniejącą w metryce to koniecznie sięgnijcie po tę powieść. Jest to również historia o odbudowywaniu wiary w siebie i własne szczęście oraz o odnajdywaniu sensu życia nawet po tym, gdy dotychczasowa egzystencja legnie w gruzach i nic już nie będzie takie samo. Jeżeli chcecie zanurzyć się w prozie przepełnionej emocjami, ciepłem, życiowymi refleksjami oraz tchnącej optymizmem i nadzieją to „Jeśli zatęsknię” będzie idealnym wyborem. Chociaż książka ta liczy sobie ponad 600 stron to i tak mamy wrażenie, że kończy się zdecydowanie zbyt szybko. Polecam. * https://www.facebook.com/Ksiazkowoczyta * http://ksiazkowoczyta.blogspot.com/2020/06/jesli-myslisz-ze-cos-jest-niemozliwe-to_3.html

Jeśli zatęsknię to kolejna książka, która wzrusza i wobec której nie można przejść obojętnie. Jest to dla mnie propozycja niezwykle refleksyjna. Nie jest to książka lekka i przyjemna. Niewątpliwie jest to lektura refleksyjna, bardzo przemyślana, pokazująca życie w wielu obrazach zarówno tych pięknych, ale również i bolesnych. Czytając tę książkę niewątpliwie miałam wrażenie, że dzięki niej mogę odkryć moją codzienność i przede wszystkim ją docenić. Dla mnie jest to niezwykle ważne i naprawdę będę jeszcze wielokrotnie wracała do tej propozycji, ponieważ jest ona tego warta.

Książka mnie wciągnęła. Byly momenty gdzie troche sie dlużyła ale ogolnie podobala mi się i myślę że pokazała że w życiu nic nie dzieję się bez przyczyny. Polecam

Nierealny świat .... Główna bohaterka oprócz braku szczęścia w miłości jest ideałem .....

Jak zwykle rewelacyjna książka .Tak pięknie napisana , że chce się jeszcze i jeszcze .

Czterdziestoletnia Anka ceniona psychoterapeutka, rozpacza gdyż nagle porzucił ją Artur . Żonaty mężczyzna który zabawiał się z nią przez lata... Na szczęście ma grono przyjaciół , którzy nie pozwolą jej pogrążyć się w smutku. Jak co roku cała ich licealna paczka wybiera się na rejs katamaranem po Chorwacji . Basia , Kaśka , Mańka i Rafał który w tym roku na wyprawę zabiera swojego znajomego Filipa. Ta brygada to gwarancja niezapomnianych przygód . Anka wpada w oko przystojnemu Filipowi , ale nie jest gotowa na nowy związek , po świeżym rozstaniu. A na dodatek zniechęca ją różnica wieku , chłopak jest 12 lat młodszy. Czy jednak da mu szansę , gdy los przy pomocy Mańki ,znów przetnie ich drogi? Wspomnienia czasów licealnych i postać przebojowej Mańki ubarwiają i zapewniają mega dawkę humoru tej powieści. Był śmiech , ale były też łzy. Historia cudownej miłości , oddania starszych państwa.Poglądy na świat, na życie , pogodzenie się z koleją rzeczy - nieuchronnie zbliżającym się kresem ziemskiego pielgrzymowania. Tego wewnętrznego spokoju zazdroszczę pani Hortensji. Bardzo polubiłam tych staruszków, wątek ten wyciskał łzy... Życie bywa przewrotne, nic nie jest dane na zawsze, nic nie jest pewne. Jedna decyzja , może je zmienić , nie koniecznie na lepsze. Tak i w tej powieści , w życiu Anki zajdą drastyczne zmiany. I znów z pomocą przyjdą przyjaciele , dzięki nim powrócą chęci do życia. Tu zaskoczyła mnie dojrzałość Filipa .Ale nie zdradzę Wam więcej , przeczytajcie , sami się przekonajcie. Lektura tej książki pokazuje nam, że nic nie dzieje się bez przyczyny. A z każdej sytuacji jest wyjście, tylko trzeba zwalczyć poczucie beznadziei , pogodzić się z tym co przynosi los, zawalczyć o siebie, o życie. Nadzieja umiera ostatnia. Polecam , zachwyciła mnie ta książka, dawno nie byłam tak zadowolona z lektury

Ciepła, wzruszająca, dająca otuchę i pocieszenie.